Suðurland - 24.11.1910, Síða 3

SUÐURLAND.
95
Utsala.
Frá i. desember til jóla verður gefinn
15—2o°|0 afsláttur á vefnaðarvöru hér við verzl-
unina, sé keypt 1 einu fyrir 10 kr. í peningum.
*37erzlunin CinarsRöfn h|{
###############################
nauðsynlegt að gera sem minst úr því sem
hann sækist eftir en hefir enga von um að
fá. Annars ætti Asmundur ekki að V9rða
í vandræðum með Gróu sína sem buin er
að vera heilan vetur í Reykjavík „að menta
sig“. Hún á aðeins eftir að læra að búa
til mat og bera manni kaffi. — —----------
í gær var hér afmennur smaladagur og
smalar mínir fundu 4 kindur frá mér dauð-
ar úr bráðapest. Þet.ta frétti Asmundur,
og í dag kom hann til mín og vorkennir
mér mjög að pestin skyldi vera farin að
heimsækja mig, samt fann eg að það lá
einstaklega vel á honum. Hann sagði að
eg mætti búast við því að pestin héldi á-
fram hjá mér til jóla. En líklega bregður
honum illa i brún ef eg skyldi ekki missa
neina þessar 4 kindur, þvi alt mitt fé var
bólusett neina þessar 4 kindur sem drápust,
en það vissi Asmundur ekkert um.
Geirmundur.
Nýjar bækur.
—0 —
Perlumserin. (Fyrsta bindi), eftir
Ridor Haggard. TJtgefendur
Hannes Jónssou og Kr. H. Jóns-
son. ísafjörður 1910.
Rider Haggard er frægur skáldsagnahöf -
undur, enskur að ætt og uppruna . f’rjár
af sögum hans eru þýddar á íslenzku í
Vesturheimi: „Námar Salómons", „Hvita
hersveitin", og „Allan Quatermain, og
hafa þær hlotið miklar vinsældir.
En nú birtist á ísleuzku einhver hans
langbezta skáldsaga, Perlumærin. Hún
leiðir lesandaun inn i líf, háttu og siðu
löngu horfinna kynslóða, þar sem hún segir
frá högum hinna fyrstu kristnu og eyði-
leggingu Jerúsalemsborgar. Allir aðalvið-
burðirnir eru sannsögulegir, en andi skálds-
ins hvilir yflr efninu og vefur hrífandi
skáldsögu innan um það. Og þó hroðalegt
sé að lesa um hatur Gyðingsins rika, sem
ofurselur einkadóttur sína kristna í hendur
hinum grimmu Rómverjum, sem kasta
kristnum mönnum fyrir huugraða Ijóns-
kjafta, þá er hrein ást elskendanna og sönn
hugprýði, trygð og göfuglyndi vinnanna, of-
ið svo snildarlega innan um hina stóifeldu
söguviðburði, að lesandanum líður sannar-
lega vel að loknum lestri — og hann Jiráir
íramhaldið, þvi þetta hefti endar þar sem
Títus keisari hefir ákveðið að svelta Gyð
inga inni í borginni.
Þessari sögu svipar mikið til „Qua Vadis",
að efni og áhrifum, og munu það margir
*) Ri dur H a g g a r d er nú komiun á þá
iskoðun, að hann só kominu af hiuni gömlu
dönsku aðalsrett „Gyldenstjernerne“. Sú rett
kemur uokkuð við sögu Danmorkur og var merk
að mörgu loyt-i. A a g a a r d hét aðsctursstað ur
ættariunar og er það höfðingjasetur enn til í
Norður-Jótlaudi, þó rettin só uú vitdauð í Dau-
mörku. Hagganl heldur að upprunalega hafi
nafnið verið „riddarinn frá Aagaard11, en broyzt
með tímauum i „Ridcr Haggard". Hans er von
nm þcssar mundir til Daumerkur til að ranu-
saka þetta og sjá Aagaard.
J. H.
mæla, að í engu standi hún „Qua Vadis“
að baki.
Eg hefi viljað vekja athygli lesenda
„Suðurlands" á þessari góðu og fróðlegu
skáldsögu. Eg er þess fullviss, að hún
nær vinsældum íslenzkrar alþýðu, enda á
bókin það fyllilega skilið.
Sagan er komin á bókamarkaðinn í
Roykjavík og verður án efa að fá hér á
Eyrarbakka innan skamms.
J. H.
Söngkenslubók handa byrj-
endum, 1. hefti. Söngfræði. Eftir
Hallgrím l’orstcinsson organista. —
Prcntsmiðja D. östlunds. Rvík.
Dóttir veitingamaunsins,
Smásaga eftir Guðm, R. Oiafsson.
Prentsm. D. Östlunds, Rvík. Vcrð
85 aurar.
Á „Ilóttir veitingamannsins“ verður síð
ar minst í blaðinu.
Sparsemi.
—o—
í smábæ einum á Englandi bygðu menn
fátækrahús. En féð, sem til þess var
ætlað, hrökk hvergi nærri. Var það ráð
tekið, að senda menn til Lundúnaborgar,
áttu þeir að ganga þar hús úr húsi og
beiðast frjálsra framlaga til þessarar kær-
leiksstofnunar. Þeir komu meðal annars
að dálitlu húsi, fremur fátæklegu. Þar
stóðu dyr hálfopnar. Deir fóru inn í önd-
ina og biðu þar. Þeir heyrðu samfal inni.
Gamall maður segir í ávítunarróm: „fú
hefir látið alla eldkveikjuspítuna brenna
upp. Hún var þó nógu stór til þsss, að
þrisvar hefði mátt kveikja upp með henn-,
ef þú hefðir slökt á henni undir eins og
lifnað var í kolunum." „Þetta gjörir hvorki
byrgt né óbyrgt,“ segir eldastúlkan. „Það
er nú viðkvæðið hjá þeirn eyðslusömu,"
segir karlinn. Þá er sendimenn heyrðu
þetta ráðguðust þeir um, livort þeir ætta
að gjöra vart við sig. Þeirn leizt ekki
svo á, að þessi karl mundi tima að leggja
neitt fram. En hann hafði orðið þeirra
var, kom fram til þeirra og kallaði þá inn
i stofu. fá er þeir báru upp erindið lauk
karl upp hornskáp, tók fram sjóð með
400 guineum (8400 kr.) og fékk þeirn.
Þeir urðu hissa og sögðust ekki hafa vænst
svo mikils framlags af honum. „Við heyrð-
um,“ sögðu þeir, „að þú varst að ávíta
eldastúlkuna fyrir smámuni, og héldum að
þú værir býsna nízkur." „Mig furðar að
þið undrist þetta," segir karl. „ Þið ættuð
þó að sjá, að ef eg hefði ekki varast að
eyða nokkru til ó]>arfa, þá hefði eg ekki
getað lagt neitt fram til fþarfa.
Þessu hefðum vér, íslendingar gott af
að veita eftirtekt. X.
------o»o>o-----
Samtíningur.
—0—
Ríkiserfinginn og sjóiiðsforinginn. Um
þessar mundir dvelur rússneska keisarafjölskyld-
an við baðstað einn hjá höllinni Friedborg. Hinn
ungi rílciserfingi Alexcj dvelur þar líka, og fylgir
honum hvert sem liann fer ógn góðmótlegur,'
ungur herforingi. l’að leynir sór ekki, að þeir
eru miklir vinir. Um tildrög þeirrar vináttu er
þessi saga :
Fyrir tveímur árum síðan var háður skilminga-
leikur allmikill í nánd við Zarskoje Selo. og var
þar viðstaddur sjálfur keisarinn með litla syni
sínum, erfðaprinsinum, sem hafði mjög gaman af
að* sjá menn skilmast. Skammt frá þeim var
liðsforingjadeild eiu. Alexej litla varð mjög
starsýnt á einn liðsforingjann, vék sér þangað og
tólc hann tali og spurði hann spjörunum úr, og
vildi endiloga að liðsforinginn héldi á sér. Keis-
arinn veitti þessu eftirtekt og gekk þangað og
bauð liðsforingjanum að verða við ósk ríkiserf-
ngjans. Þegar til kom vildi Alexej, ekki með
nokkru raóti skilja við þennau nýja félaga sinn.
Keisarinn leitaði sér upplýsinga um liðsforiugj-
anu, og þegar hann heyrði alla geta hans að
góðu einu, þá tók hann hann heim með sér og
lét Alcxej fá hann fyrir félaga. Liðsforinginn
var mjög hlýðinn og auðsveipur þessum tigna
húsbónda síuum, og Alexej vildi helzt stöðugt
hafa lianu hjá sér. Barnfóstruruar öfunduðu
liðsmanuinn af þessu mikla gengi, og reyndu að
rægja liann, en það mishopuaðist algerlega, svo
sem hór segir :
Haustið 1908 voru þau keisarafrúin og sonur
hennar Zarskoje Selo. Kvöld eitt gekk keisara-
inuan til svefnherbergis sonar síns, retlaði liún að
bjóða honum góðar nætur svo sem vaudi hennar
var. Þogar hún kom þangað inn, var þar aðeins
1 dauf ljósglæta en engin barnfóstra, þrer voru að
sureðingi fram í eldaskála víð gleði og glaum
mikinn. Drotningin gekk hljóðlegaað rekkju sonar
síns — en þar var enginn! Hún varð óttasleg-
in og sneri sér strax til liðsmannsins, sem svaf
í ntosta herbcrgi og sagði honum hvcrnig komið
var, að því búnu leið hún í ómegin.