Vísir - 26.11.1959, Blaðsíða 7

Fimmtudag'mn 26. nóvember 1959

52
— Aumingja barnið. En heyrðu nú.... Ross var hjá mér þegar
Freyne símaði. Okkur kom saman um að það væri kannske rétt-
ast að við segðum ekki Cariu strax hvemig þetta hefur atvikast.
— Nei, það er kannske eins gott, sagði Mary. Henni varð
litið út um gluggann og svo sagði hún: — Þarna kemur þá
Ross.
Nokkrum mínútum síðar kom hann inn í stofuna. Hann virt-
ist hafa yngst um mörg ár.
— Mary! Hann gekk beint til hennar og tók í axlirnar á
henni. — Þú ert fjölkunnug! Það ert þú, sem hefur komið þessu
í kring....
— Hvað áttu við? Að eg gat ekki þagað yfir sögunni? sagði
hún og hló. — Einhver varð að leysa frá skjóðunni, fyrr eða
seinna.
— Bara að eg hefði lofað Cariu að gera það, sem húr vildi
helzt! Látið hana fara til Frayne.... Hann kyssti hana á báðar
kinnarnar. — Eg verð þér þakkláttur alla mína æfi!
Hún roðnaði og hló. Svo ýtti hún honum frá sér.
— Ef ekki væri svona snemma morguns mundi eg halda að
þú værir farin að halda upp á daginn sagði hún. — Farðu nú
til sjúklingsins þíns. Hún veit að allt er komið í lag núna....
Og svo bætti hún við: — Frayne majór hefur skrifað henni og
sagt henni frá því.
— Ágætt, sagði Ross rólega. — Má eg fá að vera einn með
lienni fimm mínútur fyrst, Roger? .
— Tíu, svaraði Roger um hæl. — Eg þarf að tala svolítið við
hana Mary.
En þegar Ross var farinn út sagði Roger ekki neitt.
— Hvað var það? spurði Mary og horfði á hann.
— í rauninni alveg það sama sem Ross sagði. Við verðum þér
eilíflega þakklát, Mary. Það er svo að sjá, sem þú sért eina
manneskjan, sem getur .ráðið fram úr fjölskyldumálum mínum.
— Nú gerir þú sjálfum þér órétt, andmælti hún. — Ef þú hefðir
tækifærið mundirðu hafa ráðið fram úr þessu án minnar hjálpar.
— Eg er ekki viss um það. Mig grunar að Frayne majór hafi
haft þungar sakir á konuna sína úr því að hann gat talið henni
hughvarf.... Hann andvarpaði. — Jæja, nú líður að því að eg
hætti að skipta mér af fjölskyldumálum. Undir eins og Caria er
orðin hress, er hún komin út í veður og vind með manninum
sínum.
Það er ekki „út í veður og vind" þó maður fari í Harley Street
eða til Fice Beeches.
— Nei, en eg' get ekki haft sömu ánægju af Cariu sem eg hef
haft hingað til. Framtíð hennar tilheyrir öðrum manni — ekki
föður hennar. Eg sakna hennar hræðilega. En vonandi venst eg
því.... Hann gekk út að glugganum, stóð og horfði út.
Mary horfði á hann um stund. Það var sárt að hugsa til þess
að hann yrði einmana. Hann og Caria höfðu verið svo samrýmd,
og hann — þarnaðist vafalaust manneskju, sem gæti hlúð að
honum. Allir þurftu þess — jafnvel þeir sjálfstæðustu.
Allt í einu sagði hún: — Hefur þér aldrei dottið í hug að
giftast aftur?
— Hvers vegna — jú, víst hefur mér dottið það í hug. Hann
horfði fast á hana. — Eg hugsaði oft um það meðan eg var i
Ameríku.
— Ó, sag'ði Mary, sem alls ekki gat hugsað sér að hann eign-
aðist ameríska konu, hversu töfrandi sem hún væri.
— En svo komst eg að þeirri niðurstöðu að eg væri of gamall
— eða að hún væri og ung. Auk þess vill hún fórna sér fyrir
margt fólk en ekki einn mann.
— Jæja, ef hún er þannig gerð, sagði Mary, — þá er kannske
eins gott að þú giftist henni ekki.
— Nei, þetta er allt bezta fólk, en eg get ekki betur séð en
hægt sé að fá einhverja aðra til að snúast við það. Eg vildi óska
að eg gæti sannfært hana um að hún ætti heldur að taka mig
að sér. Eg er því miður ekki ungur lengur, sagði hann bljúgur,
— en mér þykir svo innilega vænt um hana. Og eg þarfnast
hennar svd mikið — heldurðu að eg ætti að spyrja hana?
— Því ekki að reyna það? sagði hún.
Hann færði sig að henni og horfði fast á andlitið á henni. Og
hún fékk hjartslátt.
— Jæja, hvað segir þú um þetta, Mary? spurði hann. — Þú
ert allt þaö, sem eg óska mér í veröldinni. Er það eigingirni af
mér að biðja þig um að fórna því, sem er þér svo mikils virði?
Hún horfði hikandi á hann. Hún skildi að hún hefði átt að
vita.... hún hefði átt að þekkja sitt eigið hjarta.
— Er það of mikið að biðja þig um þetta? spurði hann er hún
svaraði engu. Eg skil þig svo vel. Hugsaðu ekki meira um það....
— Æ, nei, nei! Hún hélt dauöahaldi í hann er hann ætlaði
að flytja sig frá henni. — Eg.... ó, Roger.... elsku Roger. Er
það alvara þín að þú viljir eiga mig?
— Hvort eg vil eiga þig? endurtók hann, og þrýsti henni að
sér. — Árum saman hefur verið tóm í hjarta mínu, sem aðeins
þú gast fyllt.
— Elskan mín, sagði Mary með óndina í hálsinum, — hugsaðu
þér ef einhver kæmi inn.
— Láttu þá bara koma, sagði hann. — Segðu þeim að eg eigi
afmæli í dag. Og auk þess geturðu sagt þeim, að yfirhjúkrunar-
konan sé aö segja af sér.
4
KVÖLDVÖKUNNI
'•'Jl&Jiít
STÚLKA STÚLKA
Vantar stúlku í eldhús hálfan daginn.
Uppl. í síma 12667.
L Ö G T A K
Eftir kröfu tollstjórans í Reykjavík og að undangengnum
úrskurði verða lögtök látin fram fara án frekari fyrirvara,
á kostnað gjaldenda en ábyrgð ríkissjóðs, að átta dögum
liðnum frá birtingu þessarar auglýsingar, fyrir eftirtöldum
gjöldum.
Söluskatti og útflutningssjóðsgjaldi fyrir 3. ársfjórðung
1959 og viðbótargjöldum eldri ára, skemmtanaskatti og
miðagjaldi, skipulagsgjaldi af nýbyggingum, gjöldum af
innlendum tollvörutegundum og matvælaeftirlitsgjaldi,
skipaskoðunargjöldum, svo og lögskráningargjöldum og
tryggingariðgjöldum af lögskráðum sjómönnum.
Borgarfógetinn í Reykjavík, 25. nóv. 1959.
Kr. Kristjánsson.
. spariö yöur Uaup á raiUi margra verzlana!
f iJÖRUÖÖL 4 ÖífJX tiífiFi:
-Austurstraeti

E. R. Burroughs
- TARZAN -
3145
Tveir leikarar voru mjög £
öngum sínum einu sinni á 1.
kvöldi.
„Æ, eg er svo taugaveiklað-
ur og spenntur.“
„Styddu þig við mig,“ svar-
aði hinn, „eg er stinnur og
frauð!“
i 1
k
í Savanna, Georgia, gerðisí
það að hr Tidwell, sem hafði
slysast til að skjóta sig í báða
fætur, var sektaður um 50 dali
fyrir að bera leynd vopn.
★
Það kom líka fyrir í Chicago
að maður, sem hafði ekki kysst
konuna sína í 5 ár skaut annan
mann fyrir að kyssa hana.
★ 1
En pálmann í höndunum
fyrir óvænt slys bar þó maður.
einn í Wisconsin, enda var hann
verðlaunaður af lygaraklúbbn-
um í Burlington. Hann (máð-
urinn) hafði víxlað skónum
sínum og farið í vinstri fótar
skó á hægri fót og öfugt, og
þegar hann kom fyrir horn
víxluðust skórnir hans aftur o,g
hann fótbrotnaði á báðum fót-
um.
Kona nokkur vaknaði við það,
að bóndi hennar hraut og kall-
aði til hans: „Frank, snúðu þér
við — þú hrýtur?“
„Jæja,“ sagði hann og stanz-
aði hroturnar tímakorn. En
hann tók brátt aftur að hrjóta
og hún varð að segja honum að
hætta. Daginn eftir, við morg-
unverðinn sagði hún:
„Það var hræðileg nótt fyrir
mig í nótt sem leið.“
„Já, það má nú segja,“ sagði
bóndi hennar. „Þú talaðir x
sevfni í alla nótt!“ j
★
Það var hringt heim. Koná
fæðingalæknisins heyrði 7 ára
gamlan son sinn anza í síman-
um:
„Já, þetta er frá Davis læknl,
en því miður er dr. bavis ekki
við rétt sem stendur. Hvað
langt er á milli hríðanna?“ ^
Fólkið b.nst nú til ferðar
sitt í hv i áttina, en þá
komu til ’peirra ókunnugtr
menn. Halló, kallaði annar
þetrra, Við ermn að leita að
Alan Laka. Okkur var aagt
aö hann vmá eiwaitt raað-
*WE WEEE TOLC7 HEV BE
JUST TWE fAAN WE NEEC?
FQg A> ÓUNSLE GUIPEU
urinn sem okkur vantar fyr-
ir Mðsöguraann um skóghan,
F. í. frumsýnir lit-
kvikmynd.
Ferðafélag íslands frumsýn-
ir forkunnar skemmtilega og
fallega litkvikmynd, eftir Os-
vald Knudsen málarameistara
í Sjálfstæðishúsinu n.k. föstu-
dagskvöld.
Kvikmyndin heitir „Vorið er
komið“ og er eins koriar óður
til vorsins, þess tíma. ársins
sem líf færist í alla náttúruna,
iörðin grænkar, blóm springa
út, fuglarnir verpa og lömb og
folöld fæðast. >
í mynd Osvaldar kennir
margra grasa sém lýtur að
sveitalífi að vori og öll er
myndin smekklega tekin, eins
og Ósvaldur á vanda til. Sýn-
ingin stendur yfir röskan hálf-
tíma. Kristján Eldjárn þjóð-
minjavörður hefur samið texta
við myndina og talað inn á
hana.
Að kvikmyndasýningumii
lokinni verður myndagetraun
pg-clans^J p.kl, 1 eftir jn.ið-