Vísir - 27.05.1959, Blaðsíða 10

10
VlSIB
Miðvikudaginn 27. maí 195!>
CECIL /}<n
/Ir • L / •
ST.
LAURENT: J
y UON JÚAJVS
* -K
37
Hreppstjórinn flýtti sér niður tröppurnar eins fljótt og hann
gat, en klerkurinn klappaði á öxl Juans og sagði:
— Þér getið reitt yður á okkur, lautinant! Þér þurfið ekkert að
óttast.
— Við óttumst ykkur ekki!
— Fyrst svo er, hafið þér og félagi yðar fráleitt neitt á móti
því, að neyta miðdegisverðar á prestsetrinu. Það er hérna hin-
um megin við hornið.
__Vitanlega getur það verið gildra, sagði Gueneau við Juan,
er hann hafði sagt honum frá boðinu, en við höfum ástæðu til
að koma okkur vel við prestinn. Við þurfum að komast að raun
um heiðarleik hans. Kannske er bezt, að eg verði hér kyrr hjá
hermönnunum, og að þér farið með honum. Ef nokkur hætta
er á ferðum skjótið þér neyðarskoti og við komum þegar í stað.
Juan bað prestinn að hafa Gueneau afsakaðan — og ekkert
grunsamlegt gerðist á leiðinni til prestssetursins. Þegar þeir
komu þar inn í garðinn fyrir framan húsið var þar fyrir franskur
hermaður.
— Gueneau lautinant skipaði mér að vera á verði hér á tröpp-
umnn, sagði hann.
Juan glýtti sér að reyna að sannfæra klerkinn, um, að hann
þyrfti ekkert að óttast.
— Þetta er hann Lavaux, þjónninn minn, sagði hann svo sem
til skýringár.
Stundin undir borðum leið fljótt. Kjötið var meyrt og vínið
bragðgott og svalandi. í lok máltíðar kom þerna inn með pípur
og reyktóbak og hafði hún sjálf kveikt í þeim. Undir borðum var
■ ekki rætt um stjórnmál og stríð, heldur þurrkinn og uppskeruna og
bragðmuninn á dilkakjöti í Kastiliu og Aragoniu.
Það var farið að dimma og stjörnurnar að byrja að koma í Ijós
og Juan var að hugsa um hvort eins fagurt væri til himins að
líta í Frakklandi. Hvernig gæti hann yfirgefið þetta land, sem
að visu var ekki föðurland hans, en hann var tengdur órjúfandi
böndum við það eigi að síður. Og hrærðri'röddu sagði hann:
— Hve Spánn er fagur!
Hann lyfti höfði. Presturinn horfði undrandi á hann og þernan,
sem var að skenkja kaffið, hætti í miðjum klíðum sem snöggvast.
— Vitið þér ekki, að Spánn er guðs meistaraverk, sagði klerk-
urinn, og bætti við í lágum róm: — Vei þeim, sem fremja níðings-
verk gagnvart honum!
Þernan rétti þeim kaffibollana. Hún var há vexti og sterkleg,
drættirnir harðir og næstum karlmannlegir, en þó var andlitið
fagurt.
Þegar þau höfðu drukkið kaffið datt samtalið niður. Juan
drakk úr bolla sínum til botns og bjóst til að fara og fór að þakka
klerki. Hann gat ekki betur séð, en ótta brygði fyrir í augum
beggja, klerks og þernu, er þau horfðust í augu sem snöggvast,
er hann stóð upp.
— Juan, en þér getið ekki farið nú, sagði hún. Þjónn yðar er
ekki enn búinn að borða.
Júan gekk út að glugganum og leit út og tottaði pípu sína.
Þótt klukkan væri orðin ellefu var mannmargt á götunum. Á
götuhornum voru hópar og voru menn að rabba saman. Juan
‘leist ekki á þetta og hugleiddi, að hyggilegast væri að komast
burt sem fyrst.
— Nú hefur þjónn minn vafalaust lokið máltíð sinni. Það er
kominn tími til að fara að hátta. Við ætlum að leggja af stað
snemma í fyrramálið.
Klerkurinn hafði líka risið á fætur.
— Sonur minn, að sjálfsögðu farið þér, þegar þér óskið þess,
en það lítur ekki út fyrir, að þér séuð kunnur spönskum venjum.
Juan horfði á hann spurnaraugum.
— Eg mundi telja mér óvirðingu gerða með því, ef þér neituðuð
að sofa undir húsþaki mínu. Menn sofa þar sem þeir hafa mat-
•ast, segir máltækið.
Juan skipti litum. Hann hafði aldrei heyrt þetta orðatiltæki.
— Þér verðið að afsaka, klerkur góður, en liðsforingi hefur
skyldum að gegn, sem eru öllum venjum æðri. Og nú kallar
skyldan mig á fund yfirmanns míns. Hann hefur skipað mér að
vera kominn kl. 11.
Klerkurinn hló.
— Ef það er ekki annað þá þurfið þér engar áhyggjur að hafa.
Eg hefi nefnilega þegar tilkynnt Gueneau, að þér munuð gista
hér í nótt. Ef þér efist þá spyrjið þjón yðar.
Juan þagði. Honum hafði mistekist að smokra sér undan þeim
hættum, sem hann taldi hér á vegi, en áður en hann gæti látið
sér detta neitt nýtt í hug kom þernan?
— Eg er búin að skipta um lök, sagði hún. Og ef lautinantinn
nú vill taka á sig náðir, þá er allt tilbúið.
Juan hugsaði sem svo, að nú væri teningunum kastað. Hann
huggaði sig þó við það, að Gueneau vissi hvar hann væri. Og
hann hafði skammbyssuna sína. Og hann varð rórri, er hann sá
stóru hvíluna, uppbúna, með mjallarhvítum lökum.
— Eg þakka gestristni yðar, faðir, sagði hann, en áður en eg
geng til hvíldar verð eg að segja eitt eða tvö orð við þjón minn.
Klerkur hnyklaði brúnir, en gaf þernunni merki um að sækja
Lavauz.
— Gleymdu nú ekki fyrirskipunum frá í dag. Hafðu augu og
eyru opin. Hafðu skammbyssuna alltaf handbæra. Kallaðu til
mín undir eins og eitthvað grunsamlegt gerist.
Hermaðurinn fórnaði höndum geispandi.
— Eg hefi verið á stjákli allan daginn, sagði hann, eg er
áreiðanlega eins þreyttur og liðsforinginn, og þeir hafa búið upp
rúm handa mér á neðri hæðinni.
— Hvað hefurðu drukkið? spurði Juan, sem nú sá, að það var
ekki þreytan ein, sem hafði annarleg áhrif á Lavaux.
— O, það getur svo sem ekki heitið vín, sem þeir bjóða upp á
hérna, en það er þó hægt að skola kverkarnar með því.
Og enn geispaði hann.
Juan sá að alveg vonlaust var, að hann mundi geta verið á
verði og skipaði honum því að fara að hátta.
Hann gat ekki sjálfur staðist freistinguna, að hátta ofan í
hreint og mjúk rúmið, en þegar hann hafði lagt sig og var í
þann veginn að festa blund heyrði hann mannamál. Talast var
við í hvíslingum, en hann gat þó heyrt orð og orð á stangli. Juan
reyndi að telja sjálfum sér trú um, að þetta væru bara nokkrir
vinir hreppstjórans, sem komnir væru til að ræða við klerk
atburð dagsins.
Hann sofnaöi aftur, en vaknaði við, að Ijós var í herberginu og
sá hann nú einnig hinn hvíta koll klerksins. Klerku nálgaðist
rólega, en Juan þóttist sofa. Svo læddist hann út og lokaði dyr-
unum á eftir sér. Þetta hefði getað verið draumur, en Juan
sannfærðist brátt um, að svo væri ekki því að hann heyrði
mannamál í næsta herbergi.
— En þér tókuð ekki skammbyssuna frá honum, faðir, sagði
einhver.
Klerkur svaraði lágri röddu, hógværlega, en Juan gat ekki
heyrt orðaskil. Hann var nú glaöVaknaður og gekk út að glugg-
anum. Tunglskin var og lagði bleika birtuna inn í herbergið. —
KVÖLDVÖKUNNI
'iíiVi&Z&Ji

E- R. Burr« fiu>
li’Jl'A'Jr.i
F A)
4L M.
28ÍKT
íin
Æiis
w Wllp'lulMlklu-l----. .
DUtr. by Unltcd Feitiue SyndicaU, loc.
THE LCMS TEEK WAS EXMAUSTISJS
PORTHE ClTy-BKEC7 WILLIAMS, BUT
STUBBQgMLyAHE REFU5EP TO KEST.
borgarbúann, en hann vildi
ekki leita sér hvíldar. „För-
um hægt nú,“ sagði- Tarzan.
í dögun kvöddu þeir
Tarzan og.John hina svörtu
’ vini sína og lögðu af stað inn
í mannætuland til að leita
Láru Williams. Ferðin um
frumskóginn reyndi mjög á
’SLDWLV NOWv' WAgMEC? THE
AFE-MAM.'THE USAMBI LIVE
JUST BEHIMC? THAT WILL/ •
„Ugambimenn búa bak vi
næstu leiti“.
Pörupilturinn Kristófer kom
heim úr skólanum með einkun,
sem hefði getað komið tárun-
um út á steini.
— Kristófer, Kristófer, sagði
faðir hans og hristi höfuð sitt.
— Þú gerir mér skapraun æ
ofan í æ. Hér stendur að þú
fylgist ekki með kennslunni í
tímunum, en bara talir og talir.
— Agh, sagði Kristófer með
viðbjóði. — Þú gætir þá látið
vera að kenna mér það.
— Við hvað áttu eiginlega,
drengur?
— Jú, ert þú ekki alltaf að
segja, ef maður vilji vera góður
stjórnmálamaður þá þurfi mað-
ur að hafa kjaftavit — og eg
er að þjálfa mig — eg ætla mér
að verða ráðherra!
★
Þessi sögðu hefir J. Foster
Dulles sagt frá: — Hanson
gamli ók heyinu sínu á mark-
aðinn og fékk fyrir það mjög
gott verð. — Eg skal svei mér
koma konunni minni á óvart,
og fá mér eitthvað fínt að
vera í. Og hann keypti sér fatn-
að, nærföt, sokka, skó og slifsi
og settist svo hlægjandi upp í
vagn sinn. ,
— Svona spertu þig nú,
gamli Rauður.
— Hann kom svo að á og
fannst þá að það myndi eiga
vel við hin fínu nýju föt, að
fá sér laug. Og það gerði hann,
en þegar hann kom upp úr
ánni hafði einhver þorparinn
stolið hverri spjör, sem hann
átti að hafa á kroppnum.
Eitt augnablik stóð hann
hnugginn og horfði fram fyrir
sig. Svo stökk hann ákveðinn
upp í ekilssætið, smellti með
svipunni og sagði:
— Svona hertu þig nú gamli
Rauður! Við skulum flýta okk-
|ur heim. Við komum mönnum
[áreiðanlega á óvart, hvort sem
er.
■¥•
Vorið er komið og hann sagði
vini sínum að hann væri trú-
lofaður annarxú af tvíburum,
sem líktust hvor annarri svo
mikið að þær væru eins og
tveir vatnsdropar. — En
hvernig getur þú greint þær
hvora frá annari — eg meina
svona þegar þu vilt láta vel að
henni?
— Þær verða að sjá fyrir
því, sagði hinn nýti'úlofaðd. —<
Eg geri það ekki.
— Fæi'ðu nokkurn tíma leik-
hroll?
— í hvert sinn sem eg sé
egg eða tómat.
Súdefa-Þjóftverjar
hfttast í Vín.
Uxn hvítasunnuna var lialdið
mikið mót Súdeta-Þjóðverja í
Vínarborg — eða um 300 þús.
manna.
Fólk þetta var neytt til að
flytja úr héruðunum, sem
Tékkóslóvakía fékk. Sam-
• I
þykktar voru ályktanir um
kröfur Súdeta-Þjóðverja. Flest-
ir komu frá Þýzkalandi og
| Austurríki, og hópar frá Brazi-
líu, Kanada og Noi'egi.