Reykjavík - 13.07.1912, Blaðsíða 3

REYKJAVÍK
111
TREGT gengur fljóðum
verk að vinna, segir málshátturinn,
en þegar Sunlightsápan kemur til
hjálpar við þvottinn, pá vinnst
þeim verkið fljott. Ohreinindi
hverfa fyrir Sunlight sápunni eins
og döggin fyrir hinni upprennandi sól.
SUNLIGHT SÁPA
innlendar og útlendar.
B Æ KUR =--------------------
- Pappir og Ritföng. — Watermans-sjálfbiekunga.
Þetta kaupa allir í
Bókaverxlun Sigfúsar Eymniidsionar
(• Lækjargöta 2.
jum eða fyrir vagni, hungraðir og lé-
magna. Sumir hestarnir eru að nasla,
en flestir standa þeir og híma við hliðin;
þeir vita sem er, að ekki er til neins
að reyna. að bjarga sér. Þetta þarf
nauðsynlega að laga, annaðhvort með
því að útvega betri haga eða þá leggja
niður girðinguna, svo að ferðamenn,
sem hér eru ókunnugir í bænum,
glæpist ekki á því að senda hesta sína
þangað.
Óvanalegnr ofaníburður. Tjörnin
og göturnar kring um hana ættu að
geta orðið hin mesta bæjarprýði, þótt
hvorugt hafi mátt heita það til þessa
dags. Það kvað eiga að framlengja
Fríkirkjuveg suður með tjörninni, og
ætlast til að það verði aðal-skemtigata
bæjarins. Þessari framlengingu hefir
miðað fremur lítið áfram síðustu árin,
ekki nema fáeinar álnir á ári. Nú
þykjast menn hafa fundið hvað veldur
drættinum. Götunni miðar svona seint
af þvi, að það fellur ekki nóg til af
óþverra og óhroða í bænum til að bera
ofan i hana og fylla hana upp. Þetta
mun þykja lygilegt, en satt er það
samt. Gatan er fylt upp með alls konar
óþverra og úrkasti, sem í öðrum bæj-
um er vanalega brent eða ekið svo
langt burtu, að ekki sé heilsutjón af
búið. í þessum geðslega ofaníburði
ægir öllu saman sem nöfnum tjáir að
nefna, lifrænu og ólífrænu, ösku og
úldnum þorskhausum, tinstokkum og
taði, matarleyfum og mykju. Á vorin
og fram eftir sumrinu er þetta látið
úldna og rotna, og er þá ekki komandi
suður í götuendann; síðan er stráð
ofan á það nokkrum vagnhlössum af
mold, sléttað yfir, og búið er nú.
Vegurinn er lagður.
Bæjarstjórnin kýs víst heilbrigðis-
nefnd, og launar heilbrigðisfulltrúa.
Er það með þeirra ráði gjört að götur
bæjarins séu lagðar undir sorphauga ?
Eða hver ræður þessum ofaniburði ?
Nú kvað eiga að leggja brú þvert
yfir tjörnina frá Fríkirkjuvegi yfir í
skothússtangann. Það sézt líka vestan
verðu við tjörnina, að þar er gata í
aðsigi upp frá tanganum. í seinni tíð
hefir verið ekið þangað vænum hlöss-
um af samskonar ofaníburði og áður
var hafður í Fríkirkjuveginn.
Biblíu-íyrirlestur
í BETEL, sunnudagskvöld kl. 8. J. C.
Raft frá Kaupmannahöfn talar (með
túlk) um Dýrðlegt loforð — Friður
fyrir hinn efasama, huggun fyrir hinn
hrygga og hvíld fyrir hinn þreytta.
Allir velkomnir.
Samsæti
var séra Matthíasi skáldi Jochumssyni
haldið á Hótel Reykjavik á laugar-
dagskvöldið 6. þ. m. Voru þar alls
um 80 manns.
Fyrir minni skáldsins mælti Hannes
Hafstein. Var ræðan snildar-falleg,
en hér verður ekki haldið nema þræð-
inum.
Hann kvaðst hafa ætlað að búa sig
undir að halda ræðu hér í kvöld, en
þegar hann Iiefði farið að hugsa um
efnið, þá hefði honum þótt það svo
umfangsmikið, að ekki væri hægt að
segja það á einni kvöldstund, og hefði
hann því sofnað út frá því í örvæntingu.
XJm nóttina sagði hann að sig hefði
dreymt draum, sem hann mundi þegar
hann vaknaði. Hann þóttist staddur
í víðum og dýrlegum sal, sem allur
var uppljómaður og skreyttur skínandi
perlum og iýsigulli. Þar sá hann inni
margt manna og þekti marga, þó ekki
hefði hann séð áður nema fáa. Þekti
hann þar inni Jón Arason, Guðbrand
biskup, Eggert Ólafsson, Skúla fógeta,
Hallgrím Pétursson o. fl., og af mönn-
um, sem hann hafði séð, þekti hann
Jón Hjaltalín landlæknir, Jón Sigurðs-
son, föður sinn o. fl. Sá hann þegar,
að allir þar inni voru dánir menn og
allir íslendingar. Innar af þessum sal
var annar salur. Þar sá hann einnig
marga menn og þekti suma, þótt aldrei
hefði hann séð þá. Þar á meðal
Shakespeare, Byron og Esias Tegner.
Öllum þessum mönnum, sem hann
nefndi, lýsti hann gjörla. Glatt var á
hjalla þar inni og fagnaður mikill;
mjöður og munngát í gullnum kerum
sveif þar fram og aftur að munnum
manna, óborið af mannahöudum —
alveg eins og hér á landi verður þegar
aðflutningsbannið er komið á.
Alt í einu opnaðist salshurðin, og
leit hann þar mann, er staðnæmdist
utan við dyrnar. Þekti hann gjörla,
að þar var kominn heiðursgesturinn.
Þá jókst fagnaðurinn þar inni í sölun-
um báðum, og þeir menn er hann
hafði nefnt gengu til dyra að fagna
komumanni. Litu þeir glaðlega til
hans og hýrt. Þab athugaði hann, að
íslendingarnir sem til dyra gengu voru
menn, sem Matthías hafði gjört ódauð-
lega með kvæðum, sem hann hafði um
þá orkt. En útlendingarnir voru heims-
fræg skáld, sem Matthías haíði snúið
Ijóðum eftir á íslenzku. Það sá hann
að þeir réttu skáldinu höndina og vildu
bjóða honum inn. En þá heyrði hann
rödd fyrir utan, sem mælti: ,Ekki enn,
heldur síðar. Hann stendur enn í
nokkrum ábyrgðum fyrir þjóð sína“.
Hvarf þá salurinn og alt sem þar var
inni, en ræðumaður vaknaði og fór að
hugleiða hvað röddin hefði átt við með
þessum orðum, að hann stæði enn í
ábyrgðum fyrir þjóð sína.
Mintist hann þess þá hver sögumað-
ur M. J. væri, og hve hugijúf honum
væri saga þjóðar sinnar. í fornöld
hefðu menn eigi viljað vita mann liggja
óbættan hjá garði sínum, og réttlætis-
tilfinning og hjarta skáldsins (M. J.)
hefði verið þess valdandi, að hann
gæti eigi min8t merkra manna í sögu
þjóðar sinnar, sem honum fyndist,
samtíðin eigi hafa sýnt nóg réttlæti,
án þess að bæta fyrir hvern um sig
með dýrlegri^drápu. Þá þóttist hann
vita að röddin hefði við það átt, að
hann ætti enn eftir að erfa í ljóðum
nokkra merka menn í sögu lands vors.
Hann sagði sér hefði sýnst á skáldinu,
að hann hefði feginn viljað farainn áður
en röddin kallaði á hann, og hefði að
vonum fýst að koma þar í hóp hinna
ódauðlegu; en ekki þyrfti hann eftir
þessu að sjá, það stæði honum á minstu
hvort hann kæmist þangað nokkrum
árum fyr eða síðar, því fremur sem
hann væri þegar orðinn ódauðlegur
hér megin hallardyranna.
Guðmundur skáld Magnússon llutti
heiðursgestinum kvæði það er hér fer
á eftir :
Vort aldraða þjóðskáld, þín ágætu ljóð
vér elskum. Þau jafnan til vor hljóma.
Þau bera’ í sér glampann af íslands ís og glóð,
og íslands sögu beztu helgidóma.
Þau hefja sem örn yfir hátinda flug
að himinsins geislaríku lindum.
Þau kalla' oss til fylgis með hetjuhug og dug
og heima opna, fylta glæsimyndum.
Þau hringja’ yfir sorgina huggun og frið;
þar himin-senda gleðikveðjan streymir,
sem hjalar hvert smábarn svo hlýlega við
um hjarta það, sem engu lífi gleymir.
Og harpan þíd tónar svo hátignarfull,
með hreiminn forna’í bylgjum strengja sinna,
því aldrei skein bjartar vort islenzku-gull,
og aldrei var þar skærri hljóm að finna.
Það virðist sem ellin ei vinni þér bug,
þér vængi þína’ er enn þá létt að spenna.
Og augun, þótt hátt sértu’ á áttunda tug,
af eldi þinna fyrri daga brenna.
Þú „skáldið af guðs náð“,með gneistanní sál,
sem glæðir oss æsku-hugarmóðinn,
vér heilsum þér, Matthías, hringjum við þig,
— skál,
með hjartanlegum þökkum fyrir ljóðin!
Heiðursgesturinn þakkaði fyrir sig
með nokkrum orðum. Síðar mælti
hann fyrir minni kvenna af fyndni
naikilli. Síðan voru ýmsar ræður
haldnar og dansað eftir að staðið var
upp frá borðum. Um klukkan Va 2
fylgdu menn heiðursgestinum heim og
fór síðan hver til síns heima.
O H/F Sápuhúsið o
Austurstræti 17,
margar tegundir
rússneskar cigarettur
nýkomnar.
Óvenju ó d ý r a r.
Reykjavik Teater.
Sendag 14. Juli, Kl. 9:
Ville Christiansen. Carl Groth.
— Enéste Monolog o'g Viseaften. —
(Se Gadeplakaterne.)
Billetpriser 1,00 — 75 — 60 — 50 0re.
Siprjoi ekki fallinn enn.
í einkaskeyti til „ísafoldar" 1 dag,
sem blaðið hefir verið svo velviljað að
leyfa oss að birta, er sagt, að enn
standi uppi 9 glímumenn (grísk rómv.)
af 50, og sé Sigurjón einn þessara niu.
Frammistaða hans höfð að ágætum.
Útlendar fréttir.
Forsetatilnefningin. Af símskeyt-
um til blaðsins er það kunnugt orðið,
að Taft var tilnefndur forsetaefni Re-
públíkana við forsetakosningarnar í
Bandaríkjunum 4. nóv. í haust. Hann
hlaut 561 atkvæði. Roosevelt fekk
107, en tveir aðrir 58 til samans, en
344 kjörmanna greiddu ekki atkvæði;
voru það alt fylgismenn Roosevelts.
Undir eins og atkvæðagreiðslunni var
lokið, gengu flestir fylgismenn Roose-
velts af fundi og settu annan fund á
öðrum stað íbænum. Það vav í dögun.
Á þessum fundi var ákveðið að stofna
nýjan flokk og tilnefndu þeir Roose-
velt fyrir forsetaefni sitt. Hann tók
tilnefningunni með þeim ummælum,
að fylgismönnum sínum skyldi frjálst
að tilnefna annan, ef það þætti sigur-
vænlegra málstað þeirra.
Ýmsum getum er um það leitt,
hvernig flokk þessum muni reiða af.
í Bandaríkjunum eru flokksböndin ærið
sterk, menn eru þar Repúblíkanar eða
Demókratar maður fram af manni, þótt
eigi sé hægt að segja, að flokkana
greini á í nokkrum verulegum atrið-
um. Nýir flokkar hafa hingað til ekki
þrifist þar í landi. Hve öflugan flokk
Roosevelt fær reistan, nú þegar ekki
eru nema 4 mánuðir til kosninga, er
ekki hægt að segja. En svo mikið er
víst, að trauðla getur vinsælli mann
í Bandaríkjunum eða þann, er betur
kunni að stilla orðum sínum við al-
þýðu en einmitt Roosevelt. Hér skal
ekki deilt um það, hvort Roosevelt sé
sannur vinur alþýðunnar eða ekki, en
svo mikið er víst að hún trúir því,
eða mikill hluti hennar, að hann sé
það og að hann berjist fyrir hags-
munum hennar gegn auðvaldinu og
kosningahöfðingjunum, en þeir þykja
hafa ráðið mestu um tilnefningu Tafts.
Eru þeir illa séðir og er slæmt að vera
bendlaður við þá.
Það þykir nú orðið harla ólíklegt að
Taft nái kosningu. Er því líkast, að
næsti forseti verði af Demókrataflokki,
en þeir hafa ekki komið manni í það
sæti síðan Cleveland var forseti í annað
sinn, 1892—1896.
Kína. Kínverjar eru alveg eins
settir og við íslendingar; bankarnir
vilja ekki lána. Eins og getið var um
í síðasta blaði er Kínastjórn að leita