Vísir - 09.04.1960, Blaðsíða 7

Laugardaginn 9. apríl 1960
TlSIR
7
Wanj ilu-clJt:
MILLI
TVEGGJA
★ ÁBTARBAGA
26.
ELDA
Elliott, og gaf um leið'
sóknin hennar þarna. -
skyn að þetta yrði ekki síðasta heim-
Nú ætla eg að fara, en komdu niður
þegar þú ert tilbúin, og þá finnur þú mig einhversstaðar. Það er
meira en hálftími þangað til við borðum, og það gerum við úti
á svölunum. Við höfum ekki fataskipti fyrir rnatinn, hérna. Og
svo finnst mér að þú ættir að þúa mig.
Þegar Madeline var orðin ein sat hún um stund við gluggann
og horfði út. Þessi fallega, hljóða náttúra hafði óneitanlega
róandi áhrif, og hana hefði langað til að blunda. En það sem
hún var að brjóta heilann um hélt henni vakandi.
Hvers vegna hafði frú Sanders verið að leika þennan óskiljan-
lega gamanleik með festina? Madeline tók hana upp úr töskunni
og lét hana renna milli fingranna, svo að ljósið glampaði á
fægðum demöntunum.
Það var auðvitað, að hún vissi að Anne var ekki heima. Þaö
var satt að hún hirti ekki um neitt nema það, sem snerti hana
sjálfa, en í þessu tilfelli snerti Anna hana sjálfa. Hún hafði af
ásettu ráði valið hana í hlutverk i þessum léik, og það var óhugs-
andi að hún hefði gleymt því sem frú Elliot hafði skrifað henni í
síðasta bréfinu.
En kannske hafði hún valið hana einmitt vegna þess að hún
var fjárverandi? Madeline rak upp hlátur og stakk armbandinu
ofan í töskuna aftur. Þess vegna. var það, vitanlega. Frú Sanders
hafði alls ekki ætiað sér að gefa armbandið. En með því að láta
hana fara með það ætlaði hún aðeins að koma henni í skilning
um, að hún ætti ekki að fá það sjálf. Hún hafði tiltekið stúlku,
sem hún vissi að ekki var heima. Og það þýddi, að hún ætlaðist
til að fá gripinn aftur.
Madeline fannst þetta vera orðið spaugilegra en það var
ergilegt, núna. Hún fór í bað í klefanum, sem heyrði til her-
bérgisins hennar, og fór svo í hvítan pickékjól, sem var ofur
hversdagslegur að öðru leyti en því að pilsið var afar'vítt.
Þegai’ hún stóð fyrir framan háa spegilinn til þess að athuga
sig, þótti henni vænt um að sjá að hún var farin að sólbrennast.
Sú stúlka er ekki til, sem ekki léttir í skapi þegar hún sér að hún
er falleg.
— Þú ert dásamlega frískleg, það verð eg að segja, sagði frú
Elliott, sem kom út úr herberginu sínu þegar Madeline var aö
fara niður stigann. — Komdu nú, og heilsaðu hinu fólkinu.
Þetta er ekkert stór-samkvæmi, en venjulega slæðast ýmsir
hingað á kvöldin. Meðal annara orða — hún nam staðar efst í
stiganum og horfði niður á gólfið í forsalnum, þar sem gestirnir
höfðu safnast saman í hóp og mösuðu og hlóu — hvaða sjúkra-
hús starfar þú við. Eg veit að það er sama húsið, sem Diana er í
en eg veit ekki staðinn. Eg varð að senda síðasta bréfið mitt til
'Mortons og láta hann koma því til skila.
— Það er Dominion — stór, nýja sjúkrahúsið....
— Já vitanlega. Það var gaman. Frú Elliot hélt áfram niður
stigann." Þá er að minnsta kosti ein manneskja héma, sem þú
Kannast við nafnið á Nat! — hún kallaði á þann sem stóð næstur
i hópnum — komdu og heilsaðu starfssystur frá Dominion.
Og áður en Morton gat komist til þeirra var Nat Lanyon kom-
inn að stiganum til að heilsa henni, með glettna brosið, sem hún
kannaöist svo vel við.
— Yður skýtur enn upp á óvæntustu stöðum, sé eg, sagði dr.
Lanyon og.tók í höndina á Madeline. Ekki vissi eg að við áttum
sameiginlega kunningja hérna í Canada. Hafið þér þekkt Elliott
lengi.?
— Eg hef ekki séð hjónin fyrr en núna, sagði Madeline. — Eg
kom hingað með Morton Sanders. Hún benti á Morton, sem stóö
við hliðina á henni. Nú mundi hún samtalið, sem hún hafði átt
við Lanyon úm Morton, og roðnaði lítið eitt.
Þeir karlmennirnir heilsuðust lauslega, eins og menn sem
þekkjast aðeins lítið og kæra sig ekki um að þekkjast nánar.
Svo fór frú Elliot með Madeline og kynnti hana ýmsu fólkinu.
Allir voru vingjarnlegir og viðfeldnir og það var auðséð, að allt
var óþvingað og hispurslaust í samkvæmunum hjá Elliot.
Don Elliot var stór vexti og skemmtilegur, og dáðist auðsjáan-
lega að fjörmikilli konunni sinni, og Madeline gat ekki annað
en hugsað til þess hve gaman það væri þegar óvæntur auður
félli í skaut fólki, sem ekki spilltist af peningum.
Svo gengu þau út á hellulagðar svalirnar. Þar voru smáborð
á víð og dreif og hver settist þar sem hann vildi, og svo var
borin fram girnilegur matur.
— Eg hef aldrei upplifað neitt jafn unaðslegt, sagði Madeline
við Morton. — Náttúran og umhverfið og mennirnir, og þessi
tilfinning um að maður eigi að njóta lífsins en ekki vera þræll
þess.
— Já. Morton brosti, og jafnvel hann virtist vera róiegri þarna,
en hann átti vanda til. Svo bætti hann við en lægra, svo að aðrir
sem sátu við sama boröið skyldi ekki heyra það: — Eg gleymdi 1
að dr. Lanyon var hálft i hvoru væntanlegur hingað. Þykir þér
það verra?
— Verra? Það kom furðusvipur á Madeline. — Nei, vitanlega
ekki. Hvers vegna ætti mér að þykja það verra? Mér fellur vel
við hann.
— Jæja, þá er allt í lagi. Mér datt í hug að það mundi kannske
minna þig óþægilega á hversdagsskyldurnar — þegar þú átt frí.
Madeline brosti og hristi höfuðið. — Nei, síður en svo, eftir þá
margvíslegu hjálp, sem hann heíur veitt mér á Dominion. Eg
fullvissa þig um að mér dettur hann aldrei í hug í sambandi við
það miður skemmtilega, sem er starfi rnínu samfara. Og svo leit
hún þangað sem Lanyon var að ræða við húsbóndann.
Morton var lítið um hvernig hún horfði, og fannst hún horfa
óþarflega lengi.
— Donald hefur gefið spítölum og vísindastofnunum stór-
gjafir, sagði hann. — Það er þannig, sem þeir hafa kynnst, dr.
Lanyon og hann. Sg býst við að það sé í einhverju sambandi við
það, sem dr. Lanyon er hérna núna.
— Já, einmitt. Nú leit Madeline á Morton aftur. — Þáð er
gaman að heyra það!
— Finnst þér það? Morton, sem auðsjáanlega vildi helzt ljúka
umtalinu um Lanyon yppti öxlum. — Það, sem eg átti við var,
að hann væri ekki kominn hingaö sem skemmtilegur samkvæmis-
maður.
—■ En maður eins og dr. Lanyon, þarf ekki að vera skemmti-
legur samkvæmismaður býst eg við, svaraði Madeline þurrlega.
Og þó fannst mér hann vera skemmtilegur um borð í skipinu.
Eg hafði ekki hugmynd um það fyrr en eg kom á Dominion,
að hann er talinn fáskiptinn.
— Húsgoð, áttu við? sagði Morton og brosti.
— Nei. Nei, ekki segi eg það. En ailir treysta honum og trúa
á hann sem frábæran snilling. Veistu að það er sagt í sjúkra-
húsinu, að þegar Lanyon sker séu tíu af hundraði betri horfur á
bata, en hjá öðrum?
ísl. (teiðurspeníngur -
Framh. af 1« Jðu.
hann sé alls ekki neitt di’engs*
legur á að líta. Hann er hár
og myndarlegur og hefur góða
framkomu. Dálítið fór hann hjá
sér í gærmorgun, þegar afhend-
ing heiðursskjalsins fór fram,
en auðséð var að honum þótti
vænt um það og gladdist yfir
þessum heiðri.
„Ú-ú-ú,“ sagði skipstjórinn,
þegar 'Guðbjartur festi heiðurs*
peninginn á brjóst piltsins, og
Holger brosti um leið og hann
roðnaði ofurlítið.
„Varstu lengi niðri í sjón*
um?“
„Ég hef enga hugmynd um
það. Maður er ekki að hugsaí
um tímann, þegar svona stend*
ur á.“
„Voru margir áhorfendur að
þessu atviki?“
„Já, það var þó nokkuð af
fólki á bakkanum ., .. “
„Það voru margir sjónarvott*
ar,“ skaut Guðbjartur.inn í, ,,og
þeim kom öllum saman um það,
að ef Holger hefði ekki verið
svona snar að bjarga mannin*
um, hefði hann vafalaust
drukknað.“
Það komu allir sér saman uiri
það, að þetta væri mikið happa-
merki fyrir skipið, sem fer til
Kanaríeyja og Afríku áður er»
það fer heim til Þýzkalands afe-
ur, enda var skipsjóra og skips*
höfn óskað góðrar ferðar af heil*
um hug.
R. Burroughs
- TARZAN
Kvikmyndahús-
in m helgina.
Nýja Bíó
hefur byrjað sýningar á kvik*
myndinni Hjarta St. Pauli,
þýzkri kvikmynd í litlum, sera
gerð er eftir samnefndri sögu
Eberhards von Wiese. Aðalhlut-
verk leika: HANS ALBERS,
— O-jæa, einmitt það? sagði Morton, og Madeline fann allt i ,^aian Faker og Hansjörg
einu að Morton þótti nóg komið af skrafinu um dugnað Lanyons. Telmy. „Hjarta St. Pauli“
Þá hló hún og fór að tala um eitthvað annað, en hugsaði með síómannaknæpa í Hamborgar-
sér, hvort Morton sýndi henni þann læiöur að vera afbrýðisamur skemmtistaðnum fræga. Knæp-
út af því að hún talaði með aðdáun um hinn fræga lækrii. an er * rauninni notalegur
staður, en samkeppnin gengur
illa, því að eigandinn, gamall
sjóhrafn, hefur ekki viljað fara
út á þá braut að ginna til sín
gesti með nektardansmeyjum,
jeins og á hinUm stöðunum. Er
ihann að missa móðinn vegna
|fjárhagserfiðleikanna. Við sögu
koma börn hans og vinkona
annars sónár hans, svo og
glæpahundar, sem ætla að nota
sér neyð gamla mannsins.
Lengra verður þetta ekki rakiðf
lhér. — Ilans Albers sem fer
með aðalhlutverkið er einn af
kunnustu leikurum Þýzkalands.
Tjarnarbíó
sýnir rússnesku myndina
A bökkum Tissu, ágætlega
gerða og að mörgu leyti athygl-
isverða mynd. Er sýnd kl. 9, en
gömlu kunningjárriir Gög óg
Gokke leika í myndinni Æfin-
ýri Gög og Gokke, sem sýnd er
kl. 5 og 7.
3235
*PA.!S7QMf IMTEKEUFTEP PIEESEý'BLJT ÍAY
PESTlt'fNnOlJ'vtHE COUOÚy OF BATISTE*
SCN THE OTÞEK SlPá Cr NSOTC5 KSEA—
ÚFICOULÞ Bt INCUJPEP
AGA61FT BEAEEKVX-I
MISHT HAVE A BETTEK
CHANCE TO &ET
THgQUSH.// r2-2l-5IQ9
Sjiekinn beindi fyrirskip-
un til allra: ..Veljið tvo menn
trl að afhenda Ngoto
höfðingja þetta skrín!“ —
— — „En, afsakið,“ greip
Pieerre fram í, „ákvörðunar-
staður minnvBatista-nýlend-
an, er hinumegin við svæði
Ngotos“-------ef ég mætti
vera meðal þeirra, sem af-
henda skrínið, þá tt þá gæti
ég’ haft betra tækifæri til að
komast leiðar
"gégn.“
mmnar
Nikita Krúsév ætlar í ferða-
lag til Afríkulanda á liausti
komanda. Hann mun koma
til Liberíu og Guineu og ef
til vill einnig til Ghana.