Vísir - 19.05.1959, Síða 7

Þriðjudaginn 19. maí 1959
VlSIB
CECIL
BT.
LAURENT:
*
SINAK
vjn
ÐOJY JUANS

urra metra fjarlægð. Þessi hvítleiti vegur, sem kaktusar uxu við
beggja vegna, virtist teygjast óra langí, og engin mannleg vera
nálæg — en hann hafði litið of langt, nú sa hann vagninn á
hliðarbraut að veginum, rétt fyrir neðan sig, og Conchita steig
úr úr honum. Hún hafði blæju fyrir andlitinu. Hann varð að
hætta á að stökkva — þannig, að hann kæmi niður, en vafalaust
hafði hann misst meðvitund sem snöggvast, því að þegar hann
raknaði við sat hann í hnipri, hann hafði iokað augum sínum,
en er hann opnaði þau hvildi höfuð hans við kné Conchitu, að
hann hugði, en það var í augu Teresu, sem hann horfði, og hún
strauk hönd hans blíðlega, en Conchita hefði sest í ekilssætið og
lét smella í keyrinu.
Togarar —
30
Eins og þátttakandi í flokki hlaupaia, sem eru að hefja hlaup
beygði hann sig niður, tók svo eldingarsnöggt viðbragð og hentist
að dyrunum. Það var aðeins einn munkanna, sem hefði átt að
geta náð til hans tii að stöðva hann, en Juan sá hvernig hann
fölnaði upp og stirnaði, svo að hann get ekk; hrært legg eða lið,
svo mikilli undrun og skelfingu var hænn íostinn. Nú sá Juan
aðeins Sakristíudyrnar fram undan. cg henti sér á hurðina, en
hún var læst.
Eg er glataður, hugsaði hann, dyrnar eru læstar, en heldur
arep eg mig — og i örvæntingu sinni greip hann í handfangið,
en hurðin skall á andlit hans — hann hafði ekki hugsað út í
það, að dyrnar opnuðust inn í kirkjuna! Hann hentist inn i
sakristíuna, en um leið, og hann skellti aftur hurðinni að stöfum,
voru tveir munkanna búnir að jafna sig nægilega til að hefja
eftirförina.
Úr sakristíunni lagði hann leið sina inn í hringlaga göng.
Hann blátt áfram sveif berfættur eftir köldu, flísalögðu gólfinu,
og hélt uppi skikkjunni eins og stúlka pilsum sínum, til þess að
hún yrði honum ekki til hindrunar á flóttanum.
Úr göngunum kom hann í lítinn forsál, sem hann hafði aldrei
verið í fyrr, og úr honum lágu göng í allar áttir, fimm talsins, og
hann var i miklum vafa hvaða leið hann skyldi velja. Loks eygði
hann hliðið mikla við endann á einum göngunum — þeim í
tniðið.
Á fáum sekúndum var hann kominn að hliðinu. En þegar
hann teygði sig upp eftir lyklinum náföinaði hann af ótta. Niður
stiga skammt frá kom kona hliðarvarðarins og æpti hvað af tók,
en áður en hún náði til hans hafði honum tekist að koma lyklin-
um í skrána og snúa honum. Þegar hann fann mildan, svalan
blæinn leika um sig, fannst honum sem hann væri snertur mjúk-
um mundum. Áfrám þaut hann og að hliðargrindinni, en þegar
þangað kom greip hann felmtur á ný. Hann hafði gleymt að taka
lykilinn að þessu hliðinu. Óhugsandi var, að hann gæti horfið
aftur til að ná í hann, og hann sá, að hann mundi ekki geta
sveiflað sér yfir girðinguna. En á neyðarstundinni datt honum
ráð í hug. Hann kom auga á trén miklu innan girðingarinnar,
beggja vegna hliðsins, og fimur sem íkorni kleif hann upp eftir
öðru trénu og náði taki á grein, og var hulinn skrúði trjákrón-
unnair, ef fyrsti munkurinn kom í ljós. Kliður af máli þeirra
barst til hans og köll konu híiðarvarðar. Engum datt í hug, að
leita hans í trjákrónunni, og munkarnir hentust í allar aðrar
áttir að leita hans.
Juan fór að athuga möguleikana á að komast niður hinum
megin. Hann fikaði sig varlega út á grein í von um að koma
auga á Conchitu og vagninn. Hann fikaði sig lengra ug lengra
eftir greininni og sá brátt heiðan himin yfir höfði sér og turn-
spirur og rósrauð þök bæjarins i grennd við klaustrið. Það lá
við. að hann æpti af gleði, er hann sá þjcðveginn í aðeir.s nokk-
Föðurlandslaus œvintýramaður.
Þegar Juan kom til sjálfs sin lá hann endilangur á legubekk
í afar skrautlegu herbergi, en er hann leit út um gluggan sá hann
garðbrekkur, og fögur hús, tré og runna. A kínversku lakkeruðu
borði stóð borðbúnaður úr kristalli, senniiega bæheimskur, og
í lofti kristalsljósakróna, sem glitraði öll, þótt ekki væri kveikt
á henni. Á gólffnu var þýkk persnesk ábreiða með myndum á
úr Þúsund og einni nótt.
— Jæja, loksíns ertu vaknaður, sagði Conchita og gekk til
hans. Eg hafði ekki brjóst í mér til að vekja þig. þvi að þú svafst
svo vært, en eg hafði mikið að tala um við þig.
— Hvenær sofnaði eg?
— Á sama augnabliki, sem við Teresa höfðum borið þig inn i
vagninn. Þú hefur haft háan hita, en nú er farið að draga úr
ihonum.
Juan strauk sér um ennið.
— Já, eg man, Terésá var í vagninum.
— Geturðu gert þér í liugarlund, sagði Conchita og hló, að
mamrna heíur skikkað Teresu til að vera gæzlukonu mina og þó
er hún ’yngri en eg. Og hún veldur mér sannast aó segja engum
erfiðleikum. Hún masar bara um æsku sina og heimbyggð. Og
nú verður hún kyrr hjá þér og annast þig eftir beztu getu.
Juan settist upp og horfði á sjálfan sig í flórentiskum spegli.
Rákirnar eftir keyri Sigúe-Marshands voru farnar að tíoína, en
á enni var stærðar skráma og marblettir beggja vegna.
— Það er sjón að sjá mig —
Frh. af 8. síðu.
að stærð. Hinir nýju togarari
verða þó langtum stærri eni
önnur togskip íslendinga^
Verða þeir um 950 brúttó rúrri*
lestir, eða þriðjungi stærri en
nýsköpunartogararnir eða svip
aðir og Skálaberg frá Færeyj*
um.
Togararnir verða búnir- hol-
lenzkum vélum Werksbúr, en
sams konar vélategund er í tog-
aranum Fvlki. Frystivélar
vérða ekki í skipunum, enda
(mun þeim ætlað að flytja afl-
j ann af fjarlægum miðum heim
i til vinnslu.
Sex drukkntr -
Framh. af 1. síðu.
menningarnir setið að sumbli
áður um kvöldið, en síðan — að
þvi er þeir sögðu — keypt tvær
flöskur af áfengi á bílstöð hér
i bænum og síðan ekið inn fyr-
ir bæ. upp í Heiðmörk, að Ála-
fossi og víðar. en ökuförinni síð
an iyktað á þann hgtt, sem að
framan er greint.
Afmælisrit
Armanns.
& R. öurrougbs
fHlWSÍ. OF iTl' LA/ASMTE7 kVILLlAi'AS
AV POOj?. LA.IKA, |M TL£ HAMFS
0F CAMMiSALS í ‘
— Það gæti verið miklu verra, væni minn. Þú stakkst béint á
höfuðið á þjóðveginn. Andartak hélt eg, að þú hefðir beðið baria.
— Hvernig var það, véittu munkarnir okkur ekki eftirför?
— Nei, það eina, sem eg hafðí áhyggjur af vár iíðan þín. Við
vissum ekki hvort þú svafst eða varst nreðvitimdariaus. Og þégar
við komum hingað færðum við þig úr þessari hræðilegu skyrtu,
sem þú varst í. Ög svo böðuðuiri við þig.
— Og hver á þessa skrautlegu náttskyrtu, sem eg er í?
Conchita fór að hlægja.
— Hún er þér allt of stór, Juan. Það er Masserano prins, sem
á hana. Hann á allt hér.
Hún útskýrði fyrir honum, að Hugo hershöfðingi hefði fengið
höllina til sinna nota, en hefði aðeins hluta henna'r í notkun.
Mikill hluti hússins var lokaður.
í þessari álmu, hélt hún áfram, eru móttökusalir Hngos hers-
höfðingja hérna uppi. Þess vegna verðum við að gæta þess, að
tala ekki of hátt þvi að þá gæti heyrst til okkar, en við höfum
engan rétt til að vera hér. Það er í rauninni Carlos frænda að
þakka, að eg datt niður á þennan felustað. Og Teresa, sem þekkir
eitthvað af þjónustufólki Hugos, komst að því, að það lá stígi:
beint hingað upp. Og þar sem Masserano prins er fjarverandi
notaði eg tækifæri til þess að koma okkur fyrir hér.
— En ef hann kæmi nú allt í einu?
— Hann er allt of góður Spánverji til þess að valda okkur
erfiðieikum.
Hún rétti Juan glas fyllt appelsinusafa, en kvaðst nú verða að
flýta sér á fund móðurbróður síns, sem bjó í útjaðri Madrid, og
setlaði að halda velzlu þá um kvöldið.
— Teresa litur eftir þér á daginn og eg skal reyna að vera hjá
þér einn eða tvo tíma á degi hverjum, sagði hún að skilnaði.
ÞÞegar Conchita var farin fór Juan á fætur, opnaði dyrnar
og kom inn í gylltan sal og skrautlegan. Hann gekk þvert yfir (Ól. Þorst.), Æskan er eins og
hinir eldri hafa gert hana, Fjár
málin og skipulag félagsins,
Noregsför (Sig. Guðm ), Hánd-
knattleikur (H. Hall), * Frá
handknattleiksistúlkum, Hol-
landsför (G. Nieisen), fþrótta-
svæði — íþ'rótta- og félagsheirir-
iii (Þorst. Eiri.), Þeir lokuðu
sundhöllinni (H. Hall.), Glíma
til Frakklands. Svipmyndir frá
sunddeildinni (Guðbr. Guðjóns-
son), o. fl. Ritstjóri þessa myri'd
arlega blaðs er Hallgríinur
Sveinsson.
Glímuféiagið Ármann hefur £
tilefni af 60 ára afmæli sínu gef-
ið út myndarlegt og fallegt af-
mælisrit, prentað á hinn vand-
aðasta pappír og prýtt miklum
fjöida mynda.
Ritið hefst á ávarpi frá félags-
stjórninni þai sem segir m. a.t
„Frá fyrstu tíð hefur Ármann
verið stafnbúi í íþróttahreyf-
ingu þessa lands og alltaf bar-
izt með drenglyndi og fórnfýsi
að áhugamálum þeirrar hreyf-
ingar.
Af öðru efni ritsins skal
nefnt: Frumherjarnir (Kj. B.
Guðjónsson), Ármann 70 ára,
Afmælishófið, Afmælismót og
sýningar, Jens Guðbjörnsson
og Jón Þorsteinsson, „Höfum
aldrei boðið mönnum gylliboðik,
Körfuknattleikur (Ásg. Griðrri.),
Þeir vilja senda lið í meistara-
flokk, Utanferðir Ármanns,
Hnéfaleikar — judo (Þoríc.
Magnússon), Hvað er judo?
(Sig. Jóh.), Gömul kýnnx
gleymast ei(Þork. Sig.), Full-
trúaráð stofnað, Jósepsdalur
AftZAN
28#8
Hugsaðu þér, kveinaði
John. Aumingja L-ára mín í
höndum villimanna. Eg varð
svo trylltur að eg lagði út
*I WAS SO FféANTTiC THAT t
PLUNSEP OUT TO SEA CN A ■
CKU7E EAFT AM7 TLUS
SUCCUMSEtz TO EXPDSUSE—1
á hafið á litlum fleka og
það leið ekki á löngu þar til
og féll í öngþveiti vegna
þess að eg hafði hvoriri vatn,
mat né skjól. Þú mátt ekki
láta hugfallast, sagði Tarzan.
Ugambi villimenriirnir eru
ekki nema nokkrar dagleiðir
burtu héðan. Ef kónan þín
er hjá þeim munum við
bjarga henrii. j
Ríkisstjórnin í Ghana æt’ ~r
að koma upp útvarpsst i,
sem verður ein hin aflme ti
í allri Afríku. Útboð hefur
verið auglýst í Bretlanúi,
Bandaríkjunum og ýmsum
Evrópulönduin. -