Vísir - 21.02.1959, Blaðsíða 5

Laugardaginn 21. febrúar 1959
TlSIR
Bayfield leynilögreglufor-
ingi ráfaði niður Strand í
hægðum sínum. Ósjálfrátt fór
hann að veita athygli manni
einum á að gizka 35 ára göml-
um vingjarnlegum, með greind
arlegt svipmót, sem var að
koma út úr bjórstofu og veif-
aði nú í leigubíl.
Bílstjórinn ók hratt upp að
gangstéttarbrúninni. Hinn vel-
klæddi maður greip um hurð-
arhúninn, bílstjórinn teygði
hanzkaklædda höndina upp til
bess að ræsa gjaldmælinn, en
Bayfield leynilögregluforingi
lagði lófann á öxl hins tilvon-
andi bílfarþega.
— Sæll, Jack, sagði hann ást-
xiðlega. Hvaða asi er þetta á
bér?
— Nei, er það ekki minn
gamli vinur, leynilögreglufor-
inginn, hrópaði maðurinn. Góð-
an daginn! Já, því er nú fjand-
ans ver, að mér liggur svolítið
á. Vona að við sjáumst bráðum
aftur. Og svo opnaði hann bíl-
hurðina. Bílstjórinn ræsti nú
vegmælinn. En þá sagði Bay-
field: — Nei, bíðið andartak!
Jinginn sakleysislega. Það voru
nokkrir lausir auðir stólar við
|borðið. Hann leiddi hinn trega
bandingja sinn og ýtti honum
^ á undan sér að borðinu, þar
sem maðurinn sat.
— Eg er viss, að herrann hef-
ur ekkert á móti því að við
tyllum okkur hjá honum.
Alls ekki. Síður en svo. Sá
herðabreiði heilsaði Gentleman
Jack með breiðu brosi. — Á-
gætt, sagði hann með greini-
hvað-sem-þér-nú-heitið.
— Andartak .... Bayfield
sneri sér að bandingja sínum.
— Ætlið þér ekki að fá honum
veskið hans aftur?
— Veskið hans? Hann fór nú
að þreifa fyrir sér í vösum
sínum. Honum skildist að leik-
urinn væri að verða hálfhættu-
legur og dró veski upp úr vasa
sínum. — Auðvitað, auðvitað.
Hérna er það, hr. Burton, sagði
hann blíðlega. Alveg eins og
snéri sér að Ameríkananum,
þessi piltur þarna kemur aldrei
aftur. Þetfa • er eitt elzta
bragðið í veröldinni og það var
bara hrein hending að eg ....
Bayfield til mikillar undr-
unar tók Ameríkumaðurinn
fram í fyrir honum:
— Nú, hvað er svo sem at-
hugavert við það, þó að hann
langi til að leika sér svolítið?
Kom hann kannske ekki til
baka?
(Labgat(diirgssa:£a tyBSH
Anthony Armstrong:

Bayfield leynilögregluforingi
var sérfræðingur í að leggja
gildrur fyrir meðbræður sína
og hann þekkti hvern mann
þarna í West End sem á annað
borð var í „faginu“. Þess vegna
var það með hálfum hug, að
maðurinn vingjarnlegi — sem
lögreglan og hinir ljósfælnu
uefndu Gentleman Jack —
steig niður á gangstéttina aftur
og lokaði bílhurðinni.
Gentleman Jack leit í kring-
um sig. Hann bölvaði í hljóði
óheppni sinni — hvað þurfti nú
þessi Bayfield að vera að ó-
náða hann einmitt núna? En
hann lét ekki á neinu bera og
brosti sínu breiða brosi eins og
ekkert væri.
— Hvernig hafið þið það
annars þarna á Scotland Yard?
spurði hann blíðlega. Svona
upp og niður, vona eg.
— Ágætt, Jack! Ágætt!
Svo sagði hann eins og hon-
um hefði allt í einu dottið eitt-
hvað nýtt í hug:
— Hvernig væri það annars
að fá sér drykk? Komdu!
Hann benti í áttina til bjór-
stofunnar, sem maðurinn var
nýkominn út úr.
Leikurinn var hafinn. Þeir
gengu saman inn í bjórstofuna.
Þegar inn var komið tók
Gentleman Jack umsvifalaust
stefnu til vinstri, en eftirtekt
Bayfields var sívakandi og
hann leit fránum augum yfir
salinn. Áður en varði hafði
hann uppgötvað það, sem hann
bjóst við að finna. Þess vegna
kippti hann í handlegginn á
Jack. Til hægri við borðið innst
í horninu sat digur maður og
mikill. Whiskyglas var á borð-
inu fyrir framan manninn.
Hann var einn við borðið þó að
annað glas, hálffullt, stæði á
borðinu til hliðar við hann.
Gentleman Jack var snillingur
í sinu fagi — hann skildi ávallt
eftir lögg í glasi sínu þegar
hann stóð upp, jafnvel þótt
hann hefði borgað allar veit-
ingarnar. Það var ekkert betra
en lögg í glasi til þess að láta
líta svo út sem sá, sem á það,
hefði aðeins brugðið sér frá
andartak. - 1 ■ ' ■ 4 >1 : f'
í GILDRIJ
j
legum amerískum hreim. Þér
hafið ekki verið lengi í burtu,
hr. Clitheroe.
Bayfield ræskti sig þegar
hann heyrði nafnið „Clitheroe“
og lét sem hann væri niður
sokkinn í hugsanir sínar þegar
hann sá hve illa haldinn band-
inginn var í þessari flækju, sem
hann hafði lent í.
— En, sagði Ameríkumað-
urinn undrandi, hver er þessi
félagi yður?
— Humm, bara — bara
kunningi, sem eg hitti, var hið
vandræðalega svar.
Sá digri leit rannsökunar-
augum á Bayfield: — Við vor-
um að ræða viðskiptin, sagði
hann.
En leynilögreglumaðurinn
settist athugasemdalaust við
borðið.
— Leitt að ónáða ykkur, en
þetta snertir mig kannske svo-
lítið líka.
— O, fjandinn hafi það, sagði
hinn nærri því ruddalega.
— Mér þykir bara skrýtið að
þér skuluð sitja hér enn á með-
an vinur yðar er að læðast
inn í leigubíl, ef þér eruð að
ræða viðskipti.
— Hvað? Var eg að læðast
inn í leigubíl? Jack var nú far-
inn að átta sig og leit á þá sínu
ærlega augnaráði, sem lýsti
einberu sakleysinu. Að vísu
kom bíll upp að gangstéttinni.
á meðan við vorum áð rabba’
saman — kannske hefur annar
hvor okkar dinglað hendinni
og bílstjórinn misskilið það —
en eg var ekki að kalla á bíl.
Eg ætla bara að labba hérna
um hverfið.
Við skulum setjast við þitt
þorð, sagði leynilögreglufor-
— Labba um'hverfið, umlagi
Bayfield, eins og hann kannað-
ist við talsmátann — og að
vísu gerði hann það líka. —-
Ha ....
— Það var nefnilega það! Sá
herðabreiði kinkaði kolli. Og
eg held að það komi yður ekk-
ert við.
— Eg er nú samt hræddur
um það.
— Nei, nú þykir mér týra,
við skulum ræða þetta í róleg-
heitum. Hin köldu augu Jacks
mættu augnaráði leynilög-
reglumannsins. Þér látið eins
og vinur minn, hr. Burton, hafi
gert eitthvað ósæmilegt, sagði
hann ásakandi og undrandi.
— Ekkert ósæmilegt, en
heimskulegt.
— Nei, heyrið nú, herra,
eg sagði yður, ekki verið snert
við neinu.
— En ,.., hvernig vissuð
þér að hann var með það? Hvað
er eiginlega um að vera? Ame-
ríkumaðurinn var orðinn ergi-
legur.
— Hlustið nú á mig, herra
minn. Eg veit ekki nákvæm-
lega hvað hr. — hum — hann
ræskti sig — mr. Clitheroe
hefur sagt yður. Það er kann-
ske ■ gamla sagan — um stóru
upphæðina, auðæfin, sem hann
hefur undir höndum, arfinn
eftir föðurbróðurinn, sem á að
skipta á milli fátækra og að
hann sé að reyna að finna heið-
arlegan mann, sem gæti hálp-
að honum að skipta peningun-
um réttlátlega. Og hann er fús
að greiða vel fyrir hjálpina.
Hvað eigum við að segja? —
Hann sneri sér að Jack. Uppl-
hæðin fór að vísu dálítið eftir
því hver átti í hlut. Tvö hundr-
uð? Eða fimm? Bandinginn
starði brostnum augum út í loft
ið eins og maður, sem hefur
engan áhuga á samtalinu.
— En auðvitað urðuð þér
fyrst að sýna að þér kunnuð til
verkanna. Hvernig var það
annars? Eg gizka á, að mr.
Clitheroe hafi allt í einu fengið
ágæta hugmynd. Þið áttuð að
hittast hérna og hvor um sig
átti að hafa nokkur þúsund í
veskinu — fyrst áttuð þér að
taka veskið hans og labba
kringum blokkina aðeins til að
sanna heiðarleik yðar — og
svo átti hann að taka veskið
yðar og labba með það um ná-
grennið á meðan þér biðuð
hér. Nema því aðeins að hann
slysaðist á að hitta bílstjóra,
sem misskildi hann, þá yrðuð
þér að sitja hér og bíða árang-
urslaust ....
— Þvílíkt dæmalaust þvaður,
greip Gentleman Jack fram í.
Han var að vakna til meðvit-
undar um samtalið.
— Er þetta satt, spurði mr.
Burton, og leynilögreglumað-
urinn gat ekki annað en dáðst
að bandingjanum, sem fann
þegar í stað upp á nýju bragði.
— Það er alveg yfirnáttúrlegt,
að þessi herra skuli hafa getað
gizkað á hvaða tilraun við vor-
um að gera. Það verð eg að
segja Mér þætti gaman að vita,
hvort nokkur getur leikið
þetta eftir.
— Það eru ekki margir,
sagði Bayfield. Þér skiljið það,
herra, hélt hann áfram og
— Auðvitað gerði eg það.
Gentleman Jack var sakleysið
uppmálað. Eg lofaði því.
— Þessi svikahrappur! Eg
get sannað að hann ætlaði að
hlaupast á brott og eg skora
á yður að leggja fram kæru.
Eg er ....
En. áður en hann gat lokið
máli sínu rauk Gentleman
Jack upp, æfur af reiði og
hrópaði: — Nú skil eg! Eg er
meiri heimskinginn, herra
Burton. Eg hefi einmitt heyrt
um þetta bragð og herra
minn og skapari, eg hafði nærri
því legið á því sjálfur. Þessi
náungi hefir auðvitað heyrt til
okkar þegar við vorum að tala
saman og þess vegna hefir
hann farið að tala við mig
þegar eg var á leiðinni hingað
aftur. Eg skal veðja, að næst
þykist hann geta sannað, að
hann sé leynilögreglumaður
eða eitthvað svoleiðis og svo
biður hann yður að láta sig
hafa veskið yðar sem sönnun-
argagn. Það er næst ^elzta
bragðið í veröldinni
Það var farið að slá í bak-
seglið fyrir Bayfield. — Það er
nú einmitt það, sem eg er, sagði
hann, og reyndi að vera sann-
færandi, eg er frá lögreglunni.
Svo stakk hann snöggt hend-
inni í vasann. En Gentleman
Jack var fljótari.
Einn vinur minn sagði mér
frá því, greip bragðarefurinn
fram í, að þeir séu sumir með
fölsk skilríki og handtökufyr-
írskipanir á sér og geri sér leik
að því að gabba útlendinga,
sem ekki þekkja leynlögregl-
una okkar — sem verður að
hafa á sér silfur — humm —
mjóhundsmynd uppi í erminni.
Hann stóð upp og sneri sér(
virðulega að leynilögreglumann
inum. — Sýndu okkur hundinn
strax, við látum ekki gabba
okkur hér!
Bayfield leynilögreglumaður
greip um einkennismerkið sitt
án þess að sýna það. Hann gerði(
sér ljóst, að hann átti ekki að-
eins í höggi við Gentleman
Jack og kænsku hans heldui’|
einnig við heimsku Ameríkan-;
ans. j
— Það er einmitt það, látið
okkur, sjá silfurhundinn, sagði(
mr. Burton hæðnislega. Ef þér(
hafið þá nokkurn hund. Já, ég
skil — hann sló á brjóstvasannj
— ég þarf að líta betur á þenna’
$
náunga. Hvernig er þetta eig«
inlega með yður?
Það varð vandræðaleg þögni
á meðan Bayfield var að reyna
að ná sér eftir þetta. En svo
sagði hann: — Ef þér vilji®
koma með mér yfir á lögreglu*
stöðina, þá skal ég sýna yðura
að þessi maður er þekktuifl
sem .. .
— Nei, það geri ég aldrei 3
lífinu! Eg hef heyrt nóg um'
gildrur, sem maður getur lenft
í hér og ég ætla ekki að látaí
taka mig við nefið — hafið þéq
skilið það?
— Alvég rétt, samsinntS
Gentleman Jack innilega. Og
þetta er ekki staður fyrir okk-
ur til að ræða viðskipti eftlifl
þetta. Við sjáumst... hann stóð
upp.
— Andartak! Bayfield greípí
fram í fyrir honum og greip nS'
til þess eina ráðs, sem honurai
kom í hug. — Má ég sjá vesk-«
ið yðar?
— Já, alveg sjálfsagt, ef yð*
ur langar til.
Bayfield leynilögreglumaðuíl
skoðaði í veskið í leit að föisk-
um seðlum, sem hann gerði ráð
fyrir að bragðarefurinn hefði1
látið fórnardýr sitt ganga með
í kringum blokkina. Síðan af-
henti hann honum það aftur
vonsvikinn og forðaðist að líta:
framan í þá.
— Eg ætla að segja yður það,
að þér fáið ekki að snerta mitfc
veski, sagði mr. Burton og stóð
skyndilega upp. Eg er búinn að
sjá í gegnum yður og þér ætt-
uð að láta yður þetta að kenn-
ingu verða, bætti hann við með
alvöruþunga.
— Ef þér vijið ekki leggja
fram kæru, herra minn, þá er
ekkert fyrir mig að gera hér,
sagði Bayfield og yppti öxlum.
En Ameríkumaðurinn skund-
aði burt án þess að anza.
— En, sagði Gentleman Jack,
um leið og hann stóð upp frá
borðinu, hvað er þetta, sem/
liggur þarna á gólfinu? Það er,
eins og seðlabúnt. Ef þér eruð
á annað borð lögreglumaðup
ættuð þér að skila þessu á „Tap-
að og fundið“ á lögreglustöð-
inni, en það mætti segja mér að
yður langaði ekkert til þess.
Hann tók seðlabúntið upp oog
lét gúmmíbandið, sem hélt seðl-
unum saman smella hvellt og
snöggt og stakk búntinu í vas-
ann í flýti. Að svo búnu kvaddi
hann stuttaralega og gekk leið-
ar sinnr.
Þetta var síðasti leikurinn í
taflinu. Nú var skák og mát.
Bayfield vissi að hann hafði
tapað. En þegar hann kom út á
götuna gat hann ekki látið vera
að brosa. Gentleman Jack gekk'
hratt burt og daufheyrðist við
hrópum leigubílstjórans.
— Þetta er ágætt, bílstjóri,
sagði hann ving|iarnlega. Eg er
leynilögreglumaður og ég veit
að við náum í dónann.Hann tók
sér bíl á leigu og hljóp svo
bur,t. Eg er vitni að atburðin-
um. Hér er ekkert um að vill-
ast. Þér þurfið bara að kæra
hann . ..
Leikurinn var á enda.Lögregi
an stóð með pálmann í hönd-
um, þó að ekki hefði munað
nema hársbreidd.