Reykjavík - 24.03.1906, Side 2

48
RETK JATIi;
heimi þó) og stóð undir þessum rím-
aða samsetningi:
„H. C. A. og J. H.
(ritað ósjálfrátt af
Guðmundi Jónssyni).*
Hér í heimi vóru þeir. H. C. An-
dersen, og einkum Jónas Hallgr., taldir
bærilega hagmæltir. En nú yrkir
Jónas svo:
„Hann skildi eftir engin blóm —
við aldurtilans dyr — -
sem höfðu ilm eða annað skrúð,
en að eins frostrósir.
Svona orkti Jónas aldrei í lifanda
lífl, en svona hefir honum farið aftur
í öðru lífi með hagmælskuna.
Jafnvígur á báðar hendur.
Þeir öndungar hafa handsamað
framliðinn lækni norskan, að þeir
segja, sem þeir láta gera lækninga-
tilraunir við sjúklinga.
Fjallkonan segir (XXIII. árg. 10.
tbl.): *Af þeim sjúkdómum, sem verið
er að fást við, þykir mðnnum mestu
máli skifta um einn. Það er krabba-
mein í maganum. Sjúklingurinn er
Jón Jónsson frá Stóradal."
Svo lýsir Fj.konan uppskurði, sem
þessi afturgengni nafnlausi norski
læknir gerði —1 gat á lífið o. s. frv.
En þó var bjórinn aiheill á eftir.
Auðvitað dó maðurinn fám dögum
síðar, og landlæknir og þrír aðrir
læknar rannsökuðu líkið með upp-
skurði. Dauðameinið reyndist krabba-
mein í lifrinni, en í maganum hafði
aldrei neitt krabbamein v.erið.
Svo að þessi norski nafnlausi
draugur er alveg jafnmikill snillingur
í aðþekkja, hvað að sjúklingum geng-
ur, eins og að lœlcna þá!
Úr orðasafni „ísafoldar."
Þeir sem ekki gleypa með blindri
trú allar andabirtingar og uppvak-
ninga sögur ísaf. og Fj.konunnar, heita
á máii ins prúðorða mælskumanns,
ritstjóra ísafoldar: „ „kaupamenn“ og
höfðingjasleíkjur, hræsnarar og manna
þrælar, embættis-kjötkatla-hítir og
peningavalds-þý, „ sannsöglis- “ göfug-
menni og prúðmensku-durgar. “ [Isaf.
XXXIII, 17. tbl., b7, bls., 2. dáik
efst].
Alþingism. séra Árni Jónsson á
Skútustöðum heitir á ísafoldar-máli:
„inn háæruverði héraðsprófastur á
Skútustöðum, ráðgjafa-alþingismaður,
kyrkjumálanefndarmaður og riddara-
efni; því hann mun vera hér staddur
á kyrkjumálanefndar-styrksleifafundi. “
Hann „er ekki einu sinni almenni-
lega læs, eða þá að hann er ákaflega
fljótfærið flón. En það er sitt hvað,
þó að maður væri þingsins mesti
þvoglari og þokukind, eða hitt að vera
illa læst flón.“ [S. bl., neðar í sama
dálki].
VWmatndwrtnii milU.
Síöustu
öndunga-sTÍkin.
FróÖárundrin skýrö.
Eldred frá Notthingham afhjúpaður.
Flestir lesendur vorir munu
hafa lesið Fróðár-undrin nýju og
muna þá væntanlega eftir öllum
þeim kraftaverkum, sem SigTríer
þóttist sjá í Nottingham. Herra
Faustínus skýrði þau öll á sína
vísu, en andatrúar-þjóðræðisblöð-
in hér, Isaf. og Fj.konan, kölluðu
Faustínus loddara, lygara ogöðr-
um svivirðingarnöfnum, en trúðu
á Sig. Trier, Mr. Eldred og krafta-
verkin.
Mr. Eldred heíir að vanda
haldið áfram andakukli sínu með
bænahaldi, sálmasöng og öðrum
guðrækilegum skrípalátum og varð
loks árangurinn sá er hér segir:
|Lundúnum, 10. Marz"síðd.
Andamiðillinn Eldred jfrá Not-
tingham hefir nú vexúð opinber-
lega afhjúpaður í bænum Bays-
water. Það var náttúrufi’æðing-
urinn Dr. Wallace, sjálfur eld-
heitur andatrúai'-maður, sem
hafði fengið grun á stól Eldreds
og miðilsklefa. Hann iannsakaði
stólinn, meðan Eldred var Qar-
verandi, og fann í honum leyni-
hólf. Hann lét á engu beru,| en
lét gera sér lykil að leynihólfinu.
Um kvöldið, þá er Eldred ætlaði
að halda andasýningu og bað þá,
um þetta lesa í ílestum enskum
blö$iim.
Til beztu manna Islands.
(Frá dönskum manni hér í landi).
Það er fögur fregn, og hlýtur að
vekja innilega gleði í hjörtum ailra
vandaðra og hleypidómalausra Dana
og fslendinga, að heyra þau boð, að
konunginn og fulltrúa innar dönsku
þjóðar langi til að heilsa kjörnum
þjóðfulltrúum bræðra vorra hér á ís-
landi. Þetta hlaut fram að koma!
Danir eru ekki dul og ómannblendin
þjóð. Oss er tamt að slá dyrunum
galopnum og fagna vel öllum, sem
til vor koma með vinarþeli og virða
oss. éins og vér virðum þá sem vilja
við oss vingast.
Síðustu 30—40 árin hafa leitt svo
margt nýtt inn í heiminn,j^svo marg-
ar nýjar skoðanir, nýjar aðferðir, svo
margan nýjan skilning, og þau hafa
einnig komið mörgu nýju á í sambúð
Danmerkur og íslands, og öllu í átt-
ina til góðs. Því sem vanhirt hafði
verið öldum saman, eru menn nú að
reyna að bæta úr. Ög vel ber þess
-pappann
I
er nú búið að reyna um land alt í íleiri ár, og hefir eft-
irspurnin eftir honum farið sívaxandi.
Þannig seldust árið 1903 að eins 2000 rullur, árið
1904 seldust 3800 rullur.
En árið 1905 seldust full 6000 rullur. — Þessi sí-
vaxandi sala er full sönnun fyrir, að YÍKING-PaPPINN
er þess verður, að honum sé gaumur gefinn, enda er
hann að allra dómi sá langbezti og hlutfallslega ódýr-
asti utanhússpappi sem hingað flyzt. Hann er búinn til
úr verulega góðu efni og sérstaklega vel »asfalteraður«,
er þvi bæði seigur mjög og eiustaklega endingargóður,
enda hefir hann hlotið verðlaun fyrir gæði sín.
Kaupið því Víking-pappa á hús yðar þegar þér byggið,
þess mun engan iðra; en gæta verður hver að því, sem
vill fá hann ósvikinn, að að eins sá pappi er ekta, sem
her verzlunarmerkið: GODTIIAAB, KEYIAJATlJK..
I
sem við vóru, að rannsaka alt
inni, þá gekk Wallace rakleiðis
að stólnum og opnaði stólbakið.
Þar komu þá i ljós ótal munir:
grímur, þar sem grisjótt lin var
límt fyrir holurmunns og nefs, 6
vöndlar af hvítum silkidúk, 2
svartir klæðisdúkar, sem notaðir
vóru, þegar andi átti að afholdg-
ast eða verða að engu, 3 alskegg
með ýmsum litum, 1 grá hár-
kolla og önnur hvít og þar fram
eftir götunum.
Wallace hafði með sér lögreglu-
spæjara. Sönnunargögn þessi voru
svo rík, að Eldred meðgekk þegar
í stað svik sín og pretti og endur-
greiddi öllum viðverendum að-
göngugjald þeirra. Stóllinn, með
því sem í honum var, var upp-
tækur gerður, en Eldred var lát-
inn sleppa refsingarlaust að öðru
leyti. Ið mikla öndungablað
»Light« ílytur greinilega skýrslu
um þennan atburð, seni hefir sætt
ákaílega mikilli athygli og fjöl-
mikið var rætt um í morgunblöð-
unum i dag.
Þan nig hljóðar simfregn frá
Lundúnum þennan dag og mp
að minnast, að það sem hér hefir
verið mest til tálmunar, vóru inar
lélegu samgöngur milli landanna, og
fjariægra landshluta milli hér innan-
iands, svo að hér var örðugt að ná
saman og koma fram í öruggri eining.
Nú er þess vel um vert, að kynn
ast nánara hvorir öðrum, og reyna,
hve miklu góðu það má til ieiðar
koma. Ég trúi á góðan árangur af
því, og á þá trú befi ég komist við
dvöl mína hér, með því að ég hefi
tekið eftir, hve margt er líkt í þjóðar-
einkunnum íslendinga og Dana. Vel-
vild og friðsemd eru aðaldrættirnir,
og ef vér ávalt varðveitum þessa
eiginleika, þá mun á komasf það sam-
líf milli beggja þjóðanna, er þeim
verði báðum til heilla og göfgunar.
Svo sé ég þá í anda þjóðfulltrúana
héðan koma til landsins míns, sem
ég ann svo heitt, og ég veit,, að það
mun breiða móti þeim opinn faðm-
inn í hátíðaskrúði og af bezta hug.
Ég sé þá við hátíð í fagra danska
beykiskóginum; ég set mig inn í
hugsanir þeirra. er þeir halda heim
frá gildi í hlýja sumarnætur-loftinu,
þá ér síðustu ijósin eru slokkin og
síðustu tónar hljóðfæranna þagnaðir
og menn heyra næturgalann dilla
röddinni í kjarrinu og sjá þokuna
líða hægt upp frá mýrunum; þá segja
þeir við sína dönsku bræður: „Já,
fagurt er hér og gott að vera; en
heimsækið oss nú líka einu sinni og
sjáið vor heimkynni milli bláu fjall-
anna, við voldugu fossana, hjá hraun-
urðum og ísbreiðum, en út við vold-
uga hafið, sem sogast út og veltur
að strönd og lætur oss hertaka vista-
föngin úr skauti sínu. Komið eitt
sinn til vor og hlustið á sögur vorar
og fornar sagnir, sem geta frætt yð-
ur um alla fornsögu sjálfra yðar.
Komið og heimsækið oss í voru landi
eins og vór komum nú til yðar“.
Þá sumarnótt tengjast vináttubönd,
sem tvinnuð eru úr virðingu þjóðanna
hvorri fyrir annari og úr ást sameig-
innar tornsögu og sannfæringunni um
að vér eigum fyrir höndum heilla-
rika og ástúðlega sambúð.
Sérhver maður, sem sagt getur:
„Ég vil að eins þjóð minni og íandi
ið bezta“, óskar, að þessi ferð, sem
svo hjartanlega. er til boðið, megi vel
takast, og allir boðsgestirnir megi sjá
sér fært að þiggja boðið. Skoðun
geta heimalærðir menn haft, en meira
gef ég fyrir orð og álit þeina manna,
er vilja með sjálfs augum sjá.
Rvík, u/a—''06.
Einlægur Dani.
Magnaður dáleiðslukraftur.
Lektor séra Þórhallur Bjarnarson
lagði af stað í „Nýja Kyrkjubl." 3.
tbl., að heilsa upp á andatrúarpost-
ulana. En hann var ekki óðara bú-
inn að t.aka ofan hattinn í hægri
hendi en séra Einar í Hjáleigunni
leit á hann og dáleiddi hann, svo að
í 5. tbl. „N. K.“ birtist, lektorinn í
„millibilsástandi" með hattinn enn í
hendinni. En áður en séra Einar
fengi „lagt á hann,“ varð Björn leiki
trúboði of fljótur á sér að fara hönd-
um um lektorinn, svo að hann vak-
naði meir en til hálfs í 6. tbl. og lagði
frá sér hattinn, en stundi þó enn,
eins og honum hefði þótt værara í
„ millibils-á st.andin u. “
í næsta tbl. verður hann væntan-
lega glaðvaknaður og setur upp
hattinn.
land8homanna xniUi.
Manntjón. |';>4 menn drukknuðu
af- báti í Yestmanneyjum 12. þ. m.
:.Formaðuiinn (Magnús Þórðarson í
Sjólyst) komst af við 9. mann.
BotnTÖrpungur sökk út. af Stokks-
eyri 14. þ. m. (strandaði á skeri).
Menn kornust allir af.
t Ólafur Gruðmundsson læknir á
Stórólfshvoli dó 16. þ. m. úr tæringu.
Hann var fæddur 4. Des. 1861, son-
ur ins ágæta manns Guðm. prófasts
Einarssonar. Ólafur var ötull læknir
naeðan heilsan entist, frábær fjörmað-
ur og inn mesti drengskaparmaður,
enda allra hugljúfi, vinfastur ogtryggur.
■Kei?hjavíh oq örenö.
Dannebrogsmenn eru þeir orðnir:
ráðherra H. Hafstein, séra Matthías
Jochumsson og Stgr. rektor Thor-
steinsson, allir riddarar áður; enn
fremur : Ingjaldur Sigurðsson hrepp-
st.jórí á Lambastöðum og Jón bóndi
Ólafsson á Sveinsstöðum.