Suðurland - 09.11.1912, Blaðsíða 4

88
SUÐURLAND
„Skandia“-mótorinn.
Yifturkendur besti mótor í fiskibáta, er smiðaður í Lysekils mekaniska verk-
staðs Aktibolag, sem er stærsta mótoraverksmiðja á norðurlöndum.
Einkasali fyrir ísland og Færeyjar
Jakob Gunnlögsson
Köbenhavn K.
Ilér með tilkyniiist vln-
um og vaiidamönnum, að
jarðarfðr maniislnsmlns sál
Jóns Irnasonar i forláks
höfn, fer fram frá lieimili
okkar laugard. 16. þ. m.
Þorlákshöfii n/ii—’12
Jóruifn Sigurðardóttir.
Bólnhjálmars-
saga
fæst keypt hjá bóksölum og á
prentsmiðju Suðurlands.
Flestir munu kannast við ágæti
c'jtosRopfúranna
(vanalegá nefnd Bakkaúr), sem end-
ast öld etfir öld. Úr þessi er unt
að fá með vægari verði en þekst
hefir. Skriflegum upplýsingum um
það svarar strax
Egill Eyjólfsson Hafnarfirði.
cŒvœvQÍur firyssa,
dökk steingrá, vetraraffext, mark:
heilrifað hægra, tapaðist í vor.
Þeir, sem kynnu að vita um hryssu
þessa, eru beðnir að gera svo vel og
gera eigandanum, Þorbirni Jóns-
syni, Hvammi í Ölfusi aðvart sem
fyrst.
rJCrúíur 2 vetra’ ættaður fra
Kalmannstungu, fæst
keyptur hjá Kristjáni Ólafssyni
í Sigtúnum.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður;
Jón Jónatansson, alþingism.
Prentsmiðja Suðurlands.
XSl
>
XX
d
-u
’>
xo
a
xo
o3
2
•<t3
C
a
<x>
B
c3
bU
<x>
s
<D
02
xo
’©
bc
H—
C3
o3
‘"c3
xo 44
03 44
03 ®
bD
O
XO
aS
a
xo
<o
a
<D
r—4
02
cS
xo
03
'3
rO
Ö
o3
o
rG
JO
03
'©
CQ
03
>
xo
o3
xo
o3
44
44
a>
'Cð
e ”
ö
3
£«
XO
3
'O
c
<x>
Oh
3
05
44
O
4^
ÖD
03
a
3
3 3
3 XO
•*-« <D
^ " =
ð £
0
X©
0
GC
<x>
-O.
o3
ö
C
O.
C3
3 GO
» C3
53 s—
X©
'o *Q
H i<0
C3
-Q
ö£
x©
s r
a ■“
m *c§
S s
6D 3^
á3 »o
" E
'2 o
3 C5
Prentun.
Prentsmiðja Suðurlands leysir
af hendi allskonar prentun fljótt
og vel.
Einn þarf að fá prentaða grafskrift eftir látinn vin eða
vandamann, annar máske crfiljóð, þriðji þarf að fá prentað
nafiiið sitt á hréfhausa eða umslög, fjórði og fimti þurfa
ýmsa viðskiftascðia o. s. frv. — En allar slíkar prentanir
afgreiðir
Írenísmiðja ,8u ðurlunds.
32 83
eyða tímanum lengur í þetta ónýtis ferðalag. Sýslumaður bað þá
fara fjandans til, kvaðst hann skyldi snuðra sjálfur þar um skóginn
eins og sporhundur, og ekki hætta fyr en hann yrði einhvers vísari.
Og hann lét ekki sitja við orðin tóm, hann ieitaði eins og
veiðihundur um alt. Margir hefðu sjálfsagt gefist upp, en karl var
þrálátur, þrautseigur og slunginn og áræðinn, og með þeim eigin-
legleikum má langt komast í heimi þessum. Og sýslumaður hafði
sitt fram að lokum.
Eitt sinn var hann staddur snemma morguns hjá koti Láka, í
njósnarferð að vanda. Heyrfr hann þá alt í eiuu hrinur miklar og
ólæti til svína er innibyrgð voru í skúr þar heíma. Þessi geta ef
til vill vísað mér leiðina, hugsaði hann, gengur hann nú að skúrn-
um, opnar dyrnar og hleypir út svínunum. Hann hafði getið rétt
til, svínin tóku þegar á rás til skógar, því þar voru þau vön að
fá góðan saðning af úrganginum frá brennivínsgerðinni. En nú
höfðu þau ekkert slíkt fengið í marga daga, því Láki hafði ekki
þorað að hleypa þeim út af ótta fyrir sýslumanni er hann vissi að
altaf var á snuðri þar í grendinni.
Svínin voru þvi allhungruð, og þutu nú af stað eins og skollinn
sjálfur væii í þau hlaupin. En nú varð sýslumaður að herða
sig, til að missa ekki sjónar á þeim. Hijóp hann nú alt hvað af
tók, og teigði sig eins og konunglegur veðhlaupahestur, en frakkalöf
hans stóðu út í ioftið eins og hálfreitt stél. En leiðin var ekki
sem greiðust í gegnum skóginn, greinarnar lömdust í andlit honum
og rifu hann til blóðs, loks varð hann að fara yfir bratta grjóturð,
þar, steyptist hann á höfuðið, og hruflaðist heríilega á grjótinu.
Hann týndi kápunni, frakkinn rifnaði í tætlur, korðinn sem hann
bar við hlið sér sem ótvírætt merki um embættismyndugleika sinn,
slitnaði af belti hans og brotnaði í tvent, og stígvélin á fótum hans
tættust í sundur á grjótinu.
En sýsiumaður linti ekki sprettinum. Kvíði og örðugleikar
vaxa ekki þeim í augum, er hefir mikils sigurs að vænta. Sýslu-
maður var nú viss um sigurinn og lét nú ekkert á sig fá.
Loksins námu svínin staðar og sýslumaður stóð við takmarkið.
Láki sat þarna rólegur við brennivínsbrenslu sína, og varð honum
fyrst næsta bilt við er hann sá hver kominn var. En þegar hann
sá að sýslumaður hafði ekki annað fylgdarlið on svínin, óx honum
hugur, og hló hann í laumi að útllti sýslumanns, en hann var engu
líkari en útþvættum flakkararæfli.
„Velkominn hingað kæn herra“, sagði Láki, „eg sit hérna i
einveru og þykir vænt um að fá heimsókn. En mikil ósköp eru að
sjá herrann, það er engu likara en að þjófar og bófar hafi ráðist á
hann. Segið mór kæri herra ef eg get gert yður nokkurn greiða.
Eg er jafn greiðvikinn sem eg er sekur“.
Sýslumaður gekk upp og niður af mæði og gat engu orði upp
komið. Hann blés eins og sprengmóður hestur, þurkaði blóðið og
svitann framan úr sér, og leit á Láka líkum augum og ertur boli
lítur á rjúkandi kjötskrokka i slátrarabúð.
Eftir að hann hafði blásið og stunið um hríð tók hann loks til
orða með hróðugri rödd.
„Loksins hefi eg þá fundið björninn í liýðinu, nú skaltu fá fyrir
ferðina Láki góður. Bú hefir lengi hæðst að eftirlitunum mínum
og hlegið að mér upp i opið geðið á mér, en nú er það eg sem
hlæ. í nafni hans bát.ignar konungsins og ríkisins, legg eg löghald
á alt dótið. Betta skal kosta þig bæði kotið og reiturnar allar“.
„Verið nú ekki of strangur kæri herra“, mælti Láki. Eg hefi
að vísu gert rangt í því að brugga brennivín, nú á þessum ólaga
tímum og ástæðurnar hafa kriúiö mig til þess og þessi rangláta
löggjöf. Eg segi rangláta, því það er íangiátt að banna bændunum
að hagnýta sér eign sína eins og honum bezt hentar, legar tilvera
hans er í húfi. Fái eg ekki að brugga get eg ekki greitt skyldur
og skatta og varla haidið lífinu í mér og hyski mínu. Þetta er
sannleikur, eg vona því að herra sýslumaðuiinn taki svo vægt á
þessu sem unt er. Eg skal gjarnan greiða eitthvað fyiir ómakið“.
„Þegi þú bóndi“, svaraði sýslumaður, „þú heldur að þér takist
að lokka inig ineð fögrum loforðum og fómútum. „Nei, hér skal
verða um annað gera. Lögunum skal verða framfylgt með fyllsta
strangleika. Það er sagt, að þú sórt fyndinn og hæðinn náungi,
sem hæðist að embættismönnunuin, en nú hefir þú fundið ofurefli
þitt. Og nú skai eg rýja þig inn að skyitunni háðfuglinn þinn“.
„Engin stóryrði*, sagði Láki með alvarlegum róm. „Eg er
bara einfalt bóndatetur, en ekki hræðisl eg þó sýslumanninn né
neitt sein honum við kemur. Og sé um að gera að taka rösklegt
tak þá er eg til. Bezt er fyrir báða aðila að jafna þetta með góðu.