Vísir - 23.02.1959, Blaðsíða 10

M.
Vf aillt
Mánudaginn 23. febrúar 195í>
33
keit
SKALDSAGA EFTIR MARY ES5EX
er svo hræddur um að þér lendið í því sama. Eg vissi að Amöndu
var ekki treystandi, meðan við vorum trúlofuð, en eins og svo
margir á undan mér hélt eg að hún mundi breytast er hún eign-
aðist heimili og börn og færi að róast. Við fengum að halda
Diönu en misstum drenginn okkar — það getur verið að eg hafi
spillt öllu. Loks var allt komið í ógöngur. Þetta var eitt þeirra
hjónabanda, sem var dæmt til að mistakast.
— En, Hugh....
Hann tók fram í, sárgramur: — Amanda vill ná í Díönu.
Eftir það, sem ég gerði í dag fer ég að halda, aö hún hafi rétt
fyrir sér, er hún segir, að karlmenn kunni ekki að fara með börn.
— Það er ekki satt. En yður hefur fallizt hugur núna af
þvi að þér eruð hræddur. Verið þér ekki að brjóta heilann
um þetta núna. Það er stundum betra aö' skjóta hugsununum
á frest — til morguns.
Hann sneri sér að henni og kyssti hana laust á kinnina. Þetta
var enginn Collins-koss, það var öllu frekar koss góðs þróður,
þessvegna gat hún ekki skilið hvers vegha þessi koss vakti
svona mikinn hugaræsing hjá henni. Hún fann til skjálfta
um allan líkamann og minntist hljóðu kapellunnar.
— Hugh, ég er hræðilega þreytt. Get ég ekki lagzt fyrir
irérna — þá er ég nærri, ef Diana vill eitthvað.
Hann setti svæflana undir höfuðið á henni og breiddi þunna
værðarvoð yfir hana, hann sá að hún var örmagna. Og þegar
hún var lögzt fyrir, fann hún að henni var ómögulegt að standa
upp og komast upp í herbergið sitt. Hugh varð að loía henni
að vekja hana ef eitthvað væri, sem hún gæti gert til gagns.
— Þér eruð ekki reiður við mig? spurði hún syfjulega með
lokuð augun,
— Hversvegna ætti ég að vera það. Ég ætla að sitja liérna.
Eftir nokkra stund sagði hann lágt: — Við höfum nálgazt hvort
annað mikið, þú og ég, Candy. Ég held að okkur þyki vænt
hvoru um annað, upp á vissan máta. Kannske upp á bezta
mátann sem ....
Hún svaraði engu. Hún var sofnuð.
Það var farið að birta, þegar hún opnaði augun aftur. Hugh
sat hjá henni og horfði á reykinn frá vindlingnum, sem hann
hélt á i hendinni. Skyrtan hans var opin í hálsinn og hárið
úfið, eins og hann hefði í sífellu verið að fara fingrunum gegn-
um það. Andlitið var þreytulegt og fölt.
Hún settist snöggt upp. — Diana ..
— Ég var þar inni fyrir stuttu með tebolla handa Therese
hjúkrunarkonu. Hún segir að æðaslátturinn sé betri og að hún
hafi átt rólega nótt.
Hann sat kyrr og þrýsti vindlingsstúfnum að öskubakkanum
og horfði á hana. Eitthvað í svip hans var þannig, að Candy
gat ekki stillt sig um að spyrja: — Hugh -------- hvað er að?
Er það eitthvað, sem ég má ekki vita? Eitthvað viðvíkjandi
Díönu?
— Hún er óróleg. Hún er að spyrja um mömmu sína — og
það varðar svo miklu, að hún sé ekki óróleg. Hún grætur og
segir, að mamma hennar verði að koma ....
— Já, og hvað svo meira? Er ekki hægt að fá móður hennar
til að koma til hennar?
— Jú, en .... Hann hikaöi aftur, en hélt svo áfram: — En
þú skilur, Candy, að ég vil ekki byrja það gamla á nýjan leik
sérstaklega ekki núna. Ég vil losna úr öllu sambandi við hana
því fyrr því betra, og þá er óhægt að biðja hana um að koma ....
Candy studdi handarbakinu að kinninni á honum, eins og
lrún væir að hugga barn. — Eimitt núna megum viö ekki hugsa
um neitt annað' en það, sem er Diönu fyrir beztu. Ilún verður
aö ná heilsunni aftur, hvað sem það kostar.
— Eg veit það. Sem snöggvast var líkast o^honum ætlaði
að bregðast röddin, en svo tók hann í hönd hennar. — Þú erti
góð, Candy. Mér þykir afar vænt um að þú skyldir koma til
okkar.
Hann andað'i djúpt og sneri sér að símanum. Candy læddist
á tánum út úr stofunni. Hún vissi, að hann ætlaði að síma til
Amöndu.
Candy fór upp til sín, baðaði sig og hafði fataskipti. Það var
notalegt að sökkva ofan í volgt, ilmað vatnið. Hún hvíldi sig
lengi í baðinu, og þegar hún klæddi sig aftur, var hún orðin
eins og önnur manneskju.
Svo að kona Hughs ætlaði að koma! Það var undarlegt, en
Candy langaði til að sjá hana. Hún var að brjóta heilann um,
hv.ers konar manneskja hún væri, þessi kóna, sem Hugh hafði
orðið hrifinn af, og sem hafði hlaupið brott frá honum og
Diönu. Hún velti því fyrir sér, hvort hún mundi vera eins.
falleg og hann sagði, og hvort það væri hugsanlegt, að þau;
gæti fundið hvort annað' aftur eftir að hafa verið skilin svona1
lengi. En — Amanda Jackson var nauðsynleg til þess að Diana ,
gæti róazt, hún vildi hafa móður sína hjá sér, og þaö var það
eina, sem máli skipti núna.
Candy var að setja bláa nælu á hvíta kjólinn þegar síminn
hringdi. Hún vissi undir eins að þar var Colin.
— Elskan mín! Jú, það var Colin. I skapi til aö byrja nýjan
dag og gera sér sem mestan mat úr honum. — Hvernig líður
þér í dag? Getum við ekki gert okkur skemmtilega áætlun fyrir
daginn?
Hún fékk allt í einu viðbjóð á þessum glannalega tón. Hann
vakti hana til veruleikans aftur. Hressandi baðið hafði verið
uppléttir fyrir hana og svift hana drunganum, en þessi glað-
klakkalega rödd í símanum varð til þess að láta hana ranka við
sér og muna hvernig ástatt var.
— Diana var hættulega veik þegar eg kom heim, en það' munt
þú hafa skilið af viðtökunum sem þá fékkst.
— Er hún þá betri núna?
— Móðir hennar er væntanleg....
— Hvert í heitasta! Þá verður nú pat á þilfarinu, get eg
hugsað mér.
— Hugh og eg vorum á fótum í alla nótt, eg hélt að hún mundi i
deyja. Það var hryllilegt. |
— Fáðu þér hvíld og komdu til mín, þú hefur gott af því.!
Hún var í því skapi, að henni ofbauð hvernig hann talaði.
j — Eg get ekki farið frá henni rneðan hún er svona, ,Colin.
Hún þarf okkar allra við. Eg er hér til að hjúkra henni, þú
veist það, og eg get ekki farið út að skemmta mér þegar hún er
svona veik.
— En eg þarfnast þín líka! Þú mátt ekki vera svona hrædd.
í Við skulum aka eitthvað áður en hitnar í veðrinu — getum við
ekki farið og athugað hvernig munknum okkar líður?
Myndin af munknum var meitluð i hugskot Candy — maður-
inn sem vissi hver skylda hans var. — Það get eg ekki. Ekki fyrr
en sjáanlegur bati er á Diönu litlu.
— Eg hélt að framvegis værum við tvö....
— Þú verður að gefa mér frest, Colin, eg verð að fá að hugsa
um þetta í næði. Geturöu elcki gefið mér viku frest?
Nú varð dálítil þögn, svo heyrði hún ergelsishreim í röddinni
er hann hélt áfram. — Góða Candy, þú getur stundum verið þrá,
og þrjósk stundum líka. Gleymdu nú að' þú hefur átt vökunótt
og komdu til min svo sem hálftíma.
— Eg get það ekki, skilurðu ekki að eg get það ekki? sagði
hún og sleit sambandinu.
Bara að röddin lians hefði ekki haft svona æsandi áhrif á hana
— hvernig hann hagaði orðum sínum þegar hann bað hana um
eitthvað, hárviss um að ef hann bæði hana að koma þá kæmi1
hún — hún þoldi það ekki, en s:nt elskaö'i hún hann jafn heitt
og áður.
Nanny hafði borið á borð úti á svölunum. Það' var unaðslegt
MacraiSiaa
Framh. af 1. síðu.
komuna og í veizlu mikilli, sein'
Krúsév hélt honum, fá góðar:
undirtektir bæði í Sovétríkjun-
um og á Bretlandi, og þykir;
brezku blöðunum Macmillani
þafa farið vel af stað til aff
tilganginum með ferðinni verðií
náð, að uppræta misskilning og
auka skilning. Blöðin í Moskvu,
Pravda og Isvestia birta ræður;
hans í heild, ásamt ræðum
Krúsévs, og myndum af komu
Macmillans.
Er öllu rúmi á fyrstu síðum'
þessara tveggja helztu blaða*
landsins varið undir þetta
segja fréttaritarar, að slíkt haíi!
þeir aldrei séð áður. Frétta-
myndir voru teknar af móttök-
unum í Moskvu og voru þæiv
sendar til Lundúna rneð kóm-
etunni, sem flutti Macmillan og
fylgdarlið hans til Moskvu, oj?
sýndar í sjónvarpi Brezka út-
varpsins á Englandi þegar á
laugardagskvöld.
E. R. Burroughs
JAmiAtú
2831
'BECAUSE OF HIM, OUR WHITE
HUNTEE HAS BEÉR KIFPEC?
10 SHKEFS ByAGORiLLA!'
J' iLaver ávarpaði Tarzan
hálf auðmjúkur: Þér megið
L til að afsaka konu mína, hún
er dálíht, æst í skapi. June
sagði: Það er nokkur ástæða
til þess. Vegna Charles, eru
við nú hjálparvana hér í
óbyggðunum og- það er hon-
um að kenna að hvíti veiði-
maðurinn okkar og lqiðsögu-
maður var rifinn í tætlur af
górillunni.
Engu má muna.
Blöðin í London víkja að því,
að í ræðum beggja Mocmillans
og Krúsévs hafi það komið
fram, að á undngengnum 10 ár-
um kalda stríðsins hafi í raun-
inni aldrei verið neitt öryggí
gegn þeirri hættu, á þessunn
dögum kiiarnorkuvígbúnaðar-
kapphlaups, að ekki kæmi til
styrjaldar, vegna þess að ein-
hver mistök yrðu til þess s'ð
neisti kviknaði, er tendraði það)
bál, sem yrði til hruns allri sið'.
menningu. i
Þetta er undirstrikað t. d. í
blaðinu News Chronicle, senK
segir að slíkur atburður gætf
gerzt á „bílabrautinni til Ber-
línar“, og bendir á, að allt se
ekki undir sovétstjórninni og
brezku stjórninni komið —
heldur jafnvel enn meira undir
þeirri stefnu, sem fylgt sé í
Washington, en þar fari nú
tveir sjúkir menn með foryst-
una, og ræðir blaðið einkum1
nauðsyn þess, að nýr maður
komi í stað Dullesar, sem kunnt
að vera lífshættulega sjúkur.
Rússar og Dickens.
Fréttaritarar vekja athygli á
eftirfrandi: Macmillan óskaði
Rússum til hamingju með hin-
r geisilegu iðnaðarframfarir,
sem orðið hafa í landinu, þær
væru svo miklar frá því hamx
kom fyrr til Sovétríkjanna, að
líkja mætti við ,breytinguna
sem orðið hefði í Bretlandi frá
„tímum skáldsagnahöfundarins
Charles Dickens og til vorra
daga“, en nú eru fáir — ef til
vill engir — erlendir skáld-
sagnahöfundar, sem almenning-
ur hefur lla tíð dáð, og það hef-
ur verið greitt fyrir því, að
menn gætu fengið sögur hans
í ódýrum útgáfum, og það mun
hafa verið mjög almennt, að
merin teldu ástandið á Bretlandi
mjög svipað enn í dag og það
var á dögum Dickens, enda oft
beinlínis reynt að telja mönn-
urn trú um það, — en nú sýni
samlíking Macmillans llt ann-
að, og fráleitt fari neinn að
rengja ummæli, sem birt séu á
forsíðum blaðanna svestia og
Pravda.