Skeggi - 24.11.1917, Blaðsíða 2

SKEGGI
»Skeggi« kemur venjulega út e i n u
sinni í viku, og oftar ef ástæður
leyfa. Verð: 5 kr. árg. (minst 50
blöð).
Auglýsingaverð: 50 aur. pr.
c.m.; 60 aur. á 1. bls.
Ú t g e f a n d i: Nokkrir eyjarskeggjar.
Afgreiðslu- og innheimtum. Gunnar
H. Valfoss.
Ritstjóri og ábyrgðarm.
Páll Bjarnason.
er hjer hin mesta þörf á sjúkra-
húsi, sem sje sýslunnar eign og
notkun þess engum anmörkum
bundin.
Striðið gerir nú sjúkrahús-
byggingu sama sern óframkvæm-
anlega, en ekki undirbáninginn.
Stríðið endar, kanske að ári og
þá er gott að alt sje til, peningar
og teikningar, staðurinn valinn
undir húsið o. s. frv.
Hugsanlegt væri og mjög æski-
legt, að t. d. kvenfjelagið „Líkn“,
með aðstoð hjeraðsiæknisins og
annara góðra manna, vildi taka
undirbúning málsins að sjer.
þetta hús eigum vjer Eyjamenn
að reisa sjálfir, á eginn kostnað
með landsjóðstillagi, en ekki að
láta málið sofna útaf fyrir þá
sök, að verið sje að biðloka
eftir einhverjum útlendum styrk.
Enda algerður óþarfi, því við
getum með meiri sanni sagt, að
við höfum ekki ráð á að vera
sjókrahúslausir, en að við getum
ekki reist húsið.
4. Háfnargerðin.
Nú er hafnargerðin búin að
standa svo lengi, að menn biða
þess með óþreyju, að sjá ein-
hverja ávexti af þessu eilífðar-
blórni okkar, þ. e. ytri hafnar-
garðinum, sem altaf er að brotna
og ekki stendur stundinni lengur.
Sýslunefndin hefur vitanlega farið
að ráðum sjerfræðinga um hafnar-
gerðina. En nú er reynslan búin
að sýna það og er ástæðulaust
að gera sjer nokkra tæpitungu
um það: eitthvað þarf að gera,
annað og meira, en hingað til.
Verkfræðingafjelagið, í Reykja-
vík er skipað mörgum æfðum
og lærðum mönnum. það mundi
fúslega eftir okkar beiðni og á
okkar kostnað, senda hingað
verkfræðinga til þess að skoða
staðháttu og getur hinn núver-
andi brotni garður, sennilega
gefið þeim fleiri upplýsingar, en
okkur.
Síðan mundu þeir, eftir vand-
lega umhugsun, senda tillögur
sínar um það, hvernig vjer eig-
um að ráða fram úr hinum nú-
verandi ógöngum, á sem heppi-
legastan hátt.
Einkum virðist svo sem sýslu-
nefndinni ætti að vera kærkomin
þessi úrslit málsins. það hefur
verið lagður mikill vandi og á-
byrgð — ekki fjárhagslega — á
herðar sýslunefndinni með þessari
hafnargerð. En enginn getur af
henni heimtað neina sjerþekkingu
á hafnargerð. En hjá verkfræð- j
ingafjelaginu í Reykjavík getum *
yðar og p0f1.!íl^;E
það gerið þjer hvortíveggja best að því að skoða vörurnar
og gera kaupin þar sem rrsest og best er úrvaiið, og þar sem
rnestar líkur eru til að þjer getið fengið það sem yður vanhagar um,
'I alt á sania stað, hvort það er til faíar eða nratar. úigerðar eða
i annars, en öll þessi mikilvægu skilyrði uppfyilir best verzlun
■ G. J. Johnsen
!
við fengið hana og það tiltölu-
lega ódýrt, á móts við þetta
undangengna kák.
Hjer er um stórfje að ræða,
sem fleiri eiga að borga, en
| meðlimir sýslunef'ndarinnar, svo
! hún verður að sætta sig við að
| heyra tillögur borgaranna.
Annars væri það mjög æski-
legt og sjálfu hafnarmálinu heppi-
legt, að sýslunefndin hjeldi fund
með borgurunum og segði sögu
hafnarmálsins frá upphafi tii enda
það ganga svo margar kviksögur,
til og frá, sem enginn hygginn
maður játar eða neitar og mundi
því slík hafnarmálssaga bæði
fyrirbyggja ýmsan misskilning á
hafnarmálinu og gerðum sýslu-
nefndarinnar, enda ætti hún ekki
og rnun heldur ekki telja sig svo
hátt hafna upp yfir okkur hina
meðborgara sína, að hún þykist
of góð til þess að skýra okkur
gang þessa margumþjarkaða haln-
armáls.
Eins og áður er sagt, eru í
verkfræðingafjelaginu í Reykjavík
margir lærðir og æfðir menn og
er engin hætta á, að þeir finni
ekki næga ábyrgðartilfinningu
hvíla á sjer; þeir munu ráða
okkur það eitt, sem þeir vita
rjettast; en sjálfir erum við ekki
of góðir til að kannast við, að
við höfum enga þekkingu á
hafnargerð.
Förum í friði og andans ein-
ingu þessa leið út úr hafnar-
ólgunni, svo straumurinn beri
okkur ekki upp á skerin!
(Framh.).
Fáeinar
bendingar.
—o—
1. b e n d i n g.
Fyrir alkunnan dugnað og
framkvæmd, að líkindum eins
manns, er nú í fyrsta sinni gefið
út blað í Vestmannaeyjum, Eiga
menn þvt frekar nú en áður
kost á að ræða og láta í ljósi
skoðun sína á ýmsum málum
þessa bygðarlags.
Eitt ar mörgu og ekki síst er
sjávarútvegurinn og ýmislegt í
sambandi við hann. Vertíðin
færist nú óðum nær; hvað hún
verður aflasæl er að fullu dulið.
Hitt vitum vjer fullvel, að erfið-
leikar eru á ýmsu og sjer þess
engan endi ennþá, nema síður
sje. — „Heimur versnandi fer“.—
í
| Hefði þvt ekki veitt af að at-
j huga ástandið og aðstöðu manna
i í tilliti til útgjörðarinnar.
Ástæður margra útgjörðar-
manna eru áreiðanlega slæmar af
ýmsum kunnum orsökum, svo
sem: gífurlega verðhækkun á
salti, oiíu og öllu, sem að útgjörð
lýtur. Vogunin er mikil og út-
litið ískyggiiegt. — Aðhald Breta
á flutningi afurðanna og svo
skipafæðin er hvorugt glæsilegt.
Skynsamlegast væri, eins og
nú standa sakir að útgjörðarmenn
sameinuðu kraptana og gjörðu
bátana út með innanhjeraðsmönn-
um einum saman og höguðu
svo útgjörðinni til eins og gjörðist
á opnu skipunum áður, en tækju
alls engan utanhjer-
a ð s m a n n.
2. bend in g.
Sú hefur orðið reynslan á, að
ekki hefur gengið eins fljótt og
vera bæri að leita eftir og lið-
sinna hjálparþurfa bátum, og má
ei lengur dragast að sje gjörð
gangskör að því að setja fast og
skorðað fyrirkomulag 4 því efni.
Mál þetta kom lítillega til um-
ræðu á síðasta fundi Bátaábyrgð-
arfjelagsins, en ákvörðun engin
tekin sökum fámennis á fundin-
um. Er og frekar minst á þetta
hjer i þeim tilgangi að vekja
menn til umhugsunar á áminnstu
efni og hvetja menn til að fjöl-
menna á væntanlega nálægum
fundi fjelagsins, heldur en að
koma með ákveðnar tillögur.
þó er víst, að nefnd ötulla og
reyndra sjómanna, sem ekki
stunda sjó, en eru jafnan í landi,
þarf að setja á laggirnar.
Til þeirra bæri að snúa sjer
þegar hjálpar þyrfti við. þeir
hefðu fult vald á að taka hvern
bát sem væri, eptir því sem á
stæði og sem þeir hefðu álit á,
þó ætlaðir væru 2—3 bátar aðal-
lega i allar björgunar- og nauð-
leitarferðir, og það án tillits til,
— ef svo stæði á — hvort
báturinn væri vátrygður eða ekki.
Og enginn efar það heldur að
að f j e 1 a g s m e n n bátaábyrgð-
arfjelagsins mundu fúslega borga
hvern óvátrygðan bát sem færist
við b j ö r g u n. Eitt af þvi sem
nefnd þessi þyrlti að vita í fór-
um sínum er traust og ábyggileg
dráttartaug (Slæbetov) með nægi-
legum þunga á miðjunni t. d.
keðju. þess ber að geta að
nefnd þessi verður að fá þóknun
fyrir stafa sinn.
þá er og braðnauðsynlegt að
fá 2 festar á Kambsleguna eða
innan við Eiðið, með góðu uppi-
haldi, helst klukkubauju. því
sjaldnast væri björtu veðri að
fagna þegar festa þyrfti þar bát
eða báta.
Líklegast spilti heldur ekki til
þó festi væri til suður á Vík
eða í nánd við Höfðann,
Gott væri og að sími væri
til á Eiðinu. Varð mörgum til
að leita til Jóhannesar og spurjast
fyrir þegar báta vantaði. Var
hann snúningagreiður jafnan, en
hlaut talsvert ónæði af, og sannar-
lega hefði iitlu um munað þó
aðrir, en Jóhannes, hefðu borgað
þann síma. þá væri og mikið
hagræði að því að hafa síma úti
í Stórnöfða.
3. b e n d i n g.
„Oðru vísi mjer áður brá“,
ekki eru nema fá ár síðan að
fiest al þvi sem bátum fylgir
jafnan, var óhætt að skilja e.íur
í þeim. „Nú er öidin önnur“.
Síðan íóiki íjöigaði hjer, hefur
þetta tekið breyringu. Á nú
enginn undir því, að skilja nokkuð
eftir í báium sínum.
Farviður allur borinn burt og
látinn undir lás.
Hvergi sjest ár þó líf manns
lægi við. þetta er athugavert.
Oftast eru bátar í fjöru eða við
hryggju, en að litlu haldi kemur
það, ef bjarga þarf manni frá
druknun, ef ekki næst í neina
ár. Við sýslubryggjuna ætíu að
vera árar og einn eða fleiri bjarg-
hringar til taks á aðgengilegum
stað í umsjá hafnarvarðar. Að
rjettu lagi ættu sainskonar áhöld
að vera til við allar bryggjur
bæjarins.
I þessu sambandi má minnast
á, að fyrir skömmu datt kona í
sjóinn af hengibrúnni undir Löngu
og var nærri druknuð. Engan
skyldi undra þó ekki yrði hún
síðasta manneskjan. þetta gálga-
timbur hafnargerðarinnar er dag-
legur vegur kvenna og barna
með mat til þeirra, sem vinna
að hafnargerðinni. það sætir
furðu, að þeir, sem þarna vinna
og brúna þurfa iðulega að ganga
skuli ekki hafa heimtað streng
meðfram brúnni til að halda
sjer í.
4. b e n d i n g.
það er ekki úr vegi að minn-
ast ofurlítið frekar á sýslu-
bryggjuna. það er óhætt að
segja að hún er mesti þarfagripur
alls almennings hjer í þessu
þorpi. En hvorki nær hún nógu
Iangt út og heldur ekki er eystri
helmingur hennar nógu hár og
það langt uppeftir, aftur er
breiddin í besta lagi, að framan
og uppeftir nokkuð, en mjókkar
úr því og upp undir Höjdahls-
hús. þar „kastar fyrst tólfunum".
það er nú aldrei olnbogaskot!
þetta húsbákn rennir sjer bein-
línis á horn út yfir bryggjuna og
heggur þannig stórt skarð í af-
notaveg almennings. Liggur síðan
á bægslinu að endilangri bryggj-