Alþýðublaðið - 01.12.1964, Qupperneq 15

Kuth benti henni á að gera það
iekki, — við ætlum ekki að taka
yður frá sjúklingnum, sagði hún.
Buth vissi mæta vel hvernig það
ivar að vera á næturvakt, þegar
'starfsliðið var skorið niður um
helming, en verkin voru jafn
mörg, sem vinna þurfti.
Stúlkan var undrandi og þakk
lát á svipinn. Ég kem undir eins,
sagði hún, og ég er búinn að
ganga frá þessari saltvatnsflösku.
Ég held að það sé hjúkrunarkona
að koma með blóð handa honum
á hverri stundu.
Það var ekki hjukrunarkona,
sem kom stikandi eftir gangin-
um, heldur var það karlmaður
með flaksandi úfið, svart hár og
í óhnepptum hvítum slopp. Hann
sá yfirlækninn og sneri sér beint
að honum og ávarpaði hann án
þess að skeyta um aðra, sem voru
nærstaddir.
— Þetta er þokkalegt ástand.
Þessi sjúklingur er í sjaldgæfum
blóðflokki, hann fékk blóð. þeg-
ar hann var skorinn, og þá hefði
átt að panta meira. Það gat hvaða
bjáni sem var sagt sér sjálfur,
að hann þyrfti á meira blóði að
halda síðar, ef honum vernsaði á
ný. Ég hugsa meira að segja að
ég hefði tekið eftir þessu sjálf-
ur, ef ég hefði ekki verið í Lond-
on. Það er ekki hægt að ætlazt
til þess að aðstoðarfólk mitt geti
l séð þetta og leiðrétt þær vitleýs-
ur, sem hér eru gerðar. Hvers
.vegna vorum við ekki látnir vita
fyrir löngu síðan, að það mundi
:vanta meira blóð?
Nú var gripið fram í fyrir hon
um.
— Það gerði kona, sem hafði
lága og skýra rödd, sem ef til
-vill skalf svolítið,' því það þurfti
hugrekki til að andmæla þessum.
reiðilestri. — Má ég benda yður
á í allri einlægni, að það er
deildarlæknirinn, sem á að sjá
um þetta atriði, en ekki hjúkr-
unárliðið, sem þér gerið rangt
til með þessu.
Það var augnabliks þögn og
það hefði mátt heyra saumnál
detta. Svo flýtti dr. Rodway sér
að segja: — Það er . . . hárrétt.
Cort, þetta er fröken Ellson,
nýja yfirhjúkrunarkonan okkar.
John Cort starði á hana van-
trúaður. Frammi fvrir lionum
stóð granhyaxín kona, lagleg í
- andliti og greinilega viljasterk.
Hún var í hinum venjulega ein-
kennisbúningi, mjhg snýrtileg
i til fafa. Þegar hami starði á hana
roðnaði hún og leit ósjálh-átt á
, umbúðirnal' á vinstri Hendi hans.
Ruth húgsaði með sjáifri sér:
■Ég hefði varla getað byrjað verr.
■ Að haldá fyrirlestur um sýking-
arhættu á- járnbrautarstöðinni
yfir aðal sjúkdóma- ogj sýkla-
fræðingi spítalans!
John hugsaði með sér: Og hver
fjárinn. Aginn liérna er þó sann-
arlega nógu slæmur fyrir, og nú
erum við búnir að fá yfirhjúkr-
unarkonu, sem á vini á fröhsku
miðjarðarhafsströndinni, og ferð
ast með bláu lestinni með heil
lifandis feikn af allskyns auka
og ónauðsynlegum farangri. . . .
Állt í einu mundi hann eftir að
í vasa hans var lítill vasaklútur,
snyrtilega merktur í einu horn
inu með ísaumuðu „R“. Já, þetta
var svo sannarlega einn af þess-
um dögum, þegar allt gengur á
afturfótunum.
— Já, þið hafið víst ekki hittzt
fyrr, sagði dr. Rodway. Ég var
að vara hana v»ð að þið ættuð
seimilega eftir að elda grátt silf-
ur saman, og eiginlega sýnist
mwwvmwwwmwww
*
SÆNGUR
REST-BEZT-koddar
Endurnýjum gömlu
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld ver.
Seljum æðardúns- og
gæsadúnssængur —
og koddá af ýmsiim .
stærðum.
DÚN- OG
FIBURHREINSUN
Vatnsstíg 3. Sími 18740.

/TS
mér á hönd þinni, að þið séuð
þegar farin að berjast.
Það mátti eiginlega segja, að
bardaginn væri byrjaður, hugs-
aði Ruth með -sér, og ef hann
væri á móti henni, þá mundi
verk hennar á spítalanum verða
helmingi erfiðara en - ella. Það
var slæmt, að ekki skyldi geta
orðið um vinskap að ræða milli
þeirra.
— Þetta var bara smáslys,
flýtti John Cort sér að segja, og
setti hendina aftur fyrir bak og
úr augsýn hinna.
Dr. Rodway var fullur samúð-
ar. Það var rétt hjá þeim að búa
rækilega um það, þá verður verra
fyrir þig að reyna að nota hend-
ina. Menn í þínu starfi fara aldrei
of varlega.
— Þetta er smáræði.
Fréttin um atvikið á járn-
brautarstöðinni mundi verða í
blöðunum daginn eftir ásamt af
réttarhöldunum, sem John Cort
hafði komið til að vera viðstadd
ur, og hann fann enga ástæðu
til að skýra frá hvemig þetta
hefði viljað til. Verst þótt honum
að minnast þess hve ókurteis
liann hafði verið.
Ruth sá að hann þekkti hana
og var ekkert að flýta sér að
segja dr. Rodway, að þau hefðu
þegar hitzt. Ekki ætlaði hún að
verða fyrri til að segja frá því,
og þess vegna sagði hún ekkert.
Dr. Rodway sagði nú: Eins og
þér ef til vill vitið Cort- þá átti
yfirhjúkrunarkonan að koma til
okkar um áramótin, en gat ekki
byrjað fyrr en nú vegna sér-
stakra ástæðna.
,Vegna sérstakra ástæðna"
hugsaði John Cort með sér. Hún
var í fríi niður. á Miðjarðar-
hafsströnd, meðan vesalings
gamla fröken Jenks þrælaði sér
út fyrir haná og allur agi á spítal
anum fór lönd og leið. Hann var
þannig á svipinn, að Ruth sá
greinilega, að hann hafi enga
löngun til að halda Jpessu sam-
tali áfram. Læknar og hjúkrun
arkonur vóru nú kómin til sjúkl
ingsins, og það var eins og öllum
viðstöddum létti, þegar þau þrjú
fóru út.
— Það var þetta með blóðið,
sagði dr. Cort, við verðum að
finna eitthvert betra kerfi fyrir
þetta. Það þarf. ekki annað en
vera en ég þurfi að skreppa frá
og þá cr ailt komið í handaskol.
Hann virtist álweðinn í að stofna
til deilu. Én dr. Rodway var jafn
ákvcðinn í að reyna að halda
friðinn.
— Já, við verðum endilega að
athuga það . . . hvernig var ann
ars fundurinn í London, spurði
hann kurteislega.
:— Ég var ekki nema i byrj-
un fundarins, svo var ég skyndi-
lega kallaður hingað.
— Svona gengur þetta til,
sagði Rodway. Dómarinn lætur
ekki að sér hæða. Blöðunum
finnst - gaman að hafa eftir lK>n
SÆNGUR
Endumýjum gðmlu sængumar.
Seljum dún- og flðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfiísrötii KA. Siml 16738.
GRANNARNIR
ur orðréttar setningar. Hver varð f
útkoman úr yfirhéyrslunum? j
Læknarnir fóru nú að ræða '
tækihliðar málsins og Ruth -
fannst að dr. Rodway væri búinn
að steingleyma því að hún var
þarna viðstödd, og r. Cort lét.J
sem hann sæi hana alls ekki. -
Hún var að því komin að sofná ^
þarna viðstödd, og dr. Cort Jfct i
og því greip hún tækifærið til ;
að læðast burt. Hún ætlaði ekki f
að láta telja stg á að halda þess- '
ari skoðunarferð áfram núna. *
Þegar hún kom heim f íbúð
sína varð hún að leita lengi að 1
kveikjaranum og það minntl ,t
hana óþægilega hve ókunn öllu
hún var. Þetta líf hafði verið
eilífar bre.vtingar. Kannski var ■
þetta síðasta breytingin, kannskl ;
mundi hún starfa hér það sem .•
hún átti eftir ólifað. Ekki fund •
ust henni þær framtíðarhorfur
sérlega bjartar og olli því fyrst T
og fremst hve þreytt hún var og ' •
svo framkoma dr. Corts.
Hún fann kveikjarann og ■
kveikti í herberginu. Hún rak '
upp skelfingar óp. Það var búið
að taka allt upp úr töskum henn
ar og raða hingað og þangað um '
herbergið þannig að það leit út •
eins og sölubúð. Hjúkrunarkon ■
an og þjónustustúlkan höfðu 1
ekki aðeins tekið upp úr tösk- '■
unni, sem hún konijmeð, heldur
einnig kistunni og kassanum,
sem hún hafði sent á undan sér. '
Hún átti nokkra fallega silfur- '
muni, meðal annars snoturt te-
sett og nú var búið að hrúga öllu j
4
J
119?
P
. iy fyrtegeáð. Þetia vom Í»Ta»aeí jnfetak.

ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 1. des. 1964