Alþýðublaðið - 11.07.1964, Blaðsíða 15

íESTWö.'yjti
HAVE COiWS TO
AT i-AST -FBOVb
'10 MY
WHSN HE 5PÓTTEP STEVS
CANVON AU6HTINÖ f=CO,V\
ANOTHEK AIBCBAFT...
\£sT£vo m
PESfl IAPZRo'
...SCME PEOPLE.
THCUöHT ITWAS AN ,
INTSRNATIONAU 1
INCIPENT...BUTIN
<=ACT IT WAS ONLY
'EL CHAfeRIBO,---
i SEEINS A &USINEÍ
■afkienp öff at thi
þér getið gert. Þér verðið að fella
niður hlutverkið.
Henry horfði -taugaóstyrkur í
áttina að dyrunum, sem George
frændi hafði horfið út í gegnum
í kistunni. — Ég — ég get ekki
séð neitt rangt við þetta atriði
éf það er leikið á réttan hátt.
— Leikið á réttan hátt. Rödc
Mirabellu varð ógnandi.___Hvac
eigið þér eiginlega við með því‘
— Ég — ég á við — oflékuí
þér ekki dálítið, tautaði Henry
og varð eldrauður í framan.
— Oflék! Ég að ofleika! Mira-
bella þóttist fá algjört bræðis-
kast. — Heyrðir þu þetta, Peter!
Hann ásakar mig fyrír að ofleika!
Mig! Ef hann er ekkí ánægður,
getur hann kannske ieikið hlut-
Verkið betur sjálfur? Er það
kannske það, sem hann vill? Svo
leyfið honum þá að leika það, í
guðanna bænum. Ég vildi helzt
sjá hann hengdan, hann og þetta
viðbjóðslega leikrit hans.
Hún þaut eins og þíla framhjá
Wessler og Gerald og áð dyrun-
um. Henry stökk á fætur, gjör-
samlega ringlaður, og hrópaði á
eftir henni.
— Ungfrú Rue, farið ekki, min
kæra. Ég meinti það elcki þann-
ig. Þér skiljið þetta jú miklu
betur en ég. Ef þér haldið raun-
verulega að það sé það bezta, þá
verðum við auðvitað að fella nið
ur hlutverkið.
Andartaki síðar stöð Mirabella
aftur við sviðið, brosandi sínu
fegursta brosi og • rétti Henry
hendur sínar.
— Ég vissi það all'taf, kurraði
húnp hef ég ekki alltaf sagt, að
Henry er sá algáfaðasti rithöf-
undur, sem ég hef riókkurn tím-
an unnið með,' Petér. Hef ég
ekki alltaf sagt þáð? Auðvitað
finnst mér hræðilega leiðinlegt,
•að þér skulið þurfa að segja upp
frænda yðar, en maður verður
nú fyrst og fremst að hugsa um
leikritið, finnst yður ekki? Er
ékkf bezt að kippa því strax í
Iag.'Henry? Getið þér ékki sagt
honum þetta núria?
— Ég — jú, stámaði Henry
hjálparvana.
■■ — Hann sagðist ætla að’ flýta
sér, svo hann er áreiðanlega far-
inn núna, sagði ég: —! Eddie,
fjirðu fram og athugaðu hvort
hann er þar.
Eddie fór, en köm strax aftur
og tilkynnti að Kramer væri far-
inn; Æfingin hélt áfram, og allt
gekk ljómandi vel.
Sigur Mirabellu var algjör og
ómótmælanlegur.
Klukkan hálffjögur hætti ég
æfingunni. Konurnar ætluðu að
’ tnáta búninga, og það átti að
hafa viðtal við Wessler. Ég bað
Eddie um að kalla þau samati
klukkan sjö, og yfirgaf leikhúsið
ásamt íris. Við ætluðum út að
borða.
Við gengurn fram hjá herbergi
húsvarðarins og vorum nærri
komin að hliðinu, þegar við
heyrðum skerándi mjálm, Ég
sneri mér við, og sá hina and-
styggilegu Lillian koma lilaup-
andi með rófuna beint upp í Ioft
ið og kampana titrandi af æs-
ingi.
Hún leit' blíðlega á mig, og
Ælökk Svo vafningalaust upp á öxl
mína. Ég réyndi að brista hana
af riiér, en hún sat sem fastast,
mjálmaði ánægjulega og hvíldi
hausinn upp við kinn mina.
__ Ég héld, að ég hafi meiri
andstyggð á þessu dýri en . . .
byrjaði ég, en þagnaði, þegar ég
sá augnaráð írisar. Hún starði
æst á mig.
— Peter, sagði hún hreyfðu
þig ekki. Stattu grafkyrr, og
gættu þess að kötturinn hreyfist
ekki.
— Hvað í . . . byrjaði ég.
— Peter, þvílík bölvuð fífl,
sem við getum verið. Veiztu, hvað
þú ért með á herðunum?
Ég var farinn að hafa áhyggj-
ur af andlegri heilbrigði hennar,
þegar ég svaraði: — Ég er með
köttinri husvarðarins á herðun-
um.
— Nei, ságði hún. — Það ert
þWekki. Líttu á hann — líttu
á litinn á féldinum. Hanri hring-
ar sig- kringum hálsinn á þér.
Hann er ljósbrúnn. Skilurðu nú,
hvað ég* á við?
Hún beygði sig að mér og greip
um handlegg minn. — Það er
ekki köttur, Peter. það er ljós-
brúnn loðkrági.
• i 16. KAFLI.
’ I Ég henti kettlnum niður af öxl-
Urtrini á mér: Hann sméygði sér
út í gégnum sviðsdyrnar.
— Nú, svo að kötturinri okkar
hefur verið á kjötkveðjuhátíð,
sagði ég. Hvað hjálpar það okk-
ur?
— Það hjálpar okkur heilmik-
ið, sagði íris álcveðin. Nú var
hún búin að komast að hinum
sönnu málsatvikum: I gærkvöldi
spurðir þú Lenz, hvers vegna í
ósköpunum það hefðu verið tvær
:ökþrinugar manrieskjur í leikhús
inu — maðurinn með grímuna og
konan í ljósbrúnu loðkápunni.
Nú hlýtur þú að skilja, hver skýr
ingin er. Theo hefur haldið, að
andlitið, sem hún sá, væri konu-
ándlit vegna loðkragans. En ef
það hefur bara verið köttur-
inn . . .
— Þá getur það alveg eins hafa
verið maður, botnaði ég. — Með
öðrum orðum, þessar tvær per-
sónur geta vel hafa verið einn
og sami maðurinn. Hverju erum
við bættari með að vita það?
— Ekki neinu. sagði íris blíð-
lega, en við getum velt þessu
fyrir okkur meðan við borðum.
Og við veltunj þessu mikið fyr
ir okkur meðan við borðuðum, án
þess þó að komast að neinni nið-
urstöðu. Við vorum enn að brjóta
heilann, þegar - Henry Prince
kippti varlega í ermina á mér til
að vekja athygli mína á sér. Hinn
ungi rithöfundur fitlaði tauga-
óstyrkur við hattinn sinn með
grönnum fingrunum og leit á
mig hátíðlegur á svip.
— Ég komst að þvr, að þér
mynduð vera hér, herra Duluth,
sagði hann.
Ég bauð honum að borða með
okkur, en hann sagðist'ekki vera
svangur. Hann langaði bara til að
tala við mig. Ég kinkaði kolli,
og hann settist niður við hliðina
á íris.
— Herra Duluth, byrjaði hann
hikandi, mig langar til að biðja
yður um að vera svo góður að
gera mér greiða. Viljið þér færa
George frænda fréttirnar, ég á
við, að það sé ekki lengur þörf
fyrir hann í liekhúsinu?
— Já, áuðvitað, ságði ég, ef
þér viljið ekki gera það sjálfur.
Henrý tók bráuðsneið af borð-
inu og muidi hana niður milli
fingra sér. — Þetta er allt sam-
an svo erfitt. Ég var svo hrædd
um að ungfrú Rue mundi fara
leiðar sinnar, að ég lét undan
þessu með hlutverkið, áður en
ég var búinn að hugsa mig nógu
vel um. Hann virtist mjög ör-
væntingarfullur. — Ég hefði ekki
átt að gera það, ég veit ekkert
hvernig þetta fer.
— Hvað eigið þér við með því,
spurði ég.
Henry gaut hornauga til íris-
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængtinuur.
Seljum dún- og fiðurheld v#r
VÝJA FIDURintEINSUIfUI
Hverflsgötu 57A Slml 16TS8.
ar, sem spurði hann kurteislega-
hvort hún ætti að flytja sig á
næsta borð.
— Nei, nei, þér megið gjarn- :
an heyra það, sem ég hef að
segja. Það er svo dásarillegt að
geta talað út um hlutina. Ég hef
verið svo taugaóstyrkur —• svo
einn. Hann bió til kúlur úr brauð
ina. — Ég býst við, að yður hafi
þegar skilist, herra Duluth, að ég
var ekkert sérlega ákafur sjálfur
í að halda atriðinu óbreyttu. En
það er bara það, að George
frændi vill endilega leika þetta ,
hlutverk, og — já, ég er neydd- :
ur til að gera allt, það, sem
hann krefst af mér.
Mér létti ósegjanlega við það,
að loksins skyldi koma að þvl að
einhver talaði hreinskilnislega
út um Kramer.
— Mig grunaði það, sagði ég.
—Hefur Kramer reynt að kúga
fé af yður?
— Ó, nei, ekki beinlínis það.
Ég er viss um, að George frændl
hagar sér þannig, af þvi að hann.
heldur að ég verði frægur og:
muni græða mikla peninga. Hann
álítur sennilega að ég hafi vel
ráð á þessu.
— Hvers konar tak hefur hann
á yður?
Henry hikaði andartak. — Það
er bara það, að hann veit heil-
mikið um — um fjölskyldu mína.
Hann var alltaf mjög góður við
mig, þangað til hann uppgötvaðl
að leikritið mitt yrði leikið.
Fyrsta kvöldið, sem hann kom í

ÁD i HHIDHIÍ • ViS vorum byrjuð að mála grind-
uKKnRHKnlR vetkið svart, en svo slettist aðeins
& húsið. og bá ákváðum við að móla húsið líka i
Sumir héldu að þarna væri eitthvað stór-
kostlégt á ferð, en það var þá bara E1
Charribo að kveðja kunningjá sinn á Mexíkó
flugvelli. Þegar hann ser Stebba stal koma'
út 'úr flugvélinni .....
__Stébbi, értti riú loksins koriilnri, þannig
að eg geu sannao iynr vmmu
hVerriig við tveir unnum stríðið á Kyrrahafi.
I
i
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 11. júlí 1964 1$
. icA "'i'it !!■; I