Þjóðhvellur - 01.09.1909, Blaðsíða 3

PJÓÐHVELLUR
115
Pétur Brynjólfsson, ljósmjrndari,
Hvcrfisgötu. Reykjavík. Teíefón 76
prýði og öllum dygðum mannlegs hjarta,
án hvers mennirnir væru fyrir nokkru
ferfættir orðnir, með löng eyru, og hefðu
ekki annað til munns að bera, en orma-
hrauð og eitraðan lög úr lindum Bakkó
o. s. frv. — að þeir mundu fjölmenna og
taka á móti bannföður sínum með blys-
um og skriðbyttum, sönglist og skrúð-
göngu, vegna hinnar vösku framgöngu
hans í aðflutningsbannsmálinu — því það
er þrekvirki, sem áreiðanlega verður ó-
gleymanlegt í þeirra hring; — en svo kyn-
lega brá við, að enginn sæmdarvottur
var sjáanlegur af þeirra hendi gagnvart
þessum manni, sem svo vel hafði dugað
þeim »bræðrahóp« að síðustu, og leitt
hafði þá inn í Edenslund takmarks síns,
— hvaðan trú, von og kærleikur kvað
eiga að ráfa út á meðal mannanna í
ljóss-engilslíki Gabríels, og kenna þeim
að drekka í laumi, af meiri list en nokkru
sinni áður. — Og skrúðgönguna
hættu þeir alveg við opinberlega
eins og kunnugt er — en munu bara
hafa borið hana í hjarta sínu og og sung-
ið á leiðinni nýtt lag eftir »Labenhaben«:
»Bravo ráðherra«, sem náttúrlega hefir
tekist ágætlega. — Og eftir þetta dvaldi
»hann« í Kjósinni þungt haldinn, —
Þ ó r ð u r hafði fengið »hann« á H á 1 s-
i n n. — Og hvar er sá Templar, sem
þorir að ábyrgjast, að það hafi ekki
verið afleiðingin af þeim fagnaðar- og
samúðar-leysisvotti, er þeir sýndu honum,
þegar »hann« einn hafði fullkomnað verk
þeirra og rétt þeim sigursveiginn, breytt
fáránlegustu hugsjón í framkvæmd og
gert — alt, — en fá ekki svo mikið sem
»svei þér« í staðinn? — Maður undrast
slfka framkomu. — Nú hafa Templarar
komist eins langt í »köllun« sinni hér á
landi eins og þeir nokkru sinni geta
komist; við það stendur í bili, — en svo
byrjar — afturkastið. —
Sólon.
*
* *
Eftir að þessi grein er samin og sett,
er það fcalið áreiðanlegt, að framkvæmda-
nefnd Stórstúkunnar hafi gengið heim
til »bannlagapabba«, kl. 5—6 á fimtudag-
inn (23. sept.), lesið yfir honum þakkar-
ávárp fyrir »bannið«, en fengið í stað-
inn óáfengt vín og ávexti og neytt þess
standandi úti á svölunum í Melkoti, að
„heldri sið“. — Var það fallega gert.
Segja munnmæli, að þá hafi Bakkó
konungur birst í dúfu-líki, sest á öxl
„föðursins", segjandi: „Þessi er sonur
minn, á hverjum ég hef velþóknun". —
Svo á hann að hafa flogið ofan í kjall-
ara, skift þar um ham, sest klofvega á
tunnu, segjandi, eftir að hafa hrist hana
og skoðað sig vel um bekki:
„Hér er matur, hér er mjöð,
hér er vín og — tunna,
hér er brothætt bjóra-röð
og brennivín — nóg f brunna!
Skál! Þér skal ég unna!«j
.,Húsbóndi-og-kona“.
Maður nokkur fátækur, en stiltur og
gamansamur, kom á heimili húsbónda
nokkurs hér í borginni fyrir skömmu,
sem talinn er heimaríkur og hranaleg-
ur. — Maðurinn barði að dyrum, eins
og lög gera ráð fyrir, en húsbóndi kom
til dyra.
»Sælir verið þér; — er konan yðar
heima?« spurði maðurinn.
»Já og nei — eða hvað viljið þér henni?«
svaraði bóndi.
»Tala við hana nokkur orð, ef ég má«
»Nei, það fæst ekki — þér hafið ekk-
ert við hana að tala; ég er bæði hús-
bóndinn og konan á þessu heimili og
vil engan átroðning hafa af hinu og
öðru óviðkomandi pakki«.
»Já, er þá ekki sama þó ég tali við
yður, úr því þér eruð hvorttveggja hér —
»h ú s b ó n d i o g k o n a« ?« sagði mað-
urinn og brosti við, svo storkunin í bros-
inu var auðsæ.
»No — so — þér um það«.
»Já, þá vildi ég mega skila því til
yðar frá konunni minni, að hún biður
skelfing vel að heilsa yður, og að hún
eigi ómögulegt með að hjálpa upp á
yður með heimilisstörfin meðan þér
liggið á sæng, eins og hún hefði
lofað, því strax í fyrramálið yrði hún að
fara austur yfir fjall til þess að hjúkra
veikri dóttur sinni, sem þar er. Svo
vonar hún, að yður gangi fæðingin vel
— og ég líka*. — sagði maðurinn með
uppgerðaralvöru, og hélt á burt í hægð-
um sínum. — En »húsbóndinn-og-konan«
glápti gapandi á eftir honum og sneri 1
sundur húðþykkan vasaklút — svo reiður
var hann yfir þessari blygðunarlausu „ó-
kurteisi“ mannsins. — »Meðan ég ligg
á sæng« — stundi hann loksins upp;
»hvílík ósvífni!« Og svo skelti
hann í lás.
Þetta broslega atvik ætti að kenna
heimaríkum húsbændum, einkum ef þeir
eru líka heimskir og því hrokafullir, að
skifta sér ekki af »sérmálum« húsfreyja
sinna; það getur skotið meira en lítið
skökku við — eins og ofanritað dæmi
sannar. ***
1 í æjar-mola r.
Alt of satt.
A. : »Hvernig líxt þér á bannlögiu
kunningi? Eru þau ekki góð?«
B. : »Það eru ekki bannlög — þetta
helvíti!«
A. : »Nú-ú; en hvað ?«
B. : »Það er bara aðvörun, eða öllu
heldur áskorun, fyrir höfðingja og efna-
menn til að viða að sér áfengi 1 stór-
slumpum nú þegar.
Björn og Brautarholt.
Menn segja, að ráðherra hafi sent boð-
bera til Daníels bústjóra í Brautarholti
og spurt hann hvort hann gæti fengið
þar gisting á leið frá Hálsi til Reykja-
víkur, því hann treystist ekki til að taka
lengri áfanga.
Danfel á að hafa svarað um hæl:
»Það erengum úthýst í Braut-
a r h o 11 i«.
Hagyrðingur sá, sem ort hefir og sent
Þjóðhv. til birtingar kvæðið undir fyrir-
sögninni: „Lofkvæði(!) um I. O. G. T. á
íslandi“, er vinsaml. beðinn að finna á-
byrgðarm. hans að máli; að öðrum kosti
er engin leið að birta þessa kraftyrtu
drápu.
Minnihlutablöðin eru þegar tekin að
lumbra svo á nýja ráðherranum, að það
vantar lítið á, að þau nái minnihluta-
blöðunum, sem áður voru, þá er þau
níddu þáverandi ráðherra. Þjóðhv. telst
svo til, að þau verði búin að ná þeim
alveg, er nær dregur næstu kosningum.
„Fjallkonan11 kvað nú eiga að öðlast
eilífa sælu um næstu áramót, og deyja
fyrir fult og alt; hún á að greftrast í
Garðahrauni skamt frá prestssetrinu, —
það þykir víst viðsjárvert að vanhelga
kristinn reit með slíkum ofaníburði.
Ný bréfspjöld eru á flugi hér um bæ-
inn, og sýna, hvar maður, ef mann skyldi
kalla, rfðar hyrndum uxa við einteyming
og er taumbandinu hnýtt upp f geithaf
sem „reiðmaðurinn" teymir á eftir
sér nauðugan. Alt eru þetta finngálkn.
Fyrir ofan stendur: »Önnur forsetaför«.
—Þykir þetta sóðalegt »Symból«.
Gaslýsingin. Nú er í óðaönn verið að
undirbúa það fyrirtæki og þykir ganga
greitt. Sjálfsagt líður ekki á löngu áður