Verkamaðurinn - 11.08.1945, Side 4

4
VERKAMAÐURINN
Eversharp
SJÁLFBLEKUNGAR OG BLÝANTAR
eru komnir í miklu úrvali.
Þar á meðal hinn eftirsótti, og margþráði:
FIFTH AVENUE
eða Eversharp nr. 21, sjálfblekungurinn með inni-
lokaða pennanum, sem gefur þurrskrift með votu
bleki, ,,Quink“, hefir margbreytilega snápa, hár-
fína og breiða.
S. 1. 3 ár hefir verksmiðjan framleitt þessa
penna, en vegna takmarkalausrar eftir-
spurnar í heimalandinu, Ameríku, hefir
ekki verið hægt að fá þá hingað fyrr en-nú.
Munið þetta.
EVERSHARP er tryggður ævarandi.
EVERSHARP er við allra hæfi.
EVERSHARP er með hinu rétta verði.
Gangið úr skugga um þetta með því að
reyna hann.
Veljið EVERSHARP til gjafa og eignar.
Nafn yðar grafið kostnaðarlaust á hvern
penna, sem keyptur er í verzlun minni.
ÞORST. THORLACIUS
Einkaumboðsmaður fyrir ísland.
Potsdamráðstefnan
(Framhald af 1. síðu).
London, en er nú úr sögunni, og
viðurkenni nú Varsjárstjórnina,
sem löglega stjórn Póllands, enda
hafi hún lofað að láta frjálsar og
lýðræðislegar kosningar fara fram í
landinu á næstuni.
Friðarsamningar verða gerðir
bráðlega við hina fyrri bandamenn
Þýskalands, Ítalíu, Finnland, Rú-
meníu og Ungverjaland.
Spáni verður ekki leyfð þátttaka
í Bandalagi sameinuðu þjóðanna
rneðan hann er undir stjórn
Francos.
Potsdamráðstefnan lofar því að
innan skams verði fult samkomtdag
komið á milli Bandamanna um
refsingu stríðsglæpamanna.
Sett verður á laggirnar ráð utan-
ríkisráðherra stórveldanna fimm,
Sovétríkjanna, Btetlands, Frakk-
Jands, Bandaríkjanna og Kína. Á
það'að koma saman í London með
vissu millibili og hafa þar aðalað-
setur sitt, en lialda einnig fundi í
höfuðborgum hinna stórveldanna.
í lok yfirlýsingarinnar var skýrt
frá því að 13 fundir hafi verið
haldnir í hinni fornu keisarahöll í
Potsdam með leiðtogum stórveld-
anna þriggja.
Yfirlýsingin endar á því, að þeir
Attlee, Stalin og Truman segjast
fara frá þessari ráðstefnu, sem hafi
markað stór spor í áttina til aukins
og nánara samstarfs þjóða sinna, 1
Sumargistihús í Vaglaskógi
Framhald af 1. síðu
að elda á primus eða öðru slíku
tæki, geta menn nú tekið tjald sitt,
það á skemmtilegum stað í skógin-
um og liíað þar áhyggjulausu lífi
um sinn — aðeins labbað til Lofts,
þegar maginn segir til sín, og feng-
ið ágætan mat, fyrir minna verð en
gerist á veitingahúsum bæjarins.
Fyrir þá, sem hafa vilja langa
viðdvöl, svo veðrabreytinga sé von,
og þá, sem yfirleitt láta sér ekki
nægja tjaldbúð, koma gistiherberg-
in í góðar þarfir, og er líklegt, að
þau verði jafnan fullskipuð.
Hinsvegar verður strax að gjalda
varhuga við því, að þessum ágæta
áningar og Tivíldarstað verði ekki
spillt með svalli og ólátum fólks,
sem stundum Ieitar úr bæjunum
— ekki til að hvíla sig og njóta nátt-
úrunnar, heldur til að þjóna sínum
óæðra manni og spilla friði annarS.
Er þess að vænta, að stjórnandi
hótelsins gæti þessa, og mun þá
stofnunin mælast vel fyrir og verða
f jölsótt.
Ath. Birting þessarar greinar hefir
dregist lengur en skyldi, aðallega vegna
þess að hlé varð á útkomu blaðsins um
hálfsmánaðarskeið, sökum sumarleyfa
prentsmiðjufólksins.
aukinni trú á það, að stjórnum
þeirra megi takast í samstarfi við
stjórnir annara ríkja að tryggja
réttlátan og varanlegan frið í heim-
inum.
wwwwwwwwwwwwwww
JOHAN BOJER: 5
Ásýnd heimsins
(Framhald).
nú loksins breitt út faðminn móti henni með allri sinni dýrð. Til
Louvre, ennþá oftar til Louvre. Það var eins og hún steypti sér alveg út
til að svamla í þessu litahafi, línur, Ijós, skullu sanran frá öllum tímum
og ltindum, til Louvre, ennþá oftar til Louvre. Þegar hún kom þaðan,
íanst henni hún geta flogið. Á vinnustofuskemtun hjá dönskum mynd-
höggvara, köm hún öllum á óvart með því að ganga fram á gólfið með
létta blæju og stíga dans, af slíku fjöri, hugarflugi og yndisþokka, að all-
ir stóðu við vegginn og bara gláptu. „Hvar hefir þú lært þennan, Þóra?“
spurði maður hennar afsíðis, þegar hún hafði lokið dansinum. „Lært!
Sástu þá ekki að þar var Botticelli, bjáninn þinn, það var einmitt stíll
hans og hrynjandi, sástu Jiað ekki?“
Eftir þetta voru þau ennþá léttúðugri en áður. Hann lék á fiðluna
sína lög, sem urðu jafnharðan til, og hún dansaði eftir þeim. Hvar hafði
hún lært að dansa? í Louvre, sagði lnin. Á eftir hafði hún Jrað til að taka
mandolin og setjast síðan þægilega á gólfinu og syngja fjörugar vísur svo
grafalvarleg á svipinn, að menn veltust um af hlátri.
Já, þetta voru tvær ungar manneskjur, sem menn sóttust eftir að vera
með. í rauninni ætlaði hún að hefja nám í málaraskóla, en þá var sá
þröskuldur í vegi, að það var of dýrt fyrir þau í matsöluhúsinu, jæja —
það er líka hægt að lila í litlu herbergi, og þar sýður maður góðan mat á
,,primus“. Með þessu móti sparar maður, einkanlega þegar frúin er fús
til þess að gera alt sjálf, líka að þvo af manninum. +
Þeim tókst að fá leigð tvö herbergi með aðgangi að eldhúsi í litlu húsi
lengst uppi í Monttrouge-götu, og þau áttu að búa þau að húsgögnum
sjálf. Jæja. „Hefir þú húsgögn?" spurði hann, þegar þau höfðu samið
um leiguna og voru komin þangað. „Nei, en hefir þú þau?“ „Nei.“ —
„Höfum við peninga?“ sagði hún brosandi út í annað munnvikið og
horfði á hann. Hann stakk ósjálfrátt vísifingrinum í vestisvasann. „Pen-
inga — fyrir húsgögn, hvaðan ætti eg að hafa þá?“ Þau fóru bæði að hlæja
og settust/á gólfið og voru ásátt um, að nú byggju þau að minsta kosti
hér. Síðan fóru |)au út og tíndu saman J)á hluti sem ógerningur var að
vera án. Fyrir sárfáa franka getur maður búið hús að húsgögnum í París.
Maður lætur gamla dýnu upp við vegg og breiðir sjal yfir hana — dá-
samlegur sófi, sem á næturna er líka hægt að nota senr rúm. Tvö sett af
leirvöru, hnífar og einn skaftpottur kostaði aðeins fáa skildinga, og á
veggina festu þau tvær Ijósmyndir með teiknibólum og stóðu síðan og
dáðust að því hve þær sómdu sér vel. „Þetta verður alveg óviðjafnan-
legt,“ ságði hann og tók utan um hana. „Já, ekki hafði mér dottið í hug,
að það væri svona auðvelt að koma upp heimili,“ sagði hún og beygði
höfuðið aftur á bak, svo hann gæti kyst hana.
Það var áfram leið til þess að vera saman með vinum, ekki síst í þessari
íbúð, þar sem var þó að minsta kosti rúm til að sitja á gólfinu. „Komdu
mettur, en ekki drukkinn,“ stóð á boðskortinu. Veitingarnar voru söng-
ur, sögur, dans, &las af tei með rommi út í og sígarettur. Og það var nóg
til þess að gestirnir gleymdu að fara, svo það var ekki fyr en undir morg-
un, sem þeir skjögruðu niður tröppurnar.
En þegai* allir voru farnir, og Þóra var fyrir löngu lögst undir teppið,
stóð Haraldur enn langa stund við gluggann og horfði út. Hvað hugsaði
hann um, og hversvegna stóð hann þarna?
V II.
Litli, græni lampaskermurinn, sem var úr pappa, olli því að bir^an var
aðeins á skrifborðinu, og þar sást hið ljósa höfuð I Jaraldar yfir bók, með-
an Þóra sat fjær í skugganum og stoppaði sokka hans» Um langt skeið
hafði verið svo hljótt, að tístið á kakalökkunum í gamla múrsteinshús-
inu heyrðist, en úti fyrir húsinu heyrðist í fjarska daufur hávaði frá
hinni stóru borg.
„Að hverju ertu að hlæja?“ Hann leit upp og kom ekki strax auga á
hana þarna í myrkrinu.
„Eg er viss um, að það er ekki læknisfræði, sem þú ert að lesa núna,
Haraldur.“
„Er J)að svo hlægilegt, að eg lesi ekki læknisfræði?“
„Þig grunar ekki, hversu oft þú skiftir uin svip, þegar þú situr svona
og fylgist með byltingunum og brytjar óvinina niður og endurbætir alla
veröldina. Ha, ha, ha! Eg get ekki annað en hlegið."
Hann stóð upp, gekk yfir að hinum veggnum og tróð tóbaki í pípu
sína.
Og hún hélt áfram: „Þegar þú lest eitthvað viðvíkjandi vísindagrein
þinni, þá ert þú í raun og veru snotur að sjá. Það er eins og þú standir á
kletti og horfir yfir landið, sem þú ætlar að halda inn í.“
„Þú ættir að yrkja ljóð, Þóra. Þú hefir hugmyndaflug."
„Og þú ættir að lesa ofurlítið minna af þessu rugli þarná, þá yrðir þú
ekki í eins slæmu skapi.“
ft,F.g er að lesa „Frá hinum fljótsbakkanum", eftir Alexander Herzen.
(Framhald).
i