Sovétvinurinn - 01.07.1934, Blaðsíða 11

(Sovétvinurii)nJ
Yor bii íi iiiik > n §in «.
Eftir Kristinn E. Andrésson.
Ekkert hefi ég merkilegra lifað en ferðalagið um
Sovétríkin. Það var ósegjanlega gaman að fá stað-
festingu á því með eigin augum, er maður reyndar
vissi áður, að var veruleiki. Það var þó annað að
ganga þarna um eins og heirna hjá sér, heldur en
vita af lestri og frásögn annara, að svona land var
til. Og ekki jók það lítið á gildi ferðarinnar, að
vera í hópi verkamanna víðsvegar að úr heiminum.
Þeir höfðu svo glöggt auga fyrir fjölmörgu, sem
annars hcfði farið fram hjá mér. Og rússneski verka-
lýðurinn og hændurnir kepptust um að sýna okk-
ur allt, sem þeir höfðu afrekað, skýra okkur frá
erfiðleikum sínum, frá sigrum sínum og fyrirætl-
unum. Ég athugaði með gaumgæfni sendinefndar-
mennina á öllu ferðalaginu. Framan af skein út úr
þeim tortryggnin og þeir gerðu athugasemdir við
hvað eina. Þeir þorðu ekki að trúa eigin augum og
eyrum fyrr en í fnlla hnefana ræki: Gat ekki ein-
hvers staðar leynzt einhver meinsemd í þessu þjóð-
skipulagi? Var verkafólkið blekkingarlaust svona
fullt af áhuga fyrir framkvæmdum sínum, hafði
það raunverulega á svona stuttum tíma eignast því-
líka starfsgleði? Var ekki verið að gera okkur sjón-
hverfingar? Og nú var þó ekki neinn tilhaldssvip-
ur á fólkinu, heldur fullkominn vinnubragur. Og
sjá breytinguna, sem varð á sendinefndarmönnun-
um, er þeir höfðu kynnzt stéttarsystkinunum betur,
er þeir höfðu sannfærzt um, að gleði þeirra gat
ekki verið nein uppgerð! Og ósjaldan heyrði ég
þessa einföldu upphrópun af vörum þeirra: Svona
land skuli virkilega vera til! Hún fól 1 sér hina
dýpstu aðdáun og fögnuð 1 senn. Það var ekki leng-
ur neinn skuggi tortryggninnar eftir í sál þeirra.
Það undrar mig ekki lítið, er ég geri samanburð
við önnur ferðalög mín, hve mikið við gátum séð
á ekki lengri tíma en mánuði. Við kynntumst þjóð-
félaginu og lífi verkalýðsins frá fjölmörgum hlið-
um, auðvitað meir í stórum dráttum en einstökum
atriðum. Við sáum, hvernig ráðstjórnarskipulagið
er í reyndinni, komumst fyllilega í skilning um,
I Venedig útlistaði Hitler ráðagerð sína um sam-
eiginlega haráttu gegn Sovétríkjunum. Hann leyndi
ekki vonbrigðum sinum út af því, að meiri hluti
Evrópuríkjanna og Bandaríki Ameríku skyldi ekki
vilja eiga hlut í krossferðinni gegn Sovétríkjunum
og að Italía skyldi ekki heldur vilja vera til aðstoð-
ar um þetta. Hann krafðist einangrunar Sovétrikj-
anna og að slitið yrði öllu viðskiptasambandi við þau.
(Le Capital, París).
hvernig verkalýðurinn er þarna algerlega ráðandi,
fer beinlínis sjálfur með stjórnina á öllum fyrir-
tækjum og framkvæmdum ríkisins, í smáu og stóru.
Við kynntumst framleiðslunni í mörgum greinum,
sáum, hvar sem við komum, hið nýja í hröðum
vexti. Hvergi er hægt að koma, að ekki sé risin
upp ný fyrirtæki og nýjar byggingar, alstaðar er
fólk að keppast við að koma nýju í framkvæmd,
eða endurbæta hið gamla. Ekki voru framkvæmd-
irnar eða áhuginn minni, er suður í Ukraine kom,
til Kiev og Odessa, en í Moskva og Leningrad.
Við kynntumst kjörum verkalýðsins, og einnig sam-
yrkjuhænda. Við gátum livað eftir annað sannfærzt
um, að áhyggjurnar, sem þjá menn í auðvaldslönd-
unum, út af atvinnumissi, launalækkun, heilsutjóni,
daglegri afkomu, forsjá heimilis, námi barna sinna,
elli o. s. frv., hvíla ekki þungt á rússneska verka-
lýðnum, eða eru þegar horfnar. Atvinna er fyrir
alla, meira að segja skortur á vinnuafli, launin fara
síhækkandi, læknishjálp er ókeypis, til eru allar
hugsanlegar tryggingar, menntun er ókeypis og all-
há laun við námið. Fyrir morgundeginum er ekki
að kvíða. Og vinnan, þótt kappsamleg sé, er alls
ekki strit, 5 daga vinnuvika, 7 (og við erfiða vinnu
6) tímar á dag. Það er ekki lieldur annað að sjá
en vinnan sé mönnum fögnuður. Allir virðast gagn-
teknir af einu töfraorði: nýbygging. Alstaðar er
verið að framkvæma áætlanir, upp um alla veggi
sjást hundraðstölur. Og þrátt fyrir allt þetta kapp,
verður hvergi komið í skemmtigarð eða skemmti-
hús, að ekki sé fullt af fólki, glaðværu og hamingju-
sömu, með hirtu í svipnum, með leiftur í augun-
um, er hvergi sjást eins. Við kynntumst liinni
hlómgandi menningu, sáum hamingjusömustu hörn
jarðarinnar og hina glæsilegustn æsku, er hleypti
roða í kitinar manns, ég veit ekki hvort heldur af
hrifning eða blygðun. Við kynntumst fólkinu, ungu
og gömlu, við vinnu sína, á skemmtunum, við nám,
á fundum og hverskonar samkomum. Við töluðum
við fjölda marga, af ýmsum atvinnugreinum, gamla
vinnuinenn og verksmiðju-öldunga, kennara, lækna
og sjálfan Kalinin, forseta Sovétlýðveldanna, hónda-
soninn og verksmiðjumanninn. Og alstaðar fundum
við saina leiftrandi áhugann, alstaðar krafta, er nutu
sín, ótæmandi möguleika lífsins, er hiðu hvers og
eins. Og við sáum af öllu, að hér var skapað nýtt
ríki, er ekki átti sinn líka í heiminum, að hér var
nýtt inntak allra hluta, að hér voru hinir fegurstu
draumar að ra-tast, að hér var vor mannkynsins.
11