Vísir - 05.12.1959, Qupperneq 7

WUICW WEK5 BKOUGHT TO
TAEZAM TO BE LASHEI? TO-
GETHEK WITH STTOMG VINES
'E SSN, L HOUES THE MEN
T UHiPOEM-SIZEP LOGS —
FIMALLV H£ ANNOUMCEP
THAT THE EAFT WAS
COMPLETEP— THEY WEE5
ÍJEAPy FOE THEIE JÖUK.NEY
!NTO THE UNKNOWNl
Uiitr. by UniUd Fwlnw
Laugardaginn 5. desember 1959
118U
Xhvian dometl:
8T0LIUAR
petliii
komi seint. — Get eg nú fengið allt það sem þörf er á?“
Hún fór með hoiium upp í sal hans og hann fémc henni teikn-
ingarnar, lykla og perlubandiö.
„Já, þakka yður fyrir.“ Hún stóð upp. „í>að getur verið að eg
„En eg vil fá perlubandið aftur þegar Dante hefur skoðað það.“
„Hafið engar áhyggjur," sagði hún.
Fancine ók eftir götunni og sá að Dante sat undir pálma i
garðinum fyrir framan sönghöllina. Hann reikaði til hennar og
brosti ekki þegar hann opnaði dyrnar á bílnum.
„Hafið þér skemmt yður í dag?“
„Það er ekkert varið í Cannes í ágústmánpði,“ sagöi hann
önugur.
Þau óku upp hæðina og yfir járnbrautarteinana þar og inn i
rjóður i furulundinum efst á hæðinni. Svartþröstur tísti í lund-
inum.
„En hvað kvöldið er yndislegt.“
Dante fleygði burt vindlingi sínum og bjóst til að vinna, „Hvað
eru þér með?“
Hún tók upp teikningarnar af skrauthýsinu og athugasemd-
irnar, sem hr. Pharaoh hafði skrifað. Hann hallaði sér aítur í
sætinu og skoðaði þetta. „Það er gott. Er nokkuð annað?“
Hún tók perlufestinga upp úr tösku sinni og hann hélt henni
að fingri sér móti kvöldljósinu. Hann renndi perlulestinni gegn-
um fingur sér, opnaði svo lásinn hægt, hallaði sér síðan yfir að
henni til þess að láta perlubandið um hálsinn á henni.
Svartþrösturinn þaut af grein sinni með afskaplegu írafári og
vængjaþyt, svo brá honum við skellinn. Hún hafði gefið honum;
þvílíkan kinnhest að hann deplaði augunum og augu hans
fylltust af vatni, og hann sá að augu hennar voru blá og kulda-
leg eins og ís. Hann skoðaði síðan mjög vandlega perlurnar og
lagði þær svo í kjöltu hennar.
„Þetta er nóg.“
Hann tók aftur upp teikningarnar og kynnti sér svefnherbergi
Olgu. Svo brosti hann lítillega og stakk teinkningunum og lykl-
unum í vasa sinn.
„Pharaoh ætti að fást við innbrot. Hann eyðir tíma sínum til
einkis við að hugsa um skip.“
„Hvað hafi þér verið að gera í dag?“
„Eg leit á skrauthýsið."
„Frá ströndinni?"
„Nei. Eg fór að dyrunum." Hann sá hvað augu hennar voru
.kúldaleg og brosti. „Eg hafði meðfereðis nokkur smáblöð frá
útvarpsbúð í París. Svo að eg fór að bakdyrunum og vonaði að
madame liti inn hjá okkur þegar hún kæmi til Parísar. Eg beið
þangað til eg hafði séð hana fara út í bíl sínum og með henni
var jnaour, sem var eins og hnífsegg í framan og liktist Spán-
verja.“
„Hann er Spánverji. Hún hefur hann hér til skemmtunar.
Lét-uð þér bara blöðin inn fyrir?“
„Nei. Eg hringdi. Eg ætlaði að fara að svipast um í garðinum —
þá kom þjónustustúlka og opnaði dyrnar. Hún var rauðhærð og
í strandpilsi, hún ætlaði að fara að synda. Eg fékk henni blöðin
og vonaði að madame heimsækti okkur þegar hún kæmi til
Parisar. Hún sagði að madame færi ekki til Parísar fyrr en í
október. Madame væri nýfarin til Eden Roe sagði hún og hún
bað mig um eld. Við sátum undir tré í garðinum og hún sagði
mér að hún héti Micheline og svo fylgdi hún mér um garðinn.
Eg komst að því að hundarnir eru í húsagarði hér um bil 40
metrum aftan við húsið. Hundarnir bara geispuðu að okkur og
þeir mundu ekki gelta þó að sprengju væri kastað á húsið. Þá
sýndi Micheline mér laufskálagarðinn og það tók langan tíma.
Hún sagði aö það væri skemmtilegt að hitta mann frá París og
vildi hafa stefnumót með mér í kvöld klukkan 9. Eg spurði hana
hvenær hún ynni og hún sagði að madame borðaði aldrei heima
á kvöldin/ Dante brosti. „Eg svipaðist vel um á staðnum og eg
komst að því að hliðið baka til er alltaf opið á næturnar. Það
liggur að þvi þröng gata milli limgerða, alla leið frá ströndinni
og upp að Antibes. Þetta er allt ágætt.“
„Eg vona að þér hafið ekki lofað Micheline stefnumóti“
Eg sagði henni að eg ætti að fara aftur til Parísar að morgni
og ætti eftir að dreifa út hundrað blöðum í kvöld í Cannes.“
„Eg vona að hún segi ekki frá þessu þegar á reynir. Hún man
kannske eftir yður,“
„Nei, hún segir ekki frá.“ Hún stynur. Dante brosti. „Hún mun
muna eftir mér, en bara sjálfrar sín vegna. Sú rauðhærða er alls
ekki með hugann við vinnu sína. Hún hatar madame Olgu og
ætlar að fara héðan í endalok ágúst. Hún lét mig hafa heimilis-
fang sitt í Orleans.“ Dante kveikti í öðrum vindlingi. „Þetta
verður ágætis starf.“
„Nema að einu leyti.“
„Hvað þá?“
„Sannleikurinn er sá,aö frú Olga mun hafa perlurnar um
háls sér á hverju kvöldi, á meðan að hr. Pharaoh er í Cannes.
Hún veit að hún muni sjá hann hér og hún ætlar sér að ergja
hann með því að nota Shebaperlurnar. Hún hefur ekki trygg-
ingu fyrir þeim og vill því ekki sleppa þeim úr augsýn.“ Hún
leit á hann. „Eg geri ráð fyrir að þér ætliö að ná þeim þegar:
hún er úti að kvöldi tii?“
„Já, það var hugmyndin.“ Dante hikaði og þagði. „Eg hugsaði
mér að hafa njósnir um hana og komast að því hvaða kvöld
hún notaði þær ekki þegar hún borðaði úti.“ Hann hleypti brún-
um. „Eg hélt að konur notuðu ekki sömu skartgripi á hverju
kvöldi.“
„Þíei' gera það ekki. Þær nota skartgripi, sem eiga við kjóla
þeirra. En frú Olga hefur engan smekk og hirðir ekki um neitt
nema að ergja hr. Pharaoh."
„Mér geðjast alls ekki að þessusagði Dante.
Francine leitaði i tösku sinni að kveikjara sínum og svo brosti
hún. Hún dró upp spjaldið að betlara dansieiknum og fékk
honum það.
A
KVÖLDVÖKUNNl
Í'íiWW
E. R. Burroughs
TARZAIM -

3152
f nokkrar klukkustundir
voru mennirnir að höggva
til staura, sem þeir færðu ;
Tarzan og hann batt saman!
í fleka. Svo tilkynnti hann
að flekinn væri tilbúinn og
og nú voru þeir tilbúnir að
halda út í óvissuna.
Ameríkumenn eru meistarar
í að auglýsa og kynna nýja
vöru og hér er eitt dæmi. ,
Maður kom í eitt af hinum
stóru vöruhúsum, þá sá hann
allt í einu sér til undrunar 20
dollara mynt liggja á gólfinu —>
og það er sjaldséð sjón á voruni
dögum.
Honum var líka um megn úð
sjá þetta og hann lét vasaklút-
inn sinn detta af skyndingu
niður á myntina. Hann hugsaði
sér að hann gæti tínt upp mynt-
ina með vasaklútnum, en það
reyndist ómögulegt. Þegar hann
hafði bisað við þetta nokkra
stund, kom einn af hinum
glæsilegu búðarvörðum til hans
og sagði við hann:
„Herra minn. Eg held að eg
mælt með einni af beztú lím-
tegundum okkar við yður. Þér
hafið nú sjálfur séð hversu full-
komin hún reynist.“
★ .1
Hinn mikli herforingi og
stjórnmálamaður, Themisto-
kles, sagði eitt sinn við son
sinn:
„Drengur minn. Þú ert
áhrifamesta persóna í öllu
Grikklandi.“
„Hvernig má það vera?“
spurði sveinninn.
Themistokles svaraði:
„Vega þess að Aþeningar eru
herrar yfir öllu Grikklandi. Eg
er herra yfir Aþeningum. Móð-
ir þín er herra yfir mér og þú
ert herra yfir móður þinni.“
★
Harmodíos, sem átti fræga
forfeður og var af eldgömlum
aðli kominn hæddi eitt sijm
herforingjann ífiskrates vegna
þess, að, hann var sonur fátæks
skósmiðs.
ífikrates mælti þá:
„Aðall ættar minnar hefst
með mér. Þinni aðalsætt iýkur
með þér.“
★ t
Theopompos, kóngur Spart->
verja, var einn af fyrstu kóng-
um, sem sagan greinir frá, sem
sá hættuna, er stafaði af ein-
ræðinu. Hann kom á fót eiiis-
konar ríkisþingi, og lét af hendi
nokkuð af valdi sínu til þess-
arar stofnunar. Þetta mát,u
þegnar hans að verðleikum.
En kona kóngsins ávítaði hann
og mælti:
,,Þú lætur af hendi völd þín
að nokkru. Vald það, sem börn
þín erfa, munu verða minni en
þín!“
„Nei,“ svaraði kóngurinn.
„Þau verða meiri vegna þess
að þau vara lengur.“
★ 5
Kona í Visconsin vildi skil;ia
við mann sinn vegna þess, >
han krafðist þess, að þau sva r'u
í hengirúmi. í 23 ár hefði ’nún
Iátið að vilja bónda síns <
þeim tíma hafði hún dottio
sinnum á gólfið. Hún Jauk •
sinu með þessum orðurj:
„Nú er eg orðin of gömiu > IX
þess að detta niður á gólf
★
Dama í Michigan bað i
skilnað vegna þess, að r ur
hennar hafði gifzt öjlum'ffrmu
stjúpbörnum sínum.