Skólablaðið - 01.07.1908, Qupperneq 3

Fyllist vandiætingu, þegar um bless-
uð börnin ykkar er að ræða, látið ekki
misbjóða þeirra ungu sál og þeirra
unga og óþroskaða líkama. Látið ekki
kærulausa menn ráða þar, sem um
slíkt velferðarmál er að ræða fyrir
börnin, ykkur og þjóðina. Eg hef
með þessu viljað vekja menn þá, sem
ekki eru vaknaðir, segja þeim sann-
leikann, til hvers sem það verður, og
hvort mönnum líkar betur eða ver.
Má vera, að einhverjir sem ráða miklu
um þetta mál, heyri, og skilji, að hjer
er ekki talað af öðrum hvötum en
góðum. Lítum í kringum okkur og
reynum að gefa nákvæinar gætur að
skólahúsunum; munum við þá ekki
sjá margt af þessu, sem á hefir verið
minst! Jú!
Reynum að burtrýma öllu illu, en
koma inn hjá oss öllu góðu og fögru.
Kennari.
Niðurl.
— — — Seint um haustið var eg
eitt kvöld á hjólreið með kunningja-
stúlku minni í Álasundi. í því við
riðum út úr bænum, mættum við
henni.
Vinstúlka mín heilsaði,
sRekkirðu hana« sagði eg.
»Já. Hún er fermingarsystir míní:. —
— Við riðum mjög hægt, fast sam-
an, töluðum ósjálfrátt lægra og hljóð-
ara, er við fjarlægðumst bæinn og
skarkalann. Við fórum fram hjáhús-
um, fólki, hestum og vögnum, án þess
eg tæki eftir því.
Eg heyrði og sá aðeins söguna, er
hún sagði mjer: -r-
— Þau höfðu alist upp í sömu
götu og leikið sjer saman daglega.
Hann var nokkurum árum eldri. Kát-
ur og fjörugur. En heldurærslafeng-
inn. Hún er fíngerð og blíðlynd og
þoldi eigi hörku nje andstreymi. í
leik tók hann altaf svari hennar og
varði hana gegn árásum hinna barn-
anna. Og þá hjengu augu hennar
við hann, dökk og blæmjúk; og barns-
ást og þakklæti Ijómaði í þeim. —
Pessi augu læstu sig inn að hjarta-
rótum hans — eins og ástaræð móð-
ur hans — svo liann varð stiltari og
blíðari í allri umgengni. Hún tamdi
viliidyrið í honum. Með segulmagni
augna sinna.
En stundum, þegar fjelagar hans
stríddu honum og kölluðu hann
»stelpudint«, sleit villidýrið af sjer
alla fjötra, og þá var hann oft vond-
ur og harður við hana.
En þegar augun dökku stóðu full
af tárum, hver andlitsdráttur skalf og
kiptist til í kvölum, og brjóstið litla
ætlaði alveg að springa af harmi, —
þá stóðst hann ekki mátið lengur.
Augu hennar báðu svo innilega sárt,
-að hann varð góður og blíður aftur.
3KÓLABLAÐtg>
Svo fylgdi hann henni heim. Og í
ganginum fyrir neðan stigann tók
hann hana í fang sjer, kysti hana og
sagði:
«Þú mátt ekki véra reið við mig,
elsku Dagný. Eg ætlaði ekki að segja
það. — En strákarnir eru líka svo
vondir. — Ætlarðu að fyrirgefa mjer,
Pagný litla!«
Pá losnaði sorgin í brjósti hennar
við gleðina — eins og frosinn læk-
ur við sólbráð. Hún vafði örmun-
um um hálsinn á honum, grúfði höf-
uðið að brjósti hans og grjet:
»Æ — mjer þykir — þykir — svo
vænt — svo vænt um þig — bar-
asta þig — og það er — svo vont
— og sárt — þegar þú ert — ert
reiður — við mig!« —
— Hann gekk í latínuskólann í Ála-
sundi og tók stúdentapróf. F*au vóru
daglega saman eins og áður. Ást
þeirra óx og þroskaðist með þeim. —
Pau vissu svo vel, að þau áttu sam-
an. Allur bærinn vissi það líka.
Hún fann, hve sálarlíf hennar þi osk-
aðist og varð auðugt og fagurt við
ást hans. Hann var henni hamingj-
an og lífið. Alt í þessum heimi. —
Svo fór hann til Kristíaníu og ætl-
aði að lesa guðfræði.
Kvöldið áður stóðu þau á »Útsjón-
inni«. í síðastasinn. Hann með brjóst-
ið fult af ferðahug og framtíðarþrá.
Hún með augun dökku full af tárum.
Og nístandi sorg í hjarta.
»Á hverju kvöldi skal eg ganga
hingað uppeftir — og horfa út yfir
hafið — og hugsa um þig — Og
svo loksins — eftir langan — langan
tíma — kemurðu aftur — og þá!« —
Augun dökku urðu svört gegnum
tárin.
Hann þrýsti henni að sjer. Kysti
hana og sagði hægt:
»Máske líður vetur og vor, sem eg
bíð, hver veit, máske sumarið og árs-
ins tíð.«
Og hún svarar með skjálfandi vör-
um, og tárin hrynja niður eftir kinn-
unum bleiku:
»F*ó kemurðu eitt sinn, það er sem
eg veit, eg uni og bíð, það var mitt
síðasta heit.«
»Já, eg skal bíða þín, þó það væri
til dauðans« segir hún og þrýsti sjer
fast inn í faðm hans. — —
— — í fyrstunni komu brjefin þjétt
og títt, 2 —3áviku. Síðan varð lengra
á milli. Hættu alveg með köflum.
Og í sumarleyfinu kom hann ekki. —
Hann þurfti að vinna fyrir sjer og
fjekk góða atvinnu þar eystra.
Svo hættu brjefin alveg.
Pað leið vetur og vor.
Menn sögðu, að honum gengi vel.
Hann hefði lokið guðfræðisprófi og
væri nú orðinn aðstoðarprestur aust-
ur við Moss. Og honum vegnaði
vel.
En hún, sem heima beið, gat ekki
gleymt. Og hún hafði lofað að bíða.
Kæmi ekkert brjef, þá hlaut hann
að koma sjálfur.
47
Og augun dökku urðu svört við
tilhugsunina.
Allir kendu í brjósti um hana. En
enginn þorði að segja henni það,
sem allir kunnugir í bænum vissu.
Nema hún. Að hann hefði verið trú-
lofaður í hálft annað ár þar eystra.
Og hefði gifst í haust.
Menn vissu svo vel, að hún þoldi
ekki að heyra það.
Hún beið bæði vetur og vor. —
Tvisvar. íJrisvar. Oft!
Og nú kom vetur á ný. — — —
— — Snemma nm vorið. Skógur-
inn grænn. Hegg og eplatrje með
fannhvítar greinar. Öll blóm í brest-
andi hnappi. Vor og vaknandi líf,
hvar sem augað eygði.
Pá dó hún.
Fimm dögum síðar sat eg á »Út-
sjóninni* um miðdagsleytið og horfði
ofan í bæinn.
Eins og feiknastór svartur ormur
hlykkjaðist mannfylking eftir götunum.
Líkfylgd.
Þrír og þrír samhliða. — Fremst
ökumennirnir með svarthjúpaða hesta
sína fyrir líkvagninum. Á honum stóð
kistan. Hulin blómum. — Blómum, —
sem áttu að hylja lífsbraut hinnar
látnu. — En urðu tíl þess — í mis-
gripum lífsins — að hylja kistu hennar.
Svo komu foreldri hennar og syst-
kyni næst vagninum. Og meðal þeirra
blikar sólin á hvítan kraga prestsins. —
Par á eftir eru vinir og vandamenn.
Og þvínæst fjöldi bæjarbúa. — Þeim
fanst, að þeir þurfa að vera með. í
síðasta þætti þessa angurblíða sorg-
arleiks, sem fram hafði farið fyrir
augum þeirra. Frá upphafi til enda.
Kirkjuklukkurnar hljómuðu frá turn-
inum. Málmþungur niður fylti loftið
sterkum hljóðbylgjum.
Hver tónn fjell eins og eldheitt tár
á hjarta mitt.
Svo þögnuðu kirkjuklukkurnar.
Frá ársfundi
hins íslenska kennarafjelags.
Ársfundur hins íslenka kennarafje-
lags var haldinn 15. júní. Rar gerðist
þetta helst:
1. í fjelagið gengu 31 nýir fjelagar
flestir þeirra, er tekið höfðu þátt
í framhaldsmentun kennara á þessu
vori.
2. Rætt um styrktarsjóð handa barna-
kennururrt. Pað mál var í vor
borið npp á kennarafundi Oull-
bringu- og Kjósarsýslu og þar
kosin nefnd manna til að búa
það undir þenna fund.
Sjera Magnús Helgason var máls-
hefjandi og bar fram tillögur nefnd-
arinnar, og var um þær gerð svo
látandi fandarályktun:
Fundurinn felur stjórn kennara-»
fjelsgsins að gangast fyrir því,, að