Vísir - 03.12.1959, Side 7

Fimmtudaginn 3. desember 1959
«181 A
7
\)iuian Oome ((:
B
P
E
N
N
A
N
perttii
S
A
K
A
M
A
S
„Þessi strönd er ekki í tízku,“ sagði Francine, „Við munum
engah þekkja hérna. Við skulum ia okkur sundsprett.“
Hún var gullin og mjúklát að sjá, þegar hann kom niður á
ströndina úr klefa sínum. Hún virti hann fyrir sér í rauðu sund-
íötunum og brosti.
„Eg hefði ekki getað getið mér þess til að þér litið svona út,
þegar þér eruð í smokingnum yðar.“
Hún stakk sér í sjóinn og hann liðkaði armvöðva sína og stökk
eins og stríðshestur út í öldurnar.
Þau komu úr sjónum og fengu sér svalan sítrónudrykk á kyrr-
látum hluta strandarinnar. Sjórinn sindraði á hörundi hennar
eins og milljónir af perlum.
„Hvenær hittum við manninn?“
„Eftir augnablik. Hvílið yður bara og horfið á þessar stúlkur."
Hinar frönsku stúlkur önguðu eins og fíkjur, þegar þær böðuðu
sig í sólunni. Dökkharður, ungur maður með áberandi vöðva
réri eintrjáningi að ströndinni stökk á land, greiddi svart hár
sitt og íór inn í klefa sinn.
Hr. Pharaoh sá hann aftur þegar hann kom út úr klefanum.
Hann var búmn i dökkbláar línbuxur og rauða skyrtu. Hann
hikaði fyrst, gekk síðan ákveðinn í áttina til þeirra og laut
Francine.
Francine þagði andartak. „Þetta er Dante Andaro, hr. Pharaoh."
Hr. Pharaoh kinkaði kolli en brosti ekki. Varð hann svo undr-
andi.
Fi-ancine sagði: „Gerið svo vel að setjast niður."
Dante hneigði sig, settist niður, kallaði til skutilsveinsins og
bað hann um sítrónudrykk. Hr. Pharaoh varð argur. Þau áttu
að hafa stefnumót, og Francine hafði enga ástæðu til að bjóða
þessum unga manni að sitja við borð þeirra. Francine leit í
kringum sig að sá að enginn var nálægur.
Hún sagði: „Út af perlunum —“
Hr. Pharaoh varð svo undrandi að hann talaði hálf klaufalega.
„Er — er þetta maðurinn?"
Francine horfði á hann með hlátur í augum. Svo hugsaði hún
sig um. „Þetta tekur dálítinn tíma. Við ættum að fá okkur há-
degiðverð. Það er róleg bistro í þorpinu, Vignoble þorpinu." Hún
leit á Dante. „Við verðum að skipta um föt. Gerið svo vel að
hitta okkur þar eftir 10 minútur.“
Dante gaf skutilsveininum merki og stóð upp.
„Eg borga þetta,“ sagði hr. Pharaoh. Það var nokkurskonar
afsökun. Dante hneigði sig óg gekk á burt. Francine brosti við
hr. Pharaoh.
„Hverju bjuggust þér við — manni með grímu' og innbrots-
járn?....“
Þau borðuðu hádegisverðinn því nær í þögn og voru öll svöng.
Dante var vel siðaður eins og ítalir eru flestir og kunni þá list
að vera í félagsskap við fólk án þess að trufla það. Hann kom
fram með málið auðveldlega, yfir kaffibollanum.

„Ungfrú Lincoln hefur- talað við mig, herra." Hann þagnaði.
„Óskið þér að eg taki þetta að mér, hr. Pharáoh?"
„Já.“
Hr. Pharaoh vissi að ef hann segði nei, myndi hann ekki sjá
unga manninn aftur. Og það var áreiðanlegt að hann myndi ekki
sjá Francine aftur. Hr. Pliaraoh vildi ekki láta þessa fegurðar-
dís komast undan. Dante var rólegur og hugsaði málið. Hann
leit á hr. Pharaoh augum, sem voru svo kuldaieg við og við, að
karlmenn myndi telja hann varasaman mann og konur myndu
finna kuldan renna ofan hrygg sér.
„Eg mun þarfnast þess, að þér hjálpið mér eins og þér getið,
hr. Pharaoh. Svo að eg hefi margar spurningar að leggja fyrir
yður.“
„Komið þér með þær.“
„Perlubandið er að Villa Parthenon?"
„Konan mín — eg verð að kalla hana konuna mína — er þar
núna. Svo að perlubandið er þar.“
. „Þér getið látið mig hafa uppdrátt af húsinu?“
„Já.“
„Er nokkur hættubjalla þar?“
„Já. Umferðabjalla. Eg get merkt kveikjarann fyrir yður. Það
er samskonar bjalla fyrir utan, svo við notum hana ekki þegar
við förum inn.“
„Og liundar?“
„Eg hafði tvo bola hunda. Þeir eru þarna líklega ennþá.“
„Karlkyns hunda!“
„Já.“ .
„Jæja, það er sama um þá. Allir hundar eru mannlegir.“ Hr.
Pharaoh brosti nú við Dante í fyrsta sinn. „Er peningaskápur
þarna?“
Hr. Pharaoh hleypti brúnum. „Hann er í lokuðum þilskáp. Það
verður erfitt að merkja hann fyrir yður.“
„Nokkur málmur í þilskápnum?"
„Perlurnar eru í málmkassa."
„Þá þarf eg ekki að láta merkja þilskápinn — ef málmkassinn
ei þarna alltaf. Þér getið bara sagt mér hvernig á að opna hann,“
Dante hugsaði um þetta fastlega og beit í varir sér. „Hafið þér
lykil að húsinu?“
Hr. Pharaoh leit hvasst á hann. Hann var þögull augnablik.
„Já, eg hef það. Eg hafði ferna lykla að húsinu, en eg hafði sjálfur
eina, sem eg leyndi. Lyklar mínir eru í Napoleons-gistihúsinu."
„Þér getið sagt mér venjur þjónustufólksins?“
„Já.“
Dante leit nú beint á hr. Pharaoh. „Eru pei'lurnar tryggðar?"
„Já. En eg hef tryggingarskjölin. Hún undirskrifaði samning
fyrir hundrað þúsundir um að skila mér perlunum og sá samn-
ingur viðurkennir að perlurnar sé mín eign. Eg hefi tryggingar-
skjölin og öll félög í París hafa neitað henni um persónulega
tryggingu á þeim.“
Dante varpaði öndinni léttilega. „Það þýðir að tryggingar-
félögin fara þá ekki að eltast við þær?“
„Já. Og eg skal gefa mínu félagi fyrirmæli um að spyrjast
ekki fyrir um þær. Þá er aðeins lögreglan eftir.“
Dante brosti og sýndi þannig álit sitt á lögreglunni við strönd
Miðjarðarhafs.
„Nú þá er sjálft perlubandið, hr. Pharaoh. Eg hefi heyrt getið
um Shepa-perlurnar, en eg vil fá fullkomna lýsingu á þeim, hvað
þær vega og hvað X-geislar segja um þær — svo að eg geti
þekkt hverja perlu fyrir sig.“
„Hvers vegna viljið þér vita allt þetta?“
„Þér viljið vita hvað þér kaupið, hr. Pharaoh. Eg vil fá að vita
hverja eg stel.“
Loks sagði hr. Pharaoh. „Eg hefi samstæðu.“
. gparið yður hiaup á mlUi inargra verzkjaa'
WkUÖÚL Áöffl OÖÖM!
vl- ■ -Áxtsfcurstræti:
/T
KVfiLDVÖKUNNI
atö ■ ifi irl
E. R. Burroughs
r. ,WEEKS OF-SWELTERiNS
TKA.VEL FASSEF, ANI7 AN
UNEKKIWS APS-/AAN LEP
TWE WATUFALISTS TOWAEF
TWEIK SQAL.
- TARZAN -

3150
Þeir gengu vikum saman >
hitasvækju og ekki brást
þeim- leiðsögn apamannsins
Áð lokum sagði hann þreytt-
um félögum sínum að nema
staðar og benti með ótta-
fullri lotningu. Þeir voru
komnir á leiðarenda. Við
sjónhring blöstu við þeim
Forboðnufjöll og þarna end-
aði árin.
Áður en Nathan Twining
hershöfðingi var væntanlegur
tii Moskvu fyrir nokkrum ár-
um, kallaði hershöfðingi loft-
hersins fyrir sig alla sína for-
ingja til þess að gefa þeim góð
ráð. Hann benti þeim á að þeir
væru undir stöðugu eftirliti.
Tekið yrðd eftir hverju orði,
hverri bendingu og hverri hreyf
ingu þeirra. ,,Og framar öllu
öðru,“ sagði hann, „ekkert
vodka og engar konur.“
Laglegur ungur ofursti hóf
máls: i
,,Eg hefi þegar fengið þessar
fyrirskipanir, hershöfðingi,“
sagði hann. „Við morgunverð-
ið í morgun, frá konu minni.“
★ I
Brúðkaupsdagurinn var á-
kveðinn og allar áætlanir gerð«
ar nema eitt smáatriði. Brúð*
guminn stóð á fjögra ára æf-
ingum í sjóhernum og átti erf-
itt um að fá leyfi. Loks sneri
hann sér í örvæntingu að prest-
inum og ráðfærði sig við hann.
Hann steingleymdi vel undir-
búinni ræðu, sem hann hafði
ætlað að halda og sagði:
„Herra, konan mín ætlar i
brúðkaupsferð og mig langar
svo fjandans ári mikið til að
fara með henni!“
Hann fékk sérstakt leyfi. |
★
Eg kom í langleiðavagn og
sá nokkur auð sæti, en eitt var
sérstaklega greinilegt, því að
það var beint fyrir framan
stúlku sem hafði sólgullið hár.
Þegar eg var seztur fór eg að
velta því fyrir mér hvað gera
skyldi. Ætti eg að fara að tala
um veðrið við hana? Eða bjóða1
henni vindling eða biðja hana
um eldspýtu? Þá var klappað
á öxl mína og eg heyrði rödd;
sem dró seiminn:
„Herra,“ sagði hún. „Væri
yður ekki sama þó að þér sæt-
uð hérna aftur í hjá mér, svo
að við gætum talað saman?
Mér leiðist svo afskaplega!“
Stjórnarkreppu
afstýrt á Ceyton.
Vantraust felit með
eins atkv. mun.
Vantraust á Valentine Jaya-
wickrema, dómsmálaráðherrá
Ceylons, var fellt sl. laugardag
með eins atkvæðis mun.
Dahanayake forsætisráðherra
hafði tilkynnt, að hann segði af
sér, ef vantraustið yrði sam-
þykkt.
Það hefir enn aukið á ólguna
í landinu, að einn þerra manna,
Richard de Zoysa, sem handtek-
inn var á dögunum, grunaður
um þátttöku í samsæri um að
myrða Bandaraaike forsætis-
ráðherra, hefir verið látinn
laus. Hann var beðinn afsökun-
ar á fangelsuninni. j
Beit ab augiýsa í Vísf.