Alþýðublaðið - 19.10.1963, Side 15

sem gerði þér kleift, að hrinda
þessu öllu í framkvæmd. Ef þú
heldur, að þú getir svikið mig
svona eftir allt það, sem ég lief
gert fyrir þig.
__Ég greip fyrir munninn á mér,
en eins og venjulega var það
orðið of seint. Ég get ekki tek-
ið þessi orð aftur. Hann horfði
einkennilcga á mig, alvarlegur
á svip.
— Svo að það varst þú, sagði
liann hægt. Mig grunaði það allt
af, alveg frá því að ég sagði
þér frá nafnlausu gjöfinni.
Hvers vegiia, Shirley? Ég á
heimtingu á að fá að vita það.
Hvers vegna fórstu með frú
Merridrew, bara til að ég gæti
keypt húsin?
Ég opnaði munninn, en lok-
aði honum aftur. Mér fannst ég
eiga örðugt um andardrátt, og
hjarta mitt sló ört.
— Allt í lagi, sagði ég and-
stutt og blóðroðnaði. Ég elska
þig Colin — það er allt og sumt.
Mér er alveg sama, þó ég setji
þig í vanda með þessu — ég
veit vel, að þú vildir aðeins gift
ast mér vegna peninganna,
vegna drauma þinna og hugsjóna.
En mér er alveg sama — ég
elska þig þrátt fyrir allt. Hing
að til hef ég alltaf neitað að við
urkenna það, jafnvel fyrir
sjálfri mér. — Ég hef alltaf ver
ið svo könnum kafin við að reyna
að komast að því, hvort þú elsk
aðir mig eða ekki — hvort Pet-
er elskaði mig eða ekki — Ég
lief aldrei þorað að horfast í
augu við sannleikann, og eigin
lega aldrei vitað hver hann var.
En nú veit ég. —
Hann horfði stöðugt á mig, en
sagði ekki neitt. Ég horfði á
skjálfandi hendur mínar, og mér
fannst rödd mín vera að bresta:
— Þannig hefur það verið allt
mitt lff, Colin. Ég hef alltaf ver
ið svo' sólgin í ástina. Ég gat
aldrei þolað það, að fólki þætti
ekki vænt um mig. Pabbi varaði
mig við því — ég hef víst sagt
þér frá því. Hann sagði, að ég
finndi aldrei ástina með því að
ganga um og krefjast hennar.
Það skipti öllu máli, hvernig ég
sjálf elskaði fólk. Það var sama
vandamálið með fjölskyldu mína,
Colin. Mér var sama hverju ég
fórnaði fyrir þau, meðan þau
guldu mér með ást og hollustu
þakklæti og virðingu. Ég krafð
ist ástar þeirra, skilurðu. Ég gat
ekki hugsað mér að yfirgefa þau,
af því að ég óttaðist, að aðrir
kynnu að fá hlutdeild í þeirri ást,
er mér bar. Ég mátti ekki til
þess hugsa, að Peter liætti að
elska mig og dást að mér — og
þegar mér tókst ekki að fá þig
til að elska mig, taldi ég sjálfri
mér trú um, að ég elskaði heldur
ekki þig. En það var ekki satt.
Ég elska þig. Loksins stendur mér
á sama um hvort ást mín er end
urgoldin, eða muni nokkru sinni
verða það. Mig langar aðeins til
að mega elska þig. Láttu þér
ekki þykja það leitt, Colin, ég
lofa. —
Lengra komst ég ekki. Colin
hafði allt í einu fært sig að rúm
inu til mín, og tók mig nú í faðm
sér. Ég beygði höfuðið að öxl
hans, en hann tók um höku mína
og snéri andliti mínu að sínu.
Koss hans brann á vörum mér
. . . og djúpur friður fyllti sál
mína. Þegar ég náði andanum
aftur, sagði ég — utan við mig
af undrun —: En þú þarft ekki
að kyssa mig, Colin----ég vildi

bara að þú vissir, að ég elskaði
þig. —;
Hann hló og kyssti mig blíð
lega á augnlokin.
— Elsku, litli kjáninn minn,
sagði hann hásróma. Veiztu þá
ekki, að ég hef verið að brjálast
af löngun til að taka þig í faðm
mér og kyssa þig? En hvernig
gat ég það, þegar ég vissi, að það
var Peter, sem þú þráðir? Jan-
ice hafði sagt mér frá ástum
ykkar Peters, og þegar þú kall-
aðir á hann aftur og aftur, nótt
ina sem þú slasaðist, fannst mér
það væra óyggjandi sönnun á,
að það væri hann, sem þú þarfn
aðist. — Hann horfði áhyggju-
fullur á mig. — Jafnvel núna —
ertu alveg viss, ástin mín? Hvað
um Peter?
Ég hló — blátt áfram hló!
— Það er nú dálítið einkenni-
legt, sagði ég hamingjusöm. Til-
finningar mínar til Peters eru ó-
breyttar. Sjáðu til, ástin mín, Pet
er hefur alltaf gegnt stóru hlut-
verki í lífi mínu, alveg eins og
ég get aldrei hætt að elska syst
kini mín og foreldra, get ég ekki
fremur hætt að elska Peter. En
ást mín til þín er öðruvísi. Þeg
ar ég gerði mér skyndilega grein
fyrir, að einhver annar fengi
hlutdeild í vinnu þinni og áhuga
málum, fann ég að ég- gat ekki
afborið það. Án þín yrði lífið
mér einskis virði, það yrði að
vera ég, sem elskaði þig, þjónaði
þér og stæði við hlið þér. Jafn-
vel fjölskylda mín og Peter
skiptu mig engu máli lengur, þeg
ar ég óttaðist, að það yrði ekkert
rúm fyrir mig í þínu lífi.
Hann hélt mér blíðlega í örm
um sínum, ög við ræddum hljóð-
lega saman. Ég sagði honum, að
mig hefði grunað, að Janice elsk
aði hann, og undrun minni á við
brögðum hennar við fréttina um
bata minn.
— Jafnvel þú getur ekki út-
skýrt það, sagði ég ertnislega,
og strauk fingri um höku hans.
— Vesalings Janice, sagði
hann. Þú hefur víst ekki hug-
mynd um, hverju þú komst til
leiðar. Janice hegðaði sér ná-
kvæmlega eins og hver kona
mundi hegða sér, þegar hún
kemst að því, að hún hefur fært
mikla fórn til einskis. Það var
aðeins vissan um, að hún hefði
gert heilaga skyldu sína, sem
. hélt henni uppi. Þegar Sir Ger-
aid kippti stoðinni undan þeirri
vissu, féll hún saman eins og ó-
nýt leikbrúða.
— í almáttugs bænum, hvað
attu eiginlega við, lirópaði ég.
Hverju fórnaði Janice mín
vegna?
— Hún fórnaði þér manninum,
sem hún elskar — manninum,
sem hún hefur elskað allt sitt
líf, sagði hann blíðlega.
— En þú hefur rangt fyrir þér,
sagði ég áköf. Hún sagði, að hún
elskaði þig ekki, Colin — ég
sver, að hún sagði það —
— Mig, hrópaði hann. Guð
minn góður, auðvitað ' er það
ekki ég, sem hún elskar. Hún
hefur elskað Peter lengi — leng
ur en liún mundi sjálf nokkurn
tíma játa. Þegar það var komið
hingað með þig nær dauða en
lífi, kallaðir þú á Peter —
— Það var bara vegna draums
— martraðar — við Peter vorum
saman úti á akri. —
— Það skiptir ekki máli, sagði
liann. Ég hélt, að það væri að-
eins Peter, sem gæti bjargað
43
þér, svo áð ég sendi eftir hon-
um. Ég sagði honum, eins og ég
raunverulega hélt, að þú mund-
ir tæplega lifa nóttina af, og ef
þú gerðir það, yrðir þú sennilega
bækluð það sem eftir væri æv-
innar. Hann var miður sín af
sorg og meðaumkun, Shirley,
hann vildi gera allt til að bjarga
þér.
Ég íhugaði þetta vandlega, og
ekki án sársauka.
— Sorg — og meðaumkun,
endurtók ég. Ekkert annað?
— Peter þykir vænt um þig,
á sama hátt og þér þykir vænt
um hann. Þessa nótt minntist
hann aðeins bernsku ykkar og
innilegrar vináttu. Hann elskar
þig eins og hann mundi elska
hvern þann, sem hefði staðið
í jafn nánum tengslum við hann.
Ekki eins og hann elskar Jan-
iee, en nóg til þess að vilja
fórna hverju sem væri fyrir líf
þitt. Janice hefði heldur ekki
tekið annað í mál. Henni þykir
afar vænt um þig Shirley — þú
verður alltaf að muna það. Hún
mat þína hamingju meira en
síi^a eigin. Hún sagði, að ef
Guð þyrmdi lífj þínu mundi
hún einskis annars biðja, alla
sína ævi.
—, Sagði hún það, sagði ég
andstutt. Og hún og Peter hefðu
þagað—•
— Já, svaraði hann lágt. Þess
vegna gat ekki hjá því farið, að
það kæmi rifa í járnbrynjuna,
þegar þau fréttu allt í einu,
að þú yrðir alheilbrigð. Janice
hefur elskað Peter lengi, en
henni fannst hún standa í svo
mikilli þakkarskuld við þig, að
þú mættir aldrei fá að vita það.
Ég grét, en það voru tár, sem
færðu hjarta mínu frið og ró.
Peter . . . og Janice. Hvers
vegna hafði mér aldrei dottið
sá möguleiki í hug? Var það af
því að ég í blindri græðgi minni
hafði alltaf ætlazt til, að þau
elskuðu bara mig? Nú þráði ég
aðeins, að þau mættu verða ham
ingjusöm. Loksins vissi ég, hvað
ástin raunverulega var.
Þremur vikum seinna kom Jan
ice aftur til Redstones. Hún var
mjög grönn og fölleit, en ham-
ingjan var að byrja að blómstra
í augum hennar. Ég hafði skrif
að henni og sagt henni allt. Ég
fullvissaði hana um, að hún
særði mig síður en svo með ást
sinni á Peter. Ég hefði verið
skorin upp, en var nú á bata-
vegi. Auðvitað gæti ég samt ekki
hafið vinnu fyrr en eftir marg-
ar vikur, en sá tími mundi koma
— og strax og ég yrði heilbrigð,
mundi ég giftast Colin.
Nú sat hún á rúmstokknum
hjá mér.
— Þú ert alveg viss, Rauð-
toppa, sagði hún blíðlega og
horfði í augu mér. Þú ert ekki
sár — vegna Peters? Þú veizt, að
okkur þykir báðum afar vænt
um þig.
— Þakka þér fyrir, sagði ég
dálítið hás. Mér þykir líka afar
vænt um ykkur. Ég hef lengi
ferðazt um dimman skóg, of
hrædd til að horfa á skuggana
að baki mér. Ég veit ekki, hvað
það var, sem gaf mér loks kjark
til þess . . . og til vill var það
hræðslan um að missa Colin.
Yfrirhjúkrunarkonan kom í
dyrnar og hleypti brúnum.
— Þér hafið kannske gleymt
því, hjúkrunarkona, sagði hún
með uppgerðar hátiðleik, en það
vill svo til, að þér eruð á vakt.
Það vill einnig þannig til, að
hér á Redstones eru nokkur
hundruð sjúklinga fyrir utan ung
frú Martin. En fyrir alla muni,
látið þetta endilega ekki trufla
yður . . .
Hún sigldi út, en við hlógum
okkur máttlausar. Nú var ísinn
algjörlega brotinn. Við heyrðum
til Peters á ganginum — elsku,
yndislega Peters, sem var þó
ekki maður fyrir mig. Dyrnar
opnuðust og þeir komu samtím
is inn, Colin og Peter. Peter leit
strax til Janice, og ég var ham-
ingjusöm þeirra vegna. Ég
breiddi út faðminn.
Colin hikaði við dyrnar.
— Hvor ykkar er stúlkan min
spurði hann strangur á svip.
— Ég, sagði ég glöð. Það ér
ég, Colin.
Hann kom til mín og faðmaði
mig. En áður en hann kyssti mig
hleypti hann brúnum, horfðl
djúpt í augu mér og sagði lágt:
— Hvernig veiztu það, ástin
mín — hveraig getur þú veriff
viss?
— Af því, sagði ég og bauð
honum varimar, af því að hjarta
mitt segir það.
Augu okkar Peters mættust
yfir öxlina á Colin, og viff brost
um bæði. Lífið var dásamlegt.
SÖGULpK. ,
TECTYL
ryðvöm.
y>
Sígurgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaður
Málflutningsskrifstofa
Óðinsgötu 4. Sími 11043.
— Það var ekki meira pláss hjá Palla. Þetta eru frændur
hans og frænkur ofan úr sveit, svo ég bauð þeim bara að
vera hjá okkur.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 19. okt. 1963 15*.