Vísir - 15.03.1960, Síða 7

Þriðjudaginn 15. marz 1960
VlSIB
ICU'IJ
MILLI
TVEGGJA
ELDA
★ ÁSTARSAGA
3.
Er það ekki „Empress og Dunedin“, sem þú ætlar með, föstudag-
inn í næstu viku?
— Jú.
— ÞaS var hundaheppni. Þú trúir ekki hvað mér hefur tekizt
að gera fyrir þig. Eg hef komið því til leiðar að þú getur verið
á fyrsta farrými, án þess að það kosti þig grænan eyri.
— En, sagði Madeline ( hún gat grátið yfir hvernig Clarissa
sletti sér fram í það, sem henni kom ekki við), — eg hef fest
mér farmiða á II. farrýminu og er búin að borga hann fyrir
löngu.
— Þá verður þú að afbiðja hann, sagði Clarissa. — Fá peningana
endurgreidda, meina eg. Það er tilgangslaust að eyða peningum
til óþarfa. Og fyrsta farrými er ekki til að forakta. Eg .leit inn til
Mortons Sanders þegar eg kom úr brúðkaupsferðinni, aðallega til
að sjá hvernig nýi ritarinn hans reyndist. Og þá kom það á dag-
inn að hann ætlaði að heimsækja ættingja sína í Montreal. Þú
veist að hann er canadískur í aðra ætt. Hann og móðir hans
ætla að fara með sama skipinu og þú, en hún ei sjúklingur og
verður að hafa hjúkrunarkonu á leiðinni. Það er eitthvað að
taugunum í henni. Og þá datt mér strax þú í hug. Finnst þér
það ekki ljómandi?
— Nei, sagði Madeline með áherzlu, — það finnst mér alls
ekki. Eg hafði hugsað mér að skipsferðin yrði hvíldartími.
— Góða mín, hún er alls ekki alvarlega veik, sagði Clarissa,
en Madeline hugsaði þá til þess, að það eru einmitt sjúklingarnir,
sem ekki eru alvarlega veikir, sem alltaf eru erfiðastir. — Þetta
er alveg einstakt tækifæri.
Madeline virtist ekki á sama máli.
— Ef hún væri alvarlega veik mundi eg auðvitað vilja hjálpa
henni, sagði hún, — en taugaveikluð manneskja getur verið hvað
sem vera skal — frá dyntóttri frenju til brjálaðrar forynju.
— Hún er engin brjáluð forynja, sagði Clarissa með svo mikilli
Þó Madeline hefði vitanlega ekki orð á því varð hún að játa
að henni leist ekki sérlega vel á Gerald Maine. Henni virtist
hann vera kærulaus, þó hann væri fyndinn og reyndi að koma
sem bezt fyrir sjónir. En Clarissa var auðsjáanlega afar ánægð
með ráðahaginn, og það varðaði mestu fyrir Gerald, hugsaöi
Madeline með sér.
— Mikið varð eg hissa þegar þú skrifaðir að þú værir ekki
hætt við að fara til Montreal, sagði Clarissa. — en hvað sem
vera skal er líklega breyting til þess betra, eftir öll þessi þreyt-
andi ár í Allra-sálna-spítalanum.
Madeline svaraði þurrlega, að hún liti ekki þannig á það mál.
í rauninni hafði hún ánægju af starfi sínu og hafði yfirleitt
líkað vel í sjúkrahúsinu, en eftir að hún hafði afráðið að fara
til Canada var hún orðin sannfærð um að skemmtilegra yrði þar.
— Já, — það getur verið, sagði Clarissa, sem ekki hafði tekið
eftir nema helmingnum af þvi sem Madeline sagði. — En — eg
ætlaði einmitt að fara að segja þór — það er óvænt slembilukka.
andi á móti henni.
En það var ekkert bros á andlití frú Sanders. Dökk augun í
henni voru falleg að vanda, en það skein fyrst úr þeim undrun
og síðan ótvíræð gremja.
— Heyrið þér, systir, sagði hún jafnt mjóradda og áður, en
hinsvegar ergileg, — þér eruð ekki í einkennisbúningi!
— Ne-ei, frú Sanders. Madeline fannst þessi kveðja eins og
högg í andlitið á sér. — Mér datt ekki í hug áð eg ætti að nota i
eínkennisbúning á leiðinni. Eg hef ekki leyfi til að nota búning-
inn frá Allra-sálna-spítalanum eftir að eg er hætt að vinna þar.
Og áður en eg kem til Montreal get eg ekki....
— Það skiptir mig engu. Fallega röddin var orðin ísköld. — Þér
íaið fría ferð fyrir að vera hjúkrunarkona mín, og þá vil eg að
það sjáist að þér séuð hjúkrunarkona.
Madeline beit á vörina til að bæla niðri í sér reiðina, sem svall
í henni er þannig var talað við hana. En þá sá hún glettnina í
augum þernunnar og að frú Sanders var að fá móðursýkiskast,
og svaraði rólega:
— Eg fæ ekki hjúkrunarfötin mín fyrr en eg kem í sjúkra-
húsið, frú Sanders, en eg hef nokkrar hvítar sloppsvuntur með
mér....
— Og höfuðklúta, vona eg.
— Já, sagði Madeline og fagnaði því að hún hafði tekið nokkra
með sér úr sjúkrahúsinu, til að eiga þá til minja.
— Jæja. Þá gerið þér svo vel að láta þetta á yður, sagði frú
Sanders og fór inn í klefann sinn, en Madeline stóð kyrr og fannst
hún vera eins og vinnustúlka, sem hefði rnisst allan uppþvottinn
á gólfið og séð hann fara í mél.
Þetta atvik var forboði tónsins, sem var í frú Sanders alia
leiðina. Líklega hafði hún ekki sagt þetta til þess að vera hroka-
full eða setja á háan hest, hugsaði Madeline með sér eftir á,
heldur stafaði það af því hún hafði gaman ag að látast þjáð og
ósjálfbjarga og hafa útlærða hjúkrunarkonu til þess að nostrn
við sig. Og henni fannst nauösynlegt að allir sæi að þetta væri
hjúkrunarkona.
Madeline mundi hvað Clarissa hafði sagt um að frú Sanders
væri afbrýðisöm gagnvart öllum stúlkum, sem væri nærri syni
hennar, og þess vegna gætti hún þess vel að vera sem fálátust
við hann. Hún þóttist verða þess áskynja að hann hefði gaman
af þessu, og fannst að það mundi vekja forvitni hjá honum. Þó
hann léti sem hann sæi hana ekki þegar móðir hans var nær-
stödd, var auðséð á öllu að hann ætlaði sér aö kynnast henni
betur undir eins og hún væri laus við hjúkrunina og réði sér
sjálf.
En hún varð að vera yfir frúnni svo að segja allan tímann.
Það var sjaldan sem hún mátti um frjálst höfuð strjúka, og þá
var eins og hvíslað væri að henni að þó að gamla konan væri
ekki nærri, mundi hollast að vera í hæfilegri fjarlægð frá Morton
Sanders. Hún gat ekki sagt um hvort það var af hræðslu við
móðurina — eða við aðdráttaraflið frá Sanders.
Það var einmitt einhverntíma þegar hún var að umflýja Sand-
ers, sem hún rakst á ókunna manninn ,sem henni þótti svo eftir-
tektarverður.
Þetta var snemma kvölds, frú Sanders hafði lagst fyrir og
Madeline, sem leiddist „einkennisbún;'ngurinn“ sem hún var í,
afréð að hafa fataskipti og ganga upp á þilfar, svo að hún gæti
í svo sem hálftíma látið sem hún væri venjulegur farþegi, sem
væri að njóta lífsins, en ekki hálfærð hjúkrunarsystir, sem aldrei
fengi færi til að nota aila fallegu kjólana, sem hún hafði keypt
sér áður en hún fór.
Hún fór í gráan kvöldkjól og setti á sig fallega rauða sjalið,
sem Enid hafði gefið henni, og fór svo upp á þilfar. Stjörnurnar
blikuðu á kvöldhimninum og allt í kring sást ekkert nema hafið.
með hvítum öidutoppunum. í fjarska heyrði hún tónlistina úr
danssalnum, eins og dauft undirspil hinnar töfrandi kvöldstemm-
ingar.
Madeline stóð um stund við borðstokkinn og horfðu á hópa og
pör, sem komu fram úr skuggunum og hurfu í þeim aftur. Henni
fannst gaman að_ þessu fyrst í stað, en svo greip einstaklings-
kenndin hana. Hún hafði ekki fengið tækifæri til að kynnast
neinum um borð, því að hún varð alltaf að vera viðbúin ef frú
Suðvestan
éljagangur.
f morgun var austan og
suðaustanátt hér á landi,
sums staðar allhvasst við suð
austurströndina. Á Reykja-
nessliaga var allmikil snjó-
koma. Úrkoma á Reykjanes-
vita mældist 24 millimetrar.
4 Loftsölum var hlýjast á
landinu, en kaldast á Sauð-
árkrólti — 3 stig.
KI. 8 £ morgun var sunn-
anátt og 3 vindstig í Reykja-
vík og 2ja stiga hiti. Snjó-
koma. Skyggni 1 km. Úr-
koma í nótt 4 mm.
Lægð yfir Grænlandshafi,
en hæð yfir Grænlandi.
Veðurhorfur í Reykjavík
og nágrenni: Gengur í suð-
vestanátt með éljum. Hiti
um frostmark í dag, en dálít
ið frost í nótt.
IXOGAVEU 10 _
rfwl
Kaupi gull og silfur
m
R. Burroughs
- TAGZAN -
. . gpaiiö yður tíaup á mlli margræ verzlama!
WRUÖÖL MtUM tíOT!
-At<sturst.Tæú
3216
Jack varð alveg óður af
bræði og sló Ali niður. Á
næsta augnabliki var Ali
búinn að taka byssuna og
virtist ætla að skjóta Jack,
en þá sagði einn af félögum
Ali: „Bíddu hægur, Ali. Ef
Tarzan er .1 raun og veru
BUT HE WAS STOF’F’EE’ BY ONE
OF HIS MEN. "WAIT, ALI — IP
THIS TAKZAN IS KEALLV
A FÉIENIP, THÉ SHEIK. WOUU7
HAVE YOUK HEAC7;//
vinur Sheiksins gætirðu vel
tapað höfði þinu.“
Söluskatturinn —
Framh. af 5. síðu.
9% skattsins á iðnaði og þjón-
ustu. Eftir eru 1875 kr. Nú gildr
ir frv. aðeins í níu mánuði 196.0
og er þá hækkun aðeins 1400
kr. þetta ár. Á móti því muu
tekjuskattur felldur niður. Sá
skattur er um 1450 kr. á vísi-
töluf jölskylduna. Og útsvör
vísitölufjölskyldunnar lækka
um ca. 700 krónur. Hér er því
sannarlega ekki verið að þrengja.
hag láglaunafólks.
Vörubílsfarmur —
Framh. af 1. síðu.
úr prentsmiðjunni, og ætlar
að setja í umferð á næstunni.
Líklega hefði meira verið við-
haft sumsstaðar erlendis við .
slíka fjápflutningá. Þarna kom
venjulegur vörubíll með kass-
ana á pallinum, og tveir , eða
þrír verkamenn fylgiþi með.
Tveir lögregluþjónar aðstoðuðu
við flutning kassannaáí bank-
ann — og höfðu ekki eihu. sinni
kyifur í hendi, hvað þá heldur.
vélbyssur, enda fór aÍLt fram
rejeð ró -og spekt.
Skv. því, sem Vísir hefur
fregnað, rnunu hinir nýju seðl-
-^LlverSÍa ’sett-ir J- umferð ein-
tívérn tíma í næsta mánu'ði, þeg-
ar nægjanlegt magn hefur bor-
Is.t frá prentsmiðjupni til dreif-