Vestri - 19.10.1917, Síða 1

^AAAAAAAAAA^
^TresMpel
►
>
fá8t. euii hjá
^ Ó. J. Stefánssyni.
FVTTTVVTTTVl
Uitntj.: Kristjárs Jóneson frá Garösstödum
ík
Nýko .'ið í versfun
G'jðrúnar Jónasson: \
Slifsi, frá 2.75—7.00, I
Sitki í svuntur ,8 00— 23 00

XVI. árg.
/SAFjÖRÐlJR. 19. OKTÓÖER 1917
36 bl.
Lokafundur
1 h.|f. Græðir
verður haldlnn i þlnghúsinu á ísafiróí
laugardaginn 27. okt. næsktoiandi.
Fundur|nn hefst kl. 13 á hádegi.
8t jórnin.
Bátsf eröirnar
um Isafiarðardjúp
eru iausar til umsóknar frá nýjári 1918.
Umsóknir sendist tormanní Djúpbáte-
neindar Norður-lsafjarðax’sýcslu, Halldórl
Jóaesyni á Rauðamýri, lyrir lck nóv-
embermánaðar næstkomandi.
Ungmennafélöí»in.
lirot úr óilnttum ræðustúf.
A eudanum verður það
alheimi bert,
að aldrei var þarfara atór-
virki gert,
en að geta sitt mannfélag
mannað.
M. J.
Mannlífið er er eins o«f móðan,
sem rennur án afláts frá upp-
sprettu að ósi. Stundum hart og
hrynjandi, ein3og iossandi strengi
ur í gljúlraþröng, en aðra stund
ina lá-dautt og líðandi, lílct og
lágréttur lognhyiur.
Iðuköstin og hávaðarnir gefa
fljótinu aflið, sem hugvitssöm
mannshönd er tekin að notfæra
i þjónustu ijóss og yls. Og
strauaitallið býðst til að flóa yfir
skrælnað engið, sé því greidd
gata, og skapa iðgræuan völl úr
gráum óræktarmóum.
Samskonar straumköst leika
um þjóðlífið með meira og minna
millibili.
Sumir þessara strauma spiila
meira en þeir bæta, eins og vor-
leysingin, sem brýtur bakkana,
ryður möl á graslendið og flettir
sundur grænum geiruDum.
Aðrir flytja sorp og óhreinindi,
kæfa almennar félagsdygðir, en
auka á sérdrœgni og einstaklings-
hyggju.
Hver sú hreyfing, sem langlíf
vill verða í landinu, þarf að eiga
rætur í fortríð og framtíð, þróa
góða og gamla hætti, og hafa
bjarta trú á lítsgildi sínu og
iramtíðartakmarki.
En þessu gleyma margir. Sumir
viijá byggja alt í lausu lofti,
hirða ekkert um fortíðina, láta
söguna byrja á samtíðiuni, og
meta einkis reynslu liðinna kyn>
slóða. Slíkt fer aldrei vel. Rótina
vantar og blöðin falla von bráðar.
Þótt glæsiiegar myndir hafi verið
dregnar upp á pappírinn, og
mörg ioforð gefin, þá svignar
liðið og toringjarnir leggja árar
í bát, af því þeir gerðu sér of
háar vonir, bygðu sér tálvonir
sem ekki gátu rætst. en hugðu
ekkl að erfiðh ikunum og breisk-
leika mannanna. sem sækir að
ávait og á öllum timum. Aldrei er
meiri þört fytir seigiu og saun
heldni en þegar svo stendur á.
En ákafamennirnir, sem hyggja,
uð það, að móta iifsskoðun.
breytn' og hug samtíðarinn tr, sé
jafn auðgeit og að reis» hús eð.i
hlaðá garð. gleytna þessu oú og
áfellast samherja sína lyrir tóm»
læti og aðgerðaleysi og lllissa
trúna á málefnin.
Nei, þrautseigasta, besta og
varanlegasta hreyfitigin ler ekki
ýkj.i hart af stað. iiún véit að
það er ekki iögmál lti.--.ins að
ætlast til upp íkeru uin sáningar-
tímann, og ekki framsýnna manna
h íttur að eta ávöxtinn hálfþroski
aðan, né reita blómið irá rótum
áður en það hefii náð að íelia írae.
Sú hreyfing, sem langíít viil
verða,* veit að forsjónin hefir i
náttúru og manniífi sett öilu tak-
markað skeið. Forkóltar hennar
mega ekki vænta oi mikillai upp-
skeru á æskutímum hennar. Hún
á eitir að þroskast og datna og
tella træ, sem síðan blómgast á
vfxl. Þá verður aldrei haust, iield
ur mætist vor og haust, uppskera
og sáning, æska og elli. Sú iireyt*
ing lullnægir og jatnt æsku sem
elli — þeirri æsku, sem lifir til
að þroskast og bera ávöxt, og
þeirri eili, sem ber vorið í sál,
heldur þess vegna trygð við hug«
sjónir æskunnar og byggir sér
ávalt bjartar vonir i tramtíðinni.
Þá fer ait vel. Kynslóðin eldist
ekki né trénast, en sækir fram
tii meiri fullkomnunar ettír því
sem aldir liða.
* *
*
Geta ungmennafélöginfulliiægt
þessu skilyrði?
Þau hafa gert það að mörgu
leyti, og eiga eftir að gera það
( rfkum uiæli, ef æskan í landinu
skilur köilun sina.
Fyrir io—12 árum þektust
fþróttir varla nema að naini til
viðasthvar á laudinu. Glíman ís-
leuska var að deyja út og leik-
fimi aðeins þokt i hinum stærri
skólum. Hvernig er núumhorts?
Framtörin f þessnm etnum er
mikil, Alt öðruvisi um að litast
í þessum etnum en áður, þótt
afturkast og kirkingur sé nú
þegar koœinn í iþróttirnar víða,
og einkum glímuna. — Eu vonum
að úr þvl rætist, að það sé kuln«
aður nýgræðingur, sem hækkaudi
sól græðir að nýju.
En þetta er ekki ungmenna-
félöguuum að þakka, munu marg-
ir segja. íþróttafélögin í bæunurn
eru ekki < sambandi við þau, og
forkóitar þeirra hata aldrei í þeim
verið.
Ef menn líta á yfirborðið, má
finna þessum orðurn stað. E11 sé
skygnst ögn dýpra, þá bera ung-
n^ennalélagshreyfingunui þakk-
irnar fyrir íþróttavakuinguna. Sé
steinvöiu varpað í vatn myndast
öldugárur út irá henni á aila vegu.
Eins er því farið með andlegar
hreyfingar; áhrit þeirra ná lengra
en innan vébanda tél^gsheiidar-
innar; þau iæsa sig ósjáltrátt í
hugi þeirra er utan við standa.
Enginn tastur félagsskapur var
þá til, sem sameinaði æskuna
undir eitt merki. — G.T.-stúkur
nokkrar hýstu þá á víð og dreit,
eu eldri mennirnir héldu víðast
uppi starfinu. Og startsrtðiorðin
og stefnumarkið var algerlega
irábrugðið og einhælt.
Nú eru upp risin mörg télög,
sem vinna öll að einu og sama
marki.
Start þessara félaga er að
vonum ærið misjafnt. E11 til sam«
ans hafa þau skapað félagslyndi,
vanið télaga sina við að starfa
að almeunum málum, eflt íþróttir,
lagt drjúgan grundvöll að iieim>
ilisiðnaði, sýnt góða viðleitni i að
klæða landið og eflt þjóðrækni.
Hvað einstök fétög hata unnið
i þessa átt verður ekki taiið upp.
En öllum þessum hugsjónamáiuoi
félaganna hefirþó miðað >nokkuð
á leið.<
Hugsjónamái eiga oftast erfitt
uppdráttar. Krölur ltðandi stund«
ar kalla jafnan eð og heimta
úrlausn, og þá verður hitt, sem
fjær liggur og ekki snertir dagleg
máleini, að lúta í iægra haidi.
Margir hafa á móti þeim; segja
að þau glepji fyrir unglingura
við nám og steli tíma hjá eldri
mönnum frá þörium störfum.
Stefnuskrá U. M. F. í er fyrst
og fremst hugsjón, sem þykist
ha!a svo hátttakmark, að æskunni
í iaudinu megi nægja hún í nokkn
ar kynslóðir.
Og ekkert er hollara tyrir hina
uppvaxandi kynslóð, en að hafa
hugsjónamal að fást við. Hug-
sjónamál, sem ná upp yfir krit
digiegra deilumáia, og liggja
otar ölium eiginhagsmunum. Mál,
setn stema að >ræktun iýðs og
lands< og sameina allar stéttir
þjóðarinnar.
Hin tápmikla æska þráir við«
fangselni. Skiítir svo afarmiklu
að til sé start við hennar hæfi.
Ef unglingarnir tella síg ekki við
það þá liggur leiðin annað, niður
á við til þeirra staða og starfa,
sem lama lítsþróttinn og veikja
siðgæðið.
Ungmennafélögin viija vera
vörn gegu slíku, án þess að
beita þviugun.
Og til liitina eldri manna vill
ungmennatélagsskapurinn eionig