Þjóðhvellur - 01.07.1909, Blaðsíða 4

112
Þjóðhvellur
þjóðh v. kostar io a. nr., borgast ut í hönd.
Abyrgðarm. blaðsins er Hallgr. Benediktss., Berg-
staðastr. 19. Heima kl. 3—4 og 8—10 síðd/ veitir
hann viðtöku stutturo og smellnum skrýtlum og ritgerð-
um og kemur þeim til ritstj. blaðsins. A Bergst.str. 19
geta menn fengið blaðið keypt alla tíma dags.
13 æ i ar - m olar.
Ráðherrann okkar
elskulegur, á hverjum vér höfum velþókn-
un, fór eins og kunnugt er, 22. júnf, með
frumvörpin sín á konungsfund, og 9. þ.
m. arkaði hann í ríkisráðið með posann
og hvolfdi úr honum fyrir fætur konungs
og ráðherra hans, til skoðunar og stað-
festingar. Og væntanlegur er hann heim
aftur með syrpuna seint í ágúst; ekki fyr,
því úr faðmi „dönsku mömmu" ætlar
hann til fundar við „norsku mömmu" —
og kvað hugsa sér að dvelja hjá henni
svolítinn tíma — á geðveikrahæli, senni-
lega. Þaðan heldur hann svo heim í
„hjáleiguna", blessaður, til þess að líta
eftir leighiiðum og öðru hyski. Veri hann
velkominn alla tíma!
Úr heimi bókmentanna
er það einna helzt að frétta, að „Templ-
arar“ hafa gefið út rit til minningar um
tuttugu og fimm ára tilveru þeirra hér á
landi. Ritið er ágætt í sinni röð, fagurt
á að líta, húðþykt viðkomu og alt saman
pólerað, þar er ærið sjálfshól að finna og
mergð vitnisburða. Efnið einna svipað-
ast því og „Herópið" væri gefið út í end-
urbættri útgáfu, og er því sjálfsagt fyrir
menn að kaupa ritið til Iesturs.
Stórstúkupingið
er svo að kalla nýafstaðið. Stórvirki þess
eru mörg og fögur, eins og sjást mun í
tíðindum þess á sínum tíma. Eitt merk-
asta afrekið mun vera það, að templurum
var leyft að drekka „Mörk“ framvegis,
eins og hjartað lystir. — Það ber vott um
atbyggju að ieysa það, bar.n úr því svona
erorðiðdýrt að fá sér á kútinn. — Templ-
arar vita á hvaða átt hann er — í þeim
efnum, ekki síður en við hinir, og er það
vel farið. — Mörk Karlsberg er nfl. ofur-
lítið áfengur! — Hí, hí, hí!
Franska konsúlsins
hefur talsvert verið minnst hér í bænum
undanfarið í sambandi við misþyrmingu á
hrafni. En af því sagnir um það eru svo
sundurleitar, er erfitt að staðhæfa nokkuð
í þá átt í þetta sinn.
Andlát Sigurðar Jónssonar frá Fjöllum
bar brátt að eins og kunnugt er, og hefir
Þjóðhv. fátt um það að segja. En í sam-
bandi við fráfall hans má gjarnan geta
þess, að það er langt síðan reylcvíkskir
ritstjórar hafa ráðist jafn rösklegu á dauð-
an mann og rifið hann í sig. — Hún er
orðin mesta óþrifakind, pólitfkin, þegar
hún hefir slíkar verkanir á menn.
Loftgrip úr bænum.
Á Klampenborg.
Gesturinn (til matsalans): Hvílík breyt-
ing hefir ekki orðið á þessum manni, sem
situr þarna í horninu og étur; hann er
einn af yðar gömlu gestum; og þegar eg
var hér síðast, var hann svo hávær og
heimtufrekur og ómögulegt að gera hon-
um til geðs; nú situr hann látlaus eins og
brúða og gerir engar athugasemdir.
Matsalinn (lágt): Já, þér hafíð rétt að
mæla; — en hann hefir verið lcvæntur í
hálft ár, góði vin ! —
Samviskuleysi.
Björn: Eg hefði aldrei getað hugsað
mér, að faðir þinn gæti fengið af sér að
vera svona samviskulaus — —
Stína: Nú, og hvað hefir hann þá gert?
Björn: — Eg bað hann um hönd þína
og tjáði honum með fögrum orðum, að eg
gæti ekki án þín lifað —.
Stina: Já — og hvernig fór svo?
Björn : Svo sagði hann, að hann skyldi
með ánægju standa straum af kostnaðin-
um við útför mína — !
Reyktur ráðherra.
Drengur, sem hitti mann í anddyri húss
eins, nú nýverið, spurði blátt áfram:
„Ekki viljið þér víst kaupa reyktan ráð-
herra ?“
„Reyktan ráðherra! — hvernig má það
ske, að þú seljir reyktan ráðherra ?“ ans-
aði maðurinn og hló.
„Hvað er eg að bulla — reyktan rauð-
maga ætlaði eg að segja, — eg hefi hann
hérna í pokanum", sagði drengurinn og
afsakaði mismælið.
Menn hlógu dátt að þessu lítilræði lengi
á eftir.— Ráðherranafnið er eitthvað svo
viðkvæmt hjá náunganum núorðið.
I kröggum.
Jón: Nú er eg svo skuldunum vafinn,
að einungis eitt úrræði er fyrir hendi til að
losna við þær sem ærlegur maður.
Guðm: Og hvaða úrræði er það ?
Jón: Skreppa á „skyttirí" og deyja af
— slysi.
Og annar í kröggum.
Pétur\ Nú geri eg alvöru úr því og
hengi mig umsvifalaust.
Pdll: Og því þá?
Pétur '. Af því þessir „rukkarar" raska
öllum griðum og standa á mér eins og
hundar á roði.
Páll'. Þá er betra að bíða eftir gasinu
og gleyma að — skrúfa fyrir.
Maður var á gangi á götu og ók barna-
vagni á undan sér með barni í, sem hljóð-
aði gríðarlega. Kunningi hans mætir hon-
um og segir við hann :
„Hefurðu heyrt, að þeir hafa fundið upp
að búa til hljóðlausa barnavagna?"
„Það er lítilsvert", svaraði hinn, ‘„en
gætu þeir fundið upp að búa til hljóðlaus
börn — það þætti mjer vænt um“.
Næturverðirnir okkar hafa nú
dubbað sig upp og fengið sér einkennis-
búning og lyft bæði sjálfum sér og stöðu
sinni nokkrum stigum hærra í almennings-
álitinu fyrir vikið. Og auk þess, sem þetta
er í sjálfu sér framför, þá var þess arna
bein þörf, því, eins og dæmin sanna, veit-
ir þeim ekki af því öðru hvoru, er þeir
eiga í skærum við óstýriláta náunga á
næturþeli, að láta þá sjá sem ljósast við
fyrsta tillit augljós ytri merki um vald sitt.
Lögregluþjónarnir bera nú, eins og næt-
urverðirnir, hjálma, í stað „kaskeitanna"
gömlu, og fer betur á því — en ekki skil
eg í Þorvaldi, að nota ekki hjálminn eics
og hinir.
Annars ætti nú bæjarstjórnin að breyta
svo mannúðlega við bæði næturverði og
lögregluþjóna, að hækka svo laun þeirra,—•
einkum hinna fyrnefndu, því þeir hafa eng-
ar aukatekjur, né eftirlaunavon, — að líf-
vænleg verði. Og full ástæða til að líta
svo á, að það yrði hvöt fyrir þá að sýna
enn þá meiri rækt og dugnaðí starfi sínu,
ef laun þeirra væru svo ríf, að þeir ekki
þyrftu að nota hvíldartíma sinn til drasl-
vinnu. Og í rauninni er það neyðarbrauð
fyrir næturverðina, að þurfa að lappa þann-
ig upp á fjárhaginn, því staðan er all-
ströng sé hún vel stunduð. H.
Prentsmiðjan Gutenberg.