Þjóðhvellur - 01.07.1909, Blaðsíða 3

P.TÓÐHVELLUR
111
Pétur Brynjólfsson, Ijósmyndari,
Hvcrfisgötu. Reykjavík. Telefón 76
það fljúga út um land alt, löðrandi í prent-
svertu. Eg ætlaði að láta sérprenta það,
en var í fjárþröng um þær mundir; kom
mér þv! í hug að beiðast styrk-agnar af
Stórstúku íslands, til þess að kvæðið kæm-
ist fyrir almennings sjónir. „Gekk eg út
á götu seint á degi“, og ætlaði að finna
að máli Stórtemplar. En, viti menn. Eg
var ekki kominn nema örfáa faðma frá
húsinu, sem eg leigði í, þegar einn góð-
kunningi minn bregður sneisafullri brenni-
vínsflösku upp að vitum mér; eg skildi
það svo, að hann ætlaðist til að eg sypi
á, og það gerði eg. Eg saup á aftur og
aftur, — varð „útúr“ og týndi handiitinu.
Síðan hefi eg leitað og leitað kappsamlega
að þessu kvæði; missir þess kom mér
afafilla, sökum þess að eg mundi lítið
sem ekkert í því; eg var og hræddur um,
að það mundi lenda í klóm miður vand-
aðra blaðamanna, er rifu það niður ögn
fyrir ögn, eins og það væri eitt af ritverk-
um Gvöndar á Sandi.
Svo var það eitt kveld fyrir skömmu,
að eg ráfaði um hin yndislegu stræti
Reykjavíkur. Leið mín lá um Hafnar-
stræti. Moldbylurinn var svo svartur, að
eg sá naumlega fætur mína. Alt í einu
var klappað á herðar mér einkar vinsam-
lega; sá, er það gerði, er bezti kunningi
minn, og templar eins og eg. Hann tók
um handlegg mér og dró mig inn í næsta
„port" og rétti mér konjaksflösku. Svo
sem mönnum mun þykja eðlilegt, var eg
ekki seinn að taka úr henni tappann —
sem var bréftappi — og bera hana að
munni mér. Eg ætlaði ekki á neinn
templarafund það kveld, og því drakk eg
hiklaust á að gizka einn pela 1 teig; að
því búnu rétti eg félaga mínum flöskuna.
Meðan hann var að þvo rykið úr kverk-
unum handlék eg bréftappann, rakti hann
úr vöfum, og sá þá, mér til undrunar, að
það var handritið, er eg hafði tapað fyrir
tveimur árum — handritið af eftirfarandi
kvæði:
Áhlaup templara á „Hótel ísland“.
Bakkus átti hérna höll,
sem heitir Islands bar;
þar var kátt á kvöldum, —
kneifður hornamar.
Halberg veitti þar vín. Veigar seldust ótt,
drupu’ og streymdu’ úr dýrum kerum dag
og nótt.
Þar var margt, er þreyttri sál
þæga veitti stund;
hugsjón óx í heila,
hetjuafl í mund.
Halberg veitti þar vín o. s. frv.
Ymsa leika þreytti þar
þrekin karlasveit.
Sátu menn og sungu,
sál var kát og heit.
Halberg veitti þar vín o. s. frv.
Knáir slógu kappar þar
knetti víða’ um borð;
mæltu’ af mærri speki
mörg og fyndin orð.
Halberg veitti þar vín o. s. frv.
Þegar sól að sævi rann
sumir hnigu’ í mók,
blunduðu á borðum,
buðu engu krók.
Halberg veitti þar vín o. s. frv.
I rökkrum oft var rofin sátt,
rimmu hófust spjöll;
bitu menn og börðust,
blóðið streymdi’ á völl.
Halberg veitti þar vín o. s. frv.
Templarar á öðrum stað
áttu veglegt hús,
þeir brögðuðu’ ekki bjórinn
brutu hverja krús.
Bakkus einstakra önd unun veitti’ á laun,
en allir nefndu’ ’ann eitur, rotnun, undir
og kaun.
Helga fundi héldu þeir,
hjörtun börðust þá,
því oft var eitt í barmi
sem enginn mátti sjá.
Bakkus einstakra önd unun veitti’ á laun,
en allir nefndu’ ’ann eitur, rotnun, undir
og kaun.
Templararnir tóku nú
traust að kanna lið;
að Halbergs höll þeir rendu
hornaugum á snið.
Halberg veitti þar vín. Veigar seldust ótt,
drupu’ og streymdu’ úr dýrum kerum dag
og nótt.
Templurunum sýndust svört
svona drykkjuspjöll —
sáu Bakkus svæfa
saklaus börn sem tröll.
Héldu fjölmennan fund, fanst þar bræðra-
ást, —
en enginn lét í „innri vasann" opinn sjást.
Vafðir „kærleik, von og trú“
vildu allir skjótt
heyja stríð við Halberg
og herja dag og nótt.
„Þöggum háreisti’ í höll! Hlöðum flaska-val!
Durtur hver úr drykkjusölum drifinn skaH"
Mammons-höglúm hlaðin .........
hildarbyssa stór:
þeir hleyptu’ á Halbergs vtgi,—
hann þeim trygðir sór.
Ætíð krónunum af eru drjúgust not,
en níutíu þúsund þurftu' í þetta skot.
Niðri’ á „Landi" er nú alt
öðruvísi’ en fyr. —
Drjúgum drukkið kaffi;
„Dagsbrún" veitir skyr.
Bakkus einstakra önd unun fær á laun,
en allir nefna’ ’ann eitur, rotnun, undir
og kaun.
Smátemþlar.
Alvarlegt umhugsunarefni.
Kaffibrauð og tæring.
Það eru aðeins örfáir dagar síðan eg
staldraði við fyrir framan glugga á brauða-
sölubúð hér í bæ og rendi augunum yfir
hið gómsæta kryddkökudót sem út í hann
var raðað til sýnis fyrir fólkið. Og eg er
í engum vafa um það, að kökur þessar
hafa allar verið fyrsta flokks að efnj og
tilbúningi, og hverjum manni óhætt að
kaupa þær þess vegna. En það var ann-
að við þær að athuga, sem í flestra aug-
um virðist einskisverð og auðvirðileg smá-
smygli. En það var í því falið, að ofan
á hverri einustu sykurköku sátu io—30
flugur, smærri og stærri, og sugu og hökk-
uðu í sig sætindin ofan af þeim, með
mestu græðgi. — Og hefði nú kaupandinn
skoðað yfirborð þeirra í góðu stEpkkunar-
gleri, hygg eg, að ásjálegt hefði honum
ekki þótt, að líta yfir stýju þessara skor-
dýra, hvað þá heldur að leggja sér hana
til munns.
Og ef okkur væri kleift að reikna það
út, hversu margar af þessum flugum hefðu
augnabliki áður sezt á hrákadallana og
sötrað í sig miljónir af „bakteríum" og
annað óheilnæmi og flutt það svo yfir á
kryddbrauðið, býst eg við, að þetta yrði
ennþá viðbjóðslegra.
Og er pá ekki full ástceda til þess ad
líta svo á, að þannig lagað sœlgæti geti
orðið háskaleg orsök til ólceknandi tæringar P
Læknai’iiir svari.
H á b e n d ix.