Óðinn - 01.07.1912, Blaðsíða 3

ÓÐINN
27
Árni Eggertssan.
miljónum talið. Ekki er því þó til að dreiía hjer,
sem sagt er um suma auðmenn nær og fjær, að
miður sje fengið; ekki einu sinni svo talið af
mótstöðumönnum hans. Svo frábærlega drengi-
legur og viðskiftahreinn er maðurinn.
Yíirleitt er Arna borið alveg óvanalega gotl
orð af almenningi. Skal þvi og viðbætt af mjer,
að þann orðstír á hann, og það alveg skrumlaust
eftir minni þekkingu á honum, sem nú skiftir
árum. Er það skjótsagt, að jeg hef aldrei þekt
hreinlyndari og drengilegri mann í lnig og hegð-
un en hann. I3ess utan brjóstgóður við bágstadda,
framlagagóður til opinberra samskota; en þó eink-
um alveg óþreytandi hjálparhella vinum sínum og
vandamönnum, og allra manna ættræknastur, þeirra
sem jeg hef kynst. Má vel segja, sje óhlutdrægt
á litið, að liann sje í mjög mörgu sönn fyrirmynd
landa hjer, að minsta kosli í því tvennu, sem eru
aðalþættirnir í öllu fari manna: manndáð og
mannkostir; er þá að vísu mikið sagt, en þó óvíst
að ofmælt sje. Hvað aftur snertir skoðanir hans
í einstökum málum, má ýmsu þar um gegna;
en lundarfar hans er að hugsa fljótt og fram-
kvæma fljólt, meðfram sjálfsagt mótað af lifs-
slöðu hans á liðnum árum og áhrifum af fram-
sóknarliug hjerlendrar þjóðar. Annars má segja
að lundarfar Árna Eggertssonar yfirleitt felist í
þeim þremur orðum: örlyndur, glaðlyndur, veg-
lyndur.
Árni kvæntist ungur Oddnýju Jakobsdóltur,
ættaðri frá Húsavík, góðri konu og gervilegri,
er jafnan hefur verið eiginmanni sínum liinn
ötulasti hvatamaður á framsóknarbraut hans.
Hafa þau eignast mörg börn og mannvænleg,
sem enn eru á ungum aldri.
Að endingu skal það sagt, að það er bæði
ætlun mín og von, að æfiafrek Árna Eggerts-
sonar sjeu, það sem komið er, að eins í byrjun
og bernsku; en hið mesta og merkasla eins og
ónutnið land í hyllingum i fjarska.
P. B.
H.
Nokkur kvæði
cftir
Theódór Jakobsson og Jakob Jóh. Smára.
Myndir.
I.
Himinauðnin andar kalt og ljett
yfir bláu, draumaskæru hjarni.
Líkt og vögguvísa yfir barni
vindur hvíslar lágt við svartan klett.
Fölvir skuggar niðrí djúpum dal
draga sig að myrkum bæjaþústum,
eins og yfir fornum frægðarrúslum
llökti svipir kringum gleymdan val.
Skefur mjöll um vatnsins öiduís:
Armar rjettir hátt frá jörð til bæna.
Brostin augu auðra vaka mæna
upp á stapa, er sorgarhvítur rís.
Uppi hallast aleinn fram á staf
ísgrár risi, starir niðrí dalinn.
— Mynd úr steini — manna augum falinn.
Máninn vefur hann í silfurtraf.