Verkamaðurinn - 22.12.1948, Blaðsíða 9

Þannig svaraði
Verkamaðurinn
árásum Hriflu-
Jónasar á
skoðanafrelsið.
EHRðlílQURlHH

Úigefandi: VerKlýíssaroband NorSurlande
*«+»+**"
II árg.
*•♦»*♦**'*
.*♦♦♦■*-♦••♦

*-♦ ♦'♦♦'♦'♦•♦•-•
Akureyri, Laugardaginn 22. Nóvember 1930.
I 96. ibl,^
♦*-* ♦♦■♦♦-• •*** ♦*♦.'■■
■m
áf« viðkynningu i *§j
hann gæti sparað Bcr irmhugtunirí *
{rest um þes*t tiiboð. Og bv»d <«í;í
umhugsunsrfresHir sð
aðist afskuiyðsleiðfa^pnn M *w*v;
að þrt {gja d«g* umhugíun
írm.F. U. J., Asgeir Bl. Magnússon, '.yflrvof.ndiú«úh*drm<MtiWM1»r».
* . tclonckr*
I*
FASCISMINN í
entaskóla Norðurlands.
rekinn úr skóla.
Vctkam. mun þad l
mínni, þegar Eggett Por*
'&$)'», |>íver?ndi form. Féfags
^ jiiraJarrnanna hér i AVureyri,
íeg! frá skéljvist f Oagníracða-
ftK»itoeyri siðastiiðið vor.
skemmra að minnast
{jíirrar, er gefin var ú»
U hrjsf, þ*r sem nerneird-
að sfaría f póiit'skum
N®*. fVnto í sijórnmálabiöð.
^ *íur ðpitibetíega og annsð
Hefirjregtugerð þesaari
Réttar, hvort hön. hafi verið rituð
eftír að áðurnefnd reglugerð var út
gefin. Þegar nemandir.n kveðst ekki
geta neitað þvf, að gre'nin hafi verfð
rituð eftir að honum var kunn
reglugerðin, þá byður »meistarinn*
honum samt tvetm kostaboð. Annað
var það, að ef hann vildi opinber-
lega birta yfifiysingirþe3S efo's.að
gieinina fiefði hann ritað áður en
regtugetðmni var hteypt af atokk
umtm, þá skyídi hann fá að sítja
áfram I íkófanum. Hitt lilboðið var
stélt {sfenskra borgara. fengi
stæðinginn, nimss'tetöinn. faf þm -
að bjarga »framHðarvonnmiW«, m«ð
loginni yfiriysingu? Eð* áttí fnat*
urinn að sannfajra um sér*
stakt eðailynul »me»s!arans«, s*m
f*l»st f þvf, að gefa honum þð
kost á að fara þann mfJhveg, sð
játa sig ó.harfao iif sktffawjt** níé
þvi að segja sig úr skóta? f
Sófarhringarnir fiðv. áð át’ón*.
kvðidf h>ns þriðja d*gs «r ób»
kv?ddur saman kenna> afimdwí. Og
þar sem engin ti!kynmr.g kom Wt
piltinurn um það, að h»t»r. fafrfcí ððf»« .
hvoru tiibodino. þá mjj%$
líðandi stundu, en skilur jafnframt, að
þeir árangrar, sem þannig nást, eru
innan stundar fyrir gíg, nema að þeirra
sé neytt til þess að efla aðstöðu verk-
lýðsstéttarinnar innan þjóðfélagsins.og
þannig leiða liana að því marki, sem
hennar bíður: Valdatöku verkalýðsins.
Slxkan flokk eiga íslenzku verklýðs-
samtökin í Sameiningarflokki alþýðu
— Sósíalistaflokknum, og það er þeirra
verðmcetastá eign — það, sem á veltur
um það, hvort stundarsigrar verklýðs-
félaganna í dægurbaráttunni færa
verklýðsstéttina fram á leið, að loka-
marki hennar, eða ekki.
Að sjálfsögðu er þó Sósíalistaflokk-
urinn ekki fullkominn, fremur en
önnur mannanna hcjrn. Auðvitað hef-
ur hann sína veikleika — sína barna-
sjúkdóma — jafnframt því sem mögu-
leikar hans til mikilla árangra byggj-
ast ekki einvörðungu á honum sjálf-
um, heldur markast einnig af því fylgi,
sem alþýðan veitir honum, því trausti,
sem borið er til hans af hinum strit-
andi manni, sem að vísu stendur sjálf-
ur í dægurbaráttunni fyrir bættum
kjörum sínum og stéttar sinnar, en
skortir þó, ef til vill, skilning á því,
að hverju þeirri baráttu skuli beina,
og með hverjum hætti, þannig að sem
mestur og varanlegastur árangur náist.
Ef litið er til baka, yfir þann eina
tug; ára, sem Sósíalistaflokkurinn hef-
ur starfað, held ég, að enginn sannur
verklýðssinni, sem fylgst hefur með
gangi málanna, muni neita því, að
Sósíalistaflokkurinn hafi, á þessum
stutta tíma, unnið stórvirki fyrir
verklýðssamtökin og verklýðsstéttina.
Ég ætla ekki að rekja það hér, í ein-
stökum atriðum, enda nýbúið að gera
það, mjög rækilega, í öðrum blöðum,
í tilefni af 10 ára afmæli flokksins. --
Aðeins vil ég minna á, að það var fyrir
leiðsögu Sósíalistaflokksins, sem klofn-
ingurinn í verklýðssamtökunum var
yfirunninn, og sköpuð faleg eining.
Um áhrif þeirrar einingar á hags-
munabaráttuna og þá stórkostlegu
árangra, sem hún hefur fært verka-
fólki og öðrum launþegum, þarf ég
ekki að upplýsa þá, sem lesa þetta
blað. — Einnig verð ég að minna á, að
það var fyrir frumkvæði Sósíalista-
flokksins, að ráðist var í þá stórfeng-
legu nýsköpun atvinnulífsins, sem
hafin var um leið og Sósíalistaflokk-
urinn gekk til þátttöku í stjórn lands-
ins í nýsköpun, sem ekki aðeins lagði
grundvöll að öruggri atvinnu og aukn-
um tekjum hins vinnandi fólks, held-
ur einnig hefur sýnt sig að vera megin
straumur þeirrar gjaldeyrisöflunar,
sem standa verður undir innfluttum
þörfum þjóðarinnar — og hefði þó
sannarlega mátt halda betur á þeim
málum, en gert hefur verið.
Loks verð ég að minna á það,
að Sósíalistaflökkurinn hefur, einn
flokka, staðið heill og óskiptur á verði
um sjálfstæði landsins — barist eftir
megni, jafnt fyrir sem eftir síðustu al-
þingiskosningar, gegn hvers konar af-
sali landsréttinda, átalið harðlega, við
livert tækifæri, yfirtroðslur erlends
valds hér á landi, og undirlægjuhátt
íslenzkra stjórnarvalda í því efni —
og varar nú hástöfum íslenzku þjóð-
ina við yfirvofandi hættu á ósvifnu
ráðabruggi um að innlima land okkar
í hernaðarbandalag stríðsæsingamann-
anna — og gera það þannig að einum
fyrsta skotspæninum í hugsanlegri
atomstyrjöld.
Það þarf ekki að nefna fleiri dæmi
til sönnunar því, að Sósíalistaflokkur-
inn er trúr köllun sinni sem forystu-
flokkur íslenzkrar alþýðu. En ef ein-
hver verklýðssinni kynni að efast um
það, að verklýðssamtökin þurfi póli-
tíska leiðsögu — kynni að halda, að
hin faglega barátta ein feli í sér lausn
málanna fyrir vinnustéttirnar, án póli-
tískra markmiða, og þá án pólitískrar
leiðsögu — þá vil ég biðja hann að at-
huga, við hverja er að kljást, jafnvel
í sjálfri launabaráttunni — höfuð-við-
fangsefni faglegu samtakanna, verk-
lýðsfélaganna og sambands þeirra.
Það var að vísu sú tíðin — á bernsku-
árum verklýðssamtakanna — að átökin
fóru yfirleitt fram milli einstakra at-
vinnurekenda og viðkomandi verk-
lýðsfélags, og urðu verklýðsfélögin þá,
ekki ósjaldan, að heyja harða baráttu
um það eitt, að fá atvinnurekandann
til að viðurkenna verklýðsfélagið sem
samningsaðila viðkomandi verkafólks.
Nú er sú afstaða atvinnurekenda
löngu úrelt, og verklýðssamtcik i n að
fullu viðurkennd sem samningsaðili.
Þar á eftir færðist hagsmunabarátt-
an meira og meira í það horf að verða
átök á milli félagssamtaka stéttanna.
Verklýðsfélag viðkomandi staðar bar
fram óskir og kröfur verkafólksins um
bætt kjör, eða mótmælti kjararýrnun,
sem framkvæma átti gegn því. At-
vinnurekendur beittu þá einnig félags-
samtökum sínum, á viðkomandi stað
— og að baki hvorutveggja standa svo
9