Skeggi - 24.11.1917, Blaðsíða 4

Jörðin Vestri-Hlíð
uidr Eyjafjöilum er til söíu ■ ians um |
næstu íardaga. Semja ber yið yflrdómslögmann
Lífsábyrgðarfélagið
„CARENTIA”
er áreíðarUega ityggasta ©g bezia féiafið.
3* 3°^sen
Vonarstræii 2, Reykjavík
sími 546.
Sérstök deild fyrir Isiand, með islenzka hagsmuni fyrir augum.
Enginn eyrir úi úr iandinu.
Fyrir öil iðgjöld „eru keypt veðdeildarbréf Landsbankans.
Lífsábyrgðarskírteini gefín út hér á landi, undir umsjón landlæknis.
Öll iðgjaldagreíðsla fer fram hér á staðnum.
Ekkeri annað félag býður slíkt.
Innlendai frjettir.
— o—
Skipsirand.
Seglskipið »Syltholm“, sem
koma átti hingaö í haust og taka
sahfisk, fór nýlega frá Reykja-
vík áleiðis til Spánar með fisk-
farm. Eftir nokkra daga kom að
þvi leki, og hjeh það þá inn til
Hafnarfjarðar. þar lá það er
veðrið gerði á mánud. og rak |
upp í klettana hjá „Svendborg" |
svonefndri, vestast í kaupstaðn- j
um. Menn björguðust með naum- •
indum.
„Harry“
sem fór hjeðan nýlega, var j
staddur undir Svörtuloftum um |
miðja vikuna og lenti þar í ofsa- ;
veðri. Seglin rifnuðu, beitiás og
skjólborð brotnuðu. Vjelin var
til állrar heppni í lagi. Skipið
kom til Reykjavíkur í fyrradag.
Úr Þingeyjarsýsiu
i er skrifað fyrsta vetrardag:
„Hræðileg ótíð, stöðug norðan-
hríð undanfarnar 3—4 vikur og
mikil hey úti, sem ekki náðust I
áður snjóinn gerði. — — “.
„Guiífoss“
var tilbúinn til heimferðar núna
í vikunni.
Ofviðrið
í fyrrakvöld gerði furðu-lítið
tjón hjerna, sleit niður nokkra
talsíma, braut rúður úr gluggum
og haggaði bátum en braut ekki.
í Reykjavík var veðrið hart en
gerði ekki tjón.
„Haraidur“ kom í thorgun
frá Reykjavík hlaðinn af vörum;
hann kom með póst og nokkra
farþega.
Sængurfiður
fæst f
Fögrubrekku
Nokkurhundruö
kg. af mjög góðum gulróf-
um, fást keyptar hjá
Finni Sigmuiadssyni
í Uppsölum.
B---------
Auglýsingum í „Skeggja“ sje
skilað fyrst um sinn fyrir mið-
vikudagskvöld.
Prentsm. Vestmannaeyja.
Umboðsmaður i Vestmannaeyjum
i
Bjarnl Ssghvatsson.
I.
I ■■■■■ ■■■■■■■!—m — ii i nwwniw—i.wnrf bi
I ...■■■■■-
Hf. Eimskipafje'ag íslands.
. , . ' '
H lutafje.
Með því að hlutafje það, sem boðið var út 16. des. 1916,
er nú nærfeh fengið og með því að ekki er unt, sem stendur, að
auka skipastól fjeiagsins, höfum vjer ákveðið að taka eigi að svo
stöddu við nýju hlutafje og innborgunum lengur en til 1. des.
1917.
Fjeíagsstiórnin.
í „íshúsinu”
fæst keypt fryst nautakjöf og sauðakjöt; afgreiðslutími
kl. 4-7 alla virka daga. En vegna þess að umbúðapappír er nú
mjög dýr, og því nær ófáanlegur, verða kaupendur kjötsins að hata
með sjer umbúðir um það.
Isfjeiag Vesfmannaeyja h/f.
einn stað niður, hann spurði
ekkert til Símonar.
Og nú sló klukkan tíu högg.
Móðir Símonar lá á bæn fyrir
framan rúm sitt og hafði rósa-
sveig í annari hendi. Hún hrökk
við er hún heyrði dyrnar opn-
aðar, því hún hjeh að nú kæmi
Símon, en það var þá Dórótea.
Hún sá það á öllu að ekki
mundi Símon kominn, og þó
hún væri sjálf kvíðafull út af
burtveru hans, þá fanst henni
sem hún yrði að hughreysta
gömlu konuna. En það tókst þá
ekki betur en svo, að þær söktu
sjer báðar niður í grát og kvíða;
það sá Bout þegar hann kom úr
leitinni.
Karlmönnum er ekki eins grát-
gjarnt eins og konum, en þó
fanst BoutHgömlum sjómanninum,
sem í margan háskan hafði komið,
(29)
að nú yrði hann að herða sig
upp, og sagði því:
„Nú, nú, ekki er Öll von úti
enn, jeg ætla að gæta betur að“.
þær kváðu það mundi koma
til lítils en báðu hann þó að
fara. Hann bað þær vona hið
besta, og bjóst að fára út aftur.
En í því bili var hurðinni hrundið
upp og þá kvað við gleðióp í
kofanum, því þar var Símon
kominn.
„Guði sje lof! það er sonur
minn“ sagði gamla konan; blíðan
óg þakklætið skein í tárvotum
augum hennar. „Símon! Súnon!
því hefurðu kvalið okkur svona
með þessari burtveru?“ sagði
Dórótea og var talsverð ásökun
í rómnum.
„Já, því hefurðu verið svona
lengi, drengur minn?“ sagði Bout
og kiappaði á öxlina á Símoni.
(30)
„Hafið þið undrast um mig?
sagði Símon, og það var auð-
heyrt að honum hafði ekki verið
sjálfrátt um burtveruna.
„Hvernig spyrðu maður?“ sagði
Dórótea, „en segðu okkur hvar
þú hefur verið“.
„það er nú saga að segja frá
því“, sagði Símori, og fleygði um
leið peningapoka, sem hann bar
á handleggnum, á borðið.
það varð nú heldur ekki for-
vitni í fólkinu að sjá peningana og
spurðu Símon hvernig hann væri
að þessum fjársjóði kominn. En
það spurði ekki með vörunum,
heldur með augunum. Gamla
konan var þó áfjáðust, og Símon
tók tií máls:
„þegar jeg kom til Nieuport —
Lengra komst hann ekki fyrir
móður sinni, því hún þreif til
hans með hægri hendi, en benti
(31)
með vinstri hendi á peningana
og sagði:
„Símon, segðu mjer hvernig
þú hefur komist yfir þessa pen-
inga?“.
„Leyfðu mjer þá að segja
söguna í næði. Peningarnir eru
orsök í burtveru minni“.
„þú hefur þó unnið þá á
heiðvirðan hátt, vona jeg“.
„Unnið þá?“ sagði Símon
stamandi. „Jeg hefi ekki unnið
þá, en þeir eru vel fengnir samt“.
„Jeg trúi þjer. GuÖi sje lof!“,
sagði gamla konan og varð nú
rógleg og settist á stól við
borðið.
(Framhald).
(32)