Þjóðhvellur - 04.05.1907, Blaðsíða 2

34
Þjóðhvellur
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
Og ekki mundi það spilla, að
lögregluþjónarnir og þeir sem hér
eiga hlut að máli, tækju þessar at-
huganir til greina að einhverju leyti.
Næst fer eg örtaum orðum um
næturverðina okkar, ef Þjóðhv. vill
]já þeim rúm.
Þorst. Björnsson cand. theol.,
sem eins og siöast var drepið á hér í
blaðinu, hafði haldið tvo fyrirlestra um
páfana og veldi peirra, hélt fyrirlestur
á ný á sunnudaginn var um lífnaðinn
í kalólsku klaustrunum. — Sagði hann
Ijóst og skipulega frá og lét mönnum
í té ýmsan fróðleik úr lífi munka og
nunna frá fyrstu tíð. Voru par innan
um margir blettir ærið dökkir — og
sumir afar svartir og svipillir — pótt
til séu peir enn pá dökkari. Dró ræðu-
ínaður lítt af á stöku stað, og var orð-
heppinn mjög og smellinn i kötlum.
Brostu menn i kampinn við og við
— og eg held bara að kvenfólkinu
sumu hafi pótt nóg um. —Mun Lorst.
ætla að halda fyrirlestrum pessum á-
fram, og eru peir fullkomlega pess
virði að peir verði fjölsóttir, — enda
verður mönnum aldrei nógsamlega bent
á svívirðingar pær, sem átt hafa sér
stað bak við tjöldin í klaustrunum
katólsku gegnum aldirnar, alt fram á
vora daga.
Skemtig'arður.
Raunalegt er það sannarlega, að
Reykjavík — höfuðstaður Islands
— skuli ekki vera svo myndarleg,
að eiga skemtigarð, eða nægilega
stórt samkomusvæði, þar sem
haldnar verði skemtanir undir ber-
um himni.
Eins og kunnugt er, verða börn
bæjarmanna að hafa göturnar fyrir
leikvöll — svo snildarlega(!) út-
leiknar sem þær eru oftast — bæði
af völdum náttúrunnar og bæjar-
stjórnarinnar. —
Allar líkamsæfingar eru ómögu-
legar, undir berum himni, annars-
Lífsábyrgðarfélagið »Standard«,
Klapparstíg 1. Reykjavík.
staðar en þá á strætunum, af því
að svæði vantar, sem mannshönd-
in hefir útbúið meðal annars í því
skyni.
Yfir höfuð:
Forargöturnar eru skemtigarðar
Reykvíkinga.
Smár höfuðstaðarbragur þetta!
Mundu ekki félögin í bænum
geta komið sér saman og ráðið bót
á þessu?
Það væri vel tilvinnandi að gera
það einungis fyrir hörnin.
Það er hvort sem er löngu við-
urkent, hversu ilt og óliolt það er,
að láta þau leika sér á götunni —
eða hafa þau á strætunum.
Vildu menu ekki athuga þetta
ofurlítið.
Bæjarstjórnin hefir líkfega nóga
gráðabögglana. — Hún lætur líka
afskiftalaust, sem minna er um vert,
og lagfæringar þarf.
Borgari.
Æíjasta nýti.
Bréf.
Rvík «74—’'07.
Sælf Þjóðhvellur!
Nú er fátt að frétta, nema góða veðr-
ið, og er pað mikil biessun fyrir okk-
ur, sem verðum að vinna undir berum
himni, — og nú er iíka starfslífið byrj-
að fyrir alvöru; frá öllum hliðum
berst að eyrum manns hamrahögg tré-
smiðanna og steinsmiðanna, og yfir
höfuð er mikið fjör og iíf yfir borg-
inni hvað vinnu snertir úti og inni; —
er ekki að sjá, að spádómurinn um
dómsdag kippi framkvæmdum manna
til baka, enda eru peir líklega fáir hér,
sem segja eins og kona ein um daginn:
»Hvaða pýðingu hefir pað, að vera
að byggja stórhýsi núna, góði minn,
ef guðs reiði eyðileggur pað alt að ári?«
En sleppum pví. — Eg var á gangi
í góða veðrinu snennna morguns um
daginn. Sá eg pá meðal annars, að frá
nokkrum fullgerðum húsgrindum hafði
verið gengið kvöldið áður; par á með-
al var viðbótin, sem er í smiðum við
»Hotel Rvík«; blöktu par 3 flögg á
Klæðaverzlun Guðmundar Sigurðssonar.
Reykjavík. Telefón 77.
stöngum: danski fáninn, frónski fálk-
inn og einhver dula hið priðja. — Mér
flaug í hug höfundur fánakvœðisins —
livort pað hefði ekki aukið ánægju
hans, að hlutast til um, að ísl. fáninn
hefði fengið að blakta einhversstaðar
á pessu nýreista rjáfri — sá danski
gat átt bezla sœtið eins fyrir pað, — og
Danskurinn vonandi ekki tapað lyst-
inni á ölinu hans Einars, pótt isl. fán-
inn hefði fengið að vera hinum til
samlætis. Eg hugleiddi petta aftur og
fram, og fór að giska á, hversu mikill
hluti væri alvara af pví orðaflóði, um
aukið frelsi, er streymdi svo títt út af
vörum vorra svokölluðu leiðandi
manna, — er alpýðunni væri svo ætlað
að gleypa og melta. Tóm orð, liklega, og
ekkert annað — varð mín niðurstaða.
— En fánann elska eg samt; — og
Steingrímur snikkari gaf honum bezta
sætið, er hún var fullger húsgrindin
lians, við Amtmannsstíg, — en ekki
gerði hann pað landlæknirinn — —.
Arvakur iðnaðarmaður«.
Tíu ára afmælisfagnað
hélt Hið ísl. prentarafélag laugard.
síðastan í vetri. — Var sú glnðværð
haldin í »Iðnó«, og tók allur porri
prentara hér pátt í honum ásamtkon-
um, dætrum o. fl. gestum. Var par
gleði á ferðum, líf og fjör, eins og oft-
ast er, pegar prentarar eru saman-
komnir á gleðimót. Sungið var par og
rabbað saman, ræður haldnar, drukk-
ið, dansað og spilað, — að ógleymdu
pví auðvitað, að etinn var par hver
rétturinn öðrum betri úr nægtabúri
vors elskaða hússtjórnarskóla, sem
fyrir löngu er frægur orðinn vitt um
láð fyrir sína ágætu grauta, sósur og
sinnep og hvers konar munngát.
Yfir borðum var sungið kvæði til fé-
lagsins, er ort hafði Guðm. Magnússon
prentari og skáld. Einnig söng Guðjón
prentari Einarsson gamanvísur, eftir
ónefndan höfund, par sem ýmsum
skringi-atvikum ogendurminningum úr
samlífi prentara á vinnustofunum og
víðar er tvinnað saman í eina heild.—
Þegar skemtunin hafði staðið til 4 um
morguninn, fóru menn í háttinn, og
pökkuðu góða skemtun.
Suniargleði
héldu stúdentar siðasta vetrardag í
»Iðnó«. Hafði par verið fögnuður hinn
mesti. Hornamenn tóku par lagið dá-
litla stund, en annars hefir Þjóðhv.