Alþýðublaðið - 01.12.1964, Side 8

MIKID SKAL TIL MIKILS VINNA
Hér er mynd af aðalpersónunni í leiknum, túkallinum, og mynd af manninum, sem kom honum fyrir í grangstéttinni.
ENDA ÞÓTT krónan hafi rýrn-
að undanfarið og túkalíinn líka,
er ástandið, sem betur fer, ekki
svo slæmt ennþá, að fólk beygi sig
ekki eftir þessum systkinum. liggi
þau fyrir fótum þess. Þessu til
sönnunar gerðum við ljósmyndar-
inn tilraun^ sem sannar svart á
iivítu, að fólk leggur talsvert á
sig til að ná peningum upp af
götunni.
Til þess að tapa nú ekki mörg-
um túköllum og athuga hve mikið
fólk vill á sig leggja til að ná í
aurana, fQstum við túkall á skrúf
naglahaus og fengum kunningja
okkar til að negia þetta niður í
gangstéttina. Sjálfir biðum við
átekta . . . á góðum stað.
Fyrsta „fórnarlambið“ var mið-
aldra frú, í verzlunarerindum að
sjálfsögðu. Hún kom þarna virðu-
lega rambandi niður götuna og
kom auga á túkallinn. Henni kom
ekki til hugar, að brögð væru í
tafli, og ætlaði bersýniiega að
grípa túkallinn með sér um leið
og hún gengi hjá, og máske án
þess að mikið bæri á.
Hún komst fljótlega að ‘þeirri
niðurstöðu, að peningurinn lá ekki
á lausu og lét hann eiga sig, en
gat ekki stillt sig um að líta um
öxl, þegar hún hafði gengið nokk-
ur skref, en síðan greikkaði hún
sporið og hvarf okkur sjónum nið-
ur götuna.
Þegar hún hafði sparkað um
stund og einnig reynt að ná pen-
ingnum með handafli, var eins og
henni kæmi skyndilega til hugar
að einhverjir fylgdust með gjörð-
um hennar og hætti hún frekari
hlaut að hafa verið einhver mis-
skilnii.gur“.
Aftur stanzaði sá gamli hjá tú-
kallin,.m. hevgði sig . . . en tú-
kallina lét sig ekki.
,,Pao vr-ð bá að hafa það“, og
gamli maðurinn gekk hratt niður
götuna, þungur á brún.
Hinuað ‘T hafði túkallinn okk-
ar staJið af sér hverja raunina á
fætur innarri og ekki annað sýnna
en viS yrðum að yfirgefa staðinn,
án þesi að sjá svipinn á þeim, sem
loks x. eði honum.
En. svo slæm urðu endalokin
ekki, . iví brátt kom maður gang-
andi áður götuna, stanzaði hjá
Þessi frú reyndi mun lengur viö túkallinn og fleiri aðferðir en sú fyrri.
Texti: Ragnar Lár. Myndir: Jóh. Vilberg.
.4ð lokum var túkallinn sigrað
Efst til vinstri: Þarna er túkall
að nota hnífinn. Neðst til hæ
mvvmvvuww\uavuvm
g 1. des. 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Henni kom ekki íii nugar að brögð væru í tafli og ætlaði bersýni-
lega að grípa túkallinn með sér.
Nokkrir vegfarendur áttu leið
um götuna, án þess að koma auga
á túkallinn, en.næsta ,,fórnarlamb“
var einnig miðaldra frú, í verzlun-
arerindum. Við gáfum sjálfum okk
ur þá skýringu á eftirtektarsemi
frúnna, að konur í verzlunarerind-
um „hefðu augun hjá sér“. Þessi
frú reyndi mun lengur við túkall-
inn og fleiri aðferðir en sú fyrri,
og meðal annars sparkaði hún í
túkallinn, en allt án árangurs.
Okkur kom til hugar, að hinar ör-
væntingarfullu tilraunir konunnar
ættu rót sína að rekja til pinkl-
anna, sem hún bar með sér og
vildi hún nota hvert tækifæri sem
gæfist til að ná í aura, áður en
bóndanum va>-* gefin skýrsla um
innkaupin.
tilraunum og strunsaði sína leið,
dulítið móðguð.
Skömmu síðar bar að virðuleg-
an, fullorðinn mann. Hann gekk
hægt og settlega og var kominn
fram hjá túkallinum, þegar hann
áttaði sig. Hann sneri við og
beygði sig rólega niður, en . . .
„peningurinn virtist vera fastur.
Það var ekki ástæða til að láta
sjá að maður væri að bisa við að
reyna að ná einum skitnum tú-
kalli upp af götunni, bezt að halda
áfram“. Hann var ekki kominn
nema nokkur skref niður götuna,
þegar hann hægði ferðina „niður
á stanz“ og sneri hægt við og
hugði um leið að mannaferðum.
„Gat þetta annars átt sér stað
með helv . . . túkallinn; þetta