Vísir - 19.05.1960, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 19. maí 1960
VlSIR
7
fí'Jary SurcLeK:
MILLI
TVfCUA
Xbtarsaga
ELDA
53
hikaði en átti erfitt með að neita og settist bljúg við hliðina á
honum. Hann skellti aftur hurðinni.
— Ertu að fara eitthvað ákveðið? spurði hann.
— Nei. Hún hristi höfuðið.
— Á ég þá að aka eitthvað út í bláinn?
— Já, þökk fyrir.
— En þá verður þú að hætta að gráta. Þao er ekki vís* að þú
hafir gert þér það ljóst ennþá, en hann er ekki verður þess.
— Hann? sagði Madeline og sem snöggvast leið skugginn af
Morton hjá í endurminningu hennar. — Þú heldur þó varla að
ég sé að gráta út af Morton? sagði hún reið.
Hann leit forviða á hana. — Ég — ég hélt það. Ég hélt að þú
værir að koma af þessum áríðandi fundi hans.
— Jú, ég var að koma þaðan. En það var ekkert. Hann er
lausagopi, eins og þú hefur alltaf sagt. Töfrandi mömmudrengur.
Hann fer til London á fimmtudaginn, bætti hún við og gleymdi
að Lanyon vissi það áður. — Það skiptir engu máli.
Þessi síðustu orð gerðu þeim báðum ljóst, að Morton var þeim
einskis virði.
Svo varð einkennileg þögn. Ioks sagði Lanyon og hafði auð-
heyrilega yfirvegað orð sín vel: — En hvers vegna varstu þá að
gráta þegar ég hitti þig, Madeline?
Ekkert svar.
— Vonbrigði yfir lífinu í heild sinni? spurði hann með ofur-
litlum gamanhreim.
Það var þessi gamanvottur, sem reið baggamuninn hjá henni,
með því að vekja afbrýðina frá deginum áður.
— Nei, hrappurinn þinn, sagði hún gröm. Það.varst þú — í
gær — sem sagðir að ég mætti ekki valda þér vonbrigðum —
notaðir þér samúð mína — komst mér til að rifast við Morton
— og fórst svo með mig eins og svæfil þarna í aftursætinu. Ef
þér líst vel á Clarissu....
— Mér líst alls ekki vel á Clarissu, sagði hann og stöðvaði
bílinn i fáfarinni hliðargötu. — Ég kæri rnig ekki meira um
Clarissu en þú þig um þennan óþolandi dandaladreng, Morton
Sanders. Það ert þú sem ég elska, og það hef ég gert siðan þú
komst i öngum þínum í skrifstofuna til að biðja mig hjálpar
gegn ungfrú Arlingley, Ég....
— Dr. Lanyon! hrópaði hún, hendúr hennar hnigu niður á
hnén og hún starði á hann, sár og sæl af hamingjii.
— Ég heiti Nat, sagði hann og faðmaði hana að sér og kyssti
hvern blett á andlitinu á henni.
— Ég trúi þessu ekki! Ég trúi þessu ekki! Hún hjúfraði sig að
honum og svaraði kossum hans hlæjandi og tárfellandi. — Það
getur ekki verið svo langt siðan. Hvers vegna léstu þá sem þú
værir hræddur við að vera einn með Clarissu og við tilfinningar
þínar gagnvart henni úr því að þú segist hafa verið hrifinn af
mér löngu áður?
— Hvemig gat ég fengið tækifæri til að vera ott með þér, með
öðru móti, svaraði hann glaðlega.
En hvað gerðir þú svo, þegar þú varst með mér? sagði hún
ávítandi. Þú leist ekki á mig í allri ferðinni síðdegis í gær. Tal-
aðir eingöngu við Clarissu, síhlæjandi.
— Gat ég gert annað þá, úr því að eg vissi að þú áttir að tala
til úrslita við Morton í kvöld, og hann ætlaði að segja þér eitt-
hvað, sem drægi úr söknuðinum.
— Æ, ég gleymdi þvi alveg. Hún hallaði sér að honum, svo
ósegjanlega örugg i návist hans, en nú datt henni allt í einu
nokkuð í hug, sem gerði hana áhyggjufulla.
— Nat — þú veist að hann skiptir engu máli núna, er það
ekki?
— Jú, ég þóttist skilja það.
— Ég meina — þú heldur vonandi ekki að ég hafi flúið til þín
út af vonbrigðum yfir honum, til að leita huggunar?
— Já, ef þú lofar mér því að láta þér aldrei detta í hug að
ég hafi valið þig mér til huggunar og sem uppbót fyrir hana
Clarissu, svaraði hann og brosti.
— En segðu mér nú, — hvar og hvenær uppgötvaðir þú, að
þú varst ástfangin í mér?
— Núna fyrir klukkutíma, þegar Morton bar það á mig.
— Gerði Morton það? Var það hann sem gat komið orðum að
tilfinningum þínum?
— Já.
— Jæja, hann er kannske ekki eins vitlaus og maður skyldi
halda, greyið, sagði Lanyon og brosti út undir eyru. — Við skulum
hugsa hlýlega til hans — ef við þurfum að hugsa til hans á
annað borð.
Madeline hló og þrýsti sér feimnislega að honum.
— Nat — ég vona að Clarissa verði ekki sár og vonsvikin. Þú
skilur....
— Clarissu er alveg sama um þetta, sagði har.n hiklaust. — að
öðru leyti en því — hann brosti við tilhugsunina — ég hugsa að
hún vilji gjarna eiga mig fyrir mág.
Madeline varð þögul er hún gerði sér þetta atriði fyllilega
ljóst. Svo sagði hún: — Ég hugsa að Clarissa hirði ekki mikið
um að eiga mága.
— Ég held að hún hirði ekki mikið urn nokkurn skapaðan hlut,
eins og stendur, annað en það, að nú er Gerald kominn til hennar.
— Gerald! Madeline rétti úr sér í sætinu og starði agndofa á
hann. Sagðirðu Gerald? Hvað áttu við?
— Vissirðu það ekki? Nei, það er skiljanlegt. Hann er líklega!
alveg nýkominn. — Ég leit inn í gistihúsið í áðan, ef ske kynni
að ég frétti eitthvað af einu persónunni í fjölskyldunni, sem mér
er ekki sama um. Hann strauk laust kinnina á henni. — Gerald
hafði komið fljúgandi, og að því er mér skildist hafði hann komist
að þeirri niðurstöðu, að hann gæti ekki verið Clarissulaus lengur.
Þú átt við....? Segirðu að þau séu orðin sátt aftur? Unaðsleg
hamingjukennd streymdi um hana alla.
— Já, ég gat að minnsta kosti ekki betur séð. Nat brosti.
— Ég flutti mínar allra beztu árnaðaróskir, í'annst mér vera
óendanlega ofaukið þarna og þótti réttast að draga mig í hlé.
Ég ók hægt heim á leið, þangað til ég kom auga á þig, skælandi
upp við luktarstólpa.
— Nat! Það er naumast þú lýsir mér fallega! Og athugaðu nú
vel: — Hverjum var það að kenna að ég var að gráta?
Hann faðmaði hana að sér aftur og horfði á hana með þeirri
öruggu festu í augunum, sem oili því, að allir þorðu að trúa
honum fyrir lífi sinu.
— Þú skalt aldrei gráta einu einasta tári framar út af mér,
sagði hann hljóðlega, — þangað til dauðinn skilur okkur. Og
Madeline kyssti hann langan, innilegan sæiukoss, og nú fann
hún, að einmitt þetta hafði hana langað til að gera — lengi.
— ENDIR. —
/
KVÖLDVÖKUNNI

Styrktarfél. van-
gefinna þakkar.
Bazarnefnd Styrktarfélags
vangefinna þakkar af alhug
öllum þeim, sem með rausnar-
legum gjöfum og óþreytandi
starfi hjáipuðust að við að gera
hinn fyrsta „Bazar“ og kaffi-
sölu félagsins svo myndarlega
úr garði. Ekki siður þökkum
við öllum þeim, sem með komu
sinni í Skátaheimilið sunnu-
daginn 8. mai sl. sýndu starf-
semi félagsins skjJning og vel-
vild.
Breti kynnir sér
eldflaugar.
Watkinson landvarnaráð-
herra Bretlands fer til Banda-
ríkjanna og Kanada eftir nokkra
daga.
Hann er væntanlegur til Ott-
awa 28. maí. Sagt er að Watkin-
son muni í þessari ferð kynna
sér nýjustu eldflaugar Banda-
ríkjanna.
Deilt er stöðugt mikið um
! eidflaugar á Bretlandi.
R. Burroughs
TARZAIM
3261
, ...TViE AVE-á\KM
MCPEI7 TO CONrlP/A US BEL'.EF
TWAT VIEKEE BLA.MC VVAS INl-
VOLVEC7 |M THE WAR PLAMS OF
THb MATIVES.
Tarzan vildi fá staðfest-
ingu á því að Pierre Blanc
stðð á bak við uppreist svert-
V4E QUIOCLV EMTEREI? THE
BATISTE HOSPITAL ANP
FOUMÞ THAT THE PLACE
UN7 BEEN VACATEP— i.íj.f
ingjanna. Hann hljóp til
sjúkrahús3ins og sá að húsið
var vfirgefið en þar var þó
einn maður, Pierre sem kail-
aði með veikum mætti á
hjálp.
„í hvert skipti, sem þú sércí
fallega stúlku, gleymir þú þvi
að þú ert kvæntur,“ sagði hún.
„Nei, þá minnist eg þess.“
★
— Hefi eg ekki séð andlit yðW
ar á einhverjum stað áður?
— Það er aðeins eitt svar vieg
þessu: Nei, það hefur alltaf ver-
ið á þessum sama stað, hingaðj
til.
★
Listamaður sagði við gamlarj
fjallamann:
„Mig langar til að mála yður*
Þér fáið fimm dali fyrir vikið.*4
Sá gamli hikaði. (
„Þér hafið aldrei unnið yðut!
inn fimm dali með auðveldarai
móti,“ sagði málarinn ennfrem«i
ur og lagði að honum. i:
„Það er ekki það,“ sagðl
gamli maðuirnn. „Eg var bara(
að hugsa um það hvernig eg
ætti að ná málningunni af
skrokknum á mér aftur.“ j
* í
Ný stúlka var hjá fn3
Brown. Dr. Brown, sem hafðl
lækningastofu sína niðri í ba?,
var kominn heim með rósir 3
annan-i hendi og böggla af
gjöfum í hinni. \
„Eg er með fullar hendur,4®
sagði hann við nýju stúlkuna,
varð að halla mér á dyrabjöjl-
una. Vilduð þér gera svo vel
að færa frú Brown þessi blóní
og segja henni að eg sé kom»
inn.“ ji
„Ykkur er betra að hafai
hraðann á,“ sagði stúlkan að»
varandi. „Hún á von á gamlai
manninum á hverri stundu.“ f
★ ¥
Það fór hrollur um Sviss. Þa9
frét.tist nefnilega að barón Ed-
mond de Rotschild, sem er einU
i fjölskyldunni de Rotschild, Og
einn af þeim ríkustu þar —*
hann býr í Pregny við Genf —«
hefði fækkað í húshaldi sínU
og boðað sparnað þar.
Gat það virkilega hugsast, að!
Rotschild auðurinn væir a<8
þverra? II
Nei, sem betur fer er ekkl
svo. Það var nokkuð annað a?8
baki. Edmond barón er góðuc
Zionista og hann var að endal
við að setja hálfan milljarð i
nýtt olíufyrirtæki í ísrael —*
og hann getur ekki búizt við
því, að peningarnir færi hon-
um arð fyrstu árin. Þess vegnal
þarf hann að spara! |i
★ í
Betty kona Georgs UmerS'
lifir yfirleitt mjög kyrlátu lifi,
en nú hefir hann beðið hanat
að taka við hlutverki í sýningi*
sem hann ætlar að hafa á fjöl«
leikahúsinu Alhambra í París.
Og þar kemur Betty fram með-
eldra.utt hár. — Georg Ulmeí
leikur eiginmann hennar, —•
hún kokkálar hann og hanrt.
drepur hana.
„Hún á að þroska leikara-
hæfileika sína,“ segir hann.
„Þér megið reiða yður á, að eg
verð að sleppa mér alveg í
hlutverkinu til þess að geta
drepið mína elskuðu Betty.“
Hún kemur bará inn íVs
mínútu, svo getur hún á hverju
kvöldi byrjað lífið af nýju sem
hin trygga eiginkona. 4