Ársskýrsla Ræktunarfjelags Norðurlands - 01.01.1903, Síða 27

27
Enn má geta þess, að óvíða eru flögin látin liggja opin yfir vet-
urinn, sem þó hefur mikla þýðingu, til þess að lopt, hiti og kuldi
geti haft áhrif á jarðveginn og leyst ýms efni í sundur.
Túnrækt með grasfræsáningu í líking við það, er tíðkast í öðr-
um löndum, hefir eigi verið reynd á Norðurlandi að nokkru marki.
Þessi ræktunaraðferð er að mun ódýrari en þúfnasljettuaðferðin og
krefur þar að auki minna mannsafl. Það verður því eitt af þýð-
ingarmestu ætlunarverkum Ræktunarfjelagsins að láta gjöra til-
raunir með, hvort grasfræsáning geti heppnast hjer á landi og
orðið arðvænleg.
Þess var getið, þá er minnst var á áburðinn, að Norðmenn
teldu sjer hag að því að bera tilbúinn áburð á graslendi. Þetta
hefur eigi verið gjört á Norðurlandi fyrr en síðastl. sumar, að
Ræktunarfjelagið ljet gjöra tilraunir á 4 stöðum í þessa átt. Frá
tveimur stöðunum, Stóruvöllum í Bárðardal og Ölduhrygg í Svarf-
aðardal, er ljóst um árangurinn. A Stóruvöllum á þeim blettinum,
sem best var sprottinn, svarar heyaflinn til 2250 pd. af þurru
heyi af vallardagsláttunni. Þar sem ekkert var borið á, svarar hey-
aflinn til 585 pd. af þurru heyi af vallardagsláttunni. Heyaflinn
hefur þannig aukist fyrir áburðinn um 1665 pd. á vallardagslátt-
unni.
Öllu meiri mismunur kemur fram við tilraunirnar á Ölduhrygg.
Þau áburðarefni, sem virðast hafa mest áhrif, eru fosforsýra og
köfnunarefnisáburður (súperfosfat og chilisaltpjetur). Þetta atriði er
þess vert að gjörðar sjeu ýtarlegar tilraunir í þá átt. Ef hægt er
að fá mólendi (grundir) til að spretta á þennan hátt, eru líkindi
til að hægra verði að auka heyaflann með þessu móti en á annan
hátt.
Með hliðsjón af reynslunni í norðanverðum Noregi og Svfþjóð,
er ástæða til að ætla, að það graslendi, sem mikið er vaxið með
smára eða öðrum jurtum, sem heyra til ertublómaættinni, sje vel
fallið til þess að bera á það tilbúin áburðarefni, sjerstaklega kali
og fosforsýruáburð.