Vísir - 01.07.1959, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 1. júli 1959
~W" TiSIB 'HT<
CECIL
5T.
LAURENT:
-K
umtýri
DOX JtJAXS
57
En Pilar .var ekki eins einföld og ætía mætti og fór a renna
grun i, að eittlivað bvggi undir skjallmu, og var efst í huga að
svara: Haldið ekki, ógeðslegi gráskeggur, að eg sé hingað kom-
in yðar .v.egna, Nei, eg er kominn til þess að réyna að bjarga
elskuðum bróður mínum, sem hrekst um úthafið. — en hyggileg-
ast var að beita klókindum. Henni m d: frekar takagt áð ná
markinu, ef hún bæri grímu kætis og iéitlýndis.
— Hvað áttu eiginlega við með þessu, að það fari illa fýrir
okkur báðum. -Geturðu ekki sagt allt af létta. Þú heldur þó ekki,
a ðhann drepi okkur?
Allt i einu fór hún að hugsa uin bók, sem Juan eitt sinn hafði
sýnt henni. í henni var sagt frá tyrkneskum soldáni, sem lét
stinga sjö konunt sínum i poka, sauma fyrir, og henda i sjávarins
djúp. Það fór hrollur um Pilar. Þessi Kharanch var Móhammeðs-
tarúarmaður, afkomandi þessara djöfia, sem höfðu vaðið yfir
Spán og lagt hann undir sig. Vitanlega —: það var þess vegna.
— Heyrðu nú, Teresa, nú skil eg hvers vegna þú ert skelkuð.
í fyrsta lagi er hann vingjarnlegur, og þvi ekkert hættulegur.
Honum mundi ekki detta í hug, að stinga okkur i poka og henda
okkur í sjóinn. Og svo verður hann að koma eftir vörunum, og
þá fær hann að kenna á því, ef hann skilar okkur ekki.
Teresa yppti öxlum.
— Eg er ekkert hrædd um, að hann skili okkur ekki. En vertu
viss, hann fær ekki að „kenna á því“, því að það er engin hætta
á, að okkur langi neitt til að skýra frá því. sem gerist.
Pilar svaraði engu. Það var greinilegt, að Teresa gerði sér alls-
konar grillur, alveg að ástæðulausu.
Hún lét bera þeim morgunverð upp í herbergi þeirra og þær
neyttu máltíðarinnar þögular.
Þegar þær drukku kaffið á eftir — kaffi fengu þær aðeins
beima á sunnudögum — andvarpaði Teresa og sagði:
— Ég veit, að við lendum í hættum. Það þarf ekki annað en
renna augum á þennan Hund-Tyrkja til þess að sjá hvaö hann
ætlar sér, en samt skal eg fallast á, aö þér farið, senorita, og eg
skal koma með, ef það mætti verða til að bjarga senor Juan. Við
höfum ekki nema þrjá tíma til umráða. En um.eitt bið eg yður.
Fárið enn einu sinni á fund franska hershöfðingjans — —
— En eg h
A
KVÖLDVÖKUNNI
•• >•• • íj!|||!|||i!!!i
Tveir ólíkir „andar“ hafa
fundið hver annan. Það er hinn
frægi danski hattamaður
„Erik“ og málarinn Salvador
Dali, sem er ekki minna fræg-
ur málari.
Erik varð svo hrifinn af einu
af hinum stóru málverkum
Dalis: „Bardagi valkyrjanna",
að hann keypti það samstundis
fyrir upphæð, sem listamenn i
París hafa undrast. En þegar til
kom var ekki nógu stórt pláss
fyrir það í íbúð hans. — Hann
varð því að breyta baðherbergi
sínu til þess að koma myndinni
fyrir og þar hangir hún nú á
svörtum flísavegg og kvað Dali
vera ánægður með bakhjarl
myndarinnar.
★
Það var- í Villta vestrinu.
Tveir nautahirðar hittust.
Annar sá, að hinn fór í bakvasa
fi farið til hans tvisvar, og í hvorugt skiptið fékk smn-
Því miður var það nú ekki nienn engill, sem leiðbeindi mér eg ekki nein ákveðin loforð. I En hmn varð Hjótari. Bang
og sá fyrri lá í valnum. Sig-
hingað, sagði hún. En það var svo mollulegt og heitt, að göng-
unni. að mér flaug í hug, að svalara kyhni að vera undir þiljum,
en annars kannske engin regluleg hafgola, fyrr en komið er
langt á sjó út. Munið þér hvað á góma bar hérna um daginn?
Hún lagði höfuðið undir flatt og horíði kankvíslega á hann.
— Eg á við, að þér sögðust ekki hafa neitt sérstakt fyrir stafni
meðan þér biðuð eftir vörunum, sem þér voruð að tala um.
Hvers vegna siglið þér ekki til hafs, þar sem svalt er, eina ferð,
i stað þess að bíða hérna í hitasvækjunni.
Kharaneh horfði á hana hlátursmildur á svip/ svaraði engu.
— Jæja, ek á við , — — stamaði Pilar.
Það var eins og hún vissi ekki hvað segja skyldi eða gera, en
svo datt henni í hug hvernig bezt væri að fara að:
— Eg á við, að það var mjög skemmtilegt, að hafa fengið tæki-
færi til að sjá skipið yðar. Eg þakk^ vinsamlegar móttökur.
Hún tók í kjólinn neðanverðan og bjóst til að ganga í land,
en þegar hún var á miðri landgöngubrúnni heyrði hún Kharanch
mæla:
— Ef eg man rétt, senorita, voruð þér svo elskulegar að þiggja
boð þitt um smásiglingu á haf út.
Hún sneri sér við og horfði á hann með eftirvæntingu í svipnum.
— Undirbúningurinn tekur tvo til þrjá tíma, sagði hann. Hve
nær þóknast yður, að við leysum festar?
— Klukkan þrjú til fjögur hentaði mér vel?
Hún hirti ekkert um að hlýða á gullhamra skipstjórans, er
hann sló henni að skilnaði, enda var hún eins og milli vonar og
ótta, vonar að finna Juan, ótta við þær hættur, sem þessu kynnu
að vera samfara, er aftur væri á skipsfjöl komið. Hvað eftir annað
meðan hún talaði við hann eða er hann lét dæluna ganga hafði
hún hugsað um hættumar, sem móðir hennar hafði talað um og
hvorki hún eða Teresa vildu útskýra, og á heimleiðinni var hún
kvíðin og leið, og svaraði engu spurningum Teresu, sem var
heldur en ekki forvitin og vildi fá að vita, hvað farið hafði milli
hennar og Kharanch.
Loks, er þær komu að gistihúsinu, sagði Pilar henni það.
— Heilaga madonna, sagði Teresa óttaslegin. — Nú hafið þér
sannarlega komið yður i ófæru.
— Já, en þú verður að koma með.
— Hvað haldið þér, að eg geti gert. senorita, þegar við erum
komnar í klærnar á þessum sjóræningja. Nei, það fer illa — íyrir
okkur báðum.
Það kostar ekkert að reyna einu sinni til. Ef. hann neitarj
enn einu sinni, að senda hjálp til Cabrera, þá látum við slag urvegarinn ætlaði að ná í
standa með Tyrkjann. , skammbyssu þess sem lá og
Pilar ákvað að fara að þessu ráði. Hún snyrti sig sem bezt hún seiichst í bakvasa hans, en þar
gat. Teresa afklæddi hana og baðaði og úðaði í ilmvatni. Síðani var enSin skammbyssa, heidur
færði hún haiia í nærföt úr indverskum hör, undirkjól með tiasha af whisky.
enskri bróderingu, færði hana í ljósbláa silkisokka og hagræddij hað var skömm að þessu,
sokkáböndunum með silfurspennunum. Kjóllinn var úr ljósgulu saSði hann við sjálfan sig. •
tafti og þegar Pilar leit á sig — i speglinum, færðist bros yfir ^ann ætlaði aiis ehhi að skjóta
andlit hennar.
Stundarfjórðungi síðar sat hún og beið í einum sal landstjóra-
hallarinnar. Pilar horfði aðdáunaraugum á skrautleg húsgögnin
og gegnum opnar dyr í nokkurru fjarlægð sá hún háa, velvaxna
herhöfðingja ræða við einkaritara sinn og nefna nafn sitt, en
mig — hann ætlaði bara að gefa
mér að drekka. — En þegar
hann hafði tæmt flöskuna var
hann samt ánægður og tautaði:
— Jæja, eg tek alla góða anda
einkaritarinn reyndi að fá hann til að veita Pilar þótt ekki væri m®r vitnis að eg hefi fram-
nema einnar eða tveggja mínútna viðtal. Svo barst allt í einu
hljómmikil konurödd að eyrum:
— Gerðu sem þú vilt vinur minn, en þú hafðir lofað að veita
ekki fleirum áheyrn i dag. Hefurðu gleymt, að þú hafðir lofað
að sýna mér hinn fræga biskupsturn. Komirðu ekki nú, fer eg
þangað ein.
— Þetta verður aðeins anodartak, kæra Karolína. Bíddu fáein
augnablik í dyngju þinni, svo kem eg og sæki þig. Biskupsturninn
hverfur ekki á meðan.
Konan, sem de Calanches hershöfðingi kallaði Karólína, svar-
aði engu, en skrjáfið í kjólnum hennar gaf til kynna, að hún
hafði gengið..burt ásamt einkaritaranum.
Á næsta andartaki stóð de Salanches hlæjandi fyrir framan
hana.
— Eg skH, — þér viljið ræða á ný um skip, en eg get ekki,
kæra ungfrú. töfrað fram skip. Þar stenö eg ekki betur að vigi
en aðrir.
Herhöfðinginn gekk út að glugganum og benti út á höfnina:
— Sjáið sjálíar! Þarna er mergð fiskibáía, en með fiskibátum
einvörðungu nær maður ekki völdum á Miðjarðarhafi Og þar að
auki ræð eg ekki yfir neinum herskipum, — ílotinn er ekki undir
minni stjórn. Og eg skal ekki fyllilega hvers vegna þér eruð svo
kvíðnar út af lautinantinum.
Sennilega heíur honum ekki tekist að flýja — það hefur eng-
um tekist til þessa. Hann getur því ekki verið komimi á haf út.
Pilar gat ekki annað en dáðst aö honum. Harm var maður
kvæmt síðasta vilja hans.
★
„Leyfir þú konunni þinni að
gera allt, sem hana langar til?“
„Eg held nú ekki. Hún gerir
það án míns leyfis.“
★
Hún var vel ánægð með það,
að blöðin gátu öll um brúðkaup
hennar. En henni líkaði það
ekki alveg að blöðin sögðu, að
hún hefði gifzt kunnum forn-
gripasaínara.
★
Dr. Murkel hristir höfuðið
áhyggjufullur.
„Þegar þér drekkið svona
mikið vín verðið þér áreiðan-
lega ekki gamall.“
„Já, það segi eg alltaf lækn-
ir,“ segir Ottó hinn feiti og
ljómar allur.
„Þessir göfugu drykkir halda
manni ungum.“
E. R. Burronghs
TARZAM
WEKb TKULy LOST.'SAIP WILL
’TtiEVLL EE CU TKE /AOVE SOOk'
EUT TtE SCLOOK'Ea ISbtT
f/VÖVINÍé^CX .TSevEE?
. T M«HT
l -~H!Æ W??OWS...'
Loks komu hinir áköfu
leitendur niður að strörd-
að
inni — en þá blasti við þei: an!
' beirn til kynna,
'ði komizt und-
'ú er úti um
okkur.,“ . sagði Williams. —
„Þeir munu innan stundar
leysa festar og-------“ „En
skonhórtan er ékki komin af
stað!“ sagði Tarzan. „Það
gæti eitthvað verið að.“
A,K.~Hsnsen forseti
ftugþings.
Á aðalþingi alþjóðaflugmála-
stofnunarinnar (ICAO), sem
höldið er í San Diego í Kali-
forníu um þessar mundir, var
Agnar Kofoed-Hansen, flug-
málastjóri, kosinn fyrsti vara-
forseti þingsins. Samkvæmt
venju er forseti þingsis kosinn
frá því landi, sem þingið er
haölið hverju sinni.
Aðalforseti þingsins var því
kjörinn Mr. Quesada, flugmá’n -
stjóri Bandaríkjanna, en í fjh'--
veru hans hefir Agnar Kofor I-
Hansen þurft.að gegna forse'.a-
störfum.
Er þetta í fyrsta skipti, sc vi
nokkurri Norðurlandaþjóð hef-
i ir hlotnazt þessi heiður.
(Fréttatilk. frá ICAO).