Reykjavík - 12.08.1911, Blaðsíða 3

REYKJAVÍK
135
>EGAR að Sunlight-sápan er
notuð við þvottinn, þá verður
erfiðið við hann hreinasta
unun. Vinnan verður þá
bæði fljótt og vel af hendi
leyst, þið þurfið ekki að vera
hræddar við að þvo jafnvel hið finasta tau, ef
þið notið Sunlight-sápuna.
SUNLIGHT SÁPA
Tækifæriskaup!
í nokkra daga seljum yjer:
llargarine fyrirtaks gott, pd. á 43 au. (áður 50 aura).
Mysuost ágætan, pd. á 20 au„ í 10 pd. 18 aura.
Cervelatpylsur pd. á 48 aura, (áður 60 aura).
Næta saft potturinn 70 aura (þrátt fyrir 50 aura toll).
Chocolade, c. 400 pd. er hefir slegið sig, en er jafn gott
til suðu, pd. að eins á 50 aura.
Munið okkar brenda og malaða Kaffl og Cacaoduftið góða.
pr. Verzl. Víkingur.
Carl Lárusson.
En hann getur þetta ekki. Banka-
stjórarnir mundu undir eins segja hr.
Ó. B., að ég hafi skýrt rétt frá.
Hefir nú hr. Ó. B. drengskap til að
skýra rétt og satt frá þessu, eftir að
honum hefir verið bent á, hve auðvelt
só fyrir hann að fá að vita sann-
leikann?
Hann gefur nú manniýsingu af sjálf-
um sér með því, að sýna, hvað hann
gerir.
Jón Ólafsson.
Bókfreg’ii.
Ágúst Hjarnason;
Yfirlit yfir sögu manns-
andans. Hellas.
Rvík 1910.
Dr. Valtýr Quðmundsson ritar svo
í „Eimreiðinni", XVII, 3, 233. bls.:
Þetta bindi höfum vér lesið með
mesi.u ánægju. Teljum vér það bæði
höf. þess til sóma og íslenzkum bók-
mentum stórfeng. Hvort alt er þar
hárrétt eða ekki, erum vér ekki færir
um að dæma, en yfirleitt virðist með-
ferðin góð og efnið er skínandi, sem
nærri má geta, þar sem verið er að
lýsa andans gróðri mestu mentaþjóðar
fomaldarinnar — og óhætt að segja
allra alda, ef rétt er metið. Og auk
þess er efnið afarfjölbreytt. Er þar
fyrst stutt, en þó einkarglögt yfirlit
yfir sögu Grikkja frá því um 2000 til
146 e. Kr., er sjálfstæði þeirra leið
algerlega undir lok og Grikkiand varð
að rómversku skattiandi. Þá er ann-
ar kafli um trúarbrögð þeirra (ariatrú
og áardýrkun, goðaheim þeirra, Orfev-
skuna og Díónýsátrúnaðinn). Þriðji
kaflinn er um listir og mentir (Jjóða-
gerð, leikrit, byggingarlist, höggmynda-
list, málaraiist, lýðmentun og sagna-
ritun) og er þar fljótt yfir sögu farið,
en hverju þó í rauninni markað hæfl-
legt rúm. Lengstur er fjórði kallinn,
um heimspeki og vísindi, enda skiftist
hann í marga smærri kafla og grein-
ar, t. d. um náttúruna, hugspekina,
vísindaöldina í Alexandriu, Jífspekina
og trúspekina. Kennir þar margra
grasa eða réttara sagt heilabrota, sem
bæði er gaman og líka er vert að
kynnast, enda er bókin yfirleitt stór-
mentandi. Viljum vér því ráða sem
flestum til að lesa hana og ekki einu
sinni, heldur oft. Auðvitað er þar
ekki alt jafn gullvægt, og nokkuð hátt
ílogið á stundum, en svo mikið er
þar af andlegum auði, að bókin getur
i höndum hugsandi manna orðið þeim
hreinasti Draupnir, er af drjúpi nýtt
hugargull í sálum þeirra. Þeim krón-
um er vel varið, sem veittar eru til
að styrkja slík rit sem þessi, og hafi
höf. þökk fyrir starfa sinn.
Vér höfðum við lesturinn ritað nið-
ur ýmislegt, sem vér vildum fetta
fingur út í, en það er svo smávægi-
ilegt, að vér sleppum því. Fylgjum
reglu Epikúrs, að minnast þess, sem
oss hefir til yndis verið við lesturinn,
en látum hitt i gleymsku falla.
Nöfn og’ nýjungar.
Fuodur í Fram verdur haldiun í kvöld
á venjulegum stað og tíma. Prófessor Lár-
us H. Bjarnason talar. Áríðandi að menn
fjölmenni á fundinn, og eru sjómenn þeir
sem nú eru heima við, sjerstaklega mintir
á að nota tækifærið.
Hestad heitir Norðmaður einn, kennari
frá Vestdal í Noregi, sem er væntanlegur
hingað með „Flóru“ á morgun. Ætlar hann
að halda hjer fyrirlestur í Good-Templara-
húsinu annað kvöld um bindindishregfing-
una i sambandi við bókmennlir og lislir.
Verður það án efa fróðlegt erindi og skemmti-
legt, því að hr. Hestad kvað vera fræði-
maður mikill og vel að sjer um marga hluti,
Hann hefir lært töluvert í íslenzku, og skil-
ur hana og talar nokkurn veginn.
Fyrírlesturinn verður ókeypis, og þarf víst
ekki að efa, að hann verður vel sóttur.
Ráðherrann kom heim úr utanför sinni
6. þ. ro.
Lækkun símgjalda milli landa. Um
næstu áramót er 5 ára tímabil það á enda,
sem simtaxtar þeir milli landa, er ákveðnir
voru 1906, áttu að gilda. Er því nú byrjað
að semja um nýja taxta, er gildi um ákveðið
árabil. Hefir ráðherra góðar vonir um, að
taxtarnir fáist nú lækkaðir að mun. Áður
en hann fór frá Kaupmannahöfn, kom For-
berg landsimastjóri þangað, að tilhlutun
landstjórnarinnar, til þess að aðstoða ráð-
herra í samningunum um þetta mál. Samn-
ingum er þó enn eigi lokið.
62
Undir eins og þeir voru komnir út ur húsdyrunum,
tóku þeir að þjarka um málaralistina, og umræður þær
urðu svo heitar og ákafar, að þeir gleymdu öllu öðru. Og
það var ósjálfrátt með öllu, að Gray nam loksins staðar, til
þess að kveikja í pípunni sinni — eldurinn, sem í henni hafði
verið, var sem sje fyrir löngu dáinn af leiðindunum að hlusta
á þetta lærða bull þeirra.
Hann leit af tilviljun í kringum sig — rendi augunum
snöggvast yíir hið yndisfagra landslag .... og honum sýnd-
ist allt í einu eitthvað renna sjer otan af hæð einni í svo sem
hundrað faðma fjarlægð. En það var beint undir sól að sjá,
svo að honum gat vel hafa missýnzt. Og að þeirri niður-
stöðu komst hann. Og svo hjeldu þeir áfram kappræðum
sínum.
Litlu siðar leit hann þó aftur ósjálfrátt við, og nú skrækti
hann upp yfir sig af hræðslu.
Lane leit einnig við.
»Hver þremillinn er þetta, maður?« mælti hann forviða.
Það var sem sje ekkert að sjá.
»Ja, jeg veit ekki . . . .« Gray brosti vandræðalega.
»En mjer sýndist .... mjer sýndist svo greinilega að jeg sæi
eitthvert ákaílega andstyggilegt andlit gægjast upp yfir hæð-
ina þarna«.
Þeir biðu dálitla stund.
»Hvaða bull! Þig er bara að dreyma, góðurinn minn.
Þú ert hræddur við strokufangann, þar frá stafar það. Komdu
nú — við skulum nú halda áfram«.
Lane tók þegar aftur að rekja sögu málaralistarinnar.
Gray hlustaði á hann með athygli nokkra stund — svo varð
hann að líta við aftur.
»Sjáðu!« Hann þreif i handlegginn á vini sínum. »Þarna
59
ekki haft neina ábyrgð á. Annars hafið þjer nú fengið samn-
inginn aftur, jafngóðan og ólesinn af öllum«.
Þeir störðu hvor á annan.
Skrifstofustjórinn skildi nú allt í einu, hvernig á þessu
háttalagi leynilögreglumannsins stóð. Aðstoðarmaðurinn sat
þarna inni i skrifstofunni, og í hans áheyrn mátti auðvitað
ekkert segja. Málalokin urðu að vera þessi einu eðlilegu :
Panama-sendiherrann kom sjálfur með samninginn, og bað
afsökunar á misgáningnum.
Skrifstofustjórinn sneri undir eins við blaðinu :
»Já, auðvitað, auðvitað. Þakka yður mikillega fyrir!
Nú, þegar jeg hugsa mig um, man jeg það glöggt, að samn-
ingurinn lá í þeim stað á borðinu, að hann hlýtur að hafa
slæðst með skjölum þeim, sem jeg afhenti yður. — Já, það
er ekki hætta á þvi, að ekki megi treysta útlendu sendiherr-
unum nú á dögum. Þeir eru allir mestu heiðursmenn —
mestu sæmdarmenn. Það er af sem áður var i því efni«.
Campnell greifi hneigði sig.
Skrifstofustjórinn mælti að skilnaði:
»Verið þjer sælir! Þið ætlið þá að gera svo vel, herrar
minir, að koma heim til mín kl. 6 í kvöld. Það verða engir
aðrir boðnir; bara privat-miðdegisverður i ró og næði . . .«
★ ★
♦
Og þannig var það. Heima hjá skrifstofustjóranum,
þar sem enginn gat truflað, gaf Campnell greifi honum ná-
kvæma skýrslu um það, hverníg hann hefði hagað sjer i þessu
vandræðamáli, sem hann nú hafði lokið á ákjósanlegasta hátt.