Verkamaðurinn - 24.04.1964, Blaðsíða 5

SUMARÆVINTYR
Allan síðsumardaginn höíðu
j au leikið sér við bæjarlækinn,
sem liðaðist hljóðlega gegnum
túnið, eftir leirrauðum farvegi
sínum, í lygnum og smástreymi,
hlárri en lindir himinsins, sem
speglaði hvít, léttfleyg ský sín
í fleti hans.
Systkinin höfðu ýmist vaðið
berum fótum um ójafnan botn
hans, eða bara setið á grænum
bakkanum og látið fæturna leika
í hlýju vatninu.
Kannske hafði lonta eða smá-
síli skyggnst undan holbakka,
eða þá bara legið móti straumn-
um og japlað smáum tálknun-
um.
En þegar börnin sáu lonturn-
ar, fylltust þau veiðihug. Þau
krupu niður á bakkann og
reyndu varfærnislega að nálgast
þær með berum höndum.
En lontan er stygg og sleip í
hendi eins og gæfa manns, og
sjaldan gátu þau gómað nokkra
bröndu, þá færðist í þau kapp
veiðieðiisins, og þau óðu út í
hylinn og dyfu höndunum á kaf
í vatnið, en allt kom fyrir ekki.
Og þetta gerði ekkert til, veiði
þeirra átti sér engan tilgang,
um réttlátar og óhjákvæmi-
legar launa- og kjarabætur.
2. Lögð verði áherzla á að verð
tryggja kaupið og ná sam-
komulagi um örugga og
jafna hækkun á kaupmætti
launa, svo unnt verði að
gera varanlega samninga, er
tryggi vinnufrið.
3. Að reynt verði að ná sam-
komulagi um framkvæmd á
raunverulegri styttingu vinnu
dagsíns, án skerðingar heild-
artekna.
4. Samkomulag verði gert um
ýmis réttinda- og hagsmuna-
mál alþýðufólks — vinnu-
verndarmál og orlofsréttindi.
svo og nauðsynlegar ráðstaf-
anir í húsnæðismálum al-
mennings.
AlþýSusambandiS býSur sam-
starf um lausn á þeim miklu
vandamálum, sem við er að
glíma í þessum efnum. ÞaS sam-
starf verður að byggjast á rétt-
látri afstöðu til brýnustu hags-
munamála verkalýðsins, sem
varðar launa- og kjaramál, og
að frjáls samningsréttur sé virt-
ur.
Verkalýðssamtökin vilja vissu
lega friðsamlega lausn á vanda-
máiunum, en þau hljóta að beita
sínu mikla samtakavaldi, ef rétt-
látir samningar geta ekki feng'
ist um kjaramálin.
Föstudagur 24. april 1964
nema taka þátt í leik dagsins,
lækjarins og sólarinnar. En kann
ske þó? Bróðir var hugkvæmur
snáði, og hann tók tóma tunnu,
sem átti að afgisa í læknum, og
hann lagði henni í hylinn.
Og viti menn, inn í tunnuna
synti iítil lonta í forvitni sinni,
og þá voru systkinin fljót á sér
að reisa upp tunnuna og lontan
var fangi þeirra. En þau höfðu
enga áætlun um feng sinn. Að
vísu vildi systir láta lontuna
vera þarna alltaf, þar til hún
en hags. Hófsóleyjan var leik-
systir þeirra og umgjörð veru-
leiks þeirra.
Krían, þessi skrítni fugl, sveif
yfir læknum, stundum stöðvað-
ist hún í loftinu, blakaði í löng-
um vængjunuin og starði niSur
í hylinn, svo steypti hún sér eld-
snöggt á kaf og kom upp aftur
með ofurlítið, gljáandi síli í nef-
inu og flaug burt. Þetta þótti
drengnum vel af sér vikið, og
þó hann elskaði kríuna minna
en aðra fugla, dáðist hann að
snarleik hennar. En stúlkan
sagði, að krían væri vondur
fugl að taka litla sílið, því stelp-
ur eru svo viðkvæmar.
En börnin fóru að fleyta kerl-
%§tkin, lækur og súi
yrði stór silungur, og færa þá
mömmu hana í matinn. En þetta
var vitanlega alltof heimskuleg
uppástunga til að svara. Þess
vegna sleppti drengurinn lont-
unni aftur í hylinn og sá, að hér
var hennar staður.
Þarna mátti líka fara á sjó.
Syslkinin tóku því þvottabalann
hennar mömmu og fleyttu hon-
um út á hylinn og skvettust upp
í. Þau sigldu um víðáttur þessa
mikla úthafs á glæstu fleyi, komu
víða við á ókunnum töfralönd-
um og færðu björg í bú. Ef skipi
þeirra hlekktist á og hvolfdi
snögglega, svo farmenn þess og
farkostur lenti í hafið, var stutt
til lands, og sólin sem skein all-
an daginn, þurrkaði föt þeirra
fljótt.
En börnin urðu svöng, og þá
hlupu þau heim til mömmu og
fengu nýbakaða flatköku með
þykku, rauðu smjöri, sem
mamma hafði smurt út á yztu
jaðra.
Þau hlupu með brauðið út
að læknum aftur og settust í
grænan hvamm hans og nutu
þessa ljúffenga réttar. Og þau
lögðust fyrir með hönd undir
hnakka og horfðu á gegnsæ ský
loftsins, sem liðu fram og tóku
á sig ótal myndir í för sinni yf-
ir himininn. Stundum líktust þau
hásigldum skipum með gínandi
trjónum, á næstu augnablikum
breyttust þau í dýr eða menn.
Þessar kvikmyndir loftsins
veittu börnunum svo m'argar
yndisstundir, að sólin var langt
gengin í vestur, er athygli þeirra
beindist aftur að læknum og líf-
inu hið næsta þeim.
Hér í hvamminum við lækinn
átti aðalblóm túnsins höfuðstöð.
Hófsóleyjan. Hún hófst á gild-
um legg mót himni sínum, en of-
arlega á leggnum uxu út hóf-
blöðkurnar fagurgrænu, sem
héldu blóminu gullna í lófa sér.
Þetta blóm elskuðu börnin meir
en fífil og smára, því að mat
þeirra var meir af ætt fegurðar
ingar. Þau fundu flöt, lítil hellu-
blöð í eyrinni, þessi hellublöð
gátu skoppað óralangt ofan á
vatninu, ef laglega var fleytt.
Að sjálfsögðu komust hellur
drengsins miklu lengra, en stúlk
imnar. í eyrinni fundu þau einn-
ig marglita steina og jafnvel kuð
unga og hún veitti þeim marga
ánægjustund, svo rík sem hún
var af djásnum.
En börnin höfðu ekki tekið
eftir því að sólin hafði nú rennt
sér baðvið fjöllin í vestrinu og
kvöldrökkrið blátt og djúpt
hjúpaði hæðirnar og lagðist
yfir flóana og sundin. En him-
ininn, sem hafði verið svo fag-
urblár allan daginn varð skyndi-
lega rauður. Þá kom telpan auga
á gullinn hnött, sem hófst yfir
lága hálsana í austri. Hún hróp-
aði: Nei, bróðir, sjáðu! Hvað
er þetta? Drengurinn horfði
lengi þögull á þetta undarlega
fyrirbæri kvöldsins, og svaraði
systur sinni engu.
En systir uppgötvaði, að
hnötturinn hafði augu, nef og
munn, og þá fékk hún skyndi-
lega hugmynd: Bróðir, nú veit
ég: Þetta er Guð. Sjáðu bara
andlitið. Þá svaraði drengurinn
strax, með fullvissu hins reynda
manns: Vitleysa, Guð hefur
skegg, það veiztu þó. Ég hugsa
að þetta sé ný sól.
Já, auðvitað, sagði telpan, en
ég heimsk. En er það ekki gott,
þá höfum við líka sól á næturn-
ar.
Já, sagði drengurinn, það er
það, sem okkur hefur alltaf vant-
að.
Og börnin störðu lengi og
hugfangin á uppgötvun sína, í
hljóðu rökkri kvöldsins. Og þau
gengu hægt heim yfir túnið,
með skin hinnar nýju sólar í
gullnu hárinu.
Þau voru ung og hamingju-
söm, þau þekktu ekkert illt. Til
þeirra hafði aldrei borist hinn
minnsti andblær frá hinni köldu,
vondu veröld fyrir utan. Heimur
Qleðilegt sumarí
þeirra var heimur hins fagra og
milda. Og það, sem hezt var.
Þau kviðu ekki neinu. Nú myndi
mamma þeirra klæða þau úr
votu, þerra kalda fætur þeirra
og gefa þeim spenavolga ný-
mjólk að drekka. Hátta þau,
baða þau og syngja þau í svefn,
syngja þau inn í hin rósrauðu
lönd draumanna, og hin nýja
sól myndi halda áfram að skína
í hug þeirra og yfir þeim. k.
Efri myndin þarfnast ekki
skýringa. Hún er gcrð eftir
kínverskri bréfklippu, mjög
fallegri.
Neðri myndin er einnig fró
Kina. Sumrinu er fagnað með
söng og dansi og blómum
vorsins haldið hótt ó loft.

Verkamaðurinn
(5