Þjóðhvellur - 01.09.1909, Blaðsíða 2

114
ÞJÓÐHVELLUPx
Klæðaverzlun Guðmundar Sigurðsscnar.
Reykjavík. Telefón 77
að skríllinn tafðist um hríð við önnur
spillvirki, en meðan á þeim stóð, náðist
í herdeild og kom hún í tæka tíð til
þess að verja hann fyrir ólátum skríl-
sins. Herdeild bankans býr þar í mikl-
um sal og einkennilegum, og þykir her-
mönnum sú vist stórum betri en vera í
þjónustu stjórnarinnar. Sama er að segja
um alla skrifara og skrifstofuþjóna bank-
ans, þótt kaupið sé lágt og þeir séu þar
litlu frjálsari en fangar; og þó ber varla
við, að nokkur maður sleppi stöðu sinni
í bankanum og eftir engum lífsstöðum
er meira sótt á Englandi, en skrifstofu-
þjónustu í Englandsbanka. En það er
enginn leikur að komast þar að.
Hver meðlimur í stjórnarnefnd bank-
ans hefir, um leið og hann er kosinn,
rétt til að veita einum manni skrifstofu-
störf í bankanum, ef hann vill, og stand-
ist maður sá próf það, er allir verða að
taka, er fá þar stöðu, þá er honum veitt-
ur starfinn og honum getur hann haldið,
ef hann hegðar sér vei, þangað til hann
er sextugur, en þá er honum veitt lausn
með fullum launum til dauðadags. Séu
fleiri stöður lausar í einu, en nýkosnir
nefndarmenn í stjórn bankans mega fylia,
þá velur varastjóri bankans syni þeirra
skrifara, sem lengst hafa verið í þjónustu
hans til þess að skipa þær. Af þessu
íyrirkomulagi stafar það að synir taka
svo oft við at feðrum sínum í Englands-
banka, eins og embættin gengi í erfðir,
og þess eru dæmi, að synir hafa tekið
við stöðum feðra sinna hver fram af
öðrum í sjöunda lið. Allir byrja þar á
einföldum störfum, með lægztu launum,
en smáþokast svo upp á við, ár frá ári,
eftir hæfileikum. — Hjer er ekki átt við
dyraverði og einfalda verkamenn, held-
ur þá, sem að einhverju leyti hafa af-
skifti af fé bankans.
Oft hefir verið reynt að falsa seðla
Englandsbanka, og hefir það tekist nokkr-
um sinnum svo, að bankinn hefir tapað
stórfé; mest kvað að því 1812, því þá
nam tjón hans meir en 4 miljónum kr.,
vegna seðlafölsunar manns nokkurs,
Fauntleroy að nafni. Slðasta tilraun til
seðlafölsunar var gerð 1826. Þá voru
það margir menn, sem gerðu það í fé-
lagi og vönduðu þeir svo til þess starfa,
að þeiin tókst að láta búa til alveg
samskonar pappír og þann, er bankinn
notaði í seðla sína. Félagi þessu tókst
að koma út rúmum tveimur miljónum
króna í seðlum áður en uppvíst varð.
En sfðan hefir ekki tekist að falsa seðla
bankans svo neitt verulegt tjón hafi
hlotizt af.
Lífsábyrgðarfélagið »Standard<(,
Klapparstíg 1. Reykjavik.
A Siglufirdi.
Þaðan er skrifað í þessum mánuði:
»Heill og sæll, Þjóðhvellur minn ! Þér
mundi gefast á að líta ýmislegt hér á
Siglufirði, værir þú hingað kominn með
gamni þitt og glöggskygni, og óefað
mundi þjer finnast hér fjörugt fiskiver —
öllu heldur síldarver. En þar sem þú
ert svo fjarlægur og átt hér kannske fáa
kunningja, sem skrifa þér, datt mér 1
hug að senda þér þessar línur.
Siglufjörður er nú þegar þjóðfrægur
orðinn fyrir sfldveiðar og Norðmenn á
sumrum, ásamt öllum þeim gauragangi,
sem af því flýtur. Hefir þetta nú orðið
svo mikinn töframátt, að hingað laðast
fólk úr öllum áttum og héruðum lands
þessa, svo að segja má, að hér úi og
grúi af því eins og mýi, er sækir að
mykjuskán. En það er eins með fólkið
eins og mýflugurnar, að sumt af því
gapir yfir hverri sfld, sem á land kemur,
en hitt, sem ekki er útaf eins aðgangs-
frekt, hefir lítið, alveg eins og flugurnar,
sem sveima í kring og aðeins njóta lykt-
arinnar, og er þvf síldarvinnan arðsöm
fyrir sumt af fólkinu. Duglegustu síldar-
konurnar — (dónarnir kalla þær síldar-
merar, það gerir aðgangurinn; en ég
kalla þær síldardrotningar) — hafa eftir
nóttina, því þá er vinnan mest, io—20
krónur „í síld“ segja þær. En vinnan
er stopul. Þó eru margir sem fá gott
sumarkaup á einum og tveimur mánuð-
um. — Fólkið, sem að þessu vinnur, er
mest Norðmenn, krakkar og kvenfólk.—
Ég verð að segja það, að sumar síldar-
drotningarnar eru ekkert hrak; þær eru
þéttar og þriflegar, þreklegar eins og
karlmenn, og virðast vissulega skapaðar
til þess að vinna „lífsins þyngstu verk“;
hvílíkir handleggir! digrir eins og karf-
mannslær, drifhvítir eins og fönnin og
reiðubúnir til að stjaka við hverjum nær-
göngulum Norðmanni, — og brjóstin, stór
eins og þúfur og virðast ekki ungbarna
meðfæri — ja, þvílíkt! Um þetta mætti
prédika í heilan mansaldur. —
Norðmannasægurinn er hér svo mikill,
einkum í ágústmánuði, að varla verður
þverfótað. Og það er þyrping, sem
segir sex. Ég tala nú ekki um ef skar-
anum lendir saman. — Margir eru Norð-
menn þessir prúðir menn og góðir, en
svo er aftur mesti tjöldi slarkarar og
syndasela, sem ekkert láta sér fyrir
brjósti brenna, hver fjandinn sem það
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
er. Sumir þeirra eru ástamenn svo
miklir, að fötin springa af ástríðunum,
og ekkert má viðnám veita, — og sjald-
gæft er það ekki, að kvæntir Norðmenn
kippi hringjunum fram af, þegar þeir
koma í landhelgi — og reyni svo að
ná sér í „kærustu" þegar á land kemur
— og virðist þeim veitast það svo að-
dáanlega auðvelt, að maður gapir af
undrun yfir því, hve slík ráð eru auðsótt
og hiklaus. -— Komi svo orðrómur á, að-
þeir séu kvæntir í Neregi, þræta þeir
fyrir það, enda styrkja sumir landar
þeirra þann málstað, og stendur þá alt
við sama — því náttúrlega trúir unnust-
an betur unnustanum og vinum hans,
heldur en þeiro, sem eru að „ófrægja"
hann. En svo þegar unnustan hefir far-
ið á eftir „kærastanum" til Noregs —
því þeir hafa þær ekki með, þegar „ást-
in er í meinum", — þá veit hún ekki
fyr en hún mætir eiginkonu unnustans-
með börn þeirra, 1 stað þess að lenda í
opnum örmum elskhugans. Og það eru
að líkindum vonbrigði sem einstæðings-
stúlku, í ókunnu landi, koma skrattans
illa. —
— Til þess að hylla sem bezt að sér
kvenfólkið, halda Norðmenn hér uppi
dansleikjum, svona tvisvar og þrisvar í
viku, stundum oftar, — og þá eru stúlk-
ur skelfing hrifnar hér — ekki síður en
í Reykjavík og Hafnarfirði og víðar —
það er að segja, þær, sem eru „spentar"
fyrir slfkum samkomum — en það er
aðeins örlítill hluti. — En dansleikar
þessir eru í rauninni ekkert annað en
„kvennaveiðar", er enda með veitingum,,
glaumi og lystisemdum. — „Krossfesting
holdsins" er talin bölvað „humbuk" — og
sjálfspintingar í þeirri merkingu þekkja
ekki Norðmenn hér í Siglufirði---------
„Hann“ og Templarar.
Eins og tjáð hafði verið almenningi
löngu fyrirfram í spádómum og fyrirheit-
um, kom okkar ógleymanlegi »bannfaðir«
síðast í ágúst úr sigurgöngu sinni hinnj
miklu um Danmörku og Noreg, beina
leið frá Björgvin — og steig hér á land
með mikilli viðhöfn af hendi þeirra
manna, »sem ekki vilja kúgast«, því
þeir snertu hattbarðið 4 eða 5. — Bæjar-
menn margir bjuggust við, að Templar-
ar, — mannflokkurinn mikli, sem »upp-
ástendur«, að hann hafi »öld eftir öld«, í
hugsjón og reynd, verið fyrirmynd lif-
andi og dáinna kynslóða f reglusemi, sið-