Vísir - 04.05.1959, Blaðsíða 10

VISIR
Mánudaginn 4. maí 1959
CECIL ST. •LAURENT:
soni/ IK
* ÐON JÚANS

20
þá ekki jafn eðlilegt, að eg skyldi bjarga þér, þegar þú varst í
hættu.
—• Af því að þér þykir vænt um mig — það hafði mér ekki
flogið í hug. Nei, þú fórst ekki að veita mér athygli fyrr en--
— Fyrr en hvað?
— Fyrr en eg hafði bundið þig og rifið lín þitt.
—• Hvaða vitleysa, var það svo sem nokkuð?
Það var skuggsýnna en svo, að þau gætu virt hvort annaö fyrir
sér. Juan var hálfgert í leiðslu, dálítið sljór — og hugsaði um, að
framkoma Teresu minnti hann dálítið á framkomu Conchitu,
hjá báðum lá eitthvað meira á bak við orðin, sem hann skildi
ekki. Báðar komu fram við hann, eins og hann væri fjandmaður
þeirra, og samtímis eins og hann væri þeim kærari en allt annað
í heiminum. En hann fann til uppörvunar þrátt fyrir allt af orð-
um hennar og um leið og hann strauk hendi um líkama hennar
beygði hann sig yfir hana, svo munnur hans nálgaðist munn
hennar, en áræddi það ekki og snerti erynaflipa hennar með
vörum sínum, og þá kipptist hún til lítið eitt og þá varð hann
djarfari og varir hans snertu varir hennar, en það vantaði allan
yl, alla ástríðu í kossinli, allt var svo fálmkennt, að hún varð
fyrir vonbrigðum, og andvarpaði, og sneri frá honum andlitinu.
handlegg hans og önnur hönd hans snerti mjúkt línið, en hina
hafði hann lagt um mitti hennar.
— Eg tel upp að tíu, hugsaði hann, og svo kyssi eg hana beint
á, munninn. Og svo taldi hann upp.aö níu, og var gramur sjálfum
sér, að þá brast hann kjark, og í vandræðafeimni sinni sagði
hann:
— Það er dálítið, 'sem mig langar til að spyrja þig um Teresa,
sagði hann að lokum.
— Og hvað er það?
— Þegar þú hafðir skorið á taugina og bjargað mér, baðstu
mig, að stara ekki á þig. Hvers vegna?
Hún þagði andartak og svaraði svo:
— Jú, því að — þarna um kvöldiö — þegar þú haföir bundið
. mig, starðirðu allt of lengi.
— Eg botna ekkert í þér, sagði hann feimur og hálfstamandi,
íyrst vildirðu láta handtaka mig og hegna mér, en í kvöid bjarg-
aðirðu mér.
— O, vertu ekki að brjóta heilann um þetta, kannske var sama
tækifærið í bæði skiptin.
Þegar hann svaraði engu, sagði hún og kenndi gremju í rödd-
inni:
— Hvaö piltar geta verið heimskir, þar sem mér nú þykir vænt
t;m þig, vildi eg hindra þig í að fara þarna um kvöldið og var
— Eg gerði þetta víst klaufalega?
— Nei, Juan, af hverju spurðu svona?
— Þu andvarpaðir.
Hún horfði á hann með tindrandi augum.
Eg vildi, að þú kysstir mig á allt annan hátt, hvíslaði hún.
— Jæja hugsaði Juan, auðmýktur, það eru víst einhverjar að-
ferðir, sem hún kann, en eg ekki — og hvernig hafði hún lært
þær?
— Hvað þú hlýtur að vera reynd, sagði hann beisklega.
— Ekkert sérstaklega, en sérðu —
' — Hvað áttu við?
Hún var hljóð nokkrar sekúndur, svo sagði hún:
— Sjáðu til, siðan skæruliðar komu hefur það komið fyrir, að
þeir hafa kysst mig, gegn vilja mínum, og þá fór mér að skiljast
sitt af hverju, máttu vita.
— Já, einmitt það, sagði Juan argur, og þú gætir þá kannske
sýnt hvernig þeir fóru að, í stað þess að liggja þarna stynjandi.
Hún lyfti höfði sínu og hann fann mjúklega snertingu vara
hennar og það fór um hann hlýr straumur unaðar, en nú — er
þessi kennsla var hafin, eimdi enn eftir af beiskjunni yfir því hve
íalmandi og fákunnandi hann hafði verið, og yfir að hann hafði
valdið meynni vonbrigðum, en hún virtist ekki ætla að erfa það,
því að hún hreyfði sig mjúklega að honum, en við þaö óx hug-
rekki hans, og hann faðmaði hana að sér karlmannlega og af
ástríðu, en hún lét sér það vel líka, og nú kyssti hann hana eins
og hún hafði óskað sér.
En í þessum svifum, er hófdynur barst að eyrurn, ómaði það
sem undirspil einhvers unaðssöngs, er fékk snöggan endi, er hurð-
inni var upp hrundið, en hann stóð upp, án þess að sleppa tök-
um á stúlkunni. Einhver stóð í gættinni.
— Hér er dimmt sem í dauðs manns gröf, var sagt hranalega.
Og allt tómt — ekki einu sinni eldhol, svo að hægt sé að kveikja
upp, orna sér og velgja vín.
Maðurinn nálgaðist. Hann var klæddur sem spænskur aðals-
maður, og hafði sveipað að sér feldi sínum. Hann var með
barðastóran hatt á höfði, og í reiðstígvélum, niðurbrettum að
ofan. Hann skálmaði um stofuna og er hann steig ofan á fót
Teresu rak hún upp veikt óp.
— Hvað var þetta? urraði hann. — Hver eruð þið? Er þetta
stofan ykkar?
Annar maður birtist í dyragættmni.
— Við hvern ertu að tala, Carlos?
— Það veit eg ekki enn, markgreifi, svaraði hinn, og mælti nú
í virðingartón, og stakk sverðsoddi sínum undir hiröiskápuna, sem
þau Juan og Teresa skýldu sér með.
— Nei, hver skyldi trúa! Piítur og stúlka! Við höfum víst
truflað mjög rómantískt ævintýri.
Enn komu þrír inn, allir liðsforingjar. Einn þeirra bar ljósker
og var það Villa-Campo. Þá flýtti Juan sér aö taka til máls:
— Herra markgreifi, sagði hann og reyndi að mæla öruggum
rómi, — þið voruð sannarlega ekki að trufla neitt ævintýri. Stúlk-
an hérna er leiðsögumaður minn. Þegar orrustan geisaði í gær
tókst mér að flýja undan hermönnum Thiebaults hershöfðingja
og er nú á heimleið til fjölskyldu minnar.
— Heilagi Antonius, sagði Villa-Campo, er það ekki pilturinn
— d'Árranda, og eg sem hafði haldið, að þú værir steindauður.
Hvernig stendur á því, að sá helvíski Thiebault valdi leiðina eftir
fljótsfarveginum, í stað þess að fara vanalega leið? Veiztu hver
afleiðingin varð —• að eg missti helming liðs míns?
— Eg ber enga sök á því, sagði Juan, og reyndi að hagræða
betur klæðum sínum. — Eg rak erindi yðar eins og mér var falið,
en gat ekki komið í veg fyrir, að Thiebault veldi hina leiðina.
Markgireifinn svaraði engu, en fór að ganga um gólf fram og
aftur.
— Og nú var tilgangurinn að hverfa aftur í skaut fjölskyldu
yðar, sagði hann og sneri sér heiftarlegur á svip að unglingunum.
— Unga hetjan okkar er kannske orðin fullsödd ævintýra. Hefi
eg ekki alltaf sagt, að nota beri vöndinn til herzlu, þar til menn
þola högg fjandmannanna---------
— Eg óttaðist ekki högg þeirra," sagði Juan, en honum sárnaði
orð Villa-Cempo. Það var nú svo, að þessi stúlka bjargaði lífi
mínu, eftir að skæruliðar höfðu tekið mig höndum og dæmt mig
til lífláts, af bví að eg var klæddur frönskum einkennisbúningi.
Og fyrir það ætlaði eg að koma henni í umsjá móður minnar.
Markgreifinn varð hugsi og helt svo áfram:
— Eg beið ósigur, það er satt, cj margir er veittu mér lið hafa.
þess vegna snúið við mér baki.
E. IL Burrouöis
L
2878
Tarzan gekk um skóginn
í leit að bráð. Þá barzt hon-
um til eyrna, sársaukaöskur
dýrs. Aapamaðurinn varð
forvitinn og gekk á hljóðið
og brátt kom hann þar sem
risavaxið Ijón lá klemmt
undir stóru tré sem hafði
fallið ofan á það.
A
kvöld
vökiiiiiii
Engin þörf á þeim. —
O’Grady: — I-Ivers vegna viltu
selja náttskyrtuna þína?
Pat: — Já, eg vil selja hana.
Að hvaða gagni kemur hún
mér núna, þegar eg hefi feng-
■ ið nýja stöðu sem næturvörður
og sef á daginn?
★
Hlutur ekkjunnar. —• Ame"
ríska stjórnin hefir fengið nýj-
an ráðunaut og það er frú
i Natalie ekkja Trotskys. Frú
Trotsky hefir búið í 20 ár í
Mexico en hefir nú fengið vega.
bréf til Bandaríkjanna. Ætlun-
; in er sú að ekkja forsprakkans
j í uppreistinni segi frá öllu, sem
hún veit um heimskommún-
ismann og þá menn, sem voru
á oddinum á uppreistarárunum.
Og margir af þeim eru enn lif-
andi og hafa hlutverki að
gegna.
★
Kona bauðst til að sjá um
átta ára gamla dóttur nágranna
konunnar. Hún kom nógu
snemma til að útbúa morgun-
verðinn og setti á borðið stóran
skammt af „bacon“ og eggi
handa telpunni.
— Mamma hefur alltaf heit-
ar bollur til morgunverðar,
sagði sú 8 ára gamla.
Konunni var mikið um að
gera að þóknast telpunni, flýtti
sér fram í eldhúsið og útbjó í
snatri nokkrar heitar bollur,
sem hún setti fyrir telpuna.
— Nei, þakka fyrir, sagði
telpan.
— Mér skildist að hún
mamma þín hefði alltaf heitar
bollur til morgunverðar, sagði
konan og var undrandi.
— Hún gerir það, sagði telp-
an. — En eg borða þær ekki.
Heraid Ts'fbune býdur
tii sasukeppnf.
Dagblaðið New York Herald
Tribune býður, eins og nokkur
undanfarin ár, íslenzkum fram-
.haldsskólanemendum til þátt-
jtöku í alþjóðlegri ritgerðar-
samkeppni meðal unglinga.
jHöfundur þeirrar ritgerðar, er
Idæmd verður bezt í hverju
þátttökulandi, fær að verðlaun-
urn ferð til Bandaríkjanna og
þiggja mánaða dvöl þar (janú-
ar—-marz 1960) sér að kostn-
aðarlausu.
Ritgerðarefni á íslandi er að
þessu sinni: „Að hvaða leyti
eru vandamál æskufólks nú á
tímum frábrugðin þeim vanda-
málum, sem eldri kynslóðin
átti við að glíma?“ Lengd rit-
gerðarinnar á að vera 5—6 vél-
ritaðar síður.
. Þátttaka í samkeppninni ex’
heimil öllum framhaldsskóla-
nemendum, sem verða 16 ára
fyrir 1. janúar 1960, en ekki
19 ára fyrir 30. júní það ár, eru
íslenzkir ríkisborgarar og
fæddir lxér á landi og hafa góða
kunnáttu í ensku.
Ritgerðirnar, sem eiga að
vera á ensku, skulu hafa boiúzt
menntamá’aráðuneytinu fyrir
15. október nk.
Menntamálaráðuneytið,
28. apríl 1959. j