Óðinn - 01.07.1912, Blaðsíða 2

26
ÓÐINN
vcstanhafs um tuttugu ára skeið. Fyrstu árin hjer
vestra bar ekki mikið á honum, því að bæði kom
hann hingað efnalítill, eins og fleiri islenskir vest-
urfarar, og í annan stað er hann einkar yfirlætis-
laus og óhlutdeilinn. En sakir fráhærrar atorku
hans og mannkosta hefur hann bæði getið hjer
auð fjár og álit. Hann mun nú vera orðinn einn
hinna efnuðustu íslendinga í Winnipeg, og er í mikl-
um metum hafður að maklegleikum. Sveinn er
liæglátur maður og ekki fasmikill hversdaglega,
en ágætlega fylginn sjer og afburðadrjúgur hver-
vetna þar, sem hann beitir sjer á annað borð.
Það verður honum þeim mun hægra, sein hann
er prjðilega mentaður, þó að hann sje óskóla-
genginn, og gætinn og hygginn greindarmaður.
Sveini hefur orðið gott til vina, en ekki er hann
allra þó. Hann er vinavandur, en trölltryggur sín-
um vinum, ráðhollur og góðgjarn. Hann er sæmd-
armaður mesti á alla Iund.
Sveinn er meðalmaður á hæð, en manna
þreknastur, herðamikill og þykkur undir hönd,
limaður vel og karhnannlegur á velli, fremur hold-
ugur hin síðari árin og Htið eitt lotinn í lierðum.
Hann er fríður maður og vel farinn í andliti,
dökkhærður, bláeygur og snareygur og svipurinn
tilkomumikill og drengilegur.
í*au Sveinn konsúll og Þórdis kona lians eiga
5 sonu á lííi, alla hina mannvænlegustu.
S. Björnsson.
III.
Árni Eggertsson er Borgfirðingur; vel ættaður.
í annan ættlegg kominn af Böðvarsætt svo nefndri;
smiðir natnkendir flestir og búmenn, hnellnir á
vöxt og heilsugóðir: Bjarni á Reykhólum, Gísli
Böðvarsson, — Böðvar yngri og eldri, listasmiðir.
í hinn legginn sonarsonur Jóns Árnasonar stúdents
og sýslumanns á Leirá; voru þeir frændur drengir
góðir, listgefnir menn og búmenn ágætir: Jón um-
boðsmaður í Vík, Ilalldór í Vík, Jónas i Sólheima-
lungu o. fl. Um Árna Eggertsson má segja það,
sem sagt var um einn af mestu mönnum þjóðar
vorrar á fyrri öldum, Jón biskup Arason, að hann
var af göfugum ættum, en fátæku foreldri.
Árni kom ungur vestur, um fermingu; með
óslökkvandi fræðslu- og frama-þrá undir eins í
æsku. En varð að vinna fyrir sjer strax hálfvax-
inn unglingur, og naut skólatilsagnar af mjög
skornum skamti, — og eingöngu fyrir eigin afrek:
óþrotlega staðfestu, kjark og einbeitni. Náði þó
með þroskaaldri talsverðri mentun, og komst í
hærilega stöðu liðlega tvítugur.
En liugurinn sótti hærra. Hann hafði mjög
brátt gefið sig við kirkjumálum, sem voru helstu
mál landa lijer, og náð undir eins þar miklu
áliti. En með þroskaaldri fór hann einnig að
gefa sig við innlendum landsmálum, liæði rikis-
og borgar-málum. Varð það til þess, að hann, þá
að eins rúmlega þrítugur, hlaut þann veg, að vcra
kjörinn í borgarráð Winnipeg-Iiorgar; er hann
annar íslendingurinn, sem þann frama liefur hlotið.
í horgarráðinu kvað að honum meira en nokkrum
öðrum manni, að frátöldum borgarstjóranum ein-
um, sem og var skörungur. En mjög spilti það
samvinnu að þeim lenli saman í einu liöfuðmáli,
og urðu ósáttir af; en borgarsljórnin greindist i
tvo flokka, annar með Árna, hinn með Aslulown
(borgarstjóranum). Dró það til þess, að Ashdown
lagði sig frain við næstu kosningar að bola Árna
frá, og tókst það. Síðan þá liefur Árni ekki boðið
sig fram til opinberra starfa; en þó gefið sig mjög
við öllum meiri háttar málum. Hefur hvervetna
kveðið að honuin öðrum freniur; svo að fáir eða
engir eru áhrifameiri meðal íslendinga hjer en
liann. En á hinn bóginn er liann og í mjög
miklu áliti hjá innlendum merkismönnum mörg-
um; er það þó að eins að verðugu; því mikið er
í manninn spunnið, og einkum er hann prýðisvel
til allrar forustu fallinn. Síst er því enn sjeð fyrir
endann á framsóknarbraut Árna, þótt ekki sinni
hann neinu opinberu staríi sem stendur; því hann
má' enn ungur teljasl: innan við fertugt.
Um sama leyti og Árni fór að gefa sig af
alvöru við opinberum landsmálum hjer, tók hann
að leggja fyrir sig þá atvinnugrein, sem hann
hefur fengist við jafnan síðan: landsölu innan
borgar. Hefur sú atvinna verið ein hin arðbesla
hjer í borg nú um alllangt tíinabil, önnur en lög-
menska. En það sýnir framsóknarkapp og at-
orku mannsins, að fyrir ekki alls löngu síðan
hafði hann sterkan liug á að taka það starf, lög-
menskuna, frá grunni; en það er bæði torsótt leið
og seinfarin, svo að til fullrar lilítar sje; enda
fyrirljet hann þá ætlun áður til mikils kæmi. En
í annan stað hefur Árni hafist svo handa í at-
vinnugrein sinni, að liann mun nú auðugastur
landa vorra hjer, að einum, ef til vill, undanskild-
um; væri það mjög mikið fje í krónum, sem hann
hefur aflað á þeim tæpum áratug, síðan hann tók
að fást við sjálfstæða atvinnu, — og efalaust í