Vísir - 13.04.1959, Blaðsíða 10

10
VtSIB
Mánudaginn 13. apríl 1959
CECIL Af 1 l ■
ST. vmtvin
LAURENT: ,/ en ð UD
* oU DON V/ili JÚANS
*
5
Juan greip svo hart um úlnlið stúlkunnar, a'ð' hana sár-
kenndi til.
— Hættu þessu, segi eg, eg sætti mig ekki við þao lengur.
Skilurðu ekki, að eg vil komast burt til þess aö þurfa ekki að
Lúa við það lengur, að þið komið fram við mig, eins og eg væri
tólf ára strákur. Og þú ert þarna fremst.í flokki. Af því að þú
ert þremur árum eldri og varst látin gæta mín, þegar eg var
lítill, þarftu ekki að líta á mig eins og pelabarn alla æfi.
— Og á hvern hátt hefi eg komið fram af virðingaleysi fyrir
þínum háa aldri?
— Þú kemur itl dæmis inn i herbergið mitt án þess að berja
að dyrum, og það þótt eg sé að baða mig, — eins og eg væri smá-
barn.
Conchita hló, en nú var viðkvæmi í hlátri hennar.
— Já, sagði hún eins og við sjálfa sig, kannske værum við
hamingjusamari, ef svo væri, en kannske er eg nú samt sú eina,
tem lít þig sem værir þú fullorðinn.
— Hvað áttu við með þessu?
En hún gretti sig dálítiö og grúfi sig svo niður í grænt grasið.
— Ef þú ferð að heiman, Juan, þjáist eg meira en nokkur
annar, því máttu trúa. Það verður allt eins og auðn og tóm
heima. Skilurðu ekki, að þig einan þykir mér vænt um?
— En þetta er fjarstæða, brjálsemi, greip hann fram í fyrir
henni.
— Brjálsemi, það er alveg satt.
Hún stóð upp.
— En þótt eg sé svona vitlaus læt eg þig ekki fara, skilurðu þaö"
Og svo rauk hún af stað og hann kallaði á eftir henni:
— Hvert ætlarðu?
— Já, ef þú vissir það —
Hann spratt á fætur og hljóp á eftir henni.
— Þú ætlar vitantolega aö kjafta öllu í mömmu, sagði hann
og greip í handlegg hennar. Ef þú gerir það snýrðu öllu á versta
veg, það veit eg, og reynir að koma í veg fyrir, að eg fái að fara.
Slepptu mér, og hef ekki lofað að láta kyrrt liggja og þú getur
ekki komið í veg fyrir, að eg tali við mömmu, sé það ætlun mín.
— En það er einmitt það, sem er ásetningur minn.
Hann hélt henni tveim höndum rígfast. Hún reyndi að slíta
cig af honum, en datt endilöng.
— Nú sleppurðu ekki, hrópaði Juan, sem hafði ekki misst
tökin á henni.
í sömu svifum komu tveir skógarhöggsmenn niður stíginn með
byrðar sínar á baki og Juan varð að sleppa henni og reyna að
láta líta svo út sem þetta væri leikur. Concbita gxeip tækifærið
og byrjaði að hlaupa heim á leið. Hún sneri sér við og flissaði,
er hún sá, að hann veitti henni ekki eftirför. Kannske hélt haun,
að hún mundi ekki segja frá þessu, en þar skjátla'ðist honum.
Þegar hann kæmi heim mundi mamma þeirra vafalaust loka
hann inni, þar til hann vitkaðist.
Hún heyrði til mömmu sinnar uppi á efri hæðinni.
— Mamma! kallaði hún.
Greifafrúin sat á rúmstokknum með pappírskrullur í kjöltunni
og horfði gagnrýnandi augum á dóttur sína.
— Hvað er að sjá þig, mælti hún hæðnislega.
— Eg veit nú ekki, hvort þúlitir betur út, af þú hefðir lent
í því sama og eg, rausaði Conchita með tárin í augunum og brá
hendi upp í úfið, svart lokkaflóðið. Hún var eldrauð í framan
af hlaupunum og hugaræsingunni.
— Hvað kom fyrir?
— Juan var hjá hreppstjóranum og hefur gerst sjálfboðaliði —
hann fer í flokk skæruliðanna.
— Eg hafði búist við, að hann mundi gera það einn góðan
veðurdag.
— Hvernig ætlarðu að koma í veg fyrir það, mamma?
— Eg ætla ekki að reyna, að koma í veg fyrir það. Juan hefði
brugðist mér, ef hann hefði verið kyrr heima.
— Mamma, sagði Conchita og vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. — Þú talar þér þvert um hug. Veiztu hvað hann — veiztu
hver áhættan er? Þegar Frakkar taka skæruliða til fanga....
Greifafrúin horfði reiðilega á dóttur sína:
— Heldurðu að eg viti ekki hverju skæruliðar okkar mega
eiga von á, ef þeir lenda í höndum fjandmannanna? Er það ekki
skylda okkar, að lofa honum að fara.
— Nei, mamma, hrópaði Conchita óttaslegin, það er skylda
okkar, að koma í veg fyrir, að —
— Hið eina, sem við getum gert, sagði greifafrúin, er að lofa
honum að fara og biðja Guðs móður að halda verndarhendi
sinni yfir honum.
— Hann er svo ungur, sagði stúlkan til þess að gera enn eina
tilraun til að hafa áhrif á móður sína, — ef hann aðeins mætti
bíða eitt ár, að minnsta kosti.
— Faðir þinn var ekki nema sextán ára, þegar hann barðist
Quezia handan hafsins. Hefði hann lifað mundi hann hafa
látið hann fara.
— Faðir hans, sagði Conchita háöslega, heldurðu að þú sért
að tala við Pilar. Þú hlýtur að gera þér ljóst, að við Dolores vitum
sannleikann um Juan.... Eg gæti skilið afstöðu þína, ef hann
væri Spánverji. Heldurðu, að eg viti ekki hvað gerðist, eftir skip-
brotið. Þá tókum við hann að okkur. Og skipið var enskt. Við
getum ekki krafist hins sama af honum og spænskum piltum,
— þetta er ekki hans styrjöld.
— Conchita, þú veizt mæta vel, að Juan er alinn upp sem
sonur okkar, þar sem eg því miður ól föður þínum ekki son.
Þégar faðir þinn lá banajeguna var bað hinsta óska hans, að við
geröum aldrei uppskátt um leyndarmálið — og umfram allt, aö
við segjum honum það ekki.
Conchita varpaði sér á rúmið liágrátandi.
— Oft hefi eg alið grunsemdir, Conchita — en bægt þeim frá.
Nú sé eg, að grunur minn er a rökum reistur. Þú elskar hann, en
er ekki bróðir minn.
Conchita settist upp tii balfs og var hnakkakert og augun
skutu gneistum:
— — Og hvað um það? ’Jg hefi rétt til þe-ss, þar scm hann
ekki er bróðir minn.
Greifarfrúin stóð upp og gekk nokkur skref frá rúminu.
— Juan var alinn upp sem sonur okkar^ mín og föður þíns, og
sem bróðir ykkar dæt.ra minna, — hann var alinn upp sem væri
hann hold af okkar holdi og bein af okkar beinum, og þú —
— Þaö er alveg sama hvernig þú orðar það, mamma, hann er
ekki bróðir okkar, ekki hold af þínu holdi eða bein að þínum
beinum, og eg drýgi ekki neina synd, þótt eg elski hann. Það
eina sem eg ásakað mig um er, að hafa orðið ástfanginn í pilti,
sem er mér yngri. En — eg get ekki gert að því, að eg elska hann
— eg vildi nelzt, að svo væri ekki.
— Þú ert með óráði barniö gott, og hyggilegast fyrir þig, aö
halla þér út af og reyna að jafna þig. Eg skal láta færa þér
miödegisverðinn í rúmið, og i kvöld geturðu fengið að kveðja
Juan, — en eg verð viðstödd. Og ef þú reynir að standa upp í
hárinu á mér þá set eg þig i klaustur. Komdu nú með mér.
E R. Burroöghit —* T & R 7 4 \ ~~ 2866
June var niðurdregin og
féllst á að segja sögu sína:
Sem einni erfingi Charles,
gerði eg samning við Jolm-
'I ' f
son um að skipta með hon-
um eignunum, en við þurft-
um að útbúa bragð sem svo
ekki kæmist upp um okkur.
Geturðu þagað um leyndar-
mál?
Já.
Eg þarf að lána 5 shillinga.
Hafðu engar áhyggjur. Það
verður eins og þú hefðir aldrei
minnzt á það.
★
Hann sagði við vin sinn:
„Eg hefi trúlafast tvíbura.“
„Er það ekki léttúðugt af
þér? Þú gæti hæglega villzt á
þeim.“
„Alls ekki. Bróðirinn hefir
töluvert kröftugan skeggvöxt!"
Yaldimar Björnsson
boöinn til íslands.
Að bví er vestur-íslenzka
blaðið Lögberg hermir hefur
Valdimar Björnsson fjármála-
ráðherra Minnesotaríkis verið
boðið til íslands.
Það er Stúdentaráð Háskóla
íslands sem býður og er ætla-
ast til að Valdimar komi tii
fslands á komandi liausti. í
Reykjavík mun hann flytja
þrjá fyrirlestra við háskólann
og síðan einn fyrirlestur við
menntaskólann á Akureyri.
A sýningu Asgríms.
Hér birtast nokkrar ljóðlín-
ur, sem urðu til meðal hinna
fögru listaverka Ásgríms Jóns-
sonar.
Höfundurinn er Jóhann Sig-
urðsson, en hann hefur áður
farið höndum um mörg af þess-
um dýrindis listaverkum áður,
því að hann smíðaði ramma
utan um myndir fyrir Ásgrím
um mörg ár:
II ér er fegurð, myndrikt mál,
mildi, (jöfgi, festa.
Listamannsins líf og sál
leiðir fram það bezta.
—— •------
Tveir nýir heiöursféiagar
Þjóðræknisfélagsins.
Á nýafstöðnu þingi Þjóð-
ræknisfélags íslendinga í Vest-
urheimi voru þeir dr. Valdimar
J. Eylands í Winnipeg og próf.
Þorkell Jóhannesson rektor
Háskóla íslands kjörnir heið-
írsfélagar Þjóðræknisfélagsins.
Um hina nýju heiðursfélaga
kemst blaðið Lögberg m. a. að
oi'ði þann 5. marz s.l.:
„Hefur Dr. Valdimar jafnan'
verið einn af helztu styrktar-
mönnum félagsins, hann var
skrifari þess og forseti um langt
skeið, auk þéss sem hann hef-
ur ritað fjölda greina og flutt
ræður málum þess til fulltingis.
Guðmann Levy, fjármálaritari
félagsins, mælti með kjöri hans,
en forseti Dr. Beck afhenti
honum skírteini með nokkrum
velvöldum orðum, en T>r. Ey-
lands svaraði með einni af hin-
urn snjöllu og fyndnu ræðurn
sínum, er koma öllum í gott
skap.
Dr. Þorkell Jóhannesson er
rektor Háskóla íslands og'
fræðimaður. Hann heimsótti
Vestur-íslendinga ásamt frú
sinni fyrir nokkrum árum og’
hefur jafnan sýnt hlýhug í
þeirra garð; hann var um skeið
forseti Þjóðræknisfélagsins ,í
Reykjavík. J ,
'1 »
y