Vísir - 03.11.1959, Qupperneq 7

Þriðjudagínn 3. nóvembar 1959
VlSI*
I
34
Svo stóð hún snöggt upp og gekk til hans. — Elskan mín, hvað
sem öðru liður skulum við ekki fara að deila um Basil. Æ, eg
veit að þetta er allt mér að kenna. Ef eg hefði ekki hagað mér
svona flónslega, látið öll sönn verðmæti eins og vind um eyrun
þjóta, hefði þetta aldrei komið fyrir....
Á einu augnabliki varð reiði hans annars eðlis en áður, þó
hún hyrfi ekki. — Æ, mér þykir þetta svo leitt, góða.
— Hvað?
— Að eg skuli vera afbrýðisamur kjáni. Eg þoli blátt áfram
ekki að þú mælir Frayne bót.
Eg mæli honum ekki bót. Eg segi þér aðeins að eg þekki Basil
svo vel að eg þykist viss um að hann mundi aldrei — aldrei taka
þátt í svona lubbamennsku með Soniu. Honum er trúandi til að
Ijúga að mér, eins og t. d. um Ölmu og húsið, þegar hann var
að ginna mig með sér þangað. En honum mundi aldrei detta í
hug að flækja nafnið mitt inn í hjónaskilnaðarmál. Og eg held
að hann geri sér ljóst, að eg hef aldrei haft mætur á honum.
Æ, eg vildi óska að við þyrftum ekki að vera að tala um þetta.
Eg get ekki komið orðum að hve mikið eg skammast mín fyrir
það allt...
— Góða mín, það er ekki mikið sem þú þarft að skammast
þín fyrir.
— Það er eg ekki viss um. Það er í öllu falli nógu auðmýkjandi,
sagði hún beisk. — Það er að minnsta kosti ekki gaman að hugsa
til þess að Caria Barrington skuli hafa lagst svo lágt að skemmta
sér með giftum manni. Jafnvel þó hann væri ekki nema „hálf-
giftur“. Sé maður í hjónabandi á annað borð þá er hann giftur,
og stúlka, sem er svo heimsk að hafa eitthvað saman við hann að
sælda, getur ekki búist við öðru en vandræðum af því. Hjartasorg
og eymd, bæði fyrir sjálfa sig og aðra. En eg hefði átt að vita að
maður eins og þú var til, einhversstaðar í heiminum. Samt finnst
mér að eg hafi ekki átt þetta skilið.... Hún reyndi að hlæja.
•— Það er auma kviksyndið, sem eg hef lent í....
Já, við verðum að bjarga því máli við, sagði Ross fastmæltur.
En Sonia vill skilnað, verður hún að ná honum án þess að flækja
þig í málið.
— En hún vill einmitt flækja mig í málið.
— En hvaða tilgang hefur hún með þvi, svona seint....?
— Eg sagði þér það sem hún sagði mér. Að eg hefði fengið allt
hugsanlegt með of augveldu móti. Eg er.... dóttir gæfunnar
— sagði hún, og nú væri eg þrándur í götu þess, sem hún vildi
koma fram sjálf....
— Hverju?
— Caria hikaði,- — Góði Ross, þú hefur eflaust haft margs-
konar leiðinlega — reynslu. Eg hef ekki hugmynd um hve oft
áður þú hefur haldið að þú værir ástfanginn....
— Áður en eg kynntist þér? Elskan mín, aldrei — það segi eg
þér satt! Mig langar ekkert til að þú haldir að eg sé einhver
dýrlingur — en ástfanginn hef eg orðið aðeins einu sinni.
— Það er yndislegt að heyra það, elskan mín, sagði hún. — Eg
er svo sæl að heyra það, að eg gæti dáið, og nú get eg ekki
gifst þér.
— Hvað áttu við? Ertu gengin af göflunum? Hann tók fast í
axlir hennar. — Vitanlega giftist þú mér.
eða hún rennur
svo
A
KVÖLBVÖKIINNI
„bmJ/
1 />
— Og Sonia?
— Annað hvort verður að stoðva hana
skeiðið sitt á enda.
— Hún fer sitt skeið á enda, það geturðu reitt þig á.
— En mér finnst ótrúlegt að konan geti verið svo.
djöfulleg, sagði Ross.
— Það er ekki eintóm illmenska, þetta, sagði Caria. — Skilurðu
það ekki? Einmitt þess vegna er hún svo hættuleg. Eg sagði þér,
aö eg ætti það, sem hún vildi fyrir hvern mun eiga sjálf. Elsku,
bezti sakleysinginn minn. Skilurðu ekki, að Sonia er svo ást
fangin af þér, að hún ræður sér ekki?
— Ha?
Ef öðru vísi hefði staðið á mundi Caria hafa hlegiö að því
hve mjög honum fannst þetta vera fjarri öllum sanni, því
annars hefði hann ekki sagt þetta „ha“ svona. En hún var ekki
í skapi til að hlæja núna.
Hún endurtók rólega: — Hún er ástfangin af þér Ross, og ef
hún nær ekki í þig sjálf, er hún staðráðin í því, að eg skuli
aldrei verða konan þín.
— Hvaða bull! Þetta er hreint og beint ímyndun.... Röddin
var þyrkingsleg.
— Nei, það er ekkert bull og engin ímyndun! Caria settist
aftur. — Það er staðreynd að hún er ástfangin af þér, og það
gerir allt flóknara. Æ, elskan mín, sagði hún þreytulega, — spurðu
mig ekki um hvernig eg hafi komist að því. En eg veit það — og
það er nóg....
— Taktu nú eftir, eg hef þekkt Soniu alla mína æfi, byrjaði
hann.
— Einmitt! Það er kannske þess vegna, sem henni finnst að
hún eigi einskonar forgangsrétt að þér, sagði Caria.
— Góða mín, sagði hann og settist viö hliðina á henni, — get-
urðu ekki skilið að það er engin heilbrigð skynsemi í þessu? Ef
henni þætti vitund vænt um mig, þá væri hægt að hugsa sér að
hún vildi kvelja þig, en þaö væri óhugsandi að hún óskaði að
skaða mig.
— Það mundi skaða þig, ef hún kæmist upp með að fram-
kvæma það sem hún hefur á prjónunum? Caria vissi svarið við
þessari spurningu en hún vildi heldur heyra það af hans eigin
vörum.
Hann hikaði. — Eg játa að það væri ekkert gaman ef það
vitnaðist að eg hefði þagað yfir staðreyndum, sem hefði getað
skipt miklu máli eí Frayne hefði farist við slysið. En nú dó hann
ekki, og mér kom ekki eitt augnablik til hugar að hann mundi
deyja. Eg býst vio að það álit, sem eg hef notið ætti að duga
til að sanna, að það var af persónulegum ástæðum sem eg vildi
þegja yfir að þú værir í bílnum. Þrátt fyrir allt er ennþá leyfilegt
að segja ósatt til þess að vernda mannorð konu. Og undir öllum
kringumstæðum, sagði hann fastmæltur,— skulum við berjast.
Eg er ekkert hræddur, fyrir mitt leyti.
Hjarta hennar sagði: En eg er hrædd um þig, elskan mín!
Upphátt sagði hún: — Eg er heldur ekki hrædd, mín vegna,
Ross. En — við höf um gleymt að hugsa til hans pabba.... Hann
leit kvíðnum augum til hennar og hún hélt áfram: — Eg get
blátt áfram ekki ímyndaö mér, hvað svona hneyklismál mundi
þýða fyrir hann. Þrátt fyrir alla hans reynslu og athafnir, er
hann í rauninni fyrir utan daglega lífið og tilveruna. Mér finnst
hann ekki tilheyra þessum heimi. Eða kannske er réttara að
segja að hann iifi í hugsjónaheimi. Hann hefur verið hugsjóna-j hann þangað. New York-búinn
maður í öllu, í verksmiðjurekstrinum.... i öllu sínu dagfari.'fór með ættingja sína í ökuför
Og — þó þaö hljómi einkennilega í þessari veröld harðneskjunn- \ Um borgina. Þeir fóru víða og
ar.... er pabbi góður maður. Þó hann tali aldrei um það trúir komu meðal annars í, Gyðinga-
hann á borðorðin tíu, og allar hinar gömlu góðu dygðir, svo sem' kirkjugarðinn, sem kurinur er
sannleik og ráðvendni. Og — hann ber nærri því óskiljanlega' fyrir ríkulegar skreytingar á
legsteinum, skrautlegar súlur,
Beau Nash var veikur og
læknrinn ritaði handa honum
lyfseðil. Næsta dag kom lækn-
irinn og spurði, hvort hann
hefði farið eftir lyfseðlinum.
,,Nei,“ sagði Beau Nash,
„Hefði eg gert það hefði eg
hálsbrotnað. Eg henti blaðinu
út um gluggann.“
★
„Læknir,“ sagði maður £
biðstofunni. „Við höfum heilsu-
fræðilegt vandamál heima.
Konan mín er alltaf að reykja.*'
„S-suss. Hvað gerir það?“
„Hún andar að sér reykn-
um.“
„Hvað gerir það? Það gera
allir.“
„En hún andar aldrei reykn-
um frá sér.‘ j
★
Þetta gerist í efnafræði-
bekknum. Heimskasti nemand-
andinn er spurður:
„Hvað er formúlan fyrir
vatni?“ j
„H, J. K. L. M. N. 0.“
„Hver andskotinn hefir frætí
yður á þessu?“ hrópaði pró-
fessrinn alveg frá sér.
„Þér sjálfur. Þér sögðuð mér
að hún væri H fram að 0!“
★
Þríburar fæddust síra Frank
Selby og konu hans í síðast-
liðinni viku. Það eru fyrstu'
þríburnarnir, sem fæðst hafa í
Fort Dodge í Bandaríkjun-
er trúboði og snýr mönnum til
um í tíu ár. — Síra Selby
kristinnar trúar. Hann er líka
sölumaður. Selur margföldun-
arvélar. j
★ J
Fátækum pólskum Gyðingi,
fórnardýri fangabúðanna, var
að lokum sleppt og' ríkur ætt-
ingi hans í New York flutti
VXW&i&JvÁ'i.
. ájxnió yður. hlaup d zaiHi majgm verz]aJna!
||y^ OÖkUUðL JÖIIUM «eUM! -

E. R. Burroughs
- TARZAfy -
3123
Konur ykkar munu verða
giftar í hátíðasalnum á
morgun, sagði Yngingar-
meistarinn. Eg bið ykkur
hjartanlega velkomna. Og
til þess að vera vissir um að
þið þiggið þetta hátiðlega
boð hefí eg skipað dýrunum
að vísa ykkur veginn. Góða
nótt. Bölvað svínið, hrópaði
Foster. Rólegur, sagði apa-
maðurinn. Það er ekki búið
að gifta konurnar enn.
steina og íburðarmikinn gróð-
ur.
Flóttamaðurinn renndi aug-
unum yfir þessa ótrúlegu dýrð.
Loks sneri hann sér að ættingja
sínum og sagði:
„Þetta kalla eg að lifa.“
★
Læknir í Kansas City leit'
niður á nízkasta mann í heimi.
„Þú ert að deyja, Charlie.
Ertu fús á að fara?“
„Já,“ tísti veiklega í Charlie.
„Jæja. það er þó gott,“
muldraði læknirinn. „Um þetta
eru allir þér sammála.“ , t
'
í skáldsögu Ðickens er Kate
Nickleby lýst sem heillandi og
fagurri stúlku. En föðurbróðir
hennar Ralp, þorparinn gamli,
sagði: „Hyað er fegurð? Það
er glottandi háuskúpa að baki!“
ik
Hann var of feiminn til þess
að segja henni að hann %lskaði
hana, en þó vildi hann friðlaus
giftast henni. Loks sagði hann:
„Helen, hvernig þætti þér að
vera jörðuð með fólkinu.
mínu?“ j