Vísir - 12.08.1959, Blaðsíða 10

19
VISIR
Miðvikudaginn' 12. ágúst 1959’'
Mary
burchell:
*
I
Á
S
T
A
R
S
A
G
A
17
lega hvað hún ætlaðist fyrir í gær, en eg þagði — vitanlega.
Linda þagði um stund. Svo sagði hún: — Ilvers vegna ertu að
segja mér þetta, Beatrice?
— Vegna þess að þú verður alltaf að hafa það í huga. Monique
er ekki þannig gerð að hún gefist upp fyrr en í fulla hnefana, og
hún á gamla vinskapinn í bakhendinni. Þegar þið Errol byrjið að
rífast, og það verður fyrr eða síðar, þá er hún þannig gerð að
hún notfærir sér það. Mundu vel eftir því — þaö er allt og sumt.
Mig gildir einu um Monique, en mér þykir vænt um þig. Og mér
finnst að þú eigir ekki áö leggj'a upp án þess að vita staðreynd-
irnar.
— Eg veit að þú gerir þetta í beztu meiningu, sagði Linda.
— Og eg sé að þér finnst eg vera óholl i garð Monique, sagði
Beatrice og haggaðist hvergi í rásinni. — Það skiptir engu máli.
Nú hefurðu fengið þær upplýsingar sem þú þarft. Eg vona að þú
þurfir aldrei á þeim að halda. En allir aðrir mundu hafa þagað
yfir þessu, og þess vegna varö eg að segja þér þaö. Þú skalt ekki
setja þetta fyrir þig. Þú munt komast að raun um, að Monique
er viðfeldin og alúðleg — meoan þú þekkir spilin, sem hún hefur
á hendinni.
— Þá verð eg liklega að þakka þér fyrir, sagði Linda með
semingi.
Þær gengu þegjandi um stund. Lindu datt ekki i hug að efast
lim það, sem Beatrice hafði sagt. Hún vissi ósjálfrátt að það var
satt. Monique setti ekkert fyrir sig. Linda hafði jafnvel haft
hugboð um það, kvöldið sem þær hittust i veitingahúsinu.
— Og hvaða hlutverk hefur Errol í þessu öllu? spurði hún.
— Erroll? Hann er auðvitað blindur eins og leðurblaka. Ekta
karlmaður. Beatrice gerði sér auðsjáanlega ekki háar hugmyndir
um karlmennina. — En maður veit aldrei hvenær þeir kunna að
íá sjónina aftur. Oftast gerist það þegar verst gegnir. Þess vegna
er hollast að vera öllum hnútum kunnugur fyrirfram.
— Eg skil. Linda hló lágt. — Eg skal leggja mig fram um að
vera eins slyng og unnt er.
En sannast að segja var ekki hátt á henni risið.
Hún hafði ímyndaö sér, að ef Monique væri nærgætin og sýndi
góðan skilning, mundi eitt orð við hana nægja til þess að koma
öllu á tryggan grundvöll.
En nú var öll von um það horfin, og tilhugsiínin um heim-
sóknina til Vallon var síöur en svo skemmtileg.
Kenneth Vallon.
Monique tók á móti þeim með þeirri kaldrænu ástúð, sem virt-
ist samgróin henni og snar þáttur i skapgerð hennar. Hún* var i
smellnum rauðum fötum, sem hrópuðu „París“ langar leiðir. Lindu
datt í hug, að aldrei hefði hún hitt manneskju, sem átti jafn
mikið af fallegum fatnaði — eða sómdi sér jafn vel í fötunum
og Monique gerði.
— Komiö þið inn í bókastoíuna og talið við manninn minn,
sagði hún. — Errol situr inn hjá honum og þeir eru að tala sanian.
A
KVfiLDVöjÍIÍNNI
hér áður í Aber-
. Þegar þær eltu Monique inn i stofuna hugsaði Linda með sér: j
Það er satt. Hún mundi vera hættuleg þeim kárlmanrvi,úsem gæfi
henni auga.
Hún var ekki viss um hvaða hugmyndir hún hafði gert sér
um þennan Kenneth Vallon. Hún hafði að minnstá kosti ekki
hugsað sér hann éins og þennan fallega dökkhærða mann, sem
sat í sjúkrastólnum og var að tala við Errol. Það varð ekki á
honum séð að hann væri öryrki. En fæturnar á honum vo’ru deenshire, að vinnumenn hjá
máttlausar, eftir taugalost eða áfall, hafði Beatrice sagt. bændum fóru þess á leit áður
Hann leit alls ekki á þær þegar Monique sagði: — Hérna kemur en þeir réðu sig, að þeir fenqi
unnustan hans Errols og ætlar að heilsa þér. 'ekki lax að borða oftar en
En þsgar Errol tók handleggnum um mittiö á Lindu og dró tvisvar á dag. En hvað allt
hana með sér að sjúkrastólnum leit Kenneth upp og horfði á breytist! Hvaða veiðimaður
hana dökkum brennandi augum. Það var fyrirlitning í augna- 'sem væri, yrði himinlifandi ef
ráðinu. hann gæti veitt einn lax í án-
— Þér hefur þá ekki tekist að forðast þær heldur? sagði hann um í Aberdeenshire.
við Errol.
— Eg hugsa að Linda mundi freista hvers sem væri til að „Hann elskar mig “ sagði hún
flýja piparsveitastéttina, svaraði Errol rólega og blátt áfram, og vjg föður sinn og roðnaði
það var auðheyrt að hann var vanur að heyra þessu líkt frá
Kenneth.
Kenneth svaraði með því að hlæja fyrirlitlega. — Það höldum inum_
„Eg geri ráð fyrir, að hann
vilji giftast þér,“ rumdi í karl-
„Já, pabbi.“
„Hvað hefir
hann miklar
Löng bið. Frú Jeanette Dar-
við allir þegar við erum ástfangnir. Það var auðséð að hann vildi
helzt láta eins og Linda væri ekki til.
En Linda vildi ekki sætta sig við þaö. — Það er hvorki hyggilegt 'tekjur?“
né fallegt af yður að kveða upp dóm um mig án þess aö hafa ; Eg vejf þag en þetta
talað við mig, sagði hún. er annars skrítin tilviljun.“
Hún var hissa á hve róleg hún var. Og hún sá á hinu fólkinu, „Hvað er skrítin tilviljun?“
að þetta kom flatt upp á það. „Hann spurði svo ákaft uin
— Eg er ekki viðfeldinn maður og reyni heldur ekki að látast þínai- tekjur.“
vera það, sagði Kenneth og starði fjandsamlega á hana.
— Nei, ef til vill, en eg héit að þér væruð að minnsta kosti
greindur. Og hver veit nema þér gætuð verið viðfeldinn líka, ef img j gt. Paul sótti um skilnað
þér kærðuð yður um. Linda brosti fallega. ] við bónda sinn. Hún hélt því
Hann hélt áfram að stara á hana í nokkrar sekúndur án þess fram, að hann hefði ekki sézt
að segja orð. Svo rétt hann fram höndina og sagði: — Það gleður heima frá því að hann fór til
mig að kynnast yður. Eg sé að Colpar hefur fengið heldur betur Shelby Mont til þess að sjá bar-
í lófann. En það getur verið að hann hafi gaman af því, vesling- 'dagann milli Dempsey og Gib-
urinn. bons árið 1923.
„Eg býst við því Tammas,“
sagði gamli maðurinn við
nýjan tengdason, sem hann
hafði eignast, „að þú gerir þér
ljóst, að þessi ávísun upp á
50 stpd, sem eg lét innan um
brúðargjafirnar ykkar, hafi
jverið aðeins til að sýnast?“
„og
— Það vona eg, sagði Linda hlæjandi.
Hann talaði ekki meira við Lindu eftir þetta, erída urðu þau j
ekki lengi. En þegar þau bjuggust til að fara sagði hann: — Þér >
getið komið og heimsótt mig við og við, ef yður langar.
— Þökk fyrir, það langar mig, sagði Linda í hreinskilni.
ÉrrOl og systur hans fannst þetta talsverður sigur fyrir Lindu,
og henni var skemmt er þau voru að tala um það á heim-
leiðinni. i m
— Er hann svona alltaf? spurði hún. i ,”.a’ svai 1 ammas,
— Já, hann var undarlegur og. þunglyndur jafnvel áður en s^ning #var un ulsam e£- »
, , .... , .. .. syndi avisumna í morgun i
hann veiktist, sagði Errol. — En eg veit að hann orvæntir um
allt núna, og það bætir ekki skapið hans. 1
— Hann hefur alltaf verið mesti ofsi, sagði Beatrice. — Og nú
verður hann að halda kyrru fyrir það sem eftir er æfinnar.
— Það er hörð refsing, sagði Errol.
Linda var að hugsa um hve mikið af „ofsa“ Kenneths væri
afleiðing af sinnuleysi Monique.
Það sem eftir var sveitavistarinnar leið stórtíðindalaust. Linda
og Errol voru lerígstum saman — og gengu út, óku i bil eða sátu
heima og töluðu saman og við frú Colpar og Beatrice.
Timinn leið of fljótt, og það lagðist í Lindu að langt mundi
verða þangað til hún sæi frú Colpar og Beatrice aftur, þegar
hún kvaddi þær.
— Vona að þú komir bráðum aftur, sagði Beatrice.
— Það vona eg líka, sagði Linda og reyndi að hrista af sér
hugboðið þegar þau óku niöur álmuna og út á aðalveginn. (
— Þessi heimsókn fór vel, sagði Erroi ánægður. 1
Hún brosti..— Eg held að þær hafi kunnað veJ. við mig, sagði
hún hæverskulega. 1
— Þær sjá ekki sólina fyrir þ?r, væna mín — af því að þærj
iqSes ‘qud .nSas nd gu ia<Í -n? M?-i n-iaA su miýjq geq — ’Sa 3o
suia SaAiu ‘jejuCqriacjuueui buSoa ssacj So .leuiesu^qs So aesoS n.ia
hana orðalaust.“
★
Enskur sölumaður svaraði.
húsbóndá sínum þessu
„Eg hefi ekki getað selt
neinar niðursuðuvörur í Aber-
deen. Og ástæðan er sú, að þeir
geta ekki etið dósirnar.
E. R. Burro^ghs
TARZAIM
3047
'ANP SO,VO'J AK'!7 ? WILL HSAL 1
TWIS SOM PÖ7. A AMP
THE ALLESIAIsiGfc OF MIS
WAEEIOSS!"
| , „Heyrðu nú,“ söng Bólar.
„Það er sagtvað veikin gangi
I _ í skóginum. ,Sonur eins ríks
°S voldugs konungs er að
deyja.“---------Augu Bolars
skutu 'gneistum. „Það er
sagt, að hann vilji borga
hvað sem v-era skaí, gera
allt, sem verða mætti til
þess að syni hans batnaði.
------„Við tveir, eg og þú
getum læknað son hans og
fengið peninga og þjónustu
hermanna hans í staðinn.“
Styrkur úr sjóði
dr. Urbacic.
Á sunnudag voru 56 ár liðin!
frá fæðingu hins þjóðkunna
tónlistarmanns, dr. Vicors Ur-
bancic, hljómsveitarstjóra,
Þjóðleikhússins, sem andaðist
4. apríl 1958.
Fór þá fram úthlutun úi*
minningarsjóði þeim, sem bei*
nafn hans og var stofnaður af
Þjóðleikhússkórnum, sem þakk
lætisvottur fyrir ómetanlegt
og heilladrjúgt starf hins látna.
söngstjóra kqrsins.
Samkvæmt skipulagsskrá.
minningarsjóðsins á að úthluta
árlega úr sjóðnum á afmælis-
degi dr. Victors Urbancic fjár-
hæð til styrktar lækni til sér-
náms í heila- og taugaskurð-
lækningum (Neuro-kirurgi).
. Að þessu sinni hefir Guð-
mundur Tryggvason, læknir,.
hlotið styrk úr sjóðnum að
•fjárhæð 5000 kr., en hann.
hlaut einnig styrk úr sjóðnum
á-sl. ári. Guðmundur Tryggva-
son er nú við framhaldsnám í
Svíþjóð. Hann hlaut fyrir
þremur árum einhverja þá.
hæstu einkunn við embættis-
próf í læknisfræði við Háskóla
íslands er.tekin hefir. verið.. c..