Óðinn - 01.05.1918, Blaðsíða 3

ÓÐINN
Og himin höndum tekur
hYer hafs og merkur þjóð,
og jafnvel fönnin fagnar
og fræin kyssir rjóð
við vorsins lög svo Ijett og ljúf og góð.
Og hjarn af heiði rennur
og hlær í gili dátt,
er foss af fjalli brunar
og fer með hörpuslátt.
Húrra! húrra!
Nú brunar foss af fjalli
og fer með hörpuslált.
Og alt, sem dreymdi daginn,
í dans við slállinn fer;
hver rödd á fold um fögnuð
og fegurð vitni ber.
Heyr vorsins Ijóð, hve Ijelt það lyftir sjer.
Úl! úl! Nú grænkar grundin
og gróa hlíðar skjótt,
því alt, sem ljósið laugar,
til lífs fær nýjan þrótt.
Ilúrra! húrra!
Sjá, alt, sem Ijósið laugar,
til lífs fær nýjan þrólt.
Og himin höndum tekur
hver hafs og merkur þjóð;
og jafnvel fönnin fagnar
og fræin kyssir rjóð
við vorsins lög svo ljett og Ijúf og góð.
Staka.
Laufi skrýðir fell og fjöll,
fríkkar víði tóin.
Nú er hlíðin öríst öll
og með prýði gróin.
Enn glóir gcisli á meiði.
Nú glóir geisli’ á meiði,
nú gróa von og þor,
nú ljóma lá og hciði.
Ó, ljúfa, góða vor!
enn átt þú yndi nóg.
Frá mannlífs harki og heimsku
jeg held í kyrráh skóg.
Að síðslu dagseikt dregur
og dvelur sól við brún;
enn roðnar ránar vegur
og roðna gróin tún.
Við kvöldsól leiftrar lind;
og aftangeislar elda
um austurfjalla tind.
í sveit er sumarþíða,
á sævi kyrt og rótl.
Nú ílýgur fuglinn víða
og fagnar júnínóll.
í vestri vorsól hlý
í rósum bliku baðar
og bryddir vindaský. —
Enn glóir geisli’ á meiði,
enn gróa von og þor,
enn ljóma lá og heiði.
Ó, Ijúfa, góða vor!
enn ált þú yndi nóg.
Hjer vil jeg sitja og syngja,
já syngja í grænum skóg.
S. /•.
Smælki.
Rökkur.
llla lýsir lampinn minn,
ljósmctin á förum,
hann cr við mig himininn
heldur spar á svörum.
Sár.
Harmasár í lijartastað
hepnast ci að græða;
komi einhver ögn við það,
altaf fer að hlæða.
Bæn.
Scndu tit vor allra inn,
alheimsólin hjarta,
práða guðdómsgeislan pinn
gegnum myrkrið svarta.
Iiallgr. Jónsson.