Þjóðhvellur - 08.09.1906, Blaðsíða 3

P .1 Ó Ð II V E L L U R
3
Klaeðaverzlun Guðmundar Sigurðssonar.
Reykjavík. Telefón 77.
bæjarins, þá er þeir ganga um göt-
urnar. — Þetta þ}7rfti nauðsynlega
að vera komið í kring næsta vor
sneinma, áður en sólarhitinn fer
að steikja pönnukökur í ræsum
Reykjavíkur næstkomandi sumar.
— Hvað maður má hlakka til að
sjá alla ramba um með viftur og
físibelgi þegar til kemur! En sá
vindur í bænum sem hlýtur að
iylgja þessu!
í kjötbúðinni.
Fregnriti »Þjóðhvells« í Austur-
bænum labbaði inn i kjötbúð eina
hér íbænum, ekki alls fyrir löngu;—
hann var að fá sér kjötbita í soðið.
- Var þar ös mikil. Sá hann þar,
meðal annara, frú eina, er vel var
í hold komin. Sá hann, að hún
var í smjörkaupaferð. Náttúrlega
vildi hún ekki »kaupa köttinn í
sekknum« og varð því að bragða
á blessuðu smjörinu; gerði hún það
á þann hátt, að hún drap fingri í
smjörið og náði á nögl sína dálít-
illi smjörklípu, sem hún svo sleikti
af með tilhlýðilegu ransóknarsmjatti.
Endurtók hún þetta tvisvar eða
þrisvar, keypti að því búnu 1 pund
og bað um að senda það heim til
sín; er slíkt ekki frásögur færandi,
því öllum skilst, að frú með »ný-
móðins« sumarsólhlíf og silkihatt
sæmir alls ekki að bera smjörpund
heim í bú sitt, — það væri »dóna-
skapur, fy!« En hitt hefði enginn
vítt, þó frúin hefði tekið hníf, sem
lá á borðinu og drepið honum í
smjörið í stað þess að bora nögl-
unum í það. Jæja, fregnr. »Þj.hv.«
labbaði nú heim með rollubóginn,
sem hann liafði keypt og tautaði
fyrir munni sér: Ojæja, svona eru
þær þá innan, blessaðar silkidúf-
urnar okkar!
Krafturinn í kvennfólkinu
á uppboðum í borginni er næsta eftir-
tektarverður, — einkanlega pá er þeir
hlutir eru til uppboðs hafðir, erkonur
kalla »kramvöru«. — Á einu slíku upp-
boði fyrir nokkru, var stödd, meðal
annara kvenna, kerling, afarfeit og búst-
in. A henni óð svo mjög, er hún hjal-
Carl Ólaísson, ljósmyndari,
Austurstraeti 4. Reykjavík.
aði um stumpa-sirts við hjástadda
vinkonu sína, að uppboðsstjóri heyrði
naumlega til sjálfs sín. Hannvarðþví
hinn reiðasti við kerlingu, og tók það
ráð, að kalla til manns, er stóð við
hlið kerlingar:
»Skreptu inn í verslunina þarna,
maður minn, og kauptu fyrir mig lás
fyrir kjöt-tunnuna er hjá þér stendur
kjaftandi«. ***»
Kerlingargarmurinn skildi skensið og
fór á burt fokreið —, en þingheimur
rak upp skellihláturj
Akíivítis-áveita, ,mikilsliáttar þó‘?
Það er einkennilegsaga þetta, erflogið
hefur fyrir frá manjii til mans. »Þjóð-
hvellur« vill hvorki ýta undirjpða ráða
mönnum frá að leggja trúrtaðvá sögu-
kornið; en ekki spillir þótt menn veiti
henni eftirtekt á prenti.
Það hefur nfl. breiðst út, »lítilsliáttai,‘
þó«, að í ráði áje, að veita »Ákavíti«'
yíir Skeið og Flóa, áður langt líður.
Sje nokkuð hæft í þessu, erþaðófyrir-
gefanleg sóun á landsfje, því áfengis-
tollurinn er afarhár nú, eins og kunnugt
er. — (Enda segja kallarnir: »Fari
bölvað, ef maður stendur sig við að fá
sjer bragð á eina flösku fyrir þessum
afartolli, — hann er framt að því þús-
und sinnum tilfinnanlegri en kaffi- og
sj'kurtollurinn til samans«.) — Menn
hafa komist á snoðir um, að efstjórn-
in framkvæmir þessa áveitu þar eystra,
þá muni afarfjölmennur og þungbúinn
»bændafundur« vera i aðsigi, er haldi
innreið sína í höfuðborgina innan
skamms og láti verða alvöru úr því, að
hrinda stjórninni af stóli fyrir þessa
goðgá. — Enda sagt, að þeirn sje ekkert
að vanbúnaði annað en það, að fá
»signal« frá þjóðræðis-formanns-prent-
svertu. — »Þjóðhvellur« flnnur því
sterka hvöt hjá sjer til að aðvara stjórn-
ina úm þetta; helst að hún gefi yíir-
lýsingu um, hvað hæft er í þessu.
Hann þykist sannfærður um, að slík
áveita sem þetta sje afaróheppileg þar
eystra. Einkum fyrir þá sök, að allir
austankallar eru ólmir í aðflutnings-
bann, og hvergi fæst dropi fyrir austan
fjall svo menn viti, enda eru allir þar
núorðið stálharðir templarar, síðan
stórstúkan keypti Stokkseyrarbrenni-
vínið sæla. — (Það var drengskapar-
bragð, gagnvart austanköllum, sem
templarar unnu þá. Það veit sá sem
alt veit, bæði þar og hjer). — En sjái
stjórnin alveg bráðnauðsynlegt, að
hleypa »Ákavíti« til áveitu yflr Fóann
og Skeiðin, og kæri sig svo kollótta
þótt bændafundur þar af leiðandi fari
fram í fullum krafti, þá leyflr »Þjóð-
hvellur« sjer hjer með að fara bónar-
Jónatan horsteinsson, kaupm.,
Húsgagnaverslun. Langaveg 31. Telefón 64.
veg að væntanlegum bændafundi, að
hann heyi hildarleik sinn austur hjá
áveitunni, þá er »góðgætinu« hefur
verið hleypt á nefnt svæði. — Fullyrðir,
að fundurinn verði fjörugri með því
móti og miklu frekar til fyrirmyndar
fyrir landið alt hvað sem lýðnum kann
að líða.
Frjettist eitthvað áreiðanlegtum þetta
von bráðar, kemur framhald í næsta
blaði.
„Þjóðhvellur“
minnist líklega í næsta blaði meðal
annars á aðflutningsbannið. — Líka
þarf hann að tala svolítið um vínkaup
stórstúkunnar — þau er fram fóru á
Sfokkseyri á sínum tima. — Ennþá
hefur hann ekki aflað sér allra upplýs-
inga í málinu. — »Þjóðhvellur« hefur
svo mikið efni fyrir hendi til birtingar,
að hann er hræddur um að hann
verði að koma út vikulega til að byrja
með. — Ef að þetta blað mætir góðum
viðtökum og selst vel, verðurþað sjálf-
sögð nauðsyn, annars ekki kleift.
Hvalveiðastöð í Reykjavík.
Hr. Ellefsen kvað nýlega hafa selt(?)
hvalveiðastöð sína á Önundarfirði ein-
um helsta framkvæmdarmanni þessa
lands, búsettum hjer í Reykjavik. —
Hefur stöð þessi verið sett upp hjer í
bænum, í brekkunni vestanvert við
tjörnina, eigi allskamt frá skothúsinu
gamla. Er stöðin útbúin með skotvirki
allramlegu og gina fallbyssukjaftarnir
við Þingholtunum og tjörninni. —
Mun hvalveiðistöð þessi vera sett
upp þarna, með það fyrir augum, að
þar sem framræstingu lækjarins mun
brátt lokið, megi búast við, að hvalir og
aðrir stórflskar muni ganga i tjörnina,
og er þá ekkert auðveldara, en að skjóta
þá frá virkinu. —
í sambandi við frjettapistil þenna,
vill »Þjóðhv.« benda á, hvemikiðhapp
það væri þeim stjórmálaflokki, er ætti
t. d. að mæta bænda-óeirðum, að ná
virkinu undir sig, því þaðan má verj-
ast heilum her sveitakalla, eða annara
»golu«-þeytara »utan af landinu«.
Um fram alt!
Athugið nöfnin og heimilisföngin efst
á dálkum þessa blaðs. Þjóðhvellur
ræður mönnum sérstaklega til að eiga
viðskifti við þá menn. Undir fyrir-
sögninni á síðustu síðunni: »Fregnir
auglýsenda«, er viðskiftafróðleikur öll-
um nauðsynlegur. Vér vonum, að
fleiri fregnir undir þeirri fyrirsögn
verði i næstu blöðum, eftir aö Þjóð-
hvellur liefur sýnt sig fjöldanum.