Vísir - 27.08.1960, Page 5

LaUgíirdagirin 27. ;ágúst 1960
:Tr- ' ■ ir^
. Áður en hún giftist mér, | Ég ákvað að losa mig við
vann Margie í vínstúkunni á hana. Margie var að gera
Jiarlequin veitingahúsimi. ■ ' Irnig vitlausan. Ég bar upp á
Hún var dálítið kririgluleit i.hana, að hún héldi við hann,'
framan, og aðeins þyhirin,- epjög húri neitaði því •ókki. ég
þó að hún væri ekki nein feg- Jefði bara geta lamið hana, eða
urðardís, fannst mér í það borgað í sömu mynt. Ef til vill
minnsta, áð hún væri töluvert hefði mér þá ekki fundizt, að
lagleg. Ég dáðist að munni ég væri 'slikur píslarvottur.
hennar. Smekkur hennar í Kannski hefði hún þá líka sýnt
klæðaburði var ekkert stórkost- j mér meiri virðingU. Hún var af
legur, en hún klæddi sig méög þeirri manntegund, sem hefur
þokkalega. Hún var mikið fyr- yndi áf slagsmálum. Ég var ekki
ir súkkulaði, þurra kokkteila þannig. Ég þegi bara og loka
með gin sem aðaiinnihald, — og 'mig fyrir umheiminum. Og það
karlmenn. Sérstaklega karl-J er sárt. Og þar að. auki er hún
menn, eg alveg sérstaklega Jack stærri en ég, og kannski sterk
Lloyd. ári
Það er erigum ofsögum sagt
af því hve margir undruðUst yf-
ir því að hún skyldi giftast mér.
Ég var einnig undrandi. Ég er
. . . VÍSIR
' ígj; -i-', vw-iffrr
Ég sat og horfði á símatæk-
ið, og fann að ég var töluvert
taugáæstur, nú þegar fyrstá
skrefið var stigið. Síðan hringdi
ég til Margie, til að segja henni
að ég mundi koma.seint heim.
Ég fór af skrifstofunni kprtér
yfir sjö, og dvaldist litla stund
jVÍð að tala við húsvörðinn, áð-
ur en ég lagði af stað. Ég minnt-
ist ekkert á það við hann hvað
klukkan væri, eða neitt álíka
I heimskulegt, því að ég hafði
engan hug á að útvega mér
falska fjarvistarsönnUn. Mitt
morð átti að vera einfalt og
gott, og ég ætlaði alls ekki að
reyna neina séi’staka klæki. Það
eru einmitt þessir of-vitru morð
ingjar, sem lenda svo í snör-
unni.
Ég kom að.mannlausa húsinu
klukkan tæplega átta. Lloyd var
aðeins of seinn. Hann varð
q.ii i'jr ■ j’y'ii‘m ...»"R-.

I nágrenni við mig var hús,
sem lengi hafði verið til sölu.
oft að hugsa um það, og einnig Það var stórt, gamalt hús, sem
hvers vegna það var, að ég gift-
ist henni.
þurfti mikilla viðgerða við.
Þetta, ásamt því að eigandinn
ILa'mgapé) a.gs-ja.gjia MÍSHS
MANNLAUSA HÚSIÐ,
eftir Hrsftnt Hsttfs.
i
J
Það var um einu ári eftir að
við giftum okkur, að ég komst
að því að hún hafði elskhuga. I
Það var Jack Lloýd'. Hann
var einn þeirra „vina“ hennar,1
sem hún kynntist þegar hún var ■
á Harlequin gistihúsinu. Margie j
átti engar vinstúlkur, og hún
var ekkert gefin fyrir kynsyst- j
ur sínar. Jack Lloyd hélt á- j
fram uppteknum hætti með að
gefa henni undir fótinn, og mér
var alls ekkert um þetta allt
saman gefið, Hann var stór og
sterklegur, og gekk í augun á
kvenfólkinu, og hafði atvinnu
af fasteignasölu. Ég hefði verið
því fegnastur að sjá hann fara
beinustu leið til fjandans með
oll sín umboð.
Ef til vill er ég gamaldags og
sérvitur, en ég var sár og illa
haldinn yfir vinskap þeirra, og
það sem gerði allt enn verra, |
var að ég var algjörlega varn-
arlaus. Þegar ég bannaði henni
að hitta Lloyd aftur, hló hún
bara að mér. Hún reyndi held-J
ur ekki að leyna mig neinu. At-
vinnu minni var þannig háttað,
að ég þurfti oft að vera lengi
fjarvistum, og oft langt fram á'
nætur, og oft kom það þá fyrir
að ég kom að íbúðinni mann-'
lausxd. Þá hafði hún farið út„ og
ég hafði ekki hugmynd um'
hvert.
— Hvar hefur þú verið?
spurði ég hana, þegar hún kom
aftur.
— Á bíó. -
— Ein?
— Nei, ekki beint. Jack Lloyd
var með mér.
auðkennt hefur alla góða ís-
lenzka gestrisni, enda eru þauj
bæði samhent og rausnarleg. Á
þessum tímahótum vil ég færaj
þeim hjónum og heimili þeirra
beztu árnaðaróskir, og flytja'
þeim þakkir fjölskyldu minnar!
■fyrif.r ánægjulég - kynrii og
traustavinsemd
á liðnum árum.
J.: Á
vildi fá okurfé fyrir húsið,
gerði það að verkum að það
hafði ekki selst. Ég hafði áður
komist að því, að fasteignasal-
inn, sem hafði með söluna að
gei-a, var einmitt Lloyd — slík-
ir fýrar teygja klærnar í alla
slíka kamla kofa.
Dag nokkurn, þegar ég var
búinn í vinnu, hringdi ég til
hans á skrifstofu hans.
— Er þetta herra Lloyd?
— Já.
— Ég er að hugsa um húsið,
sem þér hafið til sölu við
Grandison Avenue.
— Eitt augnablik . ..
Það var þögn um stund, og
ég heyrði, að hann var að blaða
í pappírum.
— Hvað er nafn yðar?
— Stevens. Þetta er nokkuð
stórt hús, líklega ein tólf her-
bergi.
— Við skulum nú sjá. Gæti
það verið númer 42, herra Stev-
ens?
— Ég veit ekki um númerið,
en að er vinstra megin í göt-
unni, þegar maður gengur upp
hana. Það lítur fornfálega út,
og virðist ekki ígóðu lagi.
Já, Jiúmer 42, það er rétt.
Þrjár stofur, borðstofa, stórt
eld . ..
—- Get eg fengið að líta betur
á það ...
— Vissulega. Ef þér viljið
hringja aftur til mín, þegar það
hentar yður, verður það mér
sönn ánægja að aka yður þarig-
að . ..
— Það er nokkuð langt þang-
að. Það væri betra að ég hir.ti
yður þar.
— Sjálfsagt, hr. Stevens, hve-
nær eigum við að hittast?
— Verður það of seint kl.
átta í kvöld?
Hann hikaði augnablik. Alls
ekki. Númer 42 við Grandison
Avenue kl. átta í kvöld. Mætti
ég fá heimilisfangið, hr. Stev-
ens? ■ '
—- Klukkán átta, þá, sagði !ég
og lágði tækið á.
stigann. Ég tók hamarinn og
hóf hann á loft. Höggið kom á
gágnaugað. Hann hlýtúr að
bafa grunað hvað var að gerast,
þvd að hann gerði tilraun til að
beygja sig, en það var of seint.
Það korraði í honúm, þegar
harin féll riiðúr.
Hann var éklci dauður. Það
var erfitt fyrir mig að lyfta
honum upp, því að hann var
mjög þungur. En það heppnað-
ist mér loks að draga hann að
loftskörinni og ýta honum fram
af með höfuðið á undan. Það
tók undir í húsinu eins og heil
vörubifreið hefði steypst niður
stigann.
Ég tók upp hattinn minn og
burstaði af honum.
í þetta sinn var hann örugg-
lega dauður. Sennilega hefur
hann hálsbrotnað. Ég fór mína
leið án þess að reyna nokkuð að
laga til staðreyndir. Ég vildi
heldur að hann íyndist eins og'
hann lá. Það var engin ástæða
til þess að ég yrði grunaður.
Bíllinn haris var fyrri utan
húsið, og ég lét hann eiga sig.
Margie var ekki heima, þeg-
ar ég kom. Það gaf mér tæki-
færi til að athuga gaumgæfilega
hvort að nokkuð blóð væri á
fötunum. Ég þvoði hamarinn og'
fór yfir hánn með sandpappír,
sem ég brenndi síðan.
I Hún kom ekki heim f.yrr en.
um miðnætti. Hún hafði drukk-
ið töluvert. Ég-épurði hana hvai*
hún hefði verið.
— Nú, þú hefur kannski bú-
izt við að ég sæti hér.ein heima
allt kvöldið, eða hvað? f
i- — Hvar varstu? sagði ég
1 — Úti. j
— Hvar?
—- Ef þig langar til ■ að vita
það, þá var ég í bíó. :
I —‘ Þú kemur nokkuð seint
heim, ef þú hefur verið á bíó .. -
j — Ég fékk mér nokkra sjússa
á héimleiðinni.
I — Hverjum varstu með?
' — O — þeim sama og -vant er.
Skilurðu.
Ég rauk upp úr stólnum: —
Þú lýgur! Ég æpti upp svo að
í'öddin brast: — þú lýgur!
■ Hún starði á mig, eins og ég
væri vitlaus: — Hva . . . hver
fþandinn gengur eiginlega að
þér, ef ég má spyrja? Trúir þú
mér ekki, eða hvað, að ég hafi
verið á bíó með Jack Lloyd ...
undrandi, er hann sá mig. Hann
þekkti mig auðsjáanlega aftur,
en hafði ekki þekkt rödd mína
í símanum.
— Jæja, herra Stevens, hóf
hann máls.
— Já. Góða kvöldið. Erúð þér
með lykilinn?
Hann hikaði eitt augnablik,
en síðan tók hann ákvörðun og
opnaði hliðið.
— Eigið þér ekki hús við Far-
ley Drive? spurði hann.
—- Jú.
— Ætlið þér að flytja þaðan?
— Nei, alls ekki. Ég hef ekki
hugsað mér að flytja hingað.
Ég þarf bara að koma pening-
um fyrir. Mér var að detta í
hug að lagfæra húsið og ^eigja
það út.
— . Einmitt. Ég skil, sagði
Lloyd. Það verður ágætt. En!
þér sjáið ariðvitað að það kemur.
til með að kosta töluvert fé ... ■
-— Hefur ekkert að segja, ef
verðið er sæmilegt. i
Altaristaflan.
Forkunnarfögur altaristafla
vígð á morgun.
Hún er í kirkju Okáða safnaðarins og
máiuð af JóStanni Briem fistináisra.
Það var auðséð að hann trúði
mér. Við fórum að ganga um
húsið, og það var hreinasta
hörmung að sjá það. Illa leit
það út séð að utan, en ennþá
verra var það að innan. Það var
auðséð að margir höfðú gengið
þarna um og skoðað. Það var
engin hætta á því að lögregl-
an fyndi fótspor mín hér innan
um allt þetta hrafnaspark,
hugsaði ég með mér.
Húsið var hrörlegt. Við geng-
um um neðri hæðirnar og fór-
um upp á loftið. Ég hafði hend-
ina í frakkavasanum og greip
þétt um hamarsskaftið.
— Hvernig er það með vatn-
ið, spurði ég. Er nógur þrýst-
ingur á því? Hvar er salernið?
— Uppi í risinu.
— Hvernig kemst maður
þangað?
Ég fylgdi honum að loftsdyr-
unum.
— Það er einhvers staðarj
hétma uppi —
Hann gekk á utrdan mér upp;
Ein stærsta og fegursta altar-
istafla í kirkju hérlendis verður
vígð I kirkju Oháðasafnaðarins
í Reykjavík á morgun, hinum
árlega kirkjudegi, máluð af Jó-
hann Briem listmálara. Taflan
er 3 myndir, miðmyndin er
fjallræðan, til vinstri er mynd
af BetlehemsvöIIum, er englar
boða fæðingu Jesú, en til hægri
.handar myndir frá gröf Jesú, er
englar boða hann upprisinn.
Kvenfélag Óháða safnaðar-
ins gefur kirkjunni altaristöfl-
una, sem er éVi fermetri að
stærð og er felld inn í vegginn.
I sumar hefur kirkjan verið
múrhúðuð og máluð utan, og er
forhliðin í 3 litum, en kirkjan
annars hvítmáluð, og nýtur hún
sín til fulls, að öðru leyti en því,
að eftir er setja litaða glugga
eftir Nínu Tryggvadóttur í fram
hlið.
Dagskrá hátíðahaldanna á
kirkjudegi Óháða safnaðarins
verður sem hér segir: Messað
verður kl. 14, en á undan messu
afhendir formaður kvenfélags
safnaðarins, Álfheiður Guð-
mundsdóttir, kirkjunni og söfri-
uðinum altaristöfluna. ViS
messulok gefst kirkjugestum
tækifæri að gefa í pípuorgels-
sjóð kirkjunnar. Þá háfa kven-
félagskonur kaffiveitingar í
Kirkjubæ, félagsheimiiinu, sem
er áfast kirkjunni, og Lúðra-
sveitin Svanur leikur utan við
kirkju undir stjórn Karls O.
Runólfssonar. Kl. 21 verður
samkoma í kirkjunni. Kórsöng-
ur, safnaðarprestur flytur ræðu,
og verður það síðasta guðs-
þjónusta hans áður en hann fer
utan til ársdvalar. Guðrún Tóm-
asdóttir syngur einsöng með
undirleik Ragnars Björnssonar,
og Ólafur Ólafsson kristniboði
sýnir kvikmynd.
ÚtihEjémleikar.
Lúðrasveitin Svanur efnir til
útihljómleika á morgun kl. 3 í
Tjarnargarðinum. Leikin verða
létt lög undir stjórn Karls O..
Runólfssonar.
Síðar sama dag, eða kl. 4.30
leikur hljómsveitin við kirkjifc
óháða safnaðarins. . ij