Vísir - 31.03.1960, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 31. marz 1960
VfSIB
'im BuML
MILLI
TVEGGJA
★ ÁSTARSAEA
18.
ELDA
Morton Sanderp er ekki þannig gerður
til að svara i símann.
að hann skríði.
Það var lifandi, ertandi rödd Sanders, sem hún heyrði i sím-
anum. Og hann var ekki skríðandi. Þvert á móti. RÖddin var
mynduö og glaðleg um leið og hann spurði:
— Hvenær getum við hitst aftur?
— Eg veit ekki, sagði Madeline, sem gat ekki gleymt öllu uppi-
standinu, sem hún hafði orðið fyrir hans vegna.
Hún brosti óg hristi höfuðið. — Nei, þökk fyrir, þetta er of
fallegt kvöld til þess að sitja inni. Mig langar meira að sjá
Laurentsfjöllin og umhverfið hérna kringum Montreal.
— Eg er hræddur um að við sjáum fjöllin ekki nema í fjarska
í dag, sagði hann.
— En það er -fallegur staður, sem við eigum að fara í. Hann
er við eitt af mörgum litlu vötnunum hérna. Eigum við þá að
fara?
Þau urðu að ganga spölkorn að bílnum, þröngu göturnar í
miðbænum í Montreal voru svo fullar af bílum, að erfitt var að
finna stað til að leggja bíl á.
Hún fann nærveru hans er hann gekk viðhlið henni, hár,
íturvaxinn og aðsópamikill, og er þau þurftu að fara yfir ak-
brautina tók hann undir handlegginn á henni. Það fólst ekkert
sérstakt i því hvernig hann tók um handlegginn á henni, hann
þrýsti ekkert að. Hann var aðeins að hjálpa henni yfir götmra.
En hún fékk smákipp, eins og fingurgómar hans væru rafmagn-
aðir.
Hagaðu þér nú ekki eins og stelpukjáni, sagði hún við sjáll’a
sig. En þessi sama tilfinning elti hana þegar hún steig inn i
bílinn, og hún fann að bak við hið íágaða heimsborgaryfirborð
var dýrslegt segulmagn, sem olli því að hann var svo hættulega
aðlaðandi.
Meðan þau voru að rekja sig gegnum alla umferðina út úr
borginni einbeitti hann sér að akstrinum. En undir eins og þau
— HvaÖ ætlarðu að gera i kvöld?
— Eg — eg hef ekki afráðið það ennþá, sagði hún þó húnjjoru komin út úr þvögunni sneri hann sér að henni og spurði
hefði afráðið að verða heima og skrifa bréf, því að bæði Eileen brosandi:
og Ruth ætluðu sér út.
— Þá skal eg aíráða það fyrir þig. Komdu og borðaðu mið-
degisverð með mér. Eg veit af skemmtilegum stað fyrir utan borg-
ina. Eg kem og sæki þig snemma svo að við höfum nægan tima,
og lofa að skila þér heim aftur áður en Ijóshærði drekinn lokar þig
úti.
Madeline hló. — Ungfrú Arlingley hefur ekkert yfir mér aö
se.gja í frítímanum. Hvenær kemurðu að sækja mig?
— Klukkan sex. Við innganginn að hjúkrunarkvennaheimil-
inu. Er það í lagi?
— Nei, ekki þar. Þó að þetta væri alveg saklaust fannst Made-
line, eftir það sem gerst hafði um daginn, að það væri víst að
Florence Ariingley mundi sjá hana fara inn í bíl Mortons Sanders
og gruna það versta. — Nei — eg vil heldur hitta þig niðri í borg-
inni.
— Hvers vegna. Það er engin ástæða til að fara með þetta eins
og mannsmorð. Eða er það?
— Vitanlega ekki! Hún sagði þetta með meiri álierzlu en hún
hafði ætlað sér. — Það er aðeins þetta — að eg vil heldur hitta
þig niðri i borginni!
— Jæja. Eigum við þá að segja í forsalnum á Mount Royai?
— Já. Klukkan sex. Madeline gat ekki leynt tilhlökkuninni
sem var í röddinni þegar hún kvaddi.
Þegar Madeline kom inn í salinn í Mount Royal um kvöldiö
datt henni í hug, að hvorki London eða New York mundu geta
sýnt jafn fágað né sundurleitt fólk og hún þá þar.
Kjóllinn hennar var með þeim sérstaka græna lit, sem fer vei
stúlkum sem eru dökkhærðar en ljósar á hörund og með grá
augu. Hún svipaðist um og var eftirvæntingarfull.
Morton Sanders hafði biðið eftir henni, og þegar hann kom á
móti henni á þykkum gólfdúknum fannst henni óneintanlega
hann vera lang glæsilegasti maðurinn í salnum.
í morgun hafði henni verið svo órótt, að hún hafði ekki veitt
honum athygli, og allan tímann sem þau voru saman um borð
hafði hann verið sonur frú Sanders og að vissu leyti húsbóndi
hennar. Nú sá hún hann í fyrsta skipti eins og hann var —
kannske sem vin, sem féll vel við hana og stóð ekki á sama um
hana. Og það dró ekkert úr gleði hennar að sjá að flest kven-
fólkið þarna tók eftir honum þegar hann gekk hjá.
— Halló! Þú ert ennþá laglegri í kjól en í hjúkrunarfötunum,
sagði hann er hann heilsaði henni. Kannske var eins ástatt um
hann: að hann sá hana fyrst núna að gagni.
— Eigum við að fá okkur svolítið glas fyrst?
— Jæja, hvað gerðist í morgun, eftir að eg fór?
— Æ, þurfum við að tala um það núna? Hún hafði róast svo
vel þama sem hún sat við hliðina á honum, og lét goluna leika
um sig gegnum opinn gluggann, að hana langaði ekkert til að
fara að rifja upp andstreymið, sem hún hafði átt um daginn.
— Eg get ekki neitað því að .eg er forvitinn, sagði hann. — Og
— hvemig get eg beöiö fyrirgefningar fyrir en eg veit hvers eg
á að biðja fyrirgefningar á?
— Þú getur beðið fyrirgefningar á því, að eg fékk skellinn
fyrir flangsið í þér, svaraði hún þurrlega.
— Það var ekkert flangs, Madeline. Nú var hann allt í einu
orðinn alvarlegur, og hún hélt niðri í sér andanum.
— Mér þótti svona gaman að sjá þig aftur. Þegar eg sá þig,
fann eg að eg hafði fundið þig aftur, án þess að leita að þér.
Mér fannst eins og eg hefði fengið stærsta vinninginn í happ-
drætti lífsins. Gastu búist við að eg gengi fram hjá þér, eins og
eg sæi þig ekki?
— Nei, en....
— Og svo, þegar þú leist undrandi upp til min — með þessi
augu, sem verða svo stór þegar þú ert hissa eöa glöð.... Var það
furða þó að eg yrði að kyssa þig?
Madeline varð hugsað til frú Loncini: —. Ekki rétt umhverfi.
En þegar maður verður skyndilega glaður, tekur maður ekki
ailtáf eftir umhverfinu.
— Eg ætla ekki að gera neitt veður út af þessu, sagði hún vin-
gjamlegri. — En ungfrú Arlingley notaði að minnsta kosti tæki-
færið til að gefa mér rækilega ádrepu.
— Ljóshærðri drekinn? Eg hélt að eg hefði afvopnað hana.
— Ekki nema í bili, sagði Madeline mæðulega. — Hún naut
þess að láta mig vita að eg hefði hagað mér ósæmilega, og bætti
þvi við að frú Sanöers hefði sagt sér að eg hefði hagað mér jafn
óskikkanlega á skipinu á leiðínni vestur.
— Hvaða vandræði. Það var ekki meiningin að blanda henni
mömmu í þetta.
— Vitanlega ekki. En þær eru orðnar svoddan mátar nú þegar,
hún og ungfrú Arlingley. Eg er hrædd um að Arlingley hafi sagt
R. Burroughs
takzw-i's gsoup watcheþ,
HOKKIPIEP’, as jack <ELLV
WAS KILLEP BV A CHAKSISJS
l?HIWO BEFOI5E HE COULF
FIE.E A SWOT
- TARZAN -
TWE WEAPOW
WAS HOPELESSLY
TWISTEP1 AMI7
Fgature Syndi«»te, 1
Tarzan og þeir félagar
horfðu með hryllingi á er
nashyrningurinn tróð Kelly
til bana undir fótum sér, án
þess að Kelly gæti svo mikið
sem hleypt af einu skoti á
dýrið. Apamaðurinn tók
undir sig stökk og greip
riffilinn sem lá á jörðinni.
Hann hafði búizt við að geta |
séð hvað orsakaði það að J
Kelly hleypti ekki af skoti
með því að skoða riffilinn
gaumgæfilega, en sú von
varð að engu því riffillinn
var allur sundur snúinn og
gersamlega eyðilagður.
eKVÖLDVÍKUNNI
Prestur einn skozkur var
kunnur fyrir það hversu sund-
urlausar ræður hans voru, það
var enginn vísindalegur háttur
á þeim eða samband í þeim.
Aðalmaðurinn í söfnuði hans
var Elphinstone lávarður og því
miður kom prestinum og lá-
varðinum ekki vel saman og’
voru ætíð fúsir á að áreita
hvorn annan. Einu sinni bað
presturinn safnaðarfulltrúarin
um að vekja Elphinstone lá-
varð“, en þá sagði lávarðurinn.
„Eg svaf ekki, prestur minn.“
„Jú, þér sváfuð víst, lávarð*
ur.“
Hann neitaði því aftur að
hann hefði sofið. Til þess að
sanna mál sitt sagði presturinn:
„Hvað sagði eg þá síðast?“
,,Ó, vekið hann Elphinstone
Iávarð.“
„Já, en hvað sagði eg því
næst á undan?“
„Eg myndi gefa yður guineu,‘f
sagði lávarðurinn, „ef þér gætuð
sagt það sjálfur, prestur minn.‘e
*
Kona ein fór í strætisvagni en
fékk hvergi sæti. Hún gaf oln-
bogaskot hingað og þangað og
tróð sér þangað sem eitthverts
sæti virtist ætla að losna. En
hún komst hvergi að. Tveim
sætum þaðan sem hún stóð, ætl-
aði maður að fara. Þprna var
tækifæri. Hún ýtti olnboganum
í lítinn meinleysislegan mann,
sem stóð í vegi fyrir henni, en
hann stóð fastur fyrir og þegar
sætið var laust settist hann þeg-
ar niður, andartak, en stóð síð-
an jafnskjótt upp aftur.
„Frú mín góð,“ sagði hann
ljúfmannlega. „Kurteisi er for-
réttindi hvers manns, en ekkl
skylda. Vilduð þér sýna mér
þann sóma að taka við sæti
mínu?“
*
Lilian Harvey á nú hús á Cap
Antibus og er að skrifa sínar
margvíslegu endurminningar —
en hún hefir líka tíma til að
sinna fjárhagnum. Henni er
orðið það ljóst að garðurinn
hennar er alltof stór og dýr og
hún hefir því sjálf lagt horn-
steininn að nokkrum smáhýs-
um þar, sem hún ætlar að
leigja út. En svo er hún enn
sinnuð, að hún ætlar aðeins að
leigja húsin elskendum sem
eru í fríi, „eða ungum hjónum
sem eru í brúðkaupsferð.“
*
— Haldið þér, að eg nái lest-
inni sem fer 18.30 ef eg' stytti.
mér leði og fer yfir hagann?
— Já, og ef nautið mitt kem-
ur auga á yður hugsa eg að þér
náið lestinni, sem fer 18.15.
★
Það er dálítið ótrúlegt hvað
talið er að sé af fölskum meist-
araverkum í Ameríku. En nú
eru frásagnir af því í skjölum
tollþjónustunnar og það verða
menn að reiöa sig á. Eftir því
sem þar stendur, hafa verið
flutt þar inn, frá því á árinu.
1918, ekki færri en þrjátíu þús-
und „egta“ málverk, máluð af
Camille Corot (1796 til 1875).
Eftir því sem bezt er vitað
málaði Corot hér um bil 450
myndir á ævi sinni. 13 þúsund ,
er því vel í lagt! '