Þjóðhvellur - 01.09.1909, Blaðsíða 4

116
Þjóðhvellur
ÞJÓÐHV. kostar 10 a. nr., borgast út í hönd.
Abyrgðarm. blaðsins er Hallgr. Benediktss., Berg
staðastr.19. Heima kl. 3—4 og 8—10 síðd/ veiti
hann vicítöku stuttum og smellnum skrýtlum og ritgerð
um og kemur þeim til ritstj. blaðsins. A Bergst.str. 19
geta menn fengið blaðið keypt alla tíma dags.
en allir verða sérfræðingar(l) 1 gas- og
rafmagnsfræði og heimta, að bænda- og
borgarafundir athugi verkið. — Það fylgir
altaf hérlendum framförum. — Allir vissu
gauraganginn með ritsímann, svo kom
vatnsveitan og nú kemur þetta!
Loftgrip úr bænum.
Sá pýzki (upp Mosfellssveitina): »A
hverju hfir fólkið 1 þessu bygðarlagi?«
Leiðsögumaðurinn: »Eiginlega lifir það
á nautgripum á veturna, en ferðamönn-
um á sumrin«.
Mannfélagið — Kvenféiagíð.
Lögreglupjónninn (sem er að bisa við
sæt-kendan náunga á götunni): »Hvaða
bölvaður óeyrðarseggur getið þér verið.
Þetta er í fjórða skiftið sem ég aðvara
yður um að vera ekki með hávaða og
drykkjulæti hér á götunum. Ef þér ekki
hættið því, fer ég með yður í »tugthúsið«.
Sá sætkendi: »Já, en þelta er bara
söngur — saklaus skemtun«.
Lögregluþjónninn : »— Það er meira en
söngur; það er hávaði og svigurmæli.
Ef þér haldið því áfram, „pútta" ég yð-
ur möglunarlaust út úr siðuðu »m a n n-
f é 1 a g i«.
Sá sætkendi: »Já — fái ég ekki að vera
kyr í manníélaginu, góðurinn minn, er
ég neyddtir til að fara í kvenfélagið«.
Hjá lækninum.
Sjúklingurinn: »Svæfið þér ekki sjúk-
linga yðar meðan þér takið úr þeim
tennurna ?«
Læknirinn: »Þarf ekki, góðurinn minn
— þarf alls ekki. Þeir rnissa meðvit-
undina án þess«.
Faðirinn (sem er kaupm.): »Jæja, Jón
minn; nú hef ég hugsað mér að draga
mig í hlé frá verzluninni — setjast í
helgan stein, sem kallað er — og fela
þér altsaman«.
Jón: »Nei — heldurðu, pabbi, að þú
getir ekki unnið svo sem í tvö ár enn,
svo við getum orðið samferða.
Margföld uppskera.
A.: »Hvernig hefir sprottið í garðin-
um hjá þér í þetta sinn?«
B.: »Með bezta móti, blessaður vertu.
En hjá þér?«
A. : »Agætlega. Það voru tjörutfu
kartöflur undir stöku grasi og flestar
vænar«.
B. : »Það er meira en ég get sagt, og
er ég þó vel ánægður. En hvernig voru
rófurnar ?«
A.: »Sama blessunin hér um bil.
Undir einu káli t. d. sex rófur! — og
þ a ð kalla ég gott!«
Sveinn: »Geturðu hugsað þér nokkuð
lakara á sunnudögum en hafa fullan vasa
af peningum, en sjá allar búðir 1 o k -
a ð a r ?«
Gvendur: »Mér finst það miklu lakara,
að sjá allar búðir o p n a r á mánudög-
unum, en hafa þá ekki grænan eyri í
vasanum«.
Gamla guðfræðin — Nýja guðfræðin.
Pétur: »Hver er munurinn á „nýju
guðfræðinni" og þeirri gömlu?«
Páll: »Eg finn ekki annan mun hér
hjá okkur en þann, að »gamla guðfræð-
in« gerir biblíuna að hyrningarsteini, en
»sú nýja« ekki neitt — nema a n d a-
t r ú n a«.
í lyfjabúðinni.
Aðkomandinn: »Hvaða meðal hafið þér
þarna á stóru flöskunni með krananum?«
Lyfsalapjónninn: »0, það er þetta ó-
viðjafnanlega »geni«, sem flesta hefir
læknað!«
Aðkom.: »Nú — og hvað þýðir það á
íslenzku, með leyfi?«
Lyfsalapj.: „Ja — Ég man það nú ekki
í svipinn. En það er meðalið, sem sjúk-
lingarnir fá altaf þegar við hvorki getum
lesið né skilið lækna-ávísanirnar".
Lífið í foænnm
hefur verið í meira lagi dauft og doða-
fult í sumar. Það gerir atvinnuleysið
og hinn fjárhagslegi skortur hjá öllum
undantekningarlaust -— nema embætis-
mönnum einum, sem altaf hafa sitt, hvern-
ig sem árar. — En nú er fólkið, sem
flúið hefur til sveita og sjávarþorpa í
atvinnuleit, að tínast til bæjarins, svo nú
má segja, að hreyfing og líf sé að fær-
ast í bæjarbúskapinn. Svo eru sjómenn-
irnir að smákoma hingað heim til átt-
haganna, flestir kátir og hvíldinni fegn-
ir, eftir erfitt starf. Hafa þeir aflað í
betra lagi, og munar bæinn mest um
þann skerfinn, sem frá þeim flýtur á
land upp sem eðlilegt er, enda er sjó-
mannsstarfið, ennþá sem komið er, að-
alafltaugin, lífið og þrótturinn í líðan
þessa bæjar. — Og dýrt hefði Víkverj-
anum orðið lífið síðustu mánuðina, hefðu
sjómennirnir ekki séð honum fyrir í soð-
ið, nærri hvern einasta dag. Og það er
víst óhætt að fttllyrða, að »landkrabbar«
bæjarins hafa aldrei borið blessunarorð
jafn ört að baki botnvörpunga, eins og í
sumar—vegna soðningarinnar, sem aldrei
brást.
Viðskittafjörið
í verslunum hjerna niðri í bænum er
ekki neitt smáræði þessa dagana. Mest
kveður þó að því í Hafnarstræti, alla leið
vestan frá Duús og austur til Zimsens.
Fremstir 'eru þó þeir Thorsteinsson og,
um fram alt, »Edinborg«, þvl hún skemtir
jafnframt öllum bænum annað veifið.
Frá henni gengur vagn um allar trissur,
skrevttur allavega litum auglýsingum og
mislitum mönnum, þvt þar er »svart
fólk og þar er hvltt, þar er bröndótt«.
A vagninum, sem tveir hestar ganga
fyrir, eru bumbur barðar, leikið á grafo-
fón, symfón og salteríum, og þess á milli
talar negri, klæddur í hvltan skrúða, til
manníjöldans um kostakjör þau, sem nú
sjeu í öllum deildum Edinaorgar, neðan
frá svörtustu koladeild, allar götur upp
í reginsali hinnar glæstu klæðskeradeild-
ar, »þar sem þær sitja stúlkurnar mínar
með hannyrðir sínar«, segir negrinn. A
eftir vagninum fer múgur og margmenni
af öllum stjettum, flissandi og hlæjandi;
allir gluggar glennast upp á gátt og bær-
inn allur í uppnámi. I rauninni er þetta
besta skemtun fyrir fólkið, og það liggur
við, að alt þetta »Edinborgar-föruneyti«
bregði stórbæjarsvip yfir strætin, sem það
á leið um. Þjóðhv. fyrir sitt leyti þakk-
ar þessi tilþrif. (24/9).
Drengilegt viðvik.
A Völundarbryggju bar svo til á föstu-
dagsmorguninn, að kona ein er var að
kaupa fisk þar á bryggjunni, misti pen-
ingabudduna sína niður á bryggjuna, og
fjell hún niður um rifu og nam staðar á
sjávarbotni. Varð konan nú sorgbitin
við missinn, enda geymdi buddan al-
eiguna. En maður nokkur, er þar var
staddur, smeygði sjer áskorunarlaust úr
fötunum, stakk sjer til sunds og sótti
budduna. Þótti þetta drengilega af sjer
vikið. Sá sem þetta gerði var Norðmaður.
Prentsmiðjan Gutenberg.