Þjóðhvellur - 01.03.1909, Blaðsíða 2

102
Þjóðhvellur
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5.Telefón 137.
ríkti í stiganum, er maður gengur upp á
áheyrendapall. Þar voru „slagsmál",
ryskingar og djöfulgangur, ! þetta sinn.
Og svo frægur var eg ekki að komast
upp á pallinn, heldur varð eg að hröklast
öfugur út aftur. Regnkápuna mína rifu
þeir ! hengil, en einhverjum manni gaf eg
blátt auga í staðinn; hann hótaði stefnu,
enda held eg að hann hafi verið saklaus.
Eg öfunda Reykvíkinga af svo fjörugum
samkomum. Og vil leyfa mér að leggja
til að umsjónarmennirnir verði hafðir
vopnaðir að fornum sið — — “.
„-----Eg man ekki til að hún hafi
viðgengist áður á alþingi í Reykjavík þessi
umsjónarmenska á þinghúsganginum. Þeg-
ar eg kom þar, var múgur og margmenni
fyrir neðan stigann, en efst í honumstóðu
5 menn, er vörnuðu ölllum öðrum upp-
göngu, en þeim, sem höfðu aðgöngumiða.
Þetta réttlæti er eflaust afleiðing hinnar
nýju flokkaskipunar á þinginu, — og ef-
ast eg um, að breytingin sé til batnaðar,
hvað þetta snertir. En af þv! eg hygg,
að bardagabragurinn, sem þarna er látinn
vera á öllu, eigi að minna á alþingi Is-
lendinga til forna, finn eg ekki ástæðu til
að átelja frekar þetta fyrirkomulag. — Að
eg komst alla leið upp á áheyrendapall í
þetta sinn, þakka eg stafnum mínum, því
hann hafði þann heiður að brotna á baki
eins af þessum varðmönnum þingsins, um
leið og eg rauk fram hjá honum; en vegna
nýrra áhlaupa, sem voru í aðsígi að neð-
anverðu, hafði maður sá ekki tíma til að
kvarta um sársauka, eða gera rellu út af
högginu-------“.
Sveitakarl úr Þingv.sveit.
3.
„-----Eg finn ástæðu til að láta þess
getið í þessu bréfi, að eg óska alþingi Is-
lendinga til lukku með slnar nýju heræf-
ingar, er það hefir stofnað til, og sjálf-
sagt dags daglega eru um hönd hafðar frá
því þingfundur byrjar og þangað til hann
endar. Þegar hermennirnir 5 standa eins
og þvertré efst í stiganum, búnir út í
brandasálma og hverskonar orustubrögð,
hlýtur maður að minnast Laugaskarðs bar-
daga hjá Grikkjum. I þetta sinn, sem eg
kom í þinghúsið, gat eg ekki annað en
dáðst að bragðfimi og ofurhug þessara
hermanna, er þeir hófu upp hnefana og
Lifsábyrgðarfélagið »Standard«,
Klapparstig 1. Reykjavik.
ruddust með öllum sínum líkamsþunga á
óvinahópinn, sem á þá sótti upp stigann,
svo fimlega, að hver strákhvolpurinn á
fætur öðrum smaug upp á milli fóta þeirra,
án þess þeir yrðu varir við. Það er á-
nægjulegt, að alþingi skuli hafa um sig
svo fríða varðsveit. Og eg vona, að eg
megi með óblandinni gleði þakka og til-
einka meiri hluta þingsins, að þessi fagra
„stigamannasveit“ er orðin til, og að hann
hefir borið gæfu til að skapa sanna land-
varnarmenn*), sem starfa þarna í stigan-
um undir merki hermenskunnar — í þarf-
ir þjóðarinnar —. Og eg er „stigamönn-
um“ þingsins svo hjartanlega þakklátur
fyrir, hvað eg komst fyrirhafnarlítið upp á
pall. Eg hafði það af í 5. atrennunni sem
eg gerði; hafði það lcostað mig 3 kjafts-
högg að vfsu og alla hnappana, 10 sam-
tals, á burunni, sem eg var í utan yfir
mér. Og mér kemur ekki til hugar að
bregða „stigamönnunum" um vöntun afls
eða karlmensku, þótt aðeins einn hnappur
yrði eftir; það var óviljaverk af þeim að
rífa hann ekki af líka, og þess vegna fyr-
irgef eg þeim þá yfirsjón — hitt skiftir
meiru, hvað alþingi og hin nýja stjórn
eignast þarna æfðan og herskáan lifvörd
— eða aftaníossa á Isaf.máli og óska eg
öllu þessu bezta gengis og allra þrifa —“.
Bandítt úr Vik.
Vér hyggjum, að þessi 3 bréfkorn séu
næg til að sýna þann svip og hermensku-
blæ, er yfir öllu þinghaldinu hvílir í þetta
sinn, og þótt mönnum virðist „stigamanna-
stéttin" í þinghúsmu óviðfeldin við fyrsta
tillit, er stafar af því, að þetta er nýr
starfshringur—ersýpurum 2o kr. d dag af
landsfé, og ekki hefir verið hafður á þingi
fyr, — þá liggur næst, að skoða þetta
sem hverja aðra nýja framför, í „hernum
ósigrandi“, er stefnir að einu og sama
takmarki, sem sé: sparnadarlóninu.
Ritstj.
Tveir nýir skrifstofustjórar?
„Eftir því, sem skipast hefur um ráð-
herravalið", segja menn, „kvað það vera
fullyrt, að framhaldið fullkomni byrjunina,
og að þeir Indriði miðill og Guðmundur
1) Réttara að segja pjódvarnarmenn,
þeir varna þjóðinni uppgöngu. Ritstj.
Klæðaverzlun Guðmundar Sigurðssonar.
Reykjavík. Telefón 77
Karnban verði gerðir að skrifstofustjórum
í stjórnarráðinu, undir handleiðslu hins
„nýja ráðherra". Og menn bæta þv! jafn-
vel við, „að svo framarlega, sem þessi tvö
mikilmenni hefðu boðið sig fram til þing-
mennsku síðastl. sumar, fyrir kosningarn-
ar, mundu þeir hiklaust hafa verið kosnir
I hvaða kjördæmi sem hefði séð þá!“
— Nú eru sem sé þeir tímarnir, að
margir andatrúarmenn eigna ö n d u m alla
þá skringilegu sigra, sem átt hafasérstað
í frelsisher „sjálfstæðismannanna nýju“, og
Imynda sér þessvegna allar leiðir færar,
hversu ómögulegar sem þær virðast. Það
er því enginn efi á, að tímarnir eru að
breytast og „stórmerkileg þau tíðindi, sem
hér eru að gerast“ —• að hverju sem þau
stefna. B a n k ó.
„Altaf ríki — hvergi land“,
Eg slæddist inn á meiri háttar kaffiskála
á laugardagskvöldið var, 13. þ. m.; gerði
eg það meira af fróðleiksfýsn, en kaffi-
þorsta. Eg skemti mér ágætlega við hljóð-
færaslátt o. fl., en I þv! eg ætlaði að
standa upp og fara, komu tveir menn inn
og tóku sér sæti við lítið borð rétt hjá
mér, hringdu borðbjöllunni af miklum
krafti og heimtuðu „tvo kókó“. En af
orðum, er annar sagði í þv! hann hringdi,
leit eg svo á, að þetta væru alþingis-
menn; og vel má vera, að eg hafi rangt
fyrir mér, enda er eg ekki mannþekkjari,
að eg held. Hann sagði sem sé: „Þetta
er alveg eins og bjallan forsetans". —
Það voru þessi orð, er skutu því inn hjá
mér, að þeir væru þingmenn. — Eg
beiddi nú guð að forða mér frá að fara,
pantaði því „sítron og vindil«, hallaði
mér aftur á bak og góndi fram og upp,
alveg eins og hver annar vlsindamaður
mundi hafa gert í mínum sporum.
Mennirnir hófu samtai, er fór á þessa
leið :
1. maðnr: — Hvað? Það er á sunnu-
daginn, sem þeir fara, forsetarnir.
2. maður: Jú — hárrétt; á sunnudag-
inn fara þeir. En efst er það í mér,
kunningi, að lítil sigurganga verði hún
förin sú.
1. maður: Ekki gott að segja; litlar
líkur, því er ver! En völdin eru okkar,
hvernig sem fer.
2. maður: Jú, að vísu, en sambands-