Verkamaðurinn - 08.10.1938, Blaðsíða 3

VERKAMAÐURINN
3
,Alþýðum.‘ um einingu
verkalýðsins.
„Alþm.“ s.l. þriðjudag er allur
— að fráteknum auglýsingum og
hjónabandstilkynningum — helg-
aður baráttu Erlings og Halldórs
gegn einingu verkalýðsins. Tína
þeir saman, sitt úr hvorri áttinni,
hverja firruna annari fráleitari,
og feru með því að reyna að rugla
svo málunum, að erfiðara sé fyrir
þá verkamenn, sem kunna að lesa
blaðið, að átta sig til fullnustu á
því, sem raunverulega er um að
ræða.
Það yrði alt of langt mál, ef
farið yrði að elta hverja firruna
fyrir sig, og skal því, að sinni, lát-
ið nægja að athuga sjálfar niður-
stöðurnar, sem bl^ðið þykist kom-
ast að, en þær eru allar í tilefni
af tillögu sameiningarmanna um
að breyta Alþýðusambandinu í
samband verklýðsfélaga einna,
skipulagslega óháða pólitískum
flokkum.
Fyrsta niðurstaðan, sem á að
vera gegn þessari tillögu, er sú, að
„samband Alþýðusambandsins og
samvinna við Alþýðuflokkinn“ sé
verkalýðnum enginn þyrnir í aug-
um.
Hvað er nú sagt með þessu?
Til þess að „samband11 og „sam-
vinna“ geti átt sér stað, verðd auð-
vitað að vera fyrir hendi TVEIR
sjálfstæðir aðilar, er gera með sér
samband og stofna til samvinnu.
Hvað snertir „Alþýðufl.“ og
Alþýðusambandið, þá er þetta alls
ekki fyrri hendi. — Með núver-
ahdi skipulagi Alþýðusambandsins
er því ætlað að vera hvorutveggja
í EINU: sainband verklýðsfélaga
og pólitískur flokkur. „Samvinna“
Alþýðusamb. við „Alþýðufl.“ væri
því, eins og nú standa sakir, „sam-
vinna“ þess við sjálft sig!
Þessi óskapnaður í skipulagi
vbrklýðssamtakanna nær hinsveg-
ar ekki nokkurri átt, og þessvegna
er það sem sameiningarmenn —
og þá fyrst og fremst kommúnist-
ar — vilja greina þarna á milli,
skipulagslega, og skapa þar með
skilyrðin fyrir raunverulegri, en
frjálsri samvinnu þessara tveggja
greina verklýðssamtakanna: sam-
bands verklýðsfélaganna og hins
pólitíska flokks.
Hugmyndir „Alþm.“ um „frelsi“
verklýðsfélaganna koma hinsveg-
ar fram í nefndu blaði, 4. þ. m.,
svohljóðandi:
„Hér eru umræður og átök um
flokkapólitík BANNAÐAR innan
verklýðsfélaganna. Þau eru alger-
lega sjálfráð um öll sín innri mál
og mega velja sér starfsmenn án
tillits til stjórnmálaskoðana“.
Það breytir ekki hugmyndum
„Alþm.“-ritaranna, um þetta efni,
þó báðar þessar staðhæfingar séu
ÓSANNAR. Það er ekki rétt, að
pólitískar umræður séu bannaðar
í verklýðsfélögum Alþýðusam-
bandsins (fyr mætti það nú líka
vera). En það virðist vera í sam-
ræmi við þær lýðræðishugmyndir,
sem „Alþm.“ f. h. „Skjaldborgar-
innar“, gerist talsmaður fyrir, að
í fyrsta lagi skuli hinn pólitíski
flokkur vera byggður upp aðal-
lega af verklýðsfélögum, sem
rúma menn úr öllum pólitískum
flokkum, en hinsvegar skuli þess-
um sömu verklýðsfélögum —
uppistöðunni í hinum pólitíska
flokki — bannað að minnast á
pólitík!!!
Ætli það verði margir verka-
menn sem vilja halda slíkum hug-
myndum á lofti? Nei, lýðræðis-
hugmyndir þeirra eru yfirleitt á
annan veg.
Um sjálfræði verklýðsfélaganna
í vali trúnaðarmanna vísast til 14.
greinar Alþýðusamb.laganna, sem
þeim Erlingi og Halldóri mun
ekki vera ókunnugt um.
Önnur ástæðan gegn endur-
skipulagningu Alþýðusamb. á að
vera sú, að „þau verklýðsfélög,
sem kömmúnistar á sínum tíma
klufu út úr alþýðusamtökunum og
gerðu „óháð“ á sína vísu, yfirgáfu
þá aftur vegna illrar reynslu f
hinu „óháða“ ástandi“.
Um þetta er í skemstu máli að
segja, að EKKERT VERKLÝÐS-
FÉLAG hefir sagt sig úr Alþýðu-
sambandinu fyrir áhrif frá komm-
únistum. Þeir hafa þvert á móti
barist fyrir því, þrátt fyrir skipu-
lagsgalla Alþýðusambandsins, að
þau verklýðsfélög, sem eru undír
áhrifum þeirra, væru kyr í því,
meðal annars til að beita sér þar
fyrir endurskiplagningu sam-
bandsins. Á sama hátt hafa komm-
únistar barist fyrir því, með tals-
vérðUm árangri, að verklýðsfélög,
sem ekki voru í Alþýðusamband-
inu gengju í það. Á þann hátt hafa
ýms verklýðsfélög „yfirgefið“
kommúnistana, eins og „Alþm.“ er
svo hreykinn yfir. Hvort hann
verður jafn hreykinn yfir full-
trúasendingu þessara félaga á Al-
þýðusambandsþingið í haust, skap-
ast af afstöðu hans til einingar-
mála verkalýðsins.
Að samt skuli enn vera allmörg
verklýðsfélög utan Alþýðusam-
bandsins, er sök hinna afturhalds-
sömu foringja þess, sem rekið hafa
úr því hvert félagið af öðru — og
neitað öðrum um inngöngu —
þegar þeir, af flokkspólitískum á-
stæðum, hafa látið stofna sprengi-
félög víðsvegar um landið.
Það er, meðal annars, til að
binda enda á slíka óhæfu, að sam-
einingarmenn heimta skipulags-
legan aðskilnað verklýðsfélaga-
sambandsins og hins pólitíska
flokks.
Þriðju og síðustu ástæðuna
gegn endurskipulagningu Alþýðu-
samb. telur „Alþm.“ þá, að „fyrir
kommúnistum vaki ekkert annað
en að bæta aðstöðu sína til áróð-
urs í verklýðsfélögunum, og kljúfa
þau og sundra með hjálp fasista“.
Það hefir þegar verið drepið á,
hverjir hafa framkvæmt klofning
verklýðsfélaganna, ehdá það svo
kunnugt almenningi, að ekki eh
þörf á að ræða náhar. Fasistagrýí-
an hauh ekki helduf, í þessú sam—