Alþýðublaðið - 10.06.1964, Blaðsíða 15

íris lagði styttun^ frá sér á borð-
ið og fingur hennar skulfu. —
Hún sagði, að andlitið, sem hún
sá í speglinum hefði verið ná-
fölt og afmyndað, eins og andlit
konu, er hefði hengt sig. Hengt
sig! Við skulum fara héðan, Pet-
er. Ég •— ég er búin að fá nóg.
Ég var líka búinn að fá nóg.
Meira en nóg. Hið ótrúlega ævin
týri Theo.var farið að hafa ó-
huggulega mikil áhrif. Þessi
liræðilega vofa hafði, þegar dreg-
ið Cromstock t.il dauða og hélt
nú öllu leikhúsinu £ skelfingu.
Við flýttum okkur út á gang-
inn. Skyndilega rak ég fótinn í
eitthvað, sem glamraði. Ég leit
niður. Á gólfinu lágu nokkur gler
brot, og það glampaði á þau í
daufu ljósiriu. Ég' leit betur í
kringum mig og fann enn fleiri
brot. Ég beygði mig niður og
tók upp eitt þeirra. Þetta var
ósköp venjulegt gler.
— Hvað er þetta, spurði íris
taugaóstyrk.
Nú skildi ég, hvað þetta var.
— Þetta hlýtur að vera nýjá rúð-
an, sem Eddie. pantaði í liverfi-
dyrnar. Ég leií á hana. — íris,
heyrðir þú ekki eittlivað hljóð
einmitt á því andartak er Crom
stock kom inn á sviðið? Eins og
gler væri að brotna?
íris kinkaði kolli. — En þá
hlýtur hún að hafa brotnað eftir
að Cromstoek var kominn inn á
svið, sagði hun. — Hann getur
ekki hafa gert það sjálfur.
— Og ekki getur hún hafa
brotnað af 'sjálfu sér — en ekki
brotnað á þennan hátt. Það hlýt-
ur einhver að hsfa sparkað'í
iiana eftir að Cromstock varð
liræddur.
[ris var efablandin á svip. —
En það voru ekki aðrir í leik-
húsinu en þeir, sem stóðu á svið-
inu, Hin voru farin öll sömul
neipa auðvitað húsvHrðurinn.
— Hann var líka farinn, sagði
ég. —. Hann fór út til að.fá sér
glas af öli. Við gengum niður
tröppurnar að leiksviðsdyrunum,
og ég var alltof ruglaður til að
geta hugsað skýrt um þetta. Ég
þráði aðeins eitt .— að sleppa
sem allra fyrst út úr Dagonet-
leikhúsinu.
Ég reyndi að hraða mér, þeg-
ar við nálguðumst herbergi hús-
1 varðariris. Mig lapgaði sízt af; öllu
til að ræða við Mac, og ég var
í þann veginn að smjúga fram
hjá hurðinni hans, þegar liann
kallaði á mig.
1 Jíann stóð £ dyrunum með úr-
- klippubókina £ höndunum. Siams
kötturinn sat á öxl hans og þrýsti
rauðri slaufunni að eyra hans.
— Herra Duluth. þér verðið
að afsaka að ég skyldi fara, en
mér datt ekki í hug, að þér gæt-
uð þurft á mér að halda. Hann
beygði^sig að mér og hvíslaði:
1 — Eg sá, að þeir báru hann út
' á börum, alveg .eins og þeir
gerðu við hana. Er hann dáinn?
— Já, svaraði ég stuttur í
spuna. — Herra Cromstock er
dáinn.
Mac tók af sér gleraugun og
; horfði á mig með undarlegan
glampa í augunum.
— Það gerast margir undar-
legir hlutir í þessu leikhúsi,
herra Duluth. Mjög undarlegir,
það er orð að sönnu. Þetta er
næstum því eins og hefnd.
Meðan ég var að brjóta heil-
ann um þessa athugasemd hans,
opnaði hann úrklippubókina, og
sló upp á fyrstu síðu. Þar stóð:
MACKINTYRE REED
Blaðaúrklippur um Dagonet-
leikliúsið.
1900—19—.
— Hér lief ég það allt, tautaði
hann. — Ég lími allt inn. Allt.
Hann blaðaði áfram í bókinni.
Svo rétti hann mér hana og benti
á gulnaða úrklippu. Síamsköttur-
inn .á öxl hans drap tittlinga og
malaði lágt.
— Lesið þetta, herra Duluth.
Mac hristi þungbúinn höfuðið.
— Yður finnst þetta árejðanlega
athvglisvert.
Ég starði á úrklippuna. íris
stóð. við hlið mér og las yfir
öxl mína.
Úrklippan var úr New York-
dagblaði, dagsett í nóvember
1902. Hún hljóðaði svo:
Kona finnst látin í búningsher-
bergi Humphreys Frgmont.
Lögreglan rannsakar nú hipn
sorglega og dularfulla d.auða
nítján ára stúlku, sem lézt í gær
kvöldi 1 Dagonetleikhúsinu með-
an á frumsýningu leikritsins
„Hinn ærulausi“ stóð yfir. Það
var hinn þekkti, ungi leikari,
Humphrey Fremont, sem leikur
aðalhlutverkið í leiknum, er fann
líkið. Eftir lei.ksýninguna ge.kk
hann til búningshtrbergis síns.
Hann kveikti ljósið, og gekk að
speglinum til að taka af j>ér farð
ann. Þá sá han sér til mikillar
SÆMGUR
vörðinn. Svo sagði íris undarlega
kjökrandi röddu: —- Komdu, Pet-
er. Við skulum víst fara núna. 1
Ég brosti bvinguðu brosi tií
; Macs og síamskattarins, og gekk
■ svo með íris út í hið hráslagá-
lega nóvemberkvöld.
Nú vissum við hinn hræðilega
sannleika um Lilíian. . Lillia'm
hafði verið eiginkona húsvarðai--
ins, Lionel Cromstock hafði ver-
ið Humphrey Fremont, jnaður-
inn, sem hafði farið svo illa með
LilIJan, aö hún framdi sjálfs-
morð í Dsgonetleikhúsinu fyrir
meira en þrjátíu árum.
En hvaða álvktun gátum við
dregiö af því? Það skýrði, hvers
vegna Cromstock var svo mót-
fallinn því. að ieika í Dagonet,
og það skýrði hvers vegna.gamli
maðurinn varð svo æstur yfir frá
sögn Theo um það, er hún hafði
séð í búningsherberginu. AS
þessu undanskildu vorum við
ekki skrefi nær lausninni, þettá
varð. allt þvert ó móti enn rugl-
ingslegra. Hvað var það, serft
hafði komið á móti Cromstock
út úr brotna soeglinum? Hvað
hafði Theo Foulkes séð þama
uppi? Hver hafði evðilagt styttu
Wesslers af Mirabeliu á svo 6-
geðslegan hátt? Og hvernig gaÉ
rúðan í gansinum hafa brotnað
á því tímabili. begar enginn yar
þar, sem hefði getað brotið liana,
Mig var farið að verkja í höf-
uðið af heilabrotum, þegar ég
opnaði járnhliðið, sem liktisfe
VÝJA FIDXJRTTREIN StTNIN,
Hverfisgötu 57A Sími 16T8S
skelfingar hræðilega sjón. í spegl
inum sá hann náfölt og afmynd-
að andlit ungrar konji. Herra
Fremont sneri sér við og sá að
unga konan hafði hengt sig í
klæðáskápnum.
Humphrey Fremont játaði síð-
ar við yfirheyrslu að hann hefði
átt í ástarævintvri með konunni,
en fullyrti að bví hpfði öllu verið
lokið áður en þetta skeði. Ætlað
er, að hún hafi framið sjálfs-
morð.
Mackintvre Reed. starfsmaður
við leikhúsið, sasði líkið vera af
eiginkonu sinni. T.iHian Reed.
Ég lokaði bókinni og reyndi
að missa ekki sDóm á mér. Ég
þorði ekki að li'ta á fris. Svo
hevrði ég rödd hennar. TTún hvísl
aði ofurlágt: — Líllian.
•Ég starði á húsvörðinn. — Var
hún konan yðar?
~~w\
c
Sndurnýjum gömlu sængum*r.
Seljum dún- og fiðurheld ver
— Já, hún var konan mín.
Gamli maðurinn stakk bókinni
undir hendina. Rödd hans var al-
veg liljómlaus. — Humuhrey Fre
mont var tekinn fasTilr um tíma.
Þeir héldu fyrst. sð hann hefði
drepið hana. En það var aldrei
liægt að sanna neitt. Og hann
var látinn laus aftur.
Hann leit upd. on hið gamla
andlit hans mvrkvaðist af ein-
hverri þungbærri enduvminn-
ingu. Það næsta. sem liann sagði
kom mér .ekki svo mjög á óyart,
. ,þó það hjjómaði ótrulega.
— Yður lan.gar ksniiske tjl að
. yita, hvað varð um Humhrey Fre-
mont? Ég spurði siálfan mig líka
oft þeirrar spurninear — í lang-
an tíma. Hann fór til Englands
vegna þessa hnevkslis, . og ég
missti sjónar af lionpm, Þangað
til i kvöld.
Mac dró upp óhreinan vasa-
klút. og þurrkaði af gleraugun-
um sínum. Hann v.irbst vera bú-
inn að gleyma nærveru okkar.
— Humphrey Fremont skipti
,að vísu tjm nafn. en andlitið gat
hann ekki losað sig við. Ég
þekkti hann strax, þegar ég sá
hann hér í kvöld, þó að mörg ár
séu nú liðin frá því að ég sá
hann seinast.
íris þrýsti fast hönd mína.
— Já, sagði húsvörðurinn. —
Hann gat auðvitað reynt að kalla
sig Lionel Cromstock. En í mín-
um augum var hánn þó enn
Humphrey Fremont ...
5. KAFLI.
Við Iris störðum mállaus á hús
GEE, $!K., TME
CL' PATCHtD-UP THINö
AIN'T C2UITE THAT
i®r IMPORTANT/
TAK£ MY WOKD-WE
AKE SOIN6 fO. GET
IT BACK FOE •*
you! I'AA CALLINC-
THE AIR-KE5CUB
¥ 5ERVICE! THE
J NAW' THE COA5T
6UAPP...TTA
THE CIVIL N
AI.P. PATPOL f.
— THE . NEW5 - .
PAPER5/THE
RAPIO ANP TV
mr STATICNS...
OLBY TQOK ONE
OF THE e.I. SUR-
PLDS' LIFE RAFTS
, FROM . THE POOL
J-HE'S ON THE >
31 RIVBR/ i
SEE HERE;
MISTER/1 4
60TTA HAVS
THAT RAFT
BACH! I'M
v EESPON-
/Sl/MMEE ! \
' WE'VE BEEN )
LOQKINö IN a
ALL THE WRONð
fc-Y PLACES/
— Viff höfum ekki Ieitaff á réttum st
pm, Summer. ÓH nældi sér í gúmmíbát
er einbvers staðar á ánni.
— Ég verff sko aff fá gúmmibátinn aftur.
Ég ber ábyrgff . . .
— I>ú færff bátinn, vertu rólegur. Nú fara
flugherinn og strandgæzlan af staff og leita.
— Ég vil fá, samband yiff fluggæzluna,
blöffin og sjónvarpiff.
— Það þarf nú ekki allt þetta umstang
vegna bátsins.
AU5Ý0UBLAÐIÐ — 10. júní 1964 15
-