Reykjavík - 30.07.1910, Blaðsíða 4

128
REYKJAVÍK
DEf ’ORENEDE BRYGGERIERS
Ekta Krónuöl. Krónupilsener. Export JI>oI>l>elt Ö Anker Öl. 1.
Vjer mælum með þessum öltegundum sem þeim J XjNl TJS XTI skattfriu öltegundum sem allir bindindismenn mega neyta. xt Biðjið beinlinis um: lN D. De forenede Bryggeriers Öltegundi r.
.UBIRIiTRS IARGARISEFABRIR“
selur mjög ódýrt og bragðgott smjörlíki. Það er nær ólitad og geta
neytendur þess fullvissað sig um að í því eru að eins hrein og ósvikin efni.
Verksmiðjan hefir foröabúp á Akureyri og selur að eins í stórkaupum til
útgerðarmanna, kaupmanna o. s. frv. Pantanir má ennfremur senda beint til
verksmiðjunnar í Khöfn. Áreiðanlegum kaupendum er kaupa nokkuð að mun
gefst all-langur gjaldfrestur.
Aðal-fulltrúi verksmiðjunnar fyrir ísland
Jón Stefánsson, Ákureyri.
íí
B Æ K U R,
innlendar og útlendar.
Ititföng. Pappír. — skrifpappír, prentpappír, plöntu-
pappír, nmbúðapappír, kreppappír o. fl. — Póstpappír í bloldr-
um9 sem allir ættu að nota. Dæmalaust ódýr og sjeleg póst.
korta-blbúm o. fl. Be*t aö kaupa alt slíkt í
Bókavezlun Nigíúsar Eymundssonar.
Nýtt
Sauðakjöt
er nú komið 1
Matarverzlun
Tömasar jinssonar,
I3anlia,str*æti lO.
m mmeraler
og smukke erts-stufer kobes. Spe-
cielt onskes tilbud af vandklar,
feilfri iilandsk dobbeltspath.
Anbud med prover og prisopgaver
bedes sendt
Talsími 212.
firi.«itiania. lorge.
Nýtt hús
til 8Öln nú þegar. — Lítið hús, hæfilegt
fyrir litla fjölskyldu, tekið upp í andvirðið. 1
Aígreiðslan vísar á. [2». ah bl. !
Mrk. „Mineraler“.
_______________________u
€ggert Ciaessen,
yflr réttarmálafl ntnin gsm aðnr.
Pósthósstr. 17. Talsíml 16.
Venjulega heima kl. 10—11 og 4—5.
I
I
Mjólkurbrúsar
eru nýkomnir til
Jes Zimsen.
I óskilum
er á afgreiðsÍH ,ThóreQelagsins‘
2 pokar með ýmsu í, merktir: M. J.
Baldurshaga, og J. E. J. Reykjavík 1
poki. Eigendur eru beðnir að gefa
sig fram sem iyrst.
Nýjar
Kartöflur
fást ætíð hjá
Je« Zimsen.
B Vara-stykki í Her-
kúles-sláttuvjelar
fást hjá
' Ingvari Pálssyni,
B Hverflsgötn 13.
Thomsens
príma
vinðlar
Hvar á að kaupa
öl og vín?
En í Thomsens
M a g a s í n.
Prentsmiðian Gutenberg.
24
var mín. Og svo reikaði jeg fram og aftur um skóginn frá
morgni til kvölds, og hafði þá sælu meðvitund, að hvenær
sem jeg vildi, þyrfti jeg ekki að fara nema svo sem fimmtán
mínútna gang, til þess að sjá hana, sjá inn í bláu, torskildu
augun hennar. Og hún sat þarna heima við sóttarsæng föður
síns, og í hvert skifti, sem jeg kom inn í svart-tjaldaða her-
bergið, ljómuðu augu hennar, og svo rjetti hún mjer báðar
hvítu hendurnar sínar.
Nú er þetta fyrir löngu um garð gengið, gamli, góði
vinur — fyrir löngu um garð gengið. Jeg er ekki teprulegur
eða viðkvæmur að eðlisfari, hefi aldrei verið það, ekki á þann
hátt, sem tízkan heimtar að menn sjeu. Pað átti ekki við
skap mitt. Lif mitt í skauti náttúrunnar gaf mjer ekki heldur
neitt tækifæri til slíks. Hugsanirnar komu frá hjartanu, þráð-
beint, eins og bækitrjen hjerna í skóginum; og hreinskilni
hafði jeg lært af hreina og heilnæma jQallaloftinu, og sagði
því ætíð það, sem mjer bjó i brjósti. En satt er það, að
flestum finnst fjallaloftið hjerna oftast helzt til kaldranalegt.
En jeg er vanur loftinu hjerna, og það hressir bæði höfuð
mitt og hjarta.
Svo andaðist Babenberg gamli. Og viku síðar hafði jeg
Frederikku heim með mjer sem eiginkonu mína. Eftir hverju
var að bíða? Dauða gamla mannsins bar að skoða sem
lausn frá sárum kvölum og eymd, og Frederikka var heimilis-
laus — hún átti ekki húsrúm framar í húsi föður síns.
Presturinn gaf okkur saman í hallar-kapellunni á Mans-
dorf. Það var dálítið einkennilegt brúðkaup. Hjónavígslan
átti að fara fram um kvöldið. Dagurinn ætlaði aldrei að
liða. Til þess að stvtta mjer stundir, tók jeg byssu mina, og
reikaði fram og aftur um skóginn. En svo komst jeg í tæri
við urðarkött, og hann storkaði mjer svo mjög, að jeg gleymdi
25
alveg hvað tímanum leið. Þegar jeg loks kom heim, stökk
jeg eins og jeg stóð á bak brúnum hesti, sem jeg átti, og
reið í einum spretti til Mansdorf. Og þegar jeg kom inn til
brúðurinnar, hafði hún þegar beðið stundarkorn eftir mjer.
Hún stóð á miðju gólfi í viðhafnarsalnum,þar sem líkbörur
föður hennar höfðu staðið fám dögum áður. Sorgarslæðurnar
hjengu enn þá yfir gullnu húsgögnunum, og mjer fannst jeg
enn þá finna blómsveigalyktina þarna inni. Bak við hana
sá jeg systur gamla mannsins látna, tvær ógiftar en aldraðar
fómfrúr. Þær áttu báðar heima í klaustri einu i grenndinni,
þar sem aðalsmeyjar einar höfðu aðsetur sitt. Þær voru
regingslegar, grályndislegar og í meira lagi óvingjarnlegar, þar
sem þær stóðu þarna i svörtu klausturskikkjunum sínum.
Jeg segi þjer það satt, að þetta voru ógeðslegri brúðarmeyjar,
heldur en þú getur gert þjer í hugarlund.
En jeg leit ekki á þær nema að eins í svip. Jeg horfði
hugfanginn á Frederikku. Hún var föl, fölari en nokkru
sinni áður, og hún var al-svartklædd. Myrtussveigurinn sýnd-
ist svartur að bera við glóbjarta hárið hennar. Fegurri kona
en hún heíir víst aldrei staðið sem brúður frammi fyrir
augliti nokkurs hrúðguma.
Jeg gleymdi því alveg, að jeg var mættur þarna í hvers-
dagsfötum mínum, óþveginn og órakaður; og ekki bað jeg
einu orði afsökunar á því, að jeg kom of seint, jafnvel þótt
hún horfði á mig spyrjandi og hálf-ávítandi augnaráði. Það
var eins og hálfgert hik væri á henni í fyrstu, en svo rauk
húu allt i einu að mjer, og rjetti mjer hönd sína, og svo
skunduðum við hröðum fetum út í kapelluna. Bak við okk-
ur heyrði jeg klausturjómfrúrnar hvíslast á. Jeg hjelt að
þær væru að liæðast að rykinu og óhreinindunum á veiði-