Suðurland - 11.11.1911, Qupperneq 1

SUÐURLAND.
II. árg.
Auglýsingaverð.
Þumlungurinn af meginmálsletri kostar l krónu, miðað við
eina d&lksbreidd í blaðinu. Fyrir smkletursauglýöingar (petit
eru teknir 3 aurar fyrir orðið.
0 Sé auglýst að mun er mikill aíel&ttur gefinn.
Landsímastöðin á Eyrarbakka cr opin frá
kl. 8V2 — 2. og 3V2 ~8 á virkum dögum. A helg-
um dögum frá kl. 10—12 f. hd. og 4—7 c. hd.
Einkasiminn cr opiun á sama tíma.
Sparisjóður Árnessýslu cr opinn livcrn
virkan dag frá kl. 3—4 e. hd.
Lestrarfélag Eyrarbakka lánar út bæk-
ur á sunnudögum frá kl. 9 —10. f. hd.
Erindi
flutt í kvenfélagi Skeiðahrepps
á íundi1) 28. okt. 1911.
„Sá liflr ekki til einskis, sem liflr fyrir
aðra“, sagði Kristján fjórði Danakonungur.
fað er svo merkilegt spakmæli, að auðsóð
er að það er sagt til uppörfunar en ekki
til að tæma efnið. Því vel mætti taka dýpra
í árinni ogsegja: ,Sá iífir til einkis, sem
ekki lifir fyrir aðra‘. En það mundi ef
til vill í fljótu bragði þykja hart, að kveða
svo að orði. Því það or náttúrulögmál,
sem allir þekkja, að „hver er sjálfum sór
næstur" og verður fyrst og fremst að sjá
borgið lífl sinu og nauðsynjum þess. Lítur
því í fljótu bragði svo út, sem fáir lift fyrir
aðra. En þegar betur ,er að gáð, kemur
það í ljós, að vór þurfum allir hver annars
við til þess, að geta séð lífinu og nauðsynj -
um þess borgið, Allir eru meðlimir mann-
félagsins og lifa þar hver fyrir annan að
meira eða minna leyti. Og þaðerauðsóð,
að maðurinn er að vaxa upp úr því, að
hver lifl fyrir sjálfan sig: hann er að fær-
ast nær því takmarki, að hver bjargi sjálf-
um sér til þess, að geta lifað fyrir aðra.
Langt mun að vísu í land þangað til allir
hugsa svo. En gloðilegt er, hve raargt
bendir þó í þá átt. Pví auk þess, sem það
er orðið að náttúrulögmáli, að menn geta
ekki lifað án þess að vera í lögbundnum
fólagskap, þar sem hver hjálpar öðrum til
að sjá lífinu og nauðsynjum þess borgið,
þá má svo að orði kveða, að hver einasti
maður hafi sína sórstöku köllun, þar sem
hann liflr fyrir aðra um leið og hann lifir
fyrir sjálfan sig. Einna fegurst er köliun
þeirra, sem lifa til þess, að hafa bætandi
áhrif á hugsunarhátt meðbræðra sinna,
kenna þeim t. a. m. betur og betur að
setja sig hver í annars spor, því það, að
vera „góður maður“, er að mjög miklu
i) Eundur þessi var skemtifundur. „Var hann
fjölsóttur og fór vel fram. Skiftust á söugvar
og lestrar og öll efni vel valiu. Auk þoss var
dansað. Laulc fuudinum með almennri ánægju“,
segir brófritari.
Eyrarhakka 11. nóvemher 1911.
leyti undir því komið, að kunna vel að
setja sig í annara spor íjiinum ýmsu kring-
umstæðum þeirra. Dá er það líka fögur
köllun að lifa til að fræða aðra, svo sjón-
arsvið þeirra víkki og sálir þeirra þroskist.
í þeim flokki eiu skáldsagnahöfundar. Þar
er að vísu „misjafn sauður í mörgu fé“,
og má varla heita ómaksins vert að lesa
sumar skáldsögur. En aftur eru góðar
skáldsögur einhverjar bestu bækur, og best-
ar' án efa þær, sem best kenna mönnum
að skilja hver annan rótt. Þess betur sem
menn skilja hver annan, þess betri og heil-
brigðari verður sambúð manna. fá er það
enn fögur köllun, að lifa til að kenna hin-
um ungu þær listir, sem nauðsynlegt er
að kunna til að geta verið nýtur maður í
mannfélaginu. Og þar sem menn hjálpast
að því, að vinna hin daglegu nauðsynjastörf
hver með öðrum og hver fyrir annan, þá
gegnir hver þeirra fagurri köllun og það þess
betur,sem haun vandar verk sín betur, hvaða
verk sem það eru. Þáð er því öðru nær,
enn að þeir sóu fáir, sem lifa fyrir aðra.
Dað gera svo að segja allir, hver á sinn
hátt. Ekki er samt svo að skilja, að ekfci
þurfl framfarir að verða i þessu efni. Dær
þurfa að verða og þær munu verða smátt
og smátt, þangað til því takmarki er náð,
sem að frarnan er nefnt: að hver einasti
maður hafi svo kærleiksríkan hugsunarhátt,
að hann vilji lifa sjálfur til þess, að geta
lifað fyrir aðra; að hann vilji afla sjálfum
sór efna og hæfileika einungis til þess, að
geta gjört öðrum sem allramest gagn. Peg -
ar sá hugsunarháttur er orðinn almennur,
þá er upprunnin sönn „gullöld". Og að
því takmarki á að stefna.
En altaf verða líka nokkrir af meðlimum
mannlegs félags, sem af ýmsum ástæðum
geta ekki annað enn verið því til byrði.
Um þá mun mörgum í fljótu bragði sýn-
ast, að þeir lifi ekki fyrir aðra, heldur aðrir
fyrir þá. feir séu mannfélaginu óþarflr.
En svo er þó ekki. Fyrir utan það, að
margir slíkra manna gjöra óbeinlínis gagn,
sem stundum sést ekki fyr enn eftir þeirra
dag, svo sem þegar fátæklingar „eiga börn
útá sveitina", er oft verða seinna nýfcustu
menn í mannfélaginu, og fleira mætti nefn a,
sem ósjálfbjarga menn geta látið gott af
sér leiða, — fyrir utan það alt og að því
alveg sleptu, þá eru ósjálfbjarga menn öld-
ungis nauðsynlegir innanum. í’eir, sem
slíkir, hafa líka sína kölJun. Og hún er
sú, að gefa lionum, sem er „mestur í heimi",
hærleikanmn, færi á að æfa sig og taka
framförum. Það gæti hann ekki, ef hann
hefði hvergi verksvið til þess. En verksvið
hans er einmitt það, að hjálpa hinum ó-
sjálfbjarga bræðrum og systrum í mann-
félaginu, sem á einn eða annan hátt eru
þurfandi íyrir meðlíðun, hjálp og aðstoð.
Þar hefir kærleikurinn verksvið. f*ar ei
23. blaft.
honum ætlað að æfa sig og taka framför-
um, svo hann geti að lokum gjört alt mann-
félagið fagurt og farsælt.
Það er nú engum vafa bundið, að tilgang-
ur kvenfélagsins er einmitt þessi: að auð-
sýna þeim kærleika, sem sérstaklega þurfa
þess við. Gagnið, sem félagið vinnur með
þessu, er ekki eingöngu innifalið í þeirri
hjálp, sem það veitir hinum bágstöddu til
að bæta úr ytri erfiðleikum: það eru engu
síður hin góðu áhrif kærleiksverkanna, fyrst,
væntanlega á hugi og hjörtu þeirra, sem
hjálpina þiggja, en engu síður á hugsunar-
hátt félagsins eigin meðlima. Hjá þeim
verður löngunin til að ^iuðsýna kærleika
þess sterkari og innilegri, sem æfingin í
því verður meiri; hugsunarhátturinn verður
þess fegri og betri: Ekki alt í einu, heldur
smámsaman. Og jafnframt, útbreiðisi þessi
fagri hugsunarháttur til annara útífrá. Svo
það er óútreiknanlegt, hve mikii og bless-
unarrík áhrif störf fólagsins hafa með tím-
anum. Yissulega á félagið við mikla erfið -
leika að stríða fyrst framanaf. Það getur
ekki, vegna efnaskorts, látið eins mikið
gott af sér leiða og það gjarna vildi. En
góður vilji mun jafnan vinna sigur. Hann
á vísa hjálp og blessun hér að ofan. Sú
hjálp lætur erfiðleikana auka kraftana. Og
þess sterkara traust sem félagið hefir á
hinu góða málefni og á aðstoð hans, sem
sjálfur er kærleikurinn og lætur geisla sinn-
ar kærleikssólar endurskína í sálum barna
sinna, þess meiri vissu hefir það fyrir því,
að ná tilgangi sínum og að störf þess verði
til meiri og meiri blessunar á ókomnum
tíma.
Guð blessi og styrki kvenfélagið og veri
með því í öllum þess kærleiksverkum.
-----0*00-----
ísgeymsla til heimanotkunar.
Í»VÍ var lofað í síðasta tbl. Suðurlands
að drepa lítið eitt á einstök atriði greinar-
innar „Framfarir í smjörgerð rjómabúanna".
Yiijum vér þá fara nokkrum orðum um,
hvernig hægt er að geyma ís til heimnotk-
unar yfir suraartímann, en það hefir afar-
mikla þýðingu fyrir smjörbúin að geta haft
ís til kælingar. Vatnið verður volgt og
kælir seint og illa rjómann þegar þess þarf
helst með, en undir kælingunni er afarmik-
ið komið. Oss er sagt, að mjög óvíða hér
syðra séu ísgeymsluhús í sambandi við
rjómabúin, og má það merkilegt heita.
Yiljum vér í fám orðum skýta frá þvi,
hvernig algengast er á Norður- og Austur-
landi að geyma ís. Þar sem útræði er
nokkurt, þykir sjálfsagt að hafa til ís til
beitugeymslu og víða eru „ískofar" til á
hverjum bæ. Far sem þéttby gðast, er, hafa
menn „íshús“ í félagi. ískofar er það kall-